9,986 matches
-
prin coridorul perfect etanș dintre cele două nave. Îi întâmpină, strângându-le mâinile, șeful experimentului, inginerul Păscuțoiu. — Ei, cum merge treaba? întrebă comandantul Felix S 23. Cresc porcii noștri, cresc? — Cresc, cresc, excelent, cum nici nu ne-am așteptat! răspunse vesel inginerul-șef. Dar pe-acasă ce mai e? — Toate bune, răspunse Felix S 23, observând în treacăt că Păscuțoiu, pe care-l cunoscuse cu ani în urmă la o reciclare, se mai rotunjise și el nițel. Atunci - spuse inginerul-șef
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2120_a_3445]
-
cu o husă o cratiță. Inginerul-șef făcu prezentările: inginerul stagiar cutare, tovarășii roboți etc. Se apropiară de peretele de sticlă și priviră porcii. — Parcă-s mai lungi decât în mod obișnuit, zise Felix S 23. — Bineînțeles, bineînțeles! răspunse la fel de vesel Păscuțoiu. — Și urechile parcă-s mai mari, observă Dromiket 4. — Nu mari, ci foarte mari, preciză inginerul-șef. Da’ uitați-vă la picioare! Picioarele erau, într-adevăr, neobișnuit de lungi și musculoase. Câteva animale care nu stăteau jos atingeau din cauza
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2120_a_3445]
-
scăzut mult viteza! spuse el cu însuflețire. Poate scăpăm. Comandantul se uită la indicator, apoi se uită pe hublou. — Da, ai dreptate. Și parcă se și zărește ceva în față. Într-adevăr, în neagra noapte cosmică se deslușea pâlpâind o veselă luminiță. Episodul 3 Fără titlu Cu cât lumina se apropia mai mult, cu atât speranțele celor doi creșteau. În plus, pentru prima oară de când se rătăciseră în câmpul de accelerație spontană incontrolabilă (EVI), comenzile navei funcționau normal. Se aprinseră până
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2120_a_3445]
-
se apropie de un mediocru blond, tânăr, care se spăla la o cișmea. — Salut, măi PQ paișpe! zise tractoristul. Unde-i responsabilul? Cred că la ciorbe, răspunse blondul. Da’ ce-ai cu el? — Am găsit în orz doi extramediocri, zise vesel tractoristul. — Prost să fii, noroc să ai, zise blondul. Te-ai învârtit de-o zi liberă. Ai putea astăzi să-mi dai mie prăjitura. Da’ ce, tu mi-ai dat-o atunci când i-ai găsit p’ăia trei în porumb
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2120_a_3445]
-
proaspăt în domolul clocot final, responsabilul le făcu semn celor doi pământeni să-l urmeze, îndreptându-se spre uriașul hangar unde așteptau, frumos așezate la mese și jucându-se nerăbdător cu lingurile de aluminiu, ființe mediocre. La apariția lui, clinchetul vesel încetă și se așternu o respectuoasă liniște. — Aveți aici doi extramediocri - spuse cu același glas jos, morocănos, responsabilul. Până se va vedea ce e cu ei, vă rog să-i primiți în colectiv, să-i ajutați să se integreze rapid
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2120_a_3445]
-
averea pe care o făcuse cu mâinile lui. Iacob i-a spus Zilpei că visele lui deveniseră teribile. Noapte de noapte, voci înspăimântătoare îl chemau înapoi în Canaan, pe pământurile tatălui său. Dar chiar așa înspăimântătoare, visele aveau și ceva vesel. Rebeca strălucea în ele ca un soare, iar Isaac zâmbea, binecuvântându-l. Chiar și fratele lui era altul și îi apărea ca un taur roșu care îl chema pe Iacob să se urce și să-l încalece. Și se părea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2312_a_3637]
-
orice altă femeie. Într-o singură după-amiază, ea devenise o forță a zeilor, ca furtuna sau ca focul care cuprinde pădurile. Pentru că Bunica a mâncat puțin și n-a scos un cuvânt, masa noastră a fost mai mult sumbră, decât veselă. Nu s-au trecut bolurile de la una la alta ca să se mai ia câte o înghițitură, nu s-au auzit laude, nici întrebări, nu s-a făcut nici un fel de conversație. Marele festin s-a terminat în câteva minute, iar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2312_a_3637]
-
ieșeau, odihnite și zâmbitoare, în dimineața celei de-a treia zile, aveam voie să le însoțesc pe cea mai înaltă culme de deal unde așteptam împreună răsăritul soarelui. Bunica însăși făcea o libație cu vin, în timp ce femeile cântau un cântec vesel, fără cuvinte. În tăcerea adâncă ce urma, mi se părea că Regina Cerului însăși era în copacii de deasupra noastră. Această imagine îmi revine în minte de atunci la fiecare lună nouă. N-am reușit s-o iubesc pe bunica
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2312_a_3637]
-
oase și nu m-a mai părăsit. Re-nefer a încercat și ea să mă liniștească. Ea nu era nemulțumită de târgul care se făcuse. - În Egipt, spunea ea, băieți sunt circumciși când li se schimbă vocea. E un moment destul de vesel - îi fugăresc pe băieței și-i prind și după acea sunt foarte răsfățați și tratați cu dulciuri și orice bunătăți mai vor ei. Stai liniștită, o să supraviețuiască. - O s-o facă omul meu de strajă. Nehesi a mai dat o mulțime
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2312_a_3637]
-
născut niciodată, nici nu m-ar fi iubit și nici n-ar fi sângerat de moarte în brațele mele. Tăcerea lui Re-nefer pulsa de durere, dar când m-am întins s-o iau de mână, ea și-a reluat zâmbetul vesel și s-a întors să sporovăiască despre frumusețea palmierilor sau despre poziția înaltă a fratelui ei ca scrib-șef și supraveghetor peste preoții lui Ra. Mi-am întors ochii spre apă și i-am ținut acolo până când am ajuns la
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2312_a_3637]
-
noaptea în pat, și să-i murmur cântecele copilăriei mele în timp ce măturam sau țeseam. Mă gândeam la copilul meu în timp ce-mi pieptănam părul, când mâncam, dimineața și seara. Visul sângeros cu Shalem a fost înlocuit de un vis vesel cu fiul lui, pe care îl numeam Bar-Shalem. În vis, fiul meu nu era un bebeluș, ci o copie minusculă a tatălui său, pe care îl țineam la piept și care îmi povestea despre copilăria lui în palat, despre minunățiile
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2312_a_3637]
-
sufletul ei neliniștit nu-și va găsi niciodată pacea. După șapte nopți în compania acestei viziuni, n-am mai simțit decât milă pentru ea. Nakht-re a murit și el sezonul următor, iar pentru el am plâns fără rezerve. Cinstit, generos, vesel și totdeauna amabil, el fusese un model de nobil egiptean. Fiul meu fusese binecuvântat să aibă un asemenea tată și am știut că Re-mose va plânge după singurul Ba pe care îl cunoscuse. Probabil că Re-mose s-a dus la
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2312_a_3637]
-
simțit ca o fetiță din nou, cu ochii deschiși către scene noi, fără nici o treabă de făcut. Lângă fântână, am ajuns din urmă o femeie însărcinată care mergea clătindindu-se în fața mea: - Nu e primul, nu-i așa? am întrebat-o veselă când am ajuns în dreptul ei. Când și-a întors fața către mine, am văzut chipul Rahelei așa cum trebuie să fi fost în anii lungi de dinainte de venirea pe lume a lui Iosif. Fața femei s-a schimonosit de durere și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2312_a_3637]
-
zis și m-a urmat în casă. Am văzut atunci fiecare cameră prin ochii lui, care erau obișnuiți cu spațiile mari și frumoase ale palatelor și ale templelor. Camera din față, camera mea, pe care o îndrăgeam nespus pentru culorile vesele de pe pereți, dintr-odată mi s-a părut mică și pustie și am fost bucuroasă că a trecut repede prin ea. Camera lui Benia era mai mare și avea mobilă așa cum vezi doar în marile case sau în morminte. Calitatea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2312_a_3637]
-
arătat recunoscătoare: - Gata cu durerile, a chicotit ea. Gata cu carnea, de asemenea, a mai zis, cu un gest de jelanie. Dar nora ei, Shif-re, îi tăia mărunt și îi tasa fiecare fel de mâncare, așa că prietena mea a rămas veselă și s-a putut bucura de bere și de glumele ei în continuare. A mai asistat la multe nașteri cu mine, s-a bucurat de zâmbetele nou-născuților și am plâns împreună morțile pe care le-am întâlnit în cale. Am
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2312_a_3637]
-
cu capul înspre ele cu simpatie: - Acelea sunt două dintre fiicele lui Zabulon, fiul Leei. Mama lor, Ahava, a făcut șase fete, care formează ele singure un mic trib. Îmi place când mă primesc în cercul lor. Sunt un grup vesel. Liora, Mahalat, Gia, Yara, Nadia și Yael, a zis ea, numărându-le pe degete. Au cele mai bune bârfe. Ele mi-au spus povestea fiului femeii din Salem care s-a sinucis. Înnebunise, a zis, cu vocea mai înceată, când
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2312_a_3637]
-
el însuși ca să spună că, totuși, viața n-a fost ingrată cu sine. Dar nu-i desconsideram pentru bătrânețea lor. Cu excepția Mopsului, la început mi-au fost chiar simpatici și mă distra să le ascult poveștile. Domnul Andrei era dimineața vesel și sclipitor. După-amiaza începea să amuțească. „Nu sunt în formă după-amiaza, ne avertiza el glumind. Iar seara riscați să vă dezamăgesc”. Când era singur, adora să-ți vorbească în șoaptă, după ce se uita în toate părțile și se convingea că
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2277_a_3602]
-
mișc deloc. „N-aveți decât să vă cărați voi. Eu aicea rănim”. Și m-am așezat jos ca să nu priceapă pricina curajului meu. Au bombănit și s-au dus». O aventură hazlie și picantă, dar cu un final mai puțin vesel, povestea și Nelson, un fost marinar, un roșcovan îndesat care, bârfeau gurile rele, s-ar fi bucurat că a rămas chior deoarece în felul acesta semăna cu vestitul amiral, deși împrejurarea în care își pierduse ochiul nu era deloc glorioasă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2277_a_3602]
-
și ironic, țuguindu-și buzele suprasaturate de ruj. — Nu pleci, domnule sculptor. Ca și cum ar fi spus: „Lasă că mai vedem noi”. Noi, adică eu și ea. Seara, spre marea mea surpriză, m-am trezit cu ea în cameră. Era foarte veselă. S-a așezat pe scaun, apoi mi-a cerut voie să stea pe pat. — Cu plăcere, doamnă. Și i-am făcut loc. „Vasăzică mi-a venit mie rândul acum, m-am gândit. A dracului femeie, nesățioasă. Ori te pomenești că
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2277_a_3602]
-
doar. Ceea ce nu e destul nu e nimic. 26 Într-o seară, tocmai când ieșeam pe ușă, m-am lovit de Moașa. Bine dispusă și aproape împungându-mă cu sânii ei triumfali. Ce faci, domnule sculptor, pleci? mă întrebă ea veselă. Te grăbești? — Nu, doamnă... M-am întors din drum, curios să aud ce dorea de la mine. Nu mai stătusem de vorbă cu ea de când îmi spusese că un om de ținuta mea nu trebuia să sfideze neputințele bătrânilor cu o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2277_a_3602]
-
tot cu Laura? Sau în legătură cu Bătrânul? M-am așezat pe pat, oferindu-i, politicos, scaunul. Moașa l-a dat însă la o parte și s-a așezat lângă mine, pe pat. — E mai comod aici, îmi explică ea. Și reluă, veselă, întrebarea: Vroiai să pleci undeva? — Da, să mă plimb, am mințit. Însă nu e nici o grabă. Veselia ei, puțin forțată, m-a făcut să bănuiesc că venise în legătură cu Laura. Și, într-adevăr, întrebarea veni: — Ce relații ai cu Laura, domnule
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2277_a_3602]
-
armăsar de montă? Mă culc cu cine vreau. Ieșind de la Dinu, am pornit spre camera Laurei. Era încuiată. Am bătut ușor în ușă, dar, spre ghinionul meu, tocmai atunci apăru blestematul de Filip care se plimba pe coridor. Mă salută vesel: „Bună seara, domnule scluptor”. Avea un motiv anume să fie vesel și ținea să mi-l împărtășească și mie trecând peste ranchiuna pe care mi-o purta. Găsise cu câteva zile în urmă, undeva la marginea bălăriilor, o pasăre frumos
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2277_a_3602]
-
am pornit spre camera Laurei. Era încuiată. Am bătut ușor în ușă, dar, spre ghinionul meu, tocmai atunci apăru blestematul de Filip care se plimba pe coridor. Mă salută vesel: „Bună seara, domnule scluptor”. Avea un motiv anume să fie vesel și ținea să mi-l împărtășească și mie trecând peste ranchiuna pe care mi-o purta. Găsise cu câteva zile în urmă, undeva la marginea bălăriilor, o pasăre frumos colorată care parcă abia aștepta să fie pusă într-o colivie
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2277_a_3602]
-
buzele, deși înțelesese foarte bine, se vedea asta din ochii ei. I-am explicat că vroiam să văd ce scrisese Arhivarul despre trecutul meu în hârțoagele lui. „Știi, draga mea, nu mai sunt foarte sigur...” „Cu atât mai bine, exclamă veselă Moașa. Nu-mi place să mă culc cu bărbați prea plini de trecutul lor. Sunt primejdioși”. Și râse întocmai ca Arhivarul, dispărând. În urma ei apăru în ușă surdul pe care l-am mai visat o dată. „Povestește mai departe, altfel vei
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2277_a_3602]
-
I se năzărea oare, ca și oazele ridicate din nisip pe zare? Totuși, acum auzea deslușit fermecătoarea melodie simplă, ca din flautele de aramă subțire, alcătuindu-se undeva aproape sau departe, din sunete înalte și puține. Cântecul părea legănat și vesel. Apoi părea trist. Iahuben se uită la Auta care stătea lungit, cu ochii închiși. Poate că dormea. Iahuben ieși din cort ca să asculte cântecul și să ghicească de unde venea. Era încredințat că se apropiaseră de o oază mai mare și
Luntrea Sublimă by Victor Kernbach [Corola-publishinghouse/Imaginative/295598_a_296927]