2,321 matches
-
o onestă recunoaștere. 100 de persoane și familii beneficiază de pe urma muncii sale. Prin acest stil unic, Massimo oferă, păstrând proporțiile desigur, o alternativă economică reală. Forțele adverse încearcă încadrarea acestui miracol economic, realizat în pur spirit corporativ, la capitolul “activități clandestine și subversive”, neținând cont de cele 100 de mărturii argumentate ce atestau contrariul. În plus, ultimii ani ai “operațiunii Londra” au coincis cu apariția maladiei. Totuși, afacerile nu-l îndepărtează de politică și nici de muzică. Pe plan politic, înființează
Massimo Morsello () [Corola-website/Science/302856_a_304185]
-
Reichswerh a rămas ostil revoluției, a contribuit la reprimarea insurecției comuniste și salvarea socialiștilor. Însă au fost ofițeri activi care au participat la tentative de puci la Berlin și Munchen. Conducerea era preocupată de reconstituirea potențialului militar german prin antrenarea clandestină a voluntarilor și testarea de noi arme în Rusia, precum și formarea unor noi generații de ofițeri recrutați din rândul aristocrației. Ofițerii republicani au fost eradicați, iar din 1926, corpul de cadre a fost constituit, în 1930, armata luând poziție față de
Istoria Germaniei () [Corola-website/Science/300128_a_301457]
-
din Rus, apoi a fost angajat ca laborant chimist la Uzina UUMR din orașul Baia Mare. De fiecare dată a fost dat afară din serviciile unde a lucrat, pentru că provenea dintr-o familie de chiaburi. Ioan Șișeștean studiază teologia în mod clandestin și este hirotonit în secret ca preot greco-catolic la 13 martie 1972 de către Episcopul Dr. Ioan Dragomir al Maramureșului. Din acel an începe să oficieze slujbe în casa sa natală din satul Șișești. În anul 1990, devine preot greco-catolic în
Ioan Șișeștean () [Corola-website/Science/305274_a_306603]
-
anului 1941. Grupurile de rezistență urbană erau organizate astfel încât să completeze activităților unităților de partizani, care lucrau cu predilecție în zonele rurale. Rețelele partizanilor au fost dezvoltate neîncetat și au fost sprijinite prin trimiterea de activiști comuniști specializați în activitatea clandestină. La sfârșitul anului 1941, în teritoriile ocupate de germani activau mai mult de 2.000 de detașamente de partizani cu efective de peste 90.000 de luptători. Activitatea partizanilor nu a fost coordonată și aprovizionată corespunzător până în primăvara anului 1942. Pentru
Partizanii sovietici () [Corola-website/Science/311255_a_312584]
-
germani, nici de circumstanțele sociale existente în regiune. Există dovezi puternice că această decizie a autorităților centrale sovietice, care s-au abținut să creeze o forță mai puternică a partizanilor sovietici în vestul Belarusului și au permis întărirea mișcării militarea clandestine poloneze să se întărească puternic în această regiune în 1941-1942, s-a dotorat înțelegerilor stabilite cu guvernul polonez în exil al lui Sikorsky. După ruperea relațiilor dintre URSS și guvernul polonez în exil din aprilie 1943, situația s-a schimbat
Partizanii sovietici () [Corola-website/Science/311255_a_312584]
-
republicii activau cam 36.000 de partizani. Se estimează că personalul transferat a fost de 10.000 - 12.000 de luptători, restul fiind reprezentat de voluntari localnici. Constituirea unei forțe militare puternice a fost completată de măsurile pentru crearea structurilor clandestine ale partidului comunist și de declanșarea activităților de propagandă. Victoria sovieticilor în bătălia de la Stalingrad, stoparea campaniei de teroare, (oficial din februarie 1943, de facto din decembrie 1942) și amnistia promisă de autorități pentru colaboraținiștii care se căiau au fost
Partizanii sovietici () [Corola-website/Science/311255_a_312584]
-
prizonieri și din lagărele de concentrare naziste, activiști ai partidului comunist sovietic, soldați ai Armatei Roșii rătăciți de familiile lor, în vreme ce restul erau specialiști parașutați direct de la Moscova. Se estimează că peste 5.000 de oameni au luptat în rețelele clandestine prosovietice din Lituania în timpul războiului. De asemenea, se apreciază că rolul grupurilor clandestine prosovietice din Lituania din cel de-al doilea război mondial a fost neîndemnat. Partizanii sovietici au activat în Finlanda și Karelia în timpul războiului în continuare din 1941
Partizanii sovietici () [Corola-website/Science/311255_a_312584]
-
ai Armatei Roșii rătăciți de familiile lor, în vreme ce restul erau specialiști parașutați direct de la Moscova. Se estimează că peste 5.000 de oameni au luptat în rețelele clandestine prosovietice din Lituania în timpul războiului. De asemenea, se apreciază că rolul grupurilor clandestine prosovietice din Lituania din cel de-al doilea război mondial a fost neîndemnat. Partizanii sovietici au activat în Finlanda și Karelia în timpul războiului în continuare din 1941 - 1944. La începutul ocupației finlandeze, aproximtiv 24.000 de localnici etnici ruși, adică
Partizanii sovietici () [Corola-website/Science/311255_a_312584]
-
astfel de eveniment a avut loc în perioada ianuarie-februarie 1944 în regiunea Vilnius - Navahrudak, în timpul căruia unitatea poloneză comandată de Aleksander Krzyżanowski a cooperat cu unitățile militare germane în lupta împotriva partizanilor sovietici. Ca o consecință a înțelegerii tactice temporare clandestine dintre conducătorii polonezi și comandanții germani locali, mai multe unități AK au fost ajutate cu arme și provizii din depozitele germane. Partizanii polonezi au „curățat” foarte eficient zona Vilnius/Navahrudak de insurgenții sovietici. Totuși, nu există dovezi pentru executarea unor
Partizanii sovietici () [Corola-website/Science/311255_a_312584]
-
la rezistență armată. Prim-ministrul, Lee Wan-yong, care semnase tratatul de anexare, a fost ocărât instantaneu ca trădător de patrie, dar brutalitatea cu care japonezii au combătut toate formele de protest a făcut ca rezistența să aibă loc sub forme clandestine. Conform datelor japoneze, între 1907-1910 17.600 de luptători de gherilă coreeni au fost omorâți. Primul Guvernator-general japonez (funcție introdusă pe 30 septembrie 1910), Masatake Terauchi (1910-1916), a încercat să justifice ocupația afirmând că între popoarele coreean și japonez există
Coreea în perioada ocupației japoneze () [Corola-website/Science/315256_a_316585]
-
Sartre se distanțează total, printr-o condamnare fermă și definitivă, de așa-numitul „socialism real”, rămânând doar un militant de stânga, un intelectual împotrivindu-se discursului autorității. În timpul războiului din Algeria este hotărât de partea F.L.N.-ului; ca represalii, armata clandestină O.A.S. pune la cale un atentat cu bombă, aruncându-i în aer locuința pe 7 ianuarie 1952. Din pricina luărilor sale de poziție, așa cum arată documentele epocii, Sartre este sub supravegherea serviciilor secrete franceze vreme de ani de zile, având pe
Jean-Paul Sartre () [Corola-website/Science/298016_a_299345]
-
ajută pe Castanii în deturnarea unui vas, "Experto Crede", pentru a întrerupe negoțul cu sclavi. În timp ce lucrează cu Bastienne, Adéwalé descoperă o conspirație înăuntrul guvernului provincial Francez, ce conduce orașul Port-au-Prince. Guvernatorul local, Pierre de Fayet, plănuiește o expediție științifică clandestină pentru a măsura curbura Pământului și pentru a strânge informații geografice, pe care intenționează să le vândă celui mai dornic licitant, cu promisiunea superiorității navale. Adéwalé sabotează cu succes expediția, schimbând sclavii folosiți pentru expediție cu membri ai Castaniilor. Încep
Assassin's Creed IV: Black Flag () [Corola-website/Science/331193_a_332522]
-
Barbă Neagră (Blackbeard), Jaguarul (The Jaguar) și Orhideea (The Orchid). Acest DLC este disponibil gratis, împreună cu Season Pass-ul. DLC-ul "Guild of Rogues" adaugă trei noi personaje modului multiplayer. Aceste personaje sunt Șamanul (The Shaman), Sirena (The Siren) și Pasagerul clandestin (The Stowaway). Acest DLC nu a fost lansat pentru platforma Wii U. Versiunile pentru PS3 și PS4 conțin amândouă un DLC exclusiv, "Aveline", dar conținutul este disponibil și pentru PC doar prin ediția Uplay Digital Deluxe. "Assassin's Creed IV
Assassin's Creed IV: Black Flag () [Corola-website/Science/331193_a_332522]
-
(în limba franceză: "Résistance intérieure française", sau pe scurt "La Résistance"), este numele generic pentru toate mișcările și clandestine care, în timpul celui de-al doilea război mondial, au continuat lupta împotriva Axei și a colaboraționișților francezi până la pe 22 iunie 1944 - ziua eliberării. Lupta Rezistenței a constat în acțiuni de culegere de informații, sabotaj și operațiuni militare împotriva trupelor
Rezistența franceză () [Corola-website/Science/309588_a_310917]
-
conflictului. Numeroși cetățeni străini au luptat în rândurile Rezistenței franceze: italieni antifasciști, germani antinaziști, republicani spanioli, refugiați polonezi sau imigranți armeni și evrei apatrizi. Toți aceștia puteau fi întâlniți la toate nivelurile de responsabilitate și în toate formele de luptă clandestină. François Marcot a încercat să răspundă la întrebarea „câți au fost?” și a propus o cifră de minimum 200.000 pentru anul 1944 și o implicare a cel mult 500.000 de persoane. În rândurile maquisiului, marea majoritate a luptătorilor
Rezistența franceză () [Corola-website/Science/309588_a_310917]
-
în rândurile mișcărilor de rezistență din Italia, Grecia, Iugoslavia sau Uniunea Sovietică, în Franța ele puteau fi întâlnite mai degrabă în cadrul mișcării rurale „maquis”. Femeile au organizat demonstații ale gospodinelor în 1940, au fost active în „comitetele populare” ale organizațiilor clandestine comuniste, au asigurat încurajarea și sprijinul general material greviștilor sau celor care se eschivau de la serviciul de muncă obligatorie. Ele au fost folosite ca dactilografe și ca agenți de legătură, în parte pentru că germanii erau mai puțin bănuitori cu femeile
Rezistența franceză () [Corola-website/Science/309588_a_310917]
-
ocupau o poziție importantă în partid în perioada interbelică, dar care pierduseră din cauza clandestinității legătura cu liderii comuniști, s-au alăturat altor mișcări de rezistență. Mai târziu, după ce PCF a reușit să refacă legăturile cu toți membrii alflați în lupta clandestină, i-a încurajat pe cei care deveniseră membrii altor organizații de luptă să rămână în acestea. De exemplu, Jean-Pierre Vernant, profesor universitar care, la terminarea războiului, devenise responsabil al FFI din 9 departamente din sud-vest, a dezavuat pactul germano-sovietic și
Rezistența franceză () [Corola-website/Science/309588_a_310917]
-
a transformat în organizația SFIO din ilegalitate in martie 1943. Treptat, toate organizațiile CASE au început să se unească, procesul ajungând la apogeu în iunie 1943. Activistul SFIO Pierre Brossolette s-a aflat în contact cu CASE sud, noul SFIO clandestin, și în același timp a activat în organizația rezistenței „Confrérie Notre-Dame”. Socialiștii dețineau majoritatea în organizația rezistenței „Libération Nord”, care era principalul intermediar dintre rezistența internă și Franța Liberă. „Organisation civile et militaire”, inițial o mișcare de dreapta, a virat
Rezistența franceză () [Corola-website/Science/309588_a_310917]
-
Jean Biondi, Jean Bouhey, Édouard Froment, Lucien Hussel, Jules Moch, Jean Pierre-Bloch et Tanguy Prigent. François Camel și Marx Dormoy au fost asasinați. Jeans- Baptiste Lebas, Isidore Thivrier, Claude Jordery și Augustine Malroux au murit în lagăre germane. Editorul publicației clandestine "Populaire" a murit în lagărul de la Bergen-Belsen. Urmând exemplul lui Charles Maurras, fondatorul organizației „Action française”, pentru care căderea republicii a fost o „surpriză” divină, cercurile de extremă dreapta au privit Regimul de la Vichy foarte favorabil. Dar printre membrii organizațiilor
Rezistența franceză () [Corola-website/Science/309588_a_310917]
-
Între 1941-1948 organizația a comis atentate și actiuni de sabotaj contra forței de ocupație britanice, a unor ofițeri și instalații strategice ale armatei britanice în Palestina. Grupul difuza emisiuni radio, afișe și manifeste propagandistice, și a tipărit două gazete periodice clandestine „Bahazit” (Pe front) și „Hamáas” ( Acțiunea) Autoritățile britanice foloseau pentru organizația Lehi denumirea de „Stern gang” sau „Banda Stern”, după numele întemeietorului și primului ei comandant, Avraham Stern, zis Yair. După uciderea lui Stern de către agenți britanici într-un apartament
Lehi () [Corola-website/Science/336100_a_337429]
-
și din închisori, cei mai mulți reluându-și activitatea politică, situație care avea să creeze, puțin mai târziu, mari probleme climatului politic și social din România. Guvernul Tătărescu a inițiat noi măsuri pentru întărirea statului carlist. Printre acestea amintim „Decretul-lege asupra publicațiilor clandestine” al cărui scop era să asigure controlul strict al publicațiilor opoziției. De asemenea, actul normativ introducea domiciliul obligatoriu pentru conducătorii partidelor din opoziție. Ca premier și adept convins al monarhiei, Gheorghe Tătărescu a contribuit nemijlocit la consolidarea regimului de dictatură
Gheorghe Tătărescu () [Corola-website/Science/299971_a_301300]
-
Bărbie ca să-l contacteze. Cand o va face, Cox îi solicită lui Bărbie să acționeze ca omul guvernului în efortul de a opri blocada domului, așa cum a ajuns să fie numit. Datorită talentelor lui Bărbie că fost vânător de producători clandestini de bombe, Cox îi dă sarcina de a localiza sursă de putere a domului, suspectată a fi în interiorul domului. Cox este de asemenea în măsură să prevadă ramificațiile politice care vor apărea în acest oraș mic într-o astfel de
Sub Dom () [Corola-website/Science/329644_a_330973]
-
liderul NSDAP-ului. Ei nu au fost de acord, această relație fiind în contradicție cu principiile lor atât catolice cât și politice. Tatăl Evei nu era un susținător al naziștilor, iar mama ei nu dorea pentru fiica sa un concubinaj clandestin. Însă Hitler nu avea în plan o căsătorie, el spunând deseori că soția lui era Germania. Pe 30 ianuarie 1933, Hitler devine cancelar și este nevoit să petreacă mult timp în Berlin. El își face intrarea triumfală în capitală, în timp ce
Eva Braun () [Corola-website/Science/312547_a_313876]
-
Sikorski (pronunția poloneză: [vwadɨswaf ɕikɔrsk ʲ i] (n. 20 mai 1881, Tuszów Narodowy; d. 4 iulie 1943, Gibraltar) a fost un militar și un lider politic polonez. Înainte de Primul Război Mondial, a organizat și a participat la mai multe organizații clandestine care au promovat cauza independenței Poloniei. A luptat cu distincție în Legiunile poloneze în timpul Primului Război Mondial, și mai târziu în armata poloneză nou creată în timpul războiului polono-sovietic (1919-1921). În acest război, el a jucat un rol important în bătălia decisivă de la
Władysław Sikorski () [Corola-website/Science/323296_a_324625]
-
prezență în regiune denotă seriozitatea activităților facțiunii sale. În cele din urmă, Tidwell descoperă tabăra inamică și o anihilează, aducând victoria concernului Comunicațiilor. Cartea conține un sistem de joc care simulează lupta și alte situații militare (cum ar fi acțiunile clandestine sau încercările de trecere neobservată). Mercenarii comandați sunt caracterizați de cinci indici, care oferă mijloace de comparație a capacității de luptă a diverselor unități militare din carte. Cartea abundă în locuri în care cititorul este obligat să opteze pentru un
Mercenarul (carte de Robert Asprin și Bill Fawcett) () [Corola-website/Science/331539_a_332868]