9,905 matches
-
metafizică amenință existența: "Drumul, ducând departe, în sensul opus/ Acelui ceasornic uriaș/ Cu axul înfipt in Marele Oraș/ Dar aflat înăuntru tuturor acestor mizerii!/ Dar poate ar trebui să mă sperii." Poetul integrează o lume de fantastic în dimensiunea existenței cotidiene urbane, ea amintește de poveștile populare germane ("Istoria lui Claus și a giganticei spălătorese"). Fantasticul își face loc în universul cotidian, cu forfota din care se desprind tramvaiele și mașinile ca niște mistreți negri sau ca niște diligențe cu bandiți
[Corola-publishinghouse/Science/1533_a_2831]
-
tuturor acestor mizerii!/ Dar poate ar trebui să mă sperii." Poetul integrează o lume de fantastic în dimensiunea existenței cotidiene urbane, ea amintește de poveștile populare germane ("Istoria lui Claus și a giganticei spălătorese"). Fantasticul își face loc în universul cotidian, cu forfota din care se desprind tramvaiele și mașinile ca niște mistreți negri sau ca niște diligențe cu bandiți: Când m-am urcat apoi în autobuz/ Murise dimineața la havuz/ Tot așa se-ndepărtau cu toate/ Tramvaiele algebric legănate". În
[Corola-publishinghouse/Science/1533_a_2831]
-
rămas cu iuți bătăi de pleoapă/ Să plângă adânc la marginile orei./ În umbra unui turn opac de apă." În "Julien ospitalierul" apare Julien, un fel de "Mopete" al lui M. Ivănescu și, ca acesta, eroul este plimbat în universul cotidian cu dezinvoltură: edificii de cărămidă, fructe, ciuperci, mătăsuri, în intimități erotice, în stări visătoare, apar în false taine. E. Brumaru este un îndrăgostit de obiectele din jur ca de niște ființe vii: cităm în acest sens ceașca cu ceai, șifonierul
[Corola-publishinghouse/Science/1533_a_2831]
-
feminină, el va avea un caracter chinuit, forțat, adesea neconvingător la Constanța Buzea, Ana Blandiana, Gabriela Melinescu, sau exprimând o structură particulară intim temperamentală, ca la Nina Cassian, Veronica Porumbacu, Florența Albu, Cristina Tacoi etc. Sensibilități rafinate, extrase din arsenalul cotidian al feminității eterne, descoperim în poezia Ilenei Mălăncioiu, Floricăi Mitroi, Doinei Sălăjan și Ioanei Diaconescu. Lirica feminină se include în poezia eclectică examinată în acest studiu. Ea răspunde termenului în ce privește conținutul, iar la unele dintre poete și ideii de nerealizare
[Corola-publishinghouse/Science/1533_a_2831]
-
Paul Tutungiu). Creșterea țării ne-o sugerează N. Dragoș, parafrazând "Meșterul Manole": "Var și cărămidă, nouă meșteri mari/ trunchiul mi-l râvnește zidul nesupus/ munți și păsări fie clipei lăutari/ înălțați zidirea tot mai sus, mai sus". Participarea la evenimentele cotidiene și la marea sărbătoare a patriei apare la Gh. Tomozei în versificări care amintesc de prima perioadă a poeziei noastre civice de după august 1944; poetul versifică corect statornicia noastră pe acest pământ: "Am fost aici. Părinții mei, părinții/ părinților, bunica
[Corola-publishinghouse/Science/1533_a_2831]
-
agriculturii. Țăranii mai poartă în inimă sentimente ultragiate, dar cu posibilități de regenerare morală. "Cariatida" (1964) stabilește raporturi explicite între realitatea rurală, industrială și legendă. Mitul estetic al creatorului și cel mioritic sunt incluse în poeme ale muncii, ale vieții cotidiene. Poemele din "Cariatida" aduc imaginile unor giganți, puternici, niște forțe fantastice, într-un univers dilatat. Ce este "Cariatida", ce simbolizează ea, ne-o spune însuși poetul: "Ni-i ca o cariatidă tinerețea,/ ridicând pe brațe apeducte îndrăznețe,/ sprijinind cu umerii
[Corola-publishinghouse/Science/1533_a_2831]
-
expuse sunt cotidiene: "Prin turla vaporului trece fantoma părintelui,/ ia mințile fiului și-l îndeamnă la răzbunare/ a fi sau a nu fi visează nefericitul inginer tânăr". Se trece ușor dintr-un univers în altul, din lumea livrescă în cea cotidiană, fără ca salturile să supere. Simte zeița mării cu toată căldura ei de femeie, așa cum știe de ce secretarul de partid este electrician și tot așa ascultă firesc materia " Visând ca pasărea pe creangă". "Scrisorile esențiale" rămân și frumoase scrisori sentimen tale
[Corola-publishinghouse/Science/1533_a_2831]
-
V. Felea, "Poezie și critică", Editura Dacia, pag 21. 1 Miron Radu Paraschivescu este un poet cetățean angajat sub steagul celor mai înalte idealuri, polemistul a cărui menire este de a desființa tot ce impietează puritatea umană, și cântărețul existenței cotidiene; vor rămâne exemplare pentru poezia civică "Ora de psihologie, "Dispariția soarelui", " Un drum în deșert". Caracterul militant al poeziei, în contextul perioadei, este de foarte mare importanță, deoarece direcționează poezia spre lirica autentică; "Cântecul pe viață și pe moarte" mărturisește
[Corola-publishinghouse/Science/1533_a_2831]
-
fie și prin opoziție) sensul nu va supraviețui celui care i-a dat naștere]. * Recunoaștem locul pe care-l ocupă o știință și o zeitate după cantitatea (și calitatea) împrumuturilor conceptuale pe care acestea le furnizează altor științe sau limbajului cotidian. În felul acesta putem descoperi sub dominația cărui punct de vedere ne aflăm. Cum știm despre ce nu putem grăi? Să fie aceasta una din formele de expresie care dă seama de limitele rostirii noastre? Cred că, pe un anumit
„Citeşte-mă pe mine!”. Jurnal de idei by Viorel Rotilă [Corola-publishinghouse/Science/914_a_2422]
-
asemenea succes? Poate că ea a formulat în chipul cel mai fericit idealul modernității. Un ideal care, de altfel, pare de bun simț: dacă muți accentul existenței pe om și apoi pe gândirea acestuia este firesc să constați ceea ce experiența cotidiană arată, și anume că vârstele înaintate sunt în genere mai înțelepte, adică au progresat în gândire. Consecința logică: omul recent este întotdeauna mai evoluat decât cel dinaintea lui. Progresul este în acest caz justificat de dorința maturității și senectuții de
„Citeşte-mă pe mine!”. Jurnal de idei by Viorel Rotilă [Corola-publishinghouse/Science/914_a_2422]
-
senectuții de a găsi un sens în însăși faptul trecerii prin timp, ceea ce dezvăluie implicit o mutare a accentului pe durata vieții, adică pe existență. * Resimt în mod dureros lipsa timpului pentru a gândi, trăindu-mi în mod superficial viața cotidiană. Este o penurie a propriei existențe ce-mi golește de conținut până și căutarea unui sens al vieții. Acum știu că tăria morții derivă din absența la sine; iar vindecarea față de ea avem iluzia că vine din prezența la ceilalți
„Citeşte-mă pe mine!”. Jurnal de idei by Viorel Rotilă [Corola-publishinghouse/Science/914_a_2422]
-
umbra mediocrității). Fără să vrea, Darwin a facilitat ivirea unui alt sens al existenței: supraviețuirea. Când înțelegem diferența între a trăi și a supraviețui, reușim să ne definim mai adecvat situarea existențială dintr-un moment sau altul. Putem porni de la cotidiana dihotomie dintre muncă (ce dă seama cel mai adesea de a supraviețui) și distracție (în timpul distracțiilor având din plin senzația că trăim); ceea ce conduce la rolul libertății în abordarea rostului vieții, distracția trăgându-și teoria semnificației sale de la libertate. Ce
„Citeşte-mă pe mine!”. Jurnal de idei by Viorel Rotilă [Corola-publishinghouse/Science/914_a_2422]
-
idealurile "ideale", pe care nu ne grăbim să le împlinim (și pentru împlinirea cărora e posibil să nu acționăm niciodată), ele constituind chei de boltă în arhitectura sensului teoretic al existenței proprii. Spre exemplu Binele, ca ideal ce orientează activitățile cotidiene doar într-un număr restrâns de cazuri; în cea mai mare parte a sensurilor existențiale el constituie mai curând o umbrelă sub care ne place să credem că ne adăpostim, mai degrabă de teama de non-idealul prin excelență, Răul, decât
„Citeşte-mă pe mine!”. Jurnal de idei by Viorel Rotilă [Corola-publishinghouse/Science/914_a_2422]
-
răul este inserat deseori pe o perspectivă metafizică tare; adică într-o periculoasă vecinătate a binelui. Travaliul discontinuu la ceva (o carte, spre exemplu) permite ca acesta să capete o tușă personală; ideile sunt nuanțate de contextul creat de existența cotidiană. Să ne întrebăm parfumul căror iubiri, ori acreala căror uri, stau în spatele unor rânduri ce frapează. * Să depui mărturie pentru propria existență! La asta se reduce rostul unui jurnal. Doar că aici contează mai puțin contextele umano-spațio-temporale (acesta este contextul
„Citeşte-mă pe mine!”. Jurnal de idei by Viorel Rotilă [Corola-publishinghouse/Science/914_a_2422]
-
în fața mea. Rândurile acestea nu livrează un "eu" gata făcut, șlefuit (sau nu) și pregătit pentru a fi arătat, ci o față a mea ce are caracter de noutate chiar și pentru mine. Cel-ce-se-ivește-în-scris vine parcă din underground-ul ființei mele cotidiene, dintr-o zonă de condensare a existenței proprii, ce-mi este accesibilă doar prin medierea scrierii. Și deseori simt că abia aceasta este adevărata arătare de sine, gesturile cotidiene lăsând să se ivească doar un "eu" contextual, pe care lumea
„Citeşte-mă pe mine!”. Jurnal de idei by Viorel Rotilă [Corola-publishinghouse/Science/914_a_2422]
-
chiar și pentru mine. Cel-ce-se-ivește-în-scris vine parcă din underground-ul ființei mele cotidiene, dintr-o zonă de condensare a existenței proprii, ce-mi este accesibilă doar prin medierea scrierii. Și deseori simt că abia aceasta este adevărata arătare de sine, gesturile cotidiene lăsând să se ivească doar un "eu" contextual, pe care lumea îl cheamă. Este și motivul pentru care simt că în zona aceasta legămintele sunt definitive. * Dacă ideile rele sunt secretate în aceeași zonă cu cele bune, având același "chimism
„Citeşte-mă pe mine!”. Jurnal de idei by Viorel Rotilă [Corola-publishinghouse/Science/914_a_2422]
-
prezinte rolul, să-i descrie intervenția esențială în câmpul "vederii" spirituale, deschiderea pe care o face către acest spațiu și curajul de a aborda un domeniu atât de fluid cum este cel sentimental. Artistul lucrează dincolo de cuvinte (de rolul lor cotidian), chiar și atunci când expresia sa e una verbală; el dă o altă dimensiune limbii. Diferența specifică față de cea mai apropiată "rudă" în ordinea evoluției nu o constituie faptul-de-a-avea limbajul, ci putința rostirii, care e mai mult decât limbaj. Un jurnal
„Citeşte-mă pe mine!”. Jurnal de idei by Viorel Rotilă [Corola-publishinghouse/Science/914_a_2422]
-
totul curge, este schimbător (o viziune feminină asupra lumii). Abia apariția conceptului de structură dinamică a legităților a permis acestei din urmă viziuni să intre cu putere în ontologie, la ora actuală fiind perspectiva dominantă. O bună parte din farmecul cotidian al unui om de știință derivă din siguranța cu care vorbește despre unul sau altul din aspectele realului. Conjugat cu bucuria de care ne folosim de ustensilele generate de avansul științei, acest mod de prezentare inspiră suficientă încredere pentru a
„Citeşte-mă pe mine!”. Jurnal de idei by Viorel Rotilă [Corola-publishinghouse/Science/914_a_2422]
-
vinovați pentru orice rău care apare. Absența unor inculpați ne-ar angoasa teribil, făcându-ne să punem întrebările despre noi și societate pe care le ocolim cu atâta grijă. Poezia exploatează una din trăsăturile limbajului nostru: concizia. Astfel, dacă limbajul cotidian este caracterizat de o anumită nerăbdare, renunțând la elementele pe care ascultătorul le poate completa în funcție de context, poezia duce această nerăbdare la extrem, lăsând ascultătorului de făcut maximum posibil. Plăcerea poeziei este în primul rând bucuria completării în mod reușit
„Citeşte-mă pe mine!”. Jurnal de idei by Viorel Rotilă [Corola-publishinghouse/Science/914_a_2422]
-
ceea ce putem gândi și ceea ce putem comunica, uitând pentru moment ideea discreției. Trăim cumva un sentiment al posibililor proprii care ne face să înțelegem că suntem mai mult decât ceea ce putem exprima? Să fie acest sentiment unul din ingredientele iluzionării cotidiene care ne reține de la a face gestul final? Cred că trăim cumva continuu în așteptarea noastră, dorința morții ivindu-se fie atunci când nu mai așteptăm nimic nou, fie atunci când noul ce se prefigurează are doar fața răului. Ce păcat că
„Citeşte-mă pe mine!”. Jurnal de idei by Viorel Rotilă [Corola-publishinghouse/Science/914_a_2422]
-
să mă uimească. Semn că anumite iluzii mi s-au născut pe un deficit de cunoaștere. Fericiți cei ce au puțină cunoaștere! Mediul cognitiv familiar este cel al convingerilor noastre; ele nasc "supa" ce ne întreține iluziile responsabile pentru traiul cotidian. Fiecare dintre noi ne secretăm credințele care dau naștere la rândul lor dorințelor ce stau la baza proiectelor proprii. O zonă demnă de a fi explorată: ambianța mentală personală. * Interesul pe care-l stârnește teoria evoluționistă este influențat și de
„Citeşte-mă pe mine!”. Jurnal de idei by Viorel Rotilă [Corola-publishinghouse/Science/914_a_2422]
-
mai fericiți dacă ne-am răsturna această obișnuință, reușind să fim copleșiți de "chipul frumos" pe care ni-l oferă unii din cei ce ne stau aproape. Să începem cu a zări binele posibil pe care-l ocolim în mod cotidian. * Problema nu este când ne ia moartea, ci mai curând ce am făcut înainte de a ne lua. Putem să murim neîmpăcați doar în măsura în care mai avem ceva de făcut, în condițiile în care am lucrat cu sârg la acel ceva și
„Citeşte-mă pe mine!”. Jurnal de idei by Viorel Rotilă [Corola-publishinghouse/Science/914_a_2422]
-
o spaimă de curgerea timpului; doar căile pe care apucă fiecare sunt diferite. * Dorința de sistem dă seama de vecinătatea religiei. * Gândirea creează realitate. Să reflectăm, spre exemplu, la realitatea inexistenței lucrurilor, pe care o trăim ca absență. * Istorialitatea existenței cotidiene este marcată de evenimentele specifice (absolvire, căsătorie, copii etc.). Temporalitatea desfășurată sub semnul credinței constituie o combinare între organizarea evenimențială specifică modului cotidian și ciclicitatea specifică religiei. Existența în timp a unui autor are ca puncte de reper cărțile scrise
„Citeşte-mă pe mine!”. Jurnal de idei by Viorel Rotilă [Corola-publishinghouse/Science/914_a_2422]
-
sine-lui profilat pe fondul durerii. Conturarea imaginii de sine în domeniul lui a avea (cu sensul lui contemporan de a consuma) oferă doar frânturi din ceea ce este sinele (ori ar trebui să fie). Faptul de a simți lipsurile, în raport cu obiceiurile cotidiene de consum, drept absențe ale propriei persoane, ca neîmpliniri profunde, arată cât de mult ne percepem esența în sfera lui a consuma, semnalând că accentul omului contemporan cade pe mijloace și nu pe scopuri (adică a făcut din mijloace scopuri
„Citeşte-mă pe mine!”. Jurnal de idei by Viorel Rotilă [Corola-publishinghouse/Science/914_a_2422]
-
o deschidere către alte sisteme-obiect și sisteme-semn, către altă formă de a lumi și de a constitui realul. * Perspectiva istorică asupra propriei existențe ne orientează către surprinderea evenimentelor (deseori și acestea raportate la un sistem axiologic), aruncând în umbră faptul cotidian de a fi, banalul existenței. Se ivește astfel goana după evenimente, ce constituie una din fațetele morții; adică aruncăm în neant cea mai mare parte a existenței noastre odată cu dezvoltarea apetitului pentru "istoriile personale". Plăcerea cu care așteptăm sărbătorile face
„Citeşte-mă pe mine!”. Jurnal de idei by Viorel Rotilă [Corola-publishinghouse/Science/914_a_2422]