87,696 matches
-
ca să mascheze disoluția rețelei social-democrate din interiorul poliției, mult mai puternică. Mai târziu, el a restabilit rețeaua comunistă, fără să permită același lucru altor partide. Acțiunile sale, impecabile la vremea respectivă, au dat mai târziu apă la moară sovieticilor pentru simplul motiv că venise vremea să fie Înlăturat. Inculpații din procesele publice erau toți comuniști. Alți membri de partid au fost epurați fără judecată publică și fără nici un fel de procedură judiciară. Dar majoritatea covârșitoare a victimelor lui Stalin, În Uniunea
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
experiență a mobilizării politice fusese În fronturile populare antifasciste din anii ’30. Majoritatea Își aminteau al doilea război mondial ca pe o victorie Împotriva fascismului, sărbătorită ca atare În Franța și În Belgia. „Antifascismul” amintea liniștitor, pacificator, de vremuri mai simple. La baza retoricii antifasciste arborate de stânga oficială se afla o viziune duală asupra apartenenței politice: noi suntem ce nu sunt ei. Ei (fasciștii, naziștii, franchiștii, naționaliștii) sunt Dreapta, noi suntem Stânga. Ei sunt reacționari, noi suntem progresiști. Ei reprezintă
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
și alte fărădelegi din tabăra capitalistă. Dar procesul Rousset și mascaradele judiciare din Est i-au spulberat și ultimele iluzii. În carnetele personale, Camus nota: „Unul dintre regretele mele este că am cedat prea mult obiectivității. Obiectivitatea este uneori o simplă acomodare. Astăzi lucrurile sunt clare, și dacă ceva e concentraționar, trebuie să-i spunem pe nume, chiar dacă e vorba despre socialism. Într-un sens, nu voi mai fi niciodată politicos”. E poate un ecou involuntar al afirmațiilor de la Conferința Internațională
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
mai 1950: „Pe moment, propaganda comunistă are cel mai mare succes pe care l-a avut vreodată În Franța, mai ales În rândul necomuniștilor”. Atitudinea comunistă față de mișcările populare era strict utilitaristă: Mișcarea pentru pace nu a fost decât un simplu instrument al puterii sovietice - de aceea, În 1951 a trecut subit la tema „coexistenței pașnice”, conform tendinței din strategia internațională a lui Stalin. Între ei, comuniștii - mai ales cei din blocul estic - nu aveau decât dispreț pentru iluziile tovarășilor de
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
Pimlico, 1949), filmele neorealiste au găsit În orașele devastate de război un decor și, În oarecare măsură, un subiect pentru cinematograful postbelic. Dar filmele englezești, chiar și cele mai bune, nu au atins niciodată umanismul tragic al capodoperelor italiene. „Adevărurile” simple din aceste filme reflectau nu atât lumea europeană așa cum era, cât lumea europeană văzută prin prisma miturilor și amintirilor despre război. Muncitorii, satele neatinse de bombardamente, copiii mici ( În special băieții) reprezintă ce a mai rămas bun, nepătat și real
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
mondenității, iar Rendez-vous de juillet, un film francez din 1949, insistă asupra lipsei de maniere a tinerei generații: la masă, capul de familie al unei gospodării burgheze tradiționale e șocat de comportamentul mezinului, care se Încăpățânează să prânzească fără cravată. Simplă revoltă adolescentină, nimic nou. Tineri sau bătrâni, oamenii din Europa postbelică erau În primul rând preocupați să-și procure minimul necesar. La Începutul anilor ’50, o familie italiană din patru trăia În sărăcie - și nici celelalte nu o duceau mai
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
1950-1970 - de șapte ori media ratei anuale de creștere din cei 40 de ani precedenți. Un factor major al acestui succes era intensificarea comerțului maritim, care a crescut mult mai rapid decât producția națională totală În majoritatea țărilor europene. Prin simpla Înlăturare a impedimentelor ce stânjeneau comerțul internațional, guvernele din Vestul postbelic au reușit să depășească stagnarea din deceniile anterioare 1. Beneficiarul suprem a fost Germania de Vest, a cărei parte din exportul mondial de mărfuri a sporit de la 7,3
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
era cu atât mai profitabil cu cât Îi făcea pe britanici, germani, olandezi, francezi și alți călători neofiți să se simtă cât mai bine cu putință, Înconjurați confortabil de concetățenii lor și la adăpost de exotic, necunoscut și neprevăzut. Dar simplul fapt de a merge undeva departe În mod regulat (anual) și noile mijloace de transport folosite pentru a ajunge acolo - mașina personală, zborul charter - ofereau milioanelor de bărbați și femei până atunci izolați (și mai ales copiilor lor) o fereastră
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
au preferat, de asemenea, să opereze Într-un ciclu de subinvestiții, cercetare și dezvoltare limitată, salarii mici și un portofoliu de clienți care se diminua considerabil, În loc să riște un start nou, cu produse noi, pe piețe noi. Soluția nu era simplă. Keynes, din nou: „Dacă, dintr-o tristă eroare geografică, aviația americană (este prea târziu să ne punem toate speranțele În inamic) ar distruge fiecare uzină de pe coasta de nord-est și din Lancashire (la o oră când sunt acolo numai directorii
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
socială a sătenilor până nu demult supuși, emanciparea politică a femeilor, declinul școlilor religioase și asociațiilor caritabile catolice În era statului asistențial -, problema era una reală și, după cum realizau cei mai subtili dintre liderii catolici, nu putea fi rezolvată prin simplul apel la autoritate și tradiție sau suprimată, ca la sfârșitul anilor ’40, prin invocarea anticomunismului. La moartea lui Pacelli, succesorul său, Ioan al XXIII-lea, a convocat un nou Conciliu Vatican pentru a depăși aceste dificultăți și pentru a moderniza
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
ele erau noi și nemaivăzute. Strălucirea rece a artei contemporane sau cinismul filmelor de la sfârșitul deceniului păreau proaspete și autentice, după comodele convenții burgheze din trecutul recent. Vanitatea solipsistă a epocii - tinerii convinși că pot schimba lumea În trei pași simpli: do my own thing, let it all hang out și make love, not war - a fost dintotdeauna o iluzie, care nu a Îmbătrânit frumos. Dar nu era singura iluzie a vremii și În nici un caz cea mai caraghioasă. Anii ’60
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
o țintă politică, dar și una rea, fiindcă starea generală de insatisfacție era mai greu de soluționat. Franța era prosperă și stabilă, iar unii comentatori conservatori au conchis că valul de protest s-a născut nu din nemulțumire, ci din simplă plictiseală. Dar frustrarea era autentică - nu numai În uzinele Renault, unde condițiile de lucru erau de mult nesatisfăcătoare, ci peste tot. A Cincea Republică accentuase vechea tendință franceză de a concentra puterea Într-un singur oraș și În doar câteva
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
locuitorilor Uniunii Sovietice nu apucaseră alt regim În afară de comunism, care dobândise chiar o anumită legitimitate În umbra Marelui Război pentru Apărarea Patriei. Dar, la vest de URSS, amintirea ocupației sovietice și preluarea violentă a puterii de către ruși erau Încă vii. Simplul fapt că erau marionetele Moscovei și nu aveau credibilitate locală Îi făcea pe liderii comuniști mult mai sensibili la sentimentul național și dornici să i se conformeze. Lucru cu atât mai posibil cu cât oponenții regimurilor de partid din Europa de Est
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
a făcut decât să o perfecționeze. Dar această strategie avea și mai mult succes În străinătate. În timp ce Albania, surogatul european al Chinei, nu atrăgea decât staliniști nostalgici și maoiști incorigibili, imaginea internațională a României comuniste era surprinzător de pozitivă. Prin simpla distanțare de Moscova, Bucureștiul s-a ales cu o pleiadă neverosimilă de admiratori occidentali. În august 1966, The Economist vedea În Ceaușescu un „de Gaulle al Europei de Est”. Cât despre adevăratul de Gaulle, care a vizitat Bucureștiul În mai
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
Partidul Comunist Italian s-a declarat ferm și fără ezitare de partea instituțiilor republicii, punând punctul pe i: chiar dacă teroriștii anilor ’70 Își aveau originea În mișcările populare din anii ’60, ei se plasau acum În afara spectrului politicii radicale. Erau simpli criminali și trebuiau vânați ca atare. La fel (poate chiar mai mult) și cei care le furnizau un alibi ideologic: În aprilie 1979, Toni Negri, lector la Universitatea din Padova, și alți lideri ai grupului Autonomia Operaia au fost arestați
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
Îndrăzneață. E vorba despre ideea seducătoare de a submina nu doar vechile certitudini, ci Însăși posibilitatea oricărei certitudini. Toate comportamentele, opiniile și cunoștințele trebuiau privite cu suspiciune, tocmai pentru că erau produse În societate și, ca atare, serveau drept instrumente politice. Simpla idee că judecățile sau evaluările pot fi separate de persoana care le emite ajunsese să fie tratată În anumite locuri drept expresia unei poziții sociale partizane (implicit conservatoare). Orice tip de judecată sau convingere putea fi redusă, În principiu, după
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
din anii ’30) era Într-adevăr o noutate: expresia colectivă a temerilor clasei mijlocii În fața poluării, autostrăzilor, centralelor nucleare și urbanizării galopante. Dar mișcarea ecologistă nu ar fi avut atât de mult succes În Europa dacă ar fi fost o simplă notă de subsol la șaizecism: hedoniști prosperi de week-end Îmbrăcați doar În fibre naturale prelucrate manual, oscilând Între instincte și interese. Dorul față de o lume mai „naturală” și politica „autenticității” aveau rădăcini adânci de ambele părți ale faliei ideologice: ele
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
a NATO și a statelor CEE. Instituțiile Războiului Rece, ca să nu mai vorbim de pozițiile anticomuniste similare, facilitaseră o comunicare și o colaborare crescânde Între democrațiile pluraliste și dictaturile militare sau clericale. După atâția ani de Întâlniri, negocieri, planuri sau simple schimburi economice cu omologii lor nealeși, nord-americanii și vest-europenii nu mai erau de mult scandalizați de realitățile locale din Madrid, Atena sau Lisabona. Astfel, pentru cei mai mulți observatori - inclusiv pentru opoziția locală -, regimurile ingrate din sudul Europei nu erau falimentare din
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
iulie 1987. Actul Unic European era prima revizuire semnificativă a Tratatului de la Roma. Articolul 1 stipula cât se poate de clar: „Comunitățile Europene și colaborarea politică europeană vor avea ca obiectiv contribuția comună la progresul concret către unitatea europeană”. Prin simpla Înlocuire a cuvântului „Comunitate” cu „Uniune”, liderii celor 12 state membre au făcut, În principiu, un pas decisiv Înainte. Dar semnatarii au evitat sau au amânat toate subiectele cu adevărat controversate, Îndeosebi agricultura, care Împovăra bugetul Uniunii. De asemenea, au
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
iunie 1985, este revelatoare În această privință. Conform termenilor acordului, Franța, Germania de Vest și țările Beneluxului Își desființau frontierele comune și inaugurau un regim comun de control al pașapoartelor. Traversarea frontierei din Germania În Franța urma să fie extrem de simplă, exact așa cum se trecea de multă vreme din Belgia În Olanda. Dar semnatarii Acordului Schengen au trebuit să promită În schimb că vor aplica cel mai drastic regim al vizelor și vămilor față de țările neparticipante: fiindcă francezii, de exemplu, Își
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
exista o litanie Întreagă de scuze pentru neimplementarea socialismului. În 1981, toate obstacolele păreau Înlăturate și nu mai exista nici un motiv de dat Înapoi. Mai mult, controlul statului și implementarea schimbărilor revoluționare erau inseparabile În cultura politică radicală a Franței: simpla victorie În alegeri implica o apropiată confruntare socială. Precum Marx, stânga franceză identifica orice schimbare veritabilă cu revoluția politică În general și marea Revoluție franceză În particular. S-au făcut așadar comparații entuziaste cu 1871 și chiar 1791. Ce spusese
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
În curs de elaborare pentru piața unică europeană. Ele interziceau favorizarea campionilor naționali, subsidiile mascate sau alte avantaje pentru Întreprinderile administrate sau deținute de stat În competiția pentru contracte sau drepturi vamale. Oricât de evitate În practică, aceste reguli, prin simpla lor existență, obligau companiile de stat să acționeze pe piață la fel ca și cele private - moment În care implicarea statului În treburile lor a devenit inutilă. Italienii au avut o reacție tipică pentru mulți alți membri ai Comunității: În
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
nu consta În primul rând În a spune adevărul, deși acest lucru era important Într-un regim bazat pe minciună. Singurul lucru care avea sens În condițiile vremii, scria el, era să „trăiești În adevăr”. Restul era doar un compromis: „Simplul act de a forma o grupare politică te forțează să intri Într-un joc de putere, În loc să acorzi prioritate adevărului”. Cum explica Havel Într-un eseu din 1984 despre țelurile și tacticile fragilei opoziții intelectuale din Cehoslovacia, obiectivul trebuia să
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
portiță de scăpare: cei care doreau să fie scutiți de serviciul militar pe criterii morale trebuiau să intre În Bausoldaten, o unitate alternativă de muncă. Deși apartenența la aceasta se putea dovedi un handicap În viața civilă de mai târziu, simpla sa existență Însemna că RDG admitea prezența și legitimitatea obiecției de conștiință. Miile de est-germani care trecuseră prin Bausoldaten până În anul 1980 reprezentau o substanțială rețea potențială pentru activiștii pacifiști. Așa se face că, atunci când pastorii luterani au Început să
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
ei Înșiși. Astfel, când György Konrád scria cu emfază că „nici o persoană care gândește n-ar trebui să urmărească alungarea altora din poziții de putere politică doar pentru a și le Însuși”, el nu făcea decât să recunoască un adevăr simplu: nici o „persoană care gândea” nu avea posibilitatea, acolo și atunci, să facă acest lucru. Pe aceeași Înțelegere a sumbrelor realități se baza insistența opoziției asupra nonviolenței - nu numai În Cehoslovacia, unde pasivitatea față de autoritate avea o istorie Îndelungată, sau În
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]