11,108 matches
-
Iuliu Cezar sau, de ce nu, a aceleia din Macbeth. Titania adoarme legănată de cântecul alaiului ei de zâne, menit să-i aducă un somn netulburat de vise urâte și să alunge din preajmă-i toate animalele nefaste (animalele prezente în ritualurile vrăjitorești, animalele de care sunt însoțite și vrăjitoarele din Macbeth). Cu toate acestea, nu va cădea ea în capcana alterității sălbatice atunci când se va îndrăgosti de Bottom, preschimbat în măgar? Prin metamorfoza lui Bottom din timpul repetițiilor, farsă pusă la
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1979_a_3304]
-
va implora vrăjitoarele să-i răspundă la întrebări, oricare ar fi taina puterii pe care o dețin. E tulburat și măcinat de incertitudini; ar accepta, ca să le spulbere, chiar și originea satanică a harului lor. Iar ele, după îndeplinirea unui ritual clasic de vrăjitorie, vor invoca pentru el cele trei arătări și-l vor lăsa să asculte cele trei faimoase profeții. Să nu uităm însă că apariția fantomei lui Banquo, la sfârșitul actului al treilea, a fost ceea ce l-a determinat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1979_a_3304]
-
sunt evidente: trupul decapitat, sluțit, batjocorit al bărbatului n-ar trebui să lase nici o urmă de îndoială în acest sens, contrazicând violent imaginea unei „morți frumoase”, atât de asemănătoare cu somnul... Și totuși precumpănitoare rămâne aceasta din urmă, căci întregul ritual de îngropăciune oficiat mai înainte de Guiderius și Arviragus stă sub semnul unei stingeri liniștite, împăcate, aidoma unei cufundări în somn. O „moarte frumoasă”, un soi de adormire calmă și care n-ar putea avea nimic de-a face cu descompunerea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1979_a_3304]
-
hăituiala și pribegia, iar în ceea ce-l privește pe Adonis, moartea pricinuită de colții unui mistreț. În Metamorfozele lui Ovidiu, această moarte a lui Adonis - prin reprezentarea mereu reluată a tragicei întâmplări - stă la baza întemeierii de către Venus a unui ritual destinat să perpetueze amintirea durerii și a lamentațiilor frumosului tânăr. Desigur, scena evocată de pictor este aceea a șederii lui Adonis pe malul unui râu, privit pe furiș de Venus, ascunsă printre trestii. Și totuși Shakespeare își amintește de textul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1979_a_3304]
-
sau, mai exact, toate acele obstacole în calea intrării reprezentate de uși și de ferestre - figurează fragila și imposibila separare de „dușmanul” nevăzut, de intrusa, de străina ce întruchipează o alteritate amenințătoare și ostilă, întotdeauna prezentă, întotdeauna secretă. Nici măcar un ritual al pragului - cum este, de pildă, acela din Pelléas și Mélisande - nu va putea schimba ceva. Intrusa poate lua uneori înfățișarea unei femei frumoase, așa cum îi apare lui Golaud Mélisande, „micuța odraslă a pădurii”. Golaud, care s-a rătăcit vânând
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1979_a_3304]
-
nopții, se preschimbă într-un strigoi cu înfățișare de lup, într-un soi de vârcolac, devenind astfel o întruchipare a spațiului sălbatic, a alterității, a metamorfozei). Uimitoare figură de magiciană rătăcitoare, cu priviri aspre și pătrunzătoare și care, printr-un ritual al cercului săvârșit de trei ori la rând în sunetele muzicii, atrage șobolanii spre mare, spre pieire, spre odihna cea veșnică din întunecatele adâncuri. Pe vremuri atrăsese astfel bărbații. Își atrăsese chiar și iubitul, care zace acum pe fundul mării
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1979_a_3304]
-
deschid, un huruit de Roată Cosmică - ne dezvăluie un adevăr al începuturilor lumii. Edificiul are, chiar în centru, o încăpere interzisă accesului zilnic; doar preotul coboară aici o dată pe an, la miezul nopții, pentru a aduce jertfe și a oficia ritualuri legate de sex și de sânge. Ce forțe, ce umbre sunt dirijate, reorientate, puse în mișcare în timpul ritualurilor și datorită lor? Moartea și fecunditatea par să se împletească în chip straniu în această celebrare a unei nașteri misterioase, a cărei
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1979_a_3304]
-
o încăpere interzisă accesului zilnic; doar preotul coboară aici o dată pe an, la miezul nopții, pentru a aduce jertfe și a oficia ritualuri legate de sex și de sânge. Ce forțe, ce umbre sunt dirijate, reorientate, puse în mișcare în timpul ritualurilor și datorită lor? Moartea și fecunditatea par să se împletească în chip straniu în această celebrare a unei nașteri misterioase, a cărei taină va rămâne închisă între pereții încăperii, veritabilă „cutie neagră” slujind la săvârșirea unor rituri obscure. Astfel, ritul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1979_a_3304]
-
o materialitate sonoră și vizuală rar întâlnită, domină scena cu densitatea lui de actor-efigie, de veritabil automat sacru. „Suntem cuprinși de un fel de teroare”, spune Artaud, „când ne uităm la aceste ființe mecanizate”, care par „să se supună unor ritualuri străvechi, dictate parcă de niște inteligențe superioare”. El asociază această impresie de „viață superioară și dictată” nu numai cu tema generală a solemnității unui rit sacru, ci, mai ales, cu importanța „hieratismului costumelor”, care „face ca fiecare actor să dea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1979_a_3304]
-
să provoace apariția dublului, să reintre în contact cu invizibilul, să primească în ele, ca într-un receptacul, zeul coborât din înaltul cerului sau fantoma întoarsă printre cei vii - iată actorii visați de Artaud. Actori conștienți totuși, ca și dansatorii ritualurilor indienilor tarahumara, de posibilul lor eșec, chiar dacă parțial, în stabilirea legăturilor cu puterile nevăzute. Ciguri coboară în timpul dansului, dar, uneori, forțele invizibilului nu pătrund pe de-a-ntregul în trupuri (să ne amintim că, evocând dansul celor doi oficianți ai Ritului
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1979_a_3304]
-
de teatru imposibil. „Imposibilitatea” va fi consecința firească a unei constatări: rebelă, lipsită total de maleabilitate, materia brută devine un obstacol nu numai în privința transformării treptate a omului în obiect, ci și în privința manipulării obiectului însuși, care, ca în străvechile ritualuri magice, își dezvăluie brusc o existență independentă, bizară, neliniștitoare. Obiectul nu poate fi decât „nesupus”, pentru că nu poate fi decât „real”, așa cum va demonstra Kantor atunci când, în prima dintre Lecțiile de la Milano, va imagina figura umană și obiectul (un scaun
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1979_a_3304]
-
bază din întregul volum Scrisori către Roger Blin1. În textul consacrat Paravanelor, exigențele amintite mai sus se înscriu într-o definiție mai largă a teatrului, conceput ca sărbătoare destinată deopotrivă celor vii și celor morți, o sărbătoare solemnă ca un ritual, încărcată de mister și menită să „dărâme barierele care ne despart de morți” așa cum vor fi dărâmate, sfâșiate, paravanele din piesă, cu ajutorul cărora fuseseră delimitate pe scenă spații-lizieră între lumea vie și lumea moartă. Paravanele - piesă a întrepătrunderii vieții cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1979_a_3304]
-
cazul Wardei, costumul, imaginea reflectată în oglindă și manechinul. Uneori, acestora li se asociază cadavrul - aranjat după datină și expus ca efigie. În tabloul al cincisprezecelea din Paravanele, de pildă, trupul neînsuflețit al Wardei devine, conform didascaliilor, obiectul unui veritabil ritual de toaletă mortuară, oficiat în spatele unui paravan transparent. Corpul îmbrăcat și gătit așa cum se cuvine este apoi ridicat în picioare, iar Genet ne descrie în amănunt somptuozitatea podoabelor acestei efigii, rochia ei aurie, obrazul fardat cu alb, bijuteriile, florile care
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1979_a_3304]
-
de aceste oglinzi”. Totul se petrece într-o singură clipă, de iluzie, ca și cum fiecare ar putea spune împreună cu Chantal: „Realitatea mea sunt oglinzile voastre”, aceste oglinzi care preschimbă aparențele în apariții. În scrisoarea către Pauvert, deja amintită, Genet remarcă în legătură cu ritualul liturghiei: „Din punct de vedere teatral, nu știu să existe ceva mai eficient decât momentul în care preotul ridică anafura și potirul cu vin. Momentul în care această aparență apare șs. a.ț, în sfârșit, în fața noastră”. Ceea ce dă eficacitate
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1979_a_3304]
-
boieri de ranguri inferioare, dascăli de la colegiul Sfântul Sava, vătafi, un prieten anticar, mare colecționar și om de spirit, medicul casei și soția acestuia. Primi urările lor și schimbă câteva cuvinte cu fiecare, până când sosiră și cei de la masă. Urmă ritualul spălării mâinilor, însoțit de clătitul gurii, după care intrară ciubuccii și cafegii cu ciubuce, narghilele și cafele pentru bărbați. Femeile se mulțumiră cu șerbeturi și limonade. Era timpul pentru puțină delectare spirituală. La insistențele invitaților, Iancu acceptă să recite un
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2340_a_3665]
-
îndatoriri de onoare ale oamenilor cu adevărat aleși. Ridică paharul, îl clătină și examină încântat transparența, culoarea, remanența licoroasă. Apoi veni mai aproape de prinț.) Aveți în mine cel mai bun ghid. Lăsați-vă condus și eu vă voi dezvălui frumusețea ritualurilor masonice, adevăratele ritualuri născute pe malurile Nilului, în străvechea și fascinanta țară a egiptenilor. Ce este Marea Operă? Nimic altceva decât un efort concertat al celor care posedă Lumina de a o răspândi în lume și de a deveni, astfel
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2340_a_3665]
-
ale oamenilor cu adevărat aleși. Ridică paharul, îl clătină și examină încântat transparența, culoarea, remanența licoroasă. Apoi veni mai aproape de prinț.) Aveți în mine cel mai bun ghid. Lăsați-vă condus și eu vă voi dezvălui frumusețea ritualurilor masonice, adevăratele ritualuri născute pe malurile Nilului, în străvechea și fascinanta țară a egiptenilor. Ce este Marea Operă? Nimic altceva decât un efort concertat al celor care posedă Lumina de a o răspândi în lume și de a deveni, astfel, colaboratorii de nădejde
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2340_a_3665]
-
la cunoașterea sensului intim, al adevăratului scop al masoneriei. Lăsați-mă să vărs apa cunoașterii ezoterice în ceea ce veți deveni, dacă veți accepta: un prețios vas masonic. Treptat veți ajunge să dați o interpretare corectă simbolismului masonic, veți îndrăgi puritatea ritualului care ascunde în el doar idealuri înalte, profunde învățături spirituale, partea ocultă a vieții noastre. Un om cu poziția dumneavoastră socială, un om înzestrat cu atâta inteligență și generozitate este cu totul indicat pentru o lojă masonică. Întreaga dumneavoastră personalitate
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2340_a_3665]
-
era un șobolan, așa cum bănuia, exemplarul acela avea dimensiuni considerabile. Un asistent purtând o tavă mare cu un fel de tort dreptunghiular, acoperit de o pulbere albă, se apropie încet de Venerabil, pășind rar, cu o înțepenire controlată, așa cum cerea ritualul. Așeză tava dinaintea acestuia, pe altar, după care se înclină adânc și se retrase. ― O, Tu, Lumină Prea Înaltă, Atotputernică, Înțeleaptă și Mereu Strălucitoare din care se nasc toate luminile!... Vocea Venerabilului se înălța cu o vibrație sporită. Iată, îți
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2340_a_3665]
-
se sfințea din șapte în șapte ani mirul, uleiul care îngemăna aromele a peste o sută de plante diferite, după rețeta lăsată creștinilor de acel patriarh. Uneori se oprea și rămânea tăcut. În acele momente pictorul îl simțea tânjind după ritualul armean al vieții de familie, după armonia relațiilor de zi cu zi; îi era dor de grădina, caii, păunii, câinii și șoimii lui sau de cafeaua băută în pavilionul ridicat chiar deasupra apelor Dâmboviței și, bineînțeles, de hanul lui. Prințul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2340_a_3665]
-
studiară mai atenți petele. Dacă vreți să dați doar buzna în birou, ca vitele, veți participa la nimic altceva decât la o răzmeriță. Numai stindardul dă formă și cadență manifestației. Există o anumită geometrie implicată în lucrurile acestea, un anumit ritual care trebuie respectat. Uite, cele două doamne de colo, luați stindardul între voi și agitați-l cu onoare și mândrie, ținând cât mai sus mâinile et caetera. Cele două femei pe care le indicase Ignatius înaintară încet spre masa de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2311_a_3636]
-
tineri, singurii care nu se mișcau din întreaga cameră, stătea în fața patefonului de parcă acesta ar fi fost un altar. — Divin, fantastic, atât de uman, spuneau ei despre vocea din tabernaculul electric. Ochii și albaștri și galbeni se plimbară de la acest ritual spre restul camerei în care musafirii se atacau unii pe alții în conversații. Broderii în spic și șaluri mari de bumbac, lână fină și cașmir sclipeau în lumina estompată când mâini și brațe despicau aerul într-o mulțime de gesturi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2311_a_3636]
-
-și spusese când Miller Îl lăsase cu mașina la Castlegate. Avea de gând să piardă vremea pe lângă Oddbins, să-și ia vreo două sticle de vin, niște bere, iar apoi să se așeze În fața focului În apartament. Carte, vin și ritual de ceai. Numai că tot se trezi În deprimantul hol din față al sediului Poliției, picurând zăpadă topită pe linoleum. Ca de obicei, era un teanc de mesaje de la tatăl vitreg al lui Peter Lumley . Logan făcea tot ce-i
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1999_a_3324]
-
sunt niște tipare pe care doar un ochi format le poate observa. Strichen este un delincvent extrem de bine organizat. Are mare grijă să se asigure că rămășițele victimelor sale nu sunt găsite. Are o lume fantastică extrem de ritualizată, iar aceste ritualuri presupun ca el să se conformeze propriului set de reguli interioare. Dacă nu face așa, ajunge un simplu monstru care jertefește copii mici. Vezi tu, lui Îi e rușine de ceea ce face - doctorul Bushel indică o fotografie post mortem a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1999_a_3324]
-
genitale. Își spune că delictul e mai puțin atroce, pentru că nu violează În fapt băieței. Își scoase ochelarii și-i lustrui cu capătul cravatei. Nu, Martin Strichen trebuie să-și poată justifica acțiunile, chiar dacă și numai față de sine. Își are ritualurile lui. Va vrea să se folosească de tot timpul pe care Îl are la dispoziție. Logan nu mai scoase nici un cuvânt până când Insch le arătă musafirilor cantina și până când fură din nou singuri În camera de anchetă. — Ce sac de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1999_a_3324]