11,108 matches
-
regulile. Oricum, mai lucrez puțin la titlu. Cuvânt înainte e un clișeu tare obosit. Frați de cruce Laila e cu trei ani mai mică decât mine. E în clasa a treia. Și astăzi va deveni fratele meu de cruce, după ritualul Apache. Pentru că Laila e singura persoană care mi-a dovedit încredere. Și pentru că Laila este matură. Ea știe că virtuțile unui războinic Apache sunt cinstea, onoarea, curajul și demnitatea. Nu, Laila nu a citit Winnetou. Deci habar n-am de unde
Ficţiuni reale by ed.: Florin Piersic jr. () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1342_a_2714]
-
cum alu necă cu zgo mot pe gâtlejul meu pof ticios, râgâi discret și duc iar sticla la gură. Îmi clătesc limba și dinții cu lichidul par fu mat. Iar pișcot, iar o dușcă, mixez și înghit. E ca un ritual. Scot pachetul de țigări, bricheta și portcardul, pe post de scru mieră. Cărțile de vizită le arunc în geantă. Îmi aprind o țigară - la lu mina brichetei totul pare feeric. Trag fumul cu nesaț și beau. Sticla, deși foarte grea
Ficţiuni reale by ed.: Florin Piersic jr. () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1342_a_2714]
-
pai lăsată pe ceafă. Mă sufoc de furie, fornăi ca un cal, în timp ce liftul coboară. Lent. Tocmai de la zece, de unde stau eu, nor mal. Universul conspiră întru nefericirea mea. Moșnea gul deschide meticulos ușa liftului. Lent. Parcă ar fi un ritual. Turbez. După ce a deschis-o suficient se dă la o parte și, cu o reverență elaborată, mă invită pe mine primul. Îl omor, îmi zic. Dinadins o face. Mi-a simțit furia și vrea să mă scoată din minți. Intru
Ficţiuni reale by ed.: Florin Piersic jr. () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1342_a_2714]
-
trei-patru luni pe acasă. Prin anul întâi de facultate, se întâmpla în fiecare weekend. Apoi, treptat, tot mai rar. Dar acasă e bine, e liniștea în care mă ascund de zarva Clujului. Azi trebuie să mă întorc, așa că urmez același ritual ca de fiecare dată: încă un prânz în familie, făcut bagajele și apoi drumul cu mașina până la gară. În stradă pare mai frig decât în curtea casei noastre. Tata se urcă la volan, eu nu m-am sinchisit să fac
Ficţiuni reale by ed.: Florin Piersic jr. () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1342_a_2714]
-
văzut, a început să scoată niște icnete, și un potop de vorbe i-au ieșit din gură. Da, știam, voia să iau mâța și să mă car de acolo. Mi-a dat mulți bani. Am colindat toată dimineața cartierul. Același ritual. Aceleași priviri temătoare, aceleași poticneli. Unii dădeau numai câteva mărci, alții, cei mai speriați, scoteau cu zecile. În câteva zile mi-am învățat bine rolul. Am plecat de la muncă, am cumpărat o cutie frigorifică. O țineam sub pat. I-am
Ficţiuni reale by ed.: Florin Piersic jr. () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1342_a_2714]
-
reanalizez reacțiile lui. Mă gândesc că poate o să-l sperii, că par deplasată, că nu am de ce să vorbesc cu el. Dispare. Nu îl caut cu privirea pentru că știu că trebuie să fie pe aici, pe undeva. Îmi termin duhovnicescul ritual și o iau spre ieșire. Afară dau peste Anica; mă întreabă timidă: Ce a făcut băiatul meu, v-a supărat cu ciucurele ăla? Zâmbesc. Nu, nu m-a supărat deloc. Mă duc să iau lumânări, mă închin și plec. Pe
Ficţiuni reale by ed.: Florin Piersic jr. () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1342_a_2714]
-
și nu-i mai era frică, nici chiar atunci când sunetul ciocănelului izbind în toacă nu se mai auzea, acoperit de glasul lupilor ieșiți în haite din pădure. Se sculau dimineața îndeplinind, toate trei, obligațiile unei case mari, ca într-un ritual, măturând zăpada viscolită în timpul nopții peste treptele urcând în cerdacul înalt, îngrijind păsările ce cotcodăceau în porumbarul încuiat cu lacăt uriaș, apărate de câini negri și imenși, crescuți de mici să fie răi, controlând vârtoșenia îngrăditurii și a porților înalte
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1927_a_3252]
-
Ciobanu era unul din prietenii rari care-l analiza. Un bărbat potrivit de înălțime, tras la trup, cu obrazul brăzdat de șanțuri peste care timpul încremenise. Se pornea anevoie la o treabă, cu tacticoase pregătiri, de parcă ar fi împlinit un ritual. Plăcerea lui cea mare era să vorbească, satisfacție balcanic-orientală. Andrei Vlădescu îl imagina nu o dată în rolul unui înțelept arab care dă sfaturi sau istorisește pilde, sau al unui oracol. Comenta fapte, gesturi, le dezvăluia semnificații nu o dată surprinzătoare și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1927_a_3252]
-
Mama și tatăl lui erau atei, iar el Îi respecta pe credincioșii creștini În același mod În care Îi respecta pe cei care erau membri ai clubului Graf Zeppelin sau care făceau cumpărături la magazinul universal chinez pentru cunoașterea unui ritual străin, exotic. În plus, cei care munceau cel mai mult pentru alții, ca doamna Philips și doamna Gilmour și doctorul Ransome, adesea aveau credințe care se dovedeau a fi corecte. — Doamnă Philips! zise el cînd Îl așezară pe domnul Radik
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2010_a_3335]
-
unsuroasă, pătate cu sînge uscat și puroi, țineau coperta de cotorul ros. — Jim, mai citești Digest? Cel din august ’41 are cîteva chestii interesante... Basie savura din plin nerăbdarea care punea stăpînire pe Jim. Această ispitire complicată făcea parte din ritual. Jim aștepta răbdător, dîndu-și bine seama că Basie Îl exploata, punîndu-l să muncească În fiecare zi, În schimbul revistelor vechi. Acești marinari comerciali plictisiți Își dădeau seama că era obsedat de tot ce era american și, În felul lor prietenos, Îl
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2010_a_3335]
-
spate. — Jim ! Stai! Îi făcu semn Tulloch. Unde ai de gînd să pleci? — La Blocul G, domnule Tulloch... — GÎfîind, Jim se sprijini de aripa camionului care vibra. În ușa casei paznicilor, locotenentul Price strecura cartușe În Încărcătorul puștii, ca În ritualul unui bărbat care Își numără aurul secret. — Vreau să rezerv o cameră pentru părinții mei - s-ar putea să vină la Lunghua. Am să rezerv o cameră și pentru dumneata, domnule Tulloch. — Jim ... Jim... Tulloch Își puse mîinile pe capul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2010_a_3335]
-
adevăr, antropologia ne oferă un întreg ansamblu de date referitoare la procedurile rituale care, în practicile simbolice, au rolul de a articula raporturile dintre vii și morți. Iar în centrul acestor proceduri, raporturile vizibilului cu invizibilul se stabilesc în jurul unor ritualuri ce antrenează corpul îmbrăcat și/sau mascat, statuia sau obiectul fetiș în funcția lor de dublu al celui mort. Mort care poate intra în legătură cu cei vii prin intermediul unor „apariții efective”, dar care poate și să se arate în vis sau
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1979_a_3304]
-
prime „statui”, dure precum obiectele, care sunt cadavrul și apoi mumia; același statuar implică însă și animarea formei, ba chiar sugestia că trupul inert vorbește. Serres amintește, într-adevăr, de misterioasele ceremonii egiptene ale deschiderii gurii, evocate în Textele Piramidelor, ritual săvârșit înainte ca statuia zeului să iasă din atelierul sculptorului și practicat și în cazul mumiilor. Regăsim astfel, în analizele lui Serres, ca și în acelea ale lui Augé sau Eschlimann, legătura strânsă dintre corpul mort și statuie. Îmbrăcat, costumat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1979_a_3304]
-
dintre aceste cazuri, între apariția din vis și apariția efectivă se stabilește o strânsă legătură. În Perșii, umbra lui Darius i se va arăta mai întâi în vis reginei, și abia apoi, pe fundalul acestei prime apariții, se va desfășura ritualul evocării defunctului rege, ceea ce va conduce, în cele din urmă, la apariția efectivă a eidolon-ului său. În Orestia, fantoma Clitemnestrei apare de-adevăratelea în fața spectatorilor, iar eidolon-ul ei dojenește aspru eriniile (în Eumenidele), amintindu-le că trebuie să o răzbune
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1979_a_3304]
-
Ultima invocare adresată morților de către Hecuba, la sfârșitul piesei, o Hecuba prăvălită la pământ și lovindu-l cu pumnii - gesturi rituale, menite să cheme duhurile celor morți din adâncurile unde zac -, această ultimă invocare, așadar, nu mai este decât un ritual zadarnic. Din răposatul Priam a mai rămas doar amintirea zăbranicului așternut peste chipul lui. Pentru femeile din Troia, marii dispăruți nu se vor mai întoarce niciodată, așa cum nu se va mai întoarce Hector din Andromaca lui Euripide, acest Absent pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1979_a_3304]
-
auzul „jalnicelor tânguieli, evocatoare ale celor morți”, tânguieli atât de sfâșietoare, încât au izbutit să facă pământul să crape și să-l lase pe răposatul rege „să răzbească la lumina zilei”, căci s-a supus și le-a dat ascultare. Ritualul invocării reușește să-l aducă printre cei vii prin apelurile sale („anakakleisthe: aduceți-l aici prin jelaniile voastre”, îi spune regina corului). În desfășurarea ritualului, ofrandele de lapte, miere, apă, vin, ulei și flori (vezi Oedip la Colonos și Ifigenia
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1979_a_3304]
-
rege „să răzbească la lumina zilei”, căci s-a supus și le-a dat ascultare. Ritualul invocării reușește să-l aducă printre cei vii prin apelurile sale („anakakleisthe: aduceți-l aici prin jelaniile voastre”, îi spune regina corului). În desfășurarea ritualului, ofrandele de lapte, miere, apă, vin, ulei și flori (vezi Oedip la Colonos și Ifigenia în Taurida) sunt urmate de invocații către Pământ, către Hermes și către cel ce domnește peste împărăția morților, pentru ca aceștia să-i înlesnească sufletului regelui
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1979_a_3304]
-
dreptul de a-și jeli fratele și se revoltă când „mi se refuză un mort care îmi aparține”. Și în acea clipă, femeia care nu-și uită morții, căreia nu i-a mai rămas în chip de consolare decât îndeplinirea ritualului funerar, îl vede deodată în fața ei pe Oreste în carne și oase, pe Oreste trăind, și nu-și crede ochilor. Experiență a imposibilului devenit posibil: Oreste îi apare Electrei mort și viu în același timp. „M-ai făcut să văd
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1979_a_3304]
-
placul morților ei îndrăgiți, pentru a respecta ceremonialul funebru al înmormântării lui Polinice, Antigona i se împotrivește lui Creon, care îi interzisese să se atingă de rămășițele pământești ale dușmanului său și cere vehement să fie îngropat după rânduieli. Acest ritual pentru cei este pentru Antigona legea nescrisă a zeilor, o lege statornicită atât de zeii subpământeni, cât și de cei din ceruri. De aceea, pentru ea, îndeplinirea ritualului reprezintă cel mai nobil titlu de glorie al oamenilor vii. Antigona este
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1979_a_3304]
-
ale dușmanului său și cere vehement să fie îngropat după rânduieli. Acest ritual pentru cei este pentru Antigona legea nescrisă a zeilor, o lege statornicită atât de zeii subpământeni, cât și de cei din ceruri. De aceea, pentru ea, îndeplinirea ritualului reprezintă cel mai nobil titlu de glorie al oamenilor vii. Antigona este trup și suflet de partea morților. Legea lor e și legea ei, fie și cu prețul renunțării la viață. De altfel, îi și spune Ismenei: „Tu te-ai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1979_a_3304]
-
În calea lui se ivise, așadar, o nouă răspântie, unde, de data aceasta, avea să-și înfrunte propria moarte. De jur împrejur, patru elemente: craterul, stânca, un copac scorburos și mormântul de piatră. Însoțit de fetele lui, se supusese unui ritual al purificării, semănând perfect cu toaleta făcută unui mort. Oedip pășise încă de pe atunci în moarte. În același timp însă, moartea aceasta se plasa și sub semnul fertilității, căci tinerele fete se îndreptaseră spre colina zeiței Demeter, zeița agriculturii și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1979_a_3304]
-
celor morți și care, ca fantomă, reprezintă o putere primejdioasă sau, dimpotrivă, protectoare. Acest colossos poate fi coborât în bezna mormântului, dar poate și să se ridice deasupra acestuia. Dintr-o piatră ori dintr-o statuie apare uneori, grație puterii ritualului de evocare, cel plecat dintre pământeni. Căci colossos-ul este semnul contactului posibil cu morții, semnul unui mort ce poate urca spre lumină. În același timp, colossos-ul este un semn al absenței, al apartenenței la un altundeva, totodată, semn al vizibilității
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1979_a_3304]
-
stană de piatră pe cei ce o privesc. Statuia de piatră ce sugerează tăcerea, imobilitatea, neclintirea, statuia oarbă se poate preschimba în statuie care vorbește, se mișcă, privește, atunci când o animă puterile nevăzute ale zeilor ori ale morților. Prin săvârșirea ritualului magic, îi pot fi atribuite o privire, o voce, un gest. Invocarea sau evocarea o pot face să capete glas, după cum o pot face și să se înalțe deasupra mormântului, gorgan ori stelă funerară. Psyche-ul defunctului, insesizabil, se materializează prin
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1979_a_3304]
-
spune că era confecționată din piele de câine și că „închidea în ea tenebrele lugubre ale nopții”. După unii teoreticieni, cuvântul latinesc persona („mască”) ar fi derivat din etruscul Phersu, echivalent al grecescului Perseu. Phersu este purtătorul de mască în ritualul funebru organizat întru cinstirea unui defunct. Masca figurează astfel spiritul celui mort și, în dansul ritual, cel ce o poartă mimează și actualizează puterile subpământene, după cum Persefona, prin masca lui Gorgo a cărei stăpână este, supraveghează ea însăși lumea Infernului
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1979_a_3304]
-
pe urmele vremii pe trecute la Templul din Câmp. În jurul unui trecut reînviat se întâlnesc, așadar, două memorii: cea a unui om viu și cea a omului care a murit. Pentru ca întâlnirea să aibă loc, sunt necesare nu numai unele ritualuri specifice, ci și anumite atitudini și poziții ale corpului, evocatoare ale trecutului. În Kiyotsune, femeia care speră în întoarcerea defunctului ei soț, în venirea fantomei, adoptă postura deja pomenită a lui waki. Ca să facă posibilă această revenire - „fie și doar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1979_a_3304]