2,172 matches
-
vedem. Te ador și îngenunchez în fața Ta. M. 93/1948-1949 II 1 ianuarie 1949, sâmbătă [...] Am încheiat o Golgotă: 1948 fără tine, și acum încep s-o urc pe a doua: calvarul destinului meu fără tine, în 1949. Ca să mă consolez, îmi spun: „Acum doi ani erai la fel de singură ca acum, fiindcă ea era la Diham“ și-mi aduc aminte de întoarcerea ta - expediția la Snagov, care din fericire s-a terminat cu o baie fierbinte, ventuze, ceai și toată casa
Scrisori către Monica: 1947–1951 by Ecaterina Bălăcioiu-Lovinescu () [Corola-publishinghouse/Memoirs/582_a_1266]
-
numai atunci apele tulburi ale istoriei se vor limpezi, dar din nefericire eu nu voi mai fi acolo să te aștept. [...] M. c. p. 12 octombrie 1949 [...] Am avut iar un accident: am căzut pe treptele Gării de Nord. [...] Întotdeauna m-am consolat, după frecventele mele căzături, spunându-mi că nici una dintre ele n-a fost gravă. [...] 18/1949 31 octombrie [1949], luni [...] Cred, Mouette neagră, că dacă nu găsim o altă cale pentru a ne putea scrie cu sufletul deschis (sau aproape
Scrisori către Monica: 1947–1951 by Ecaterina Bălăcioiu-Lovinescu () [Corola-publishinghouse/Memoirs/582_a_1266]
-
s-a și încuiat; dimineață, când a plecat, a încuiat toate ușile și unde nu erau chei a pus fotolii! Aseară a dormit aici prima oară. Noi două, Lila și cu mine, în vraiștea asta? Păi, Lila încearcă să mă consoleze; fără să i spun eu, s-a culcat în sufragerie, pe canapeluță, în timp ce individul sforăia de se zgâlțâiau pereții, în birou. Azi-dimineață, Lila a plecat la ora 9, dezolată că mă lasă singură. Dar Mabell? Sunt sigură că din cauza lor
Scrisori către Monica: 1947–1951 by Ecaterina Bălăcioiu-Lovinescu () [Corola-publishinghouse/Memoirs/582_a_1266]
-
face rău. Acest adevăr, aruncat brutal în față, a descumpănit-o. Totuși a fost în stare să-i răspundă: „Da, drăguță“. Noroc că era cu mine. Nu că ar mai avea veleități, dar sigur s-a gândit la Mica. Am consolat-o spunându-i că băiețelul ar fi putut să se adreseze atât ei, cât și mie. Dar n-am fost în stare s-o conving. [...] c. p. 8 iunie [1950], joi [...] Într-o stație de tramvai am întâlnit-o pe
Scrisori către Monica: 1947–1951 by Ecaterina Bălăcioiu-Lovinescu () [Corola-publishinghouse/Memoirs/582_a_1266]
-
mici, chipuri complice și apropiate, flecăreli, zâmbete intime și râsete de copii pătrunzând și luminând inima părinților. Nu e greu să mi le închipui; n aș avea decât să mă aplec asupra fântânii albastre a amintirilor noastre comune, ca să mă consolez. Aș putea s-o fac, dar mă tem de gestul ăsta ca de un sacrilegiu; mă tem să-l fac, ca atunci când ești în plină criză de ficat și ai găsit o poziție în care, ca prin minune, nu te
Scrisori către Monica: 1947–1951 by Ecaterina Bălăcioiu-Lovinescu () [Corola-publishinghouse/Memoirs/582_a_1266]
-
băga de seamă la muerile din sat, și-și juca în tunică și pe șolduri trupul voinic. Am văzut și pe nevasta mortului. Tânără, foarte tânără, cu o durere de care sunt sigur că-n foarte scurt timp se va consola. Și aici se închee întâmplarea. Adaog că la masă nimeni nu mai vorbește despre dânsa. Toți vin flămânzi și însetați. La 30 August a fost mare paradă a diviziei, cu defilare și cu patru muzici care cântau odată, după ce s-
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1551_a_2849]
-
și bunului-simț! - pe iubitul meu maestru de la Salamanca, Miguel de Unamuno, care, În mult citata de mine carte a sa Sentimentul tragic al vieții, dezbătând cu „furie și melancolie” argumentele pro și contra existenței unei vieți de apoi, neputându-se consola cu rațiunea rece care ne depășește prin logică și bun-simț, convingându-se că totul Începe și se termină cu Materia, strigă pur și simplu: Și chiar dacă e așa, dacă cosmosul vizibil și invizibil ne așteaptă cu o moarte ultimă, fizică
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2231_a_3556]
-
opace. Pe rînd, auzul a juisat și s-a întristat. De orice fel ar fi fost însă, cuvintele nu m-au lăsat nepăsător. Plăcute sau neplăcute, m-au urmărit, uneori obsedant, cu sonoritățile și accentele lor inițiale. Unele m-au consolat, m-au fortificat, altele m-au ulcerat, m-au deprimat, m-au agitat. Categoria din urmă a fost mult mai numeroasă. Paradoxal, am ajuns să le privilegiez. În raport cu primele, care frizează din cînd în cînd banalitatea, acestea conțin posibilități mai
Provinciale by Constantin Călin () [Corola-publishinghouse/Memoirs/853_a_1751]
-
carte, pline cu regrete (e suspiciunea mea) factice. Alții s-au uitat la barba mea, au bîiguit două-trei cuvinte și au rămas cu gîndul suspendat, așteptînd să le ofer detalii. La rîndul meu, nu m-am putut preface că mă consolează toate acestea. *Doliul se opune preocupărilor obișnuite. Ceilalți uită asta și-mi cer să mă comport ca înainte. Sergiu, de pildă, mă întreabă dacă nu merg pe stadion, la meci, iar Genoiu mă solicită să iau cuvîntul la reuniunea Filialei
Provinciale by Constantin Călin () [Corola-publishinghouse/Memoirs/853_a_1751]
-
toți ceilalți, a anticipării morții: „Mă, ce fel de poet sînt eu, dacă n-am nici o neliniște existențială?!” Neștiind cu ce să mai umple golul priveghiului, Sergiu a început să improvizeze ceva despre viitoarele necroloage, convins că o asemenea informație consolează familia. Afectat profund, Bălăiță a mărturisit că-și dă acum seama că Mișu îi era foarte apropiat, deși nu poate decît cu oarecari ezitări să-l numească „prieten”. Dincolo de „păcatele” sale, pe care nu și le ascundea, Mișu era - am
Provinciale by Constantin Călin () [Corola-publishinghouse/Memoirs/853_a_1751]
-
omul Al. Dima m-a ținut, firește, în contact cu opera sa. Totuși, ca redactor, adept al ierarhiei competențelor provenind din specializări diferite, am fost nevoit să apelez la colaboratori pentru recenzarea cărților dv. E un regret de care mă consolez doar amintindu-mi că am cedat această plăcere unor colegi pricepuți și integri. Cît privește întinderea articolului meu recent, ea ar fi fost alta în condițiile apariției normale (lunare) a revistei. Aș fi bucuros, însă, ca și în această schiță
Provinciale by Constantin Călin () [Corola-publishinghouse/Memoirs/853_a_1751]
-
Bacalu (Andrei Bacalu), doctor în științe cosmice”. Dar vreun critic de artă?, am vrut să-l întreb. * Convins în fine că a fost înșelat în speranța de a fi pus director al teatrului, după numirea lui Valeriu Traian, Genoiu se consolează astfel cui stă să-l asculte: „Important e ce se întîmplă cu noi, cu copiii noștri, cu nevestele noastre. Fraților, - și privirea i s-a îndreptat, pentru aprobare, spre Gavrilovici, zelosul tip - vedeți că societatea n-are nevoie de entuziaști
Provinciale by Constantin Călin () [Corola-publishinghouse/Memoirs/853_a_1751]
-
securitate, au scris și cîțiva de-ai noștri, băcăuani. După comiterea gestului, unul mi s-a justificat astfel: „Adevărul e că totdeauna mi-a fost nesuferit acest Paul Goma!...” Căuta o explicație convenabilă pentru „slăbiciunea de moment”. Negăsind-o, se consola cu faptul de a nu fi fost dur, cum au fost alții, ale căror texte le văzuse. *Aud din ce în ce mai des formula: „Cum se pune problema acum, nu știu dacă...” Formulă „defetistă” și, în același timp, perfidă. Pe de o parte
Provinciale by Constantin Călin () [Corola-publishinghouse/Memoirs/853_a_1751]
-
arunc uneori (o spun fără pic de exagerare) o profuzie de informații pentru adunarea cărora cheltui și bani, și timp. Cuprins de elan, fac cadouri din cunoștințele mele. Ulterior, cînd îmi dau seama la ce risipă m am expus, mă consolez (aidoma ardeleanului din bancul cu tichetul de tren) că - „du-te, tu, du-te” - păstrez cheia surselor. Desigur, o naivitate de ins care consideră că tot ce-i al altuia trebuie citat. *L-am „provocat” pe I. Lazan să-mi
Provinciale by Constantin Călin () [Corola-publishinghouse/Memoirs/853_a_1751]
-
zi, au descoperit hoțul: un coleg de la cealaltă companie, care încercase să improvizeze un aparat de radio. Cu toate acestea, nimănui nu i-a păsat de emoțiile mele, nimănui nu i-a trecut prin cap că ar trebui să fiu consolat după ofensa și umilința care mi se făcuseră. Faptul că eram „nepot de american” a fost, fără îndoială, principalul motiv pentru scoaterea mea din armată în iunie 1958. De vină era, ca și acum, în 1982, „conjunctura internațională”, încă de pe
Provinciale by Constantin Călin () [Corola-publishinghouse/Memoirs/853_a_1751]
-
că toți „amicii” știu acum „noua formulă redacțională”. Dar nici unul n-a reacționat încă; telefonul stă mut; nici o protestare, formală barem. Se verifică versul exilatului la Tomis: Donec eris felix, multos numerabis amicos. Am discutat cu Nicu. Cum m-a consolat? „E bine că poți să-ți exerciți continuitatea în muncă. Puteau să-ți pună cine știe ce pe seamă!...” Vorbe de om prudent... „Stegarii” tac și ei. Singur Nancu mi-a zis: „Tot răul spre bine”. „Se vede că n-au nevoie
Provinciale by Constantin Călin () [Corola-publishinghouse/Memoirs/853_a_1751]
-
-ți exerciți continuitatea în muncă. Puteau să-ți pună cine știe ce pe seamă!...” Vorbe de om prudent... „Stegarii” tac și ei. Singur Nancu mi-a zis: „Tot răul spre bine”. „Se vede că n-au nevoie de oameni serioși”, m-a consolat doamna B., care știa cele întîmplate „de la Ilie”. Acasă, Ani mi-a spus doar atît: „Asta mi-i necaz, că n-ai și tu cărți!” * Am dat, din întîmplare, peste colecția „Ateneului” de pe anul 1968. Figurez, cu cronici, în 11
Provinciale by Constantin Călin () [Corola-publishinghouse/Memoirs/853_a_1751]
-
Păi, dacă aș sta să mă gîndesc cîți m-au jignit, la Galați sau aici, la Bacău, n-aș mai face nimic. Am zis: dă-i în aia mă-sii, și-am uitat!” O declarație de acest gen nu mă consolează pentru suferințele provocate de duritățile sale. El are în felul lui ceva de mistreț: chiar dacă ar vrea, nu poate privi înapoi. Pe el, grosolăniile îl satisfac fiziologic, asemenea unor acte sexuale. N-a auzit și nici nu-i trece vreodată
Provinciale by Constantin Călin () [Corola-publishinghouse/Memoirs/853_a_1751]
-
meu coleg de facultate, dar să nu fac ca el: să nu jupoi pe unii și pe alții, să nu stau la băutură cu inspectorii etc. E posibil, oare, să ți meargă bine altminteri?” „Nu prea cred”, i-am răspuns. „Consolează-te însă: multora dintre intelectualii pe care-i cunosc, în familii, li se reproșează că trăiesc mai prejos decît cutare șofer, cutare zugrav, cutare tîmplar sau instalator, care știu să se căpătuiască, să șterpelească etc.” *Sporici seamănă cu kera Marghioala
Provinciale by Constantin Călin () [Corola-publishinghouse/Memoirs/853_a_1751]
-
iată răsplata! Cîteodată, aproape că-i dau dreptate. Sînt supărat pe mine însumi pentru lipsa de perspicacitate: cum de n-am anticipat în cel cu ale cărui nemulțumiri m-am împovărat pe insul ingrat de mai tîrziu? Alteori însă mă consolez cu gîndul că, de vreme ce n-am așteptat nici o răsplată, n-am voie să fiu trist. Totuși, cel puțin în acest moment, sînt departe de starea în care „risipa” să-mi încălzească inima. *Nancu îmi demonstrează cît de nocivă a ajuns
Provinciale by Constantin Călin () [Corola-publishinghouse/Memoirs/853_a_1751]
-
e greu de spus. Dacă într adevăr există, ce tip de om selectează, oare, „lumea de dincolo”? Evident, n-am răspuns. Eu cred însă pentru că am conștiința mărginirii și efemerității mele. Cred pentru că vreau să mă „îmbunătățesc” și să mă consolez de imperfecțiunea mea. *Țofar, Elifaz, Elihu, Bildad, cei patru acuzatori ai lui Iov, au în luările lor de cuvînt ceva „demagogic”. Ei sînt prototipurile „tovarășilor” care „iau atitudine” și se situează mereu pe o „poziție justă”. Formaliști, gîndesc „corect”, în funcție de
Provinciale by Constantin Călin () [Corola-publishinghouse/Memoirs/853_a_1751]
-
încotro”, mi-a răspuns. „Mi-a fost teamă că au să-mi spună: «Nu vrei unde te trimitem noi, mergi atunci la Luizi-Călugăra ori la Traian, unde sînt libere posturile de secretar adjunct. Sau în producție!»” Spre surprinderea mea, se consolează (mult prea repede) că la școala de Partid va avea un plus la leafă și că, acolo, va beneficia de avantajul aprovizionării cu alimente. Vorba unuia aflat lîngă mine la o coadă: „Cine are azi servici unde-i mîncare, e
Provinciale by Constantin Călin () [Corola-publishinghouse/Memoirs/853_a_1751]
-
concert, la un vernisaj și nici barem la un film. Tovarășul Dăscălescu l-a trimis să se ocupe „de rezervoare” la Rafinăria Borzești. Adică de alte lucruri decît cele ce decurg din încadrarea sa, aceea de secretar cu propaganda. Se consolează însă, întrucît „acum e o etapă mai grea în economie”. Eu nu miros în „confesiunea” sa niște regrete adevărate, ci intenția de a anihila orice protestare, dacă vom fi trimiși pe teren cu însărcinări care nu intră în fișa posturilor
Provinciale by Constantin Călin () [Corola-publishinghouse/Memoirs/853_a_1751]
-
său la o anchetă a revistei „Teatru”, în care nu-l citează printre dramaturgi. „Mărturisesc - îmi declară el - că nici nu mi-a venit în minte numele lui cînd am scris”. „Nici nu avea de ce să vă vină”, l-am consolat eu. * Faptul că-l am în vizor mai mult decît pe alții, ar putea să le evoce unora că G. constituie pentru mine o permanentă obsesie negativă, că nu-l critic, ci îl „persecut”, că aglomerez „loviturile”, deși două-trei ar
Provinciale by Constantin Călin () [Corola-publishinghouse/Memoirs/853_a_1751]
-
conștiința greșelilor comise față de ceilalți. Aflată alături de el, Natalia Jipa ne-a făcut cu ochiul în cîteva rînduri nouă, celor de vizavi, adică: „Lăsați-l să spună orice, nu mai contează!”. Apoi, cînd a luat ea însăși cuvîntul, l-a consolat cam așa: „toți care avem funcții putem fi «rotiți», schimbați: astăzi eu, mîine tovarășul Enășoae (P.), sau altcineva”. Însă Enășoae nu s-a dezis de omul său, ci l-a lăudat: „cît a fost redactor șef, a muncit”, „a adus
Provinciale by Constantin Călin () [Corola-publishinghouse/Memoirs/853_a_1751]