9,299 matches
-
între unitățile lingvistice (propoziții, fraze). Analiza coeziunii limbajului politic are ca premisă conceperea acestuia ca o textură în care fenomene lingvistice distincte asigură, simultan, continuitate și progresie discursului. Coeziunea, ca proprietate a actului discursiv, este asigurată de capacitatea elementelor verbale explicite, co-prezente în structura discursivă, de a realiza legături intradiscursive de sens, prin aplicarea regulilor gramaticale. Printre principalele mijloace de realizare a coeziunii limbajului politic se numără: * elipsa verbală, constând în suprimarea unor semne verbale exprimate anterior și ușor decodabile; * folosirea
by MIHAELA MOCANU [Corola-publishinghouse/Science/979_a_2487]
-
fiind dictată de rațiuni contextuale ale comunicării politice, iar utilizarea este marcată adesea de ambiguitate semantică. În general, trecerea unui cuvânt dintr-un domeniu în altul al cunoașterii și comunicării antrenează modificări ale acestuia la nivel semantic. Mutațiile pot fi explicite, prin anexarea unui calificativ care indică contextul epistemologic al comunicării (capital politic, decizie politică, dialog politic, acțiune politică), sau implicite, prin deplasări metaforice care stabilesc conexiuni între spații extrem de eterogene. Utilizarea unor termeni în mai multe terminologii face imperioasă raportarea
by MIHAELA MOCANU [Corola-publishinghouse/Science/979_a_2487]
-
nenaturale, concepută ca o particularitate a conduitelor de limbaj verbal sau nonverbal, în două părți: planul semnificației induse prin intermediul unui indice direct (de exemplu, obținerea unui procent mic în alegeri echivalează cu un eșec); planul semnificației induse cu ajutorul unui indice explicit, care permite altuia să infereze intenția pe care dorim să i-o comunicăm (astfel, obținerea unui procent mic în alegeri conduce la observația politician fără perspective). Reflecțiile lui Grice pe marginea condițiilor de reușită a actului de comunicare precum și asupra
by MIHAELA MOCANU [Corola-publishinghouse/Science/979_a_2487]
-
spus, "propozițiile nerostite dintre rânduri". Plecând de la relația dintre expresia unei structuri lingvistice, sensul acesteia și sensul pe care i-l acordă vorbitorul sau implicațiile ei, Grice subliniază că semnificația unei structuri lingvistice este formată atât din ceea ce este spus (explicitul), cât și din ceea ce este implicitat (implicitul). Potrivit filosofului, ceea ce transmite o aserție în context poate fi delimitat în două tipuri de conținut: ceea ce este spus, reprezentând conținutul logic, necesarul minim pentru a specifica adevăratele condiții ale propoziției, și ceea ce
by MIHAELA MOCANU [Corola-publishinghouse/Science/979_a_2487]
-
le respecte locutorii. "Implicaturile convenționale ale unei aserții sunt stipulate în mod arbitrar, în timp ce implicaturile conversaționale pot fi "restabilite" printr-un proces de gândire"143. În strânsă legătură cu teoria lui Grice, Catherine Kerbrat-Orecchioni distinge între două tipuri de conținuturi explicite și implicite cele din urmă incluzând presupozițiile și subînțelesul. Pe lângă implicaturile conversaționale, subînțelesul acoperă și: aluziile, insinuările, tropii, conotațiile, actele de limbaj indirect ș.a. Aluzia definește: "enunțări care fac, în mod implicit, referire la unul sau mai multe fapte particulare
by MIHAELA MOCANU [Corola-publishinghouse/Science/979_a_2487]
-
astfel încât acestea să nu suscite atitudini negative din partea publicului receptor. Caracterul histrionic al eufemismului în limbajul politic este subliniat și de Rodica Zafiu care susține că, "de cele mai multe ori, eufemismele nu sunt false, ci cel mult incomplete în informația lor explicită, în vreme ce informația implicită este de obicei reperată de destinatar, fără mari dificultăți"158. Concluzii Definită ca spațiu de circulație a discursurilor politice a trei mari actori care au legitimitatea de a se exprima public asupra politicii: oamenii politici, jurnaliștii și
by MIHAELA MOCANU [Corola-publishinghouse/Science/979_a_2487]
-
la fel de impropriu sistemului limbii române. De fapt, Eminescu nu polemiza cu D. Petrino, ci "dialoga peste capul măruntului partizan mai curând cu părintele căruia îi vizează metodic scrierile, de la O cercetare critică... (1867) până la Observări polemice (1869)"200. Trimiterile sunt explicite în corpul articolului, în care Eminescu apreciază "stilul bun și limpede" al mentorului junimist, reproșându-i însă pretenția ridicării culturii și civilizației românești la nivelul celei europene, fără a ține cont de stările reale de lucruri din țara noastră. După
by MIHAELA MOCANU [Corola-publishinghouse/Science/979_a_2487]
-
încă o dată organicitatea scrisului eminescian. Contaminările indică faptul că "stăm, de fapt, în fața unor atitudini fundamentale de care luăm cunoștință deopotrivă din creația literară și publicistică. Atitudinile fundamentale ni se relevă adesea până și în sintagme identice"451. Stabilind conexiuni explicite și implicite între articole și texte de proveniență variată, publicistica eminesciană dobândește profilul unei expresii culturale de o vastitate și de o profunzime rar întâlnite în stilul jurnalistic românesc al epocii. c) Pasiunea pentru datele empirice. În strânsă legătură cu
by MIHAELA MOCANU [Corola-publishinghouse/Science/979_a_2487]
-
a supăra pe cetitor cu aceste cuvinte. Nu lingușim pe nimenea, pentru că nu suntem în stare de-a spune neadevărul, iar adevărul este singura rațiune de-a fi a unei dări de samă de orice natură"458. Pornind de la poetica explicită a articolelor, "publicul îi poate astfel "prinde" rețeta, devenind familiar cu mersul demonstrației"459, iar transparența tehnicii discursive augmentează gradul de accesibilitate al textelor. e) Adresarea directă. Majoritatea articolelor eminesciene au caracter adresat, jurnalistul urmărind, în puncte cheie ale demersului
by MIHAELA MOCANU [Corola-publishinghouse/Science/979_a_2487]
-
de a oferi cât mai multe informații, odată cu intrarea în redacția Timpului, se face simțită conștiința valorii performative a scrisului jurnalistic, a impactului pe care îl are acesta asupra cititorului. Multe din articolele publicate în gazeta conservatoare relevă o relație explicită cu cititorul, vizibilă în adresarea directă, în formulări colocviale care instaurează un soi de complicitate între jurnalist și public, în demersul evaluativ și critic al clasei politice. În paginile Timpului, Eminescu dă frâu liber retorismului și patosului exprimării, expresie a
by MIHAELA MOCANU [Corola-publishinghouse/Science/979_a_2487]
-
evaluativ și critic al clasei politice. În paginile Timpului, Eminescu dă frâu liber retorismului și patosului exprimării, expresie a angajării gazetarului în campanii de presă, în polemici virulente cu ceilalți colegi de breaslă. În ce privește receptarea, publicistica eminesciană construiește, în mod explicit, imaginea a două tipuri de cititori: cititorii părtinitori, care citesc în articolele jurnalistului ceea ce vor să vadă, aceștia fiind ipostaziați în principal de colegii de breaslă de la publicațiile adverse, și cititorii ideali, care reușesc să decodeze mesajele jurnalistului potrivit cu sensurile
by MIHAELA MOCANU [Corola-publishinghouse/Science/979_a_2487]
-
sociologiei 65, Charles C. Lemert consideră că și poststructuralismul, și postmodernismul "resping ideile iluministe conform cărora cunoașterea este o caracteristică autonomă și constitutivă a vieții sociale"66, cu deosebirea că primul realizează acest lucru implicit, în timp ce al doilea în mod explicit. De asemenea, unii critici afirmă existența a două tipuri de postmodernism: un postmodernism structuralist și un postmodernism poststructuralist, care, de exemplu, din perspectiva istoriei, afirmă fie credința într-un proces istoric de tip hegelian și în continuitate, fie în opusul
Discursul filosofic postmodern: cazul Baudrillard by Camelia Grădinaru [Corola-publishinghouse/Science/1408_a_2650]
-
observă ierarhia evaluativă implicită a schemei tabelare a lui Hassan, în care modernismul devine eticheta unui trecut obtuz, dominat de ideea totalitaristă a puterii absolute, în timp ce postmodernismul este descris numai prin trăsături dezirabile și seducătoare. Linda Hutcheon remarcă aceeași preferință explicită a lui Hassan pentru postmodernism, dar arată că "această gândire de tipul "ori/ori" sugerează o rezolvare pentru ceea ce văd ca fiind contradicții nerezolvabile din interiorul postmodernismului. De exemplu, eu l-aș vedea mai puțin ca pe un joc postmodernist
Discursul filosofic postmodern: cazul Baudrillard by Camelia Grădinaru [Corola-publishinghouse/Science/1408_a_2650]
-
este decât parte a unui întreg în desfășurare. Nu există semn fără context, intertextualitatea nefiind decât o consecință a relației scriitură/context și a existenței unei tradiții scrise pe care orice nouă scriere o presupune și o inserează tacit sau explicit. Conceptul de intertextualitate ar ține deci de o serie cronologică a utilizării diferitelor contexte anterioare 269 intertextul înseamnă în primul rând că "un text se scrie cu texte și nu numai cu fraze sau cuvinte"270 (s. a.). Cu toate acestea
Discursul filosofic postmodern: cazul Baudrillard by Camelia Grădinaru [Corola-publishinghouse/Science/1408_a_2650]
-
Derrida tocmai datorită faptului că demersul deconstructivist se situează în afara cerințelor procedurilor analitice și discursive ale filosofiei și ale științei. În De la grammatologie, filosoful francez utilizează o serie de "metode" ale criticii stilistice prin intermediul cărora "constrânge textele" (Habermas) împotriva părerilor explicite ale propriilor săi autori. Astfel, citirea scrierilor împotriva lor însele pentru a detecta înțelesuri care ar putea fi contrare înțelesurilor de suprafață, căutarea diverselor fisuri discursive, a simptomelor și privilegierilor conceptuale (care sunt, de altfel, procedee împrumutate din critica poststructuralistă
Discursul filosofic postmodern: cazul Baudrillard by Camelia Grădinaru [Corola-publishinghouse/Science/1408_a_2650]
-
a nega ceea ce se află aproape (inclusiv lumea reală), pentru a merge să vezi cum stau lucrurile aiurea ca și aceea de a precipita lucrurile spre sfârșit, pentru a putea să vezi dincolo de ele"575. Strategia distanțării și a refuzului explicit de a lua drept adevărate explicațiile obișnuite, situarea gândirii și a limbajului într-un agon perpetuu, negarea vreunui topos absolut sunt, prin urmare, câteva din tehnicile intelectuale frecvent utilizate de către autorul francez. De asemenea, o temă dragă lui Baudrillard schimbul
Discursul filosofic postmodern: cazul Baudrillard by Camelia Grădinaru [Corola-publishinghouse/Science/1408_a_2650]
-
axial ( pozitiv pentru tensiunea axială, negativ pentru compresia axială). Ecuațiile Navier-Stokes descriu mișcarea fluidelor viscoase, rezultă din aplicarea legii a II-a a lui Newton la mișcarea fluidelor. Ele sunt ecuații diferențiale care, spre deosebire de ecuațiile algebrice nu stabilesc o relație explicită între variabilele de interes (de exemplu, între velocitate și presiune) ci între ratele de modificare ale acestor variabile (de exemplu, în cazul unui fluid ideal - inviscid - ele demonstrează faptul că accelerația, adică rata de modificare a velocității este proporțională cu
Factorul de risc geometric în arteriopatiile obliterante aterosclerotice by Antoniu Octavian Petriş () [Corola-publishinghouse/Science/1161_a_2068]
-
identitatea specifică a creatorului (Pontica IV, 13, 13-14); 7. ilegitimitatea cenzurii politice (Tristia II, 369-470); 8. importanța stimulativă a auditorilor (Pontica IV, 2, 33-34); 9. relativitatea valorilor în raport cu destinatarii (Tristia II, 255 sg.). Toate aceste elemente disparate reflectă o poetică explicită, similară până la un punct cu doctrina horațiană. Nu este însă o poetică normativă, ci dinamică, luminată de principii perene. Poetul declară paradigmatic: "sumque argumenti conditor ipse mei" (Tristia V, 1, 10) sau, cu iluminare modernă: "Nec mea sunt fati verba
by Demetrio Marin [Corola-publishinghouse/Science/1026_a_2534]
-
departe de înaltele aspirații ale acelui ambient. Într-adevăr, la autorul eseului Despre sublim (Dionysios din Halicarnàs) apare conceptul de Dumnezeu monoteist iudaic care creează prin cuvântul său (De Subl., IX, 9) și se face o acuzație implicită, dar și explicită, la άσχήμων μυθολογία, cu care Homer prezenta "nedemn" divinitățile sub aspectele lor vădit imorale 63. Un astfel de concept despre Dumnezeu, chiar poate mai profund și exclusiv, trebuie să fi fost și acela al lui Cecilius din Kale Acte, care
by Demetrio Marin [Corola-publishinghouse/Science/1026_a_2534]
-
fi, asemenea versuri ar trebui luate nu atât ca afirmații reale, cât mai degrabă ca exprimarea dorinței poetului de a fi absolvit de orice vină. Într-adevăr, în contrast cu afirmații de acest gen există altele, care se vor a fi recunoașterea explicită a "tuturor învinuirilor" (Omnia vera puta mea crimina...)78. Chiar dacă exprimată sub formă de "concesie", ultima afirmație a poetului ne lasă perplecși, căci trebuie totuși să admitem că între a spune că "dorința mea este să se poată nega până
by Demetrio Marin [Corola-publishinghouse/Science/1026_a_2534]
-
greșeală a lui Ovidiu a fost aceea de a-l fi ofensat pe Împărat: e vorba de o ofensă directă, nu indirectă, fiindcă altfel poetul ar fi avut grijă să ne dea de înțeles acest lucru. Astfel, prin această recunoaștere explicită și categorică a lui Ovidiu, avem fără îndoială genus proximum, adică sfera cea mai amplă a infracțiunilor între care era inclusă și culpa poetului: era cu siguranță o crimen laesae maiestatis. Chiar acest termen tehnic apare la Ovidiu: Tristibus invectus
by Demetrio Marin [Corola-publishinghouse/Science/1026_a_2534]
-
delictele prevăzute de Lex Iulia de vi publica et privata. Dacă se ține cont de acest element, se poate deduce că delictul lui Ovidiu nu era inclus în categoriile citate, care prevedeau confiscarea parțială sau totală a bunurilor paterne. După explicita afirmație a poetului, lui nu i-a fost aplicată confiscarea bunurilor. Aceasta reprezintă o confirmare a ceea ce am sugerat până acum în baza altor elemente comentate mai sus. Pe lângă delictele menționate, relegarea era prevăzută în principal pentru: stuprum, incestus, calumnia
by Demetrio Marin [Corola-publishinghouse/Science/1026_a_2534]
-
destinatarilor Tristelor și Ponticelor nu este una ușoară. S-ar putea crede că aceștia sunt în mare parte aceiași. Motivul care ne face să presupunem acest lucru este evident: mai precis, adesea în epistolele din Tristele, Ovidiu declară în mod explicit că destinatarul face parte din cei doi sau trei sau din cei unu sau doi prieteni apropiați, care au rămas spre deosebire de "prietenii Fortunei", și nu ai săi fideli poetului, chiar și atunci când acesta a fost lovit de fulgerul lui Augustus
by Demetrio Marin [Corola-publishinghouse/Science/1026_a_2534]
-
de lesmaiestate și, cu toate că pe urmă a fost eliberat, și-a sfârșit viața otrăvit 272. În orice caz, pe noi ne interesează să subliniem că un nepot din neamul lui Messalla Corvinus a sfârșit prin a fi acuzat în mod explicit de crimă de lesmaiestate și că de el (sau, poate, de tatăl acestuia) Ovidiu se arată strâns legat, să spunem, spiritual: ne aflăm în cadrul acelorași tradiții de independență și de libertate față de instituția imperială și de tiranie 273. Lui Cotta
by Demetrio Marin [Corola-publishinghouse/Science/1026_a_2534]
-
un Flaccus, un Sextus Pompeius, un Paulus Fabius Maximus (consul din 11 î.H. și amicus Augusti) etc. Implicit este o acuzare voalată adusă celor care îl puneau în situația de a nu acționa corect din supunere: va fi acuzarea explicită la adresa acelor nomina magna, de care își va sfătui un prieten să se țină la depărtare (Tristele, III, IV, 4). După cum s-a sugerat, Ovidiu ia în considerație faptul că, dată fiind justificata mânie a lui Augustus, și Messalinus nu
by Demetrio Marin [Corola-publishinghouse/Science/1026_a_2534]