87,696 matches
-
economiei capitaliste și tranziției globale de la societățile de tip industrial spre cele conduse prin cunoaștere. În acest context, realizarea schimbării impune un management al schimbării caracterizat prin promovarea ,,rupturii”, cu alte cuvinte, managementul resurselor umane are ca obiectiv nu o simplă schimbare treptată, reproducând vechile tendințe, ci promovarea unor procese și tendințe noi care să asigure o ,,configurație indusă”, concepută și realizată prin măsuri manageriale concentrate pe obiectivele propuse. „Sesizând începutul «rupturii», strategiile și politicile de ocupare vor avea un rol
Managementul resurselor umane în administraţia publică by Elvira Nica () [Corola-publishinghouse/Science/234_a_151]
-
managerială elementele comune și esențiale se referă la problematica resurselor umane. Urmărind definiția dată managementului, vom putea distinge o etapă de „conducere premanagerială” care acoperă o perioadă îndelungată din istoria societății, mergând chiar, până în epoca premergătoare capitalismului industrial (fazele cooperației simple și a manufacturii). Conducerea premanagerială și-a găsit o prezentare „clasică” în lucrările lui Adam Smith, pentru care sistemul piețelor era suficient în așa-zisa „autoreglare”, ceea ce s-a numit ulterior „mâna invizibilă a lui Adam Smith”. Iată și prezentarea
Managementul resurselor umane în administraţia publică by Elvira Nica () [Corola-publishinghouse/Science/234_a_151]
-
doar sub aspectul lor de executanți fideli și disciplinați ai dispozițiilor venite de la conducere, a apreciat și utilizat doar unele dintre capabilitățile lucrătorilor, anume cele privind forța și rezistența fizică, disciplina, memoria, motivarea prin câștig, aspirația pentru o muncă mai simplă, repetitivă și de răspundere redusă. Această viziune a fost clar prezentată de H. Ford. „Ideal ar fi să avem mașini complet automatizate peste tot unde este necesar un grad ridicat de precizie (...) În sistemul nostru de producție - și cu metodele
Managementul resurselor umane în administraţia publică by Elvira Nica () [Corola-publishinghouse/Science/234_a_151]
-
reconstrucția structurii ocupaționale 3.1. Proiectarea postului În orice instituție, resursele umane reprezintă factorul principal al ființării sale și, prin aceasta, pun în evidență rolul major al proiectării, realizării și reconstrucției structurilor ocupaționale (profesionale). „Locul de muncă” nu este un simplu spațiu în care un om își desfășoară activitatea, ci este expresia unui „spațiu social al muncii”, un „nod” al relațiilor complexe din interiorul instituției și, chiar al relațiilor cu „mediul exterior”. De aceea, viziunea despre locul de muncă se corelează
Managementul resurselor umane în administraţia publică by Elvira Nica () [Corola-publishinghouse/Science/234_a_151]
-
sau deschis. Vom avea, deci, (a se vedea paragraful 3.2) diferite sisteme de management axat pe post, în raport cu tipul relațiilor sociale din cadrul instituției (capitolul 8). Sistemele tayloriste (tehnocentrice) se remarcă printr-o accentuată diviziune a muncii, pe puține și simple operații. Înainte de a fi o practică, taylorismul trebuie considerat și analizat ca o ideologie<footnote Deetz, Stanley A., op. cit., p. 209. footnote>. Ceea ce se cheamă „criza taylorismului reprezintă, în esență, o criză a modului de a concepe resursele umane”, a
Managementul resurselor umane în administraţia publică by Elvira Nica () [Corola-publishinghouse/Science/234_a_151]
-
o ideologie<footnote Deetz, Stanley A., op. cit., p. 209. footnote>. Ceea ce se cheamă „criza taylorismului reprezintă, în esență, o criză a modului de a concepe resursele umane”, a le plasa pe ultimul loc prin descalificarea lucrătorului specializat în câteva operații simple. Sistemul posturilor de calificare redusă, aflate „la baza ierarhiei” și presupunând o putere mare în mâna managerului, este, astăzi, supus unor severe critici și, cu deosebire, unor noi practici „antitayloriste” vizând modificarea viziunii despre post. Experiențe diverse se confruntă și
Managementul resurselor umane în administraţia publică by Elvira Nica () [Corola-publishinghouse/Science/234_a_151]
-
și de scopul pentru care se întocmește; este rezultatul abordării analizei postului orientate spre descrierea sarcinilor sau a activităților care trebuie îndeplinite; este întocmită, uneori, chiar înainte ca un post să fi fost creat; poate fi mai complexă sau mai simplă și poate lua diferite forme, în funcție de natura postului și de scopul pentru care aceasta se întocmește<footnote Linda, R.A., Personnel Management for the Smaller Company, A Division of American Management Associations, New York, 1979, p. 99. footnote>; conținutul ei se pretează
Managementul resurselor umane în administraţia publică by Elvira Nica () [Corola-publishinghouse/Science/234_a_151]
-
de muncă, din balanța mișcării forței de muncă și din registrul personalului. Numărul mediu de salariați se calculează prin însumarea numărului mediu de muncitori cu numărul mediu de personal administrativ-funcționăresc. Numărul mediu de muncitori se determină ca o medie aritmetică simplă a numărului sau efectivului zilnic de muncitori dintr-o perioadă. De precizat că, pentru zilele de sărbători legale, de repaus săptămânal și alte zile nelucrătoare se ia în calcul, ca efectiv zilnic, numărul de salariați sau de muncitori din ziua
Managementul resurselor umane în administraţia publică by Elvira Nica () [Corola-publishinghouse/Science/234_a_151]
-
din ziua precedentă, mai puțin cei al căror contract de muncă încetează în ziua respectivă. Pentru celelalte categorii de personal, adică pentru personalul administrativ-funcționăresc, unde mișcarea personalului este mai redusă, numărul mediu de salariați se stabilește ca o medie aritmetică simplă între numărul de salariați de la începutul perioadei și cel de la sfârșitul perioadei. În numărul mediu de salariați nu se includ salariații aflați în concediu fără plată, în grevă, detașați la lucru în străinătate sau la altă firmă, dacă sunt retribuiți
Managementul resurselor umane în administraţia publică by Elvira Nica () [Corola-publishinghouse/Science/234_a_151]
-
urmare, mai găunoasă ; cu atât mai mult obiectul concret al operei literare va scăpa înțelegerii noastre. Există deci două soluții extreme ale problemei noastre. Prima, la modă datorită prestigiului științelor naturii, identifică metodele științifică și istorică, și duce fie la simpla acumulare de fapte, fie la stabilirea unor "legi" istorice foarte generalizate. Cea de a doua, tăgăduind că cercetarea literaturii ar fi o știință, proclamă caracterul personal al "înțelegerii" literare și "individualitatea" și chiar "unicitatea" fiecărei opere literare. Dar prin formularea
[Corola-publishinghouse/Science/85056_a_85843]
-
format din informații, intuiție și judecăți critice. 43 <titlu> 2. Natura literaturii Prima problemă pe care trebuie s-o abordăm este, evident, aceea a obiectului cercetării literare. Ce e literatura ? Ce nu e literatura ? Care e natura literaturii ? Oricât de simple ar părea aceste întrebări, rareori li se dau răspunsuri clare. Unul dintre răspunsuri consideră drept "literatură" tot ce s-a tipărit. Ar urma deci să studiem "profesia medicală în secolul ai XIV-lea" sau "mișcarea planetară la începutul evului mediu
[Corola-publishinghouse/Science/85056_a_85843]
-
domeniu care-1 interesează și fără îndoială că se pot invoca numeroase argumente în favoarea cultivării istoriei civilizației în cel mai larg înțeles. Dar, totuși, un asemenea studiu încetează de a fi literar. 44 Obiecția ca aceasta nu ar fi decât o simplă controversă de ordin terminologic este neconvingătoare. De fapt, studiul a tot ceea ce este legat de istoria civilizației nu mai lasă loc pentru cercetările strict literare. Toate distincțiile dispar ; se introduc criterii străine de literatură ; și, prin urmare, literatura ajunge să
[Corola-publishinghouse/Science/85056_a_85843]
-
literatura scrisă sau tipărită; or, este clar că orice concepție coerentă 46 despre literatură trebuie să includă și "literatura orală". În această privință termenul german Wortkunst și termenul rus slovesnost prezintă avantaje fața de echivalentul lor englezesc. Calea cea mai simplă de a rezolva problema este de a analiza modul special în care este folosită limba în literatură. Limba este materia primă a literaturii așa cum sunt piatra sau bronzul pentru sculptură, culorile pentru pictură sau sunetele pentru muzică. Dar nu trebuie
[Corola-publishinghouse/Science/85056_a_85843]
-
care Thomas Clark Pollock tratează această problemă în The Nature of Literature *3, deși corect, nu este pe de-a-ntregul satisfăcător, în special în ce privește .precizarea distincției dintre limba literară și limba vorbită. Problema este decisivă și nu e de loc simplă în practică, deoarece literatura, spre deosebire de alte arte, nu are un mijloc de exprimare oare să fie numai al ei și deoarece există, fără îndoială, numeroase forme mixte și tranziții subtile. Este destul de ușor să facem o distincție între limbajul științific
[Corola-publishinghouse/Science/85056_a_85843]
-
spre deosebire de alte arte, nu are un mijloc de exprimare oare să fie numai al ei și deoarece există, fără îndoială, numeroase forme mixte și tranziții subtile. Este destul de ușor să facem o distincție între limbajul științific și limba literară. Totuși, simplul contrast dintre "gândire" și "emoție" sau "sentiment" nu este suficient- Literatura conține și ea gândire, iar limbajul emoțional nu este nicidecum limitat la literatură: dovada acestui fapt o poate face o conversație între doi îndrăgostiți sau orice ceartă obișnuită. Limbajul
[Corola-publishinghouse/Science/85056_a_85843]
-
unor lucrări în domeniul artei și evaluarea lor. Se impune să înlăturăm o confuzie care se face în mod obișnuit. Literatura "de imaginație" nu trebuie neapărat să folosească imagini. Limbajul poetic este saturat de imagini artistice, începem cu cele mai simple figuri de stil și culminând cu complexele sisteme mitologice ale unui Blake sau Yeate. Dar imaginile artistice sunt neesențiale pentru literatura epică și, în consecință, pentru o mare parte a literaturii. Există poezii bune cu desăvârșire lipsite de imagini ; există
[Corola-publishinghouse/Science/85056_a_85843]
-
imaginație", "creație". Fiecare dintre acești termeni surprinde un aspect al operei literare, o trăsătură caracteristică a direcțiilor ei semantice. Nici unul, luat singur, nu este satisfăcător. Se impune, așadar, cel puțin o concluzie: opera de artă literară nu este un obiect simplu, ci o alcătuire foarte complexă care are un caracter stratificat și multiple sensuri și relații. Terminologia obișnuită, care vorbește despre un "organism", ne poate induce în eroare în oarecare măsură, deoarece subliniază numai un singur aspect, anume acela al "unității
[Corola-publishinghouse/Science/85056_a_85843]
-
oricărui element al unei opere, indiferent dacă aparține conținutului sau tehnicii, este deopotrivă de utilă și ne scutește de obligația de a examina opera în totalitatea ei. "Conținut" și "formă" sunt termeni folosiți în sensuri mult prea diferite pentru ca, prin simplă juxtapunere, să poată îi folositori; de fapt, chiar și după o definire atentă, ei duc la o dihotomie prea simplă a operei literare. O analiză modernă a operei literare trebuie să pornească de la probleme mai complexe: de la modul ei de
[Corola-publishinghouse/Science/85056_a_85843]
-
de a examina opera în totalitatea ei. "Conținut" și "formă" sunt termeni folosiți în sensuri mult prea diferite pentru ca, prin simplă juxtapunere, să poată îi folositori; de fapt, chiar și după o definire atentă, ei duc la o dihotomie prea simplă a operei literare. O analiză modernă a operei literare trebuie să pornească de la probleme mai complexe: de la modul ei de existență, de la sistemul ei de stratificare. *9 54 <titlu> 3. Funcția literaturii În orice studiu coerent, natura și funcția literaturii
[Corola-publishinghouse/Science/85056_a_85843]
-
Cât despre "evadare", Kenneth Burke ne-a arătat cât de precară poate deveni această acuzație. Visul de evadare, spune el, îl poate ajuta pe cititor să-și clarifice aversiunea pentru mediul în care se află. Artistul poate... deveni "subversiv" prin simplul fapt că evocă, cu toată inocența, o clipă de răgaz pe malul fluviului Mississippi.*2 Răspunzând întrebării pe care am pus-o mai sus, putem spune că orice operă literară este, probabil, "plăcută" și "utilă" pentru consumatorii indicați s-o
[Corola-publishinghouse/Science/85056_a_85843]
-
personajul, din întreaga ambianță (La Maison Vauquer) și din contextul celorlalte personaje. 60 Max Eastman, care e un poet minor, se îndoiește că în secolul științei "gândirea literară" ar putea avea pretenția să descopere adevărul. "Gândirea literară" este pur și simplu gin-dires nespecializată, diletantă, din zilele de dinaintea dezvoltării științei, care încearcă să persiste și care se folosește de ușurința ei de exprimare pentru a crea impresia că exprimă "adevărurile" într-adevăr importante. Adevărul din literatură este același ca și adevărul dinafară
[Corola-publishinghouse/Science/85056_a_85843]
-
cu simțul răspunderii nu vrea să amestece emoția și gândirea, sensibilitatea și înțelegerea, sinceritatea simțirii si meditația. Concepția despre viață pe care artistul cu simțul răspunderii o exprimă perceptual nu este - așa cum sunt majoritatea concepțiilor care au succes ca "propagandă"' - simplă; iar o concepție despre viață, corespunzător de complexă, nu poate, prin sugestie hipnotică, să îndemne la acțiuni premature sau naive. 64 Rămâne să ne mai ocupăm de acele concepții despre funcția literaturii care gravitează în jurul cuvântului "catharsis". Acest cuvânt grecesc
[Corola-publishinghouse/Science/85056_a_85843]
-
ocupă de fapte verificabile; critica, de probleme de opinie și convingere. Dar această distincție este greu de susținut. În Istoria literară nu există aspecte care să fie "fapte" complet neutre, în însăși alegenea materialelor sunt implicate judecăți de valoare : în simpla distincție preliminară care se face între cărți și literatură, în simpla acordare de spațiu unui autor sau altuia. Chiar și stabilirea unei date sau a unui titlu presupune o anumită apreciere prin oare se selectează cartea sau evenimentul respectiv din
[Corola-publishinghouse/Science/85056_a_85843]
-
Dar această distincție este greu de susținut. În Istoria literară nu există aspecte care să fie "fapte" complet neutre, în însăși alegenea materialelor sunt implicate judecăți de valoare : în simpla distincție preliminară care se face între cărți și literatură, în simpla acordare de spațiu unui autor sau altuia. Chiar și stabilirea unei date sau a unui titlu presupune o anumită apreciere prin oare se selectează cartea sau evenimentul respectiv din milioanele de alte cărți și evenimente. Chiar dacă admitem că există fapte
[Corola-publishinghouse/Science/85056_a_85843]
-
seama că acesta nu e decât verdictul altor critici sau cititori, inclusiv al altor profesori. Ideea, potrivit căreia istoricul literar se poate dispensa de critica și de teoria literară, este cât se poate de falsă, și asta pentru un motiv simplu : fiecare operă literară există în. prezent, este direct accesibilă observației si, indiferent dacă a fost compusă ieri sau acum o mie de ani, reprezintă o soluție a anumitor probleme artistice. Ea nu poate fi analizată, caracterizată sau evaluată fără a
[Corola-publishinghouse/Science/85056_a_85843]