1,559 matches
-
a-mi arăta semănăturile. La un moment dat părăsește drumul și mă poartă prin lanul de grâu abia răsărit. La dvs. nu se poate așa, îmi spune el râzând. Nu, îi răspund, întrucât nu e permisă călcarea semănăturilor. Mașina lui gâfâie din greu și reușim în fine să ieșim la drum. La hotel găsesc o invitație la masă, diseară, la familia Olson. Sunt prezenți mai mulți profesori în frunte cu decanul. Casa Olson e din cărămidă, cu patru camere, fără etaj
30.000km prin SUA. 1935-1936 by Prof. dr. Nicolae Corn??eanu () [Corola-publishinghouse/Journalistic/83483_a_84808]
-
dințate. Nu, cel mult, acum, că lumina scădea și pătrundea apoasă prin vitraliile cenușii, mă cuprindea din nou teama să mă ascund printre animalele acelea și să le regăsesc apoi pe Întuneric, la lumina torței mele electrice, renăscute În tenebre, gâfâind Într-o respirare greoaie, telurică, oase și viscere fără piele pe ele, scrâșnitoare și fetide de bale uleioase. În acea expoziție, pe care Începeam s-o găsesc imundă, de organe genitale Diesel, de vaginuri cu turbină, de gâtlejuri anorganice care
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2112_a_3437]
-
oglinzi. Dacă există o oglindă, e stadiu uman, vrei să te vezi. Iar acolo nu te vezi. Te cauți, cauți poziția ta În spațiul În care oglinda să-ți spună „tu ești acolo și ești tu” și suferi enorm, și gâfâi, pentru că oglinzile lui Lavoisier, fie ele concave sau convexe, te dezamăgesc, te iau peste picior: dându-te puțin Înapoi, te găsești, apoi Îți schimbi locul și te pierzi. Acel teatru catoptric fusese aranjat ca să-ți răpească orice identitate și să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2112_a_3437]
-
sfântului cădeau În extaz, dându-și capetele pe spate, se agitau ca luate de apă, navigau Într-o mare de năuceală, numai ea, Încordată, aproape plângând, răvășită, ca acela care Încearcă cu disperare să atingă orgasmul, și se agită, și gâfâie, și nu-și descarcă umorile. Încerca să-și piardă controlul și-l regăsea În fiece clipă, biată teutonă bolnavă de clavecine bine temperate. Cei aleși Își executau În acest timp saltul lor În gol, privirea le devenea lipsită de expresie
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2112_a_3437]
-
cercul de defansă, oui, și chiar dacă eu nu cred, dar drăculeții voștri cred În el, am luat scapularul de la Carmel și i-am făcut contrasemn, envoûtement retourné, uite-așa. Abatele dumneatale, l-au făcut să joace tontoroiul, na!” Vedeți, vedeți?”, gâfâia Bramanti, „vedeți că el e cel care face vrăji?” „Domnilor, gata, ajunge”, zise Agliè, Înțelegător, dar ferm. „Acum ascultați-mă pe mine. Știți cât de mult apreciez planul cunoașterii acestei reexaminări de ritualuri depășite, și pentru mine biserica luciferiană sau
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2112_a_3437]
-
un glob pământesc rotitor și un orologiu deasupra căruia se găsea o mică fântână de cristal, din care curgea un lichid de culoarea sângelui. Deasupra fântânii era probabil un craniu, din ale cărui găvane ieșea un șarpe alb... Lorenza Îmi gâfâia cuvinte În ureche, dar nu-i auzeam vocea. Șarpele se unduia În ritmul unei muzici triste și lente. Bătrânii monarhi erau acum Îmbrăcați În veșminte negre și În fața lor stăteau șase sicrie acoperite. Se auziră niște sunete surde de trâmbiță
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2112_a_3437]
-
Începe!” „S-a terminat ceea ce puteați să vedeți dumneavoastră. Nu se poate. Să respectăm ritul. Hai să mergem”. Intră din nou În pădure, repede absorbit de umezeala ce ne Învăluia. O pornirăm dârdâind ușor, alunecând pe stratul de frunze putrede, gâfâind și În dezordine ca o armată În fugă. Ne reîntâlnirăm pe șosea. Puteam ajunge la Milano În mai puțin de două ore. Înainte de a urca În mașina lui Împreună cu Garamond, Agliè ne salută: „Mă veți scuza că am Întrerupt spectacolul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2112_a_3437]
-
corpul straniu și strîmb; brusc simți acut existența inimii și plămînilor și Începu să i se pară că, dacă le-ar scăpa din vedere doar o secundă, organele ar ceda imediat. Stătu pe bancă ținîndu-și ochii strîns Închiși, transpirînd, aproape gîfÎind sub povara Înspăimîntătoare a gestului de a respira, de a simți tensiunea sangvină prin vene, de a-și controla mușchii brațelor și picioarelor ca nu cumva să fie prinși Într-un spasm. Fraser se Întoarse poate Într-un interval de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2284_a_3609]
-
pe acoperișuri și În grădini, unde nu le puteau ajunge; una se cuibărise pe un indicator De Închiriat, din lemn, care Începuse deja să ardă. — Unde naiba vă e gardianul? Îl Întrebă Kay pe bărbat. — Spuneți-mi dumneavoastră, zise el gîfÎind. Strada este la marginea a două posturi. Stau acolo certîndu-se care trebuie să o patruleze. Credeți că avem nevoie de pompieri? CÎteva extinctoare ar fi suficiente, dacă am avea scări și frînghii. — Să dau fuga pînă la telefon? Kay se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2284_a_3609]
-
În urechi... dar atunci cînd urletul se topi, rămase doar tăcerea: nemișcarea groaznică, rușinoasă a nopții din Închisoare. Ca și cum ai fi ieșit dintr-o criză, un atac de nebunie; se gîndi la ceea ce făcuse și se imagină cum izbise, cum gîfÎise agățîndu-se de priciul lui Fraser ca o fiară. Fraser Începu să se miște doar după o clipă. Se auzea fîșÎitul așternuturilor și Duncan bănui că Își ștergea sperma de pe el cu cearșaful. Dar fîșÎitul continuă, deveni aprig, aproape sălbatic, și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2284_a_3609]
-
credea el, la Woolwich și Bow. Înc-o Încărcătură! Îl auziră strigînd Se opriseră acolo, ascultînd, ținîndu-se de mînă, cînd un jandarm țîșni din Întuneric și aproape că se prăvăli peste ele. — De unde dracu’ ați mai răsărit și voi? zise el, gîfÎind. Stingeți-vă lanternele și adăpostiți-vă! În momentul În care apăruse, Julia Își trăsese degetele dintr-ale lui Helen și se depărtase. — Ce crezi că Încercăm să facem aici? spuse ea pe un ton aproape iritat. Unde-i cel mai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2284_a_3609]
-
prin cap... Vocea deveni un mormăit, apoi un strigăt fals. Acesta fu urmat de ovații și un fel de sunet de bătaie În timp ce telefonul era trecut din mînă În mînă. În cele din urmă, vocea lui Reggie apăru pe linie. GÎfîia. — Marilyn? zise el. — Nu-i ea, eu sînt, spuse Viv repede. Nu-mi pronunța numele, ca nu cumva operatorul să ne asculte. Dar el Îi repetă numele. — Viv? Părea uluit. Băieții mi-au spus... — Știu. Tot o tărăganau și n-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2284_a_3609]
-
Nu-mi pasă, răspunse ea. — Ar putea aduce poliția, Viv. O să ne ceară numele. O să vrea să știe totul despre noi. Avea vocea tensionată. Rămase așa, nehotărît, Încercînd să găsească o altă cale. Apoi o cuprinse din nou panica și gîfÎi, strîngîndu-și stomacul. Bine, zise el repede. Bine. Se răsuci și plecă. Auzi ușa apartamentului trîntindu-se și, după aceea, nimic. Avea fruntea și buza superioară ude de sudoare, și se șterse cu mîneca. Trase lanțul toaletei din nou, apoi se Învîrti
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2284_a_3609]
-
ea. Reggie! — E aici? Întrebă Kay. — Nu cred, răspunse Mickey. Vrei să mă duc și să-l caut? Viv Încă se lupta cu cureaua. — Bine, spuse Kay, dar fă-o repede! Mickey o șterse. CÎnd se Întoarse după un minut-două, gîfÎia. Își ridică marginea caschetei și se aplecă să intre În dubiță. — Nu-i nimeni acolo, spuse ea. Am căutat peste tot. — Bine, să plecăm, zise Kay. O poate găsi la spital. — Dar era acolo, spuse Viv cu răsuflarea tăiată. Probabil
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2284_a_3609]
-
dubița și puse frîna de mînă, apoi ieși, o luă la fugă și sări, pur și simplu, peste capre. Hei! o strigă cineva din spate. Tu, aia fără caschetă! Ești nebună? Ea Își lovi stelele de pe umăr. — Ambulanța! strigă ea, gîfÎind. Ambulanța! — Hei, Întoarce-te! Dar peste o clipă vocile se pierdură. VÎntul Își schimbase direcția și se pomeni brusc că se Înneacă de fum. Își scoase batista și o apăsă peste nas și gură, dar continuă să fugă; fumul venea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2284_a_3609]
-
avea un schimb simultan, care urmează a fi definitivat la două săptămîni după ce ne Întoarcem din luna de miere. Deci, mai e oare de mirare că oamenii și lucrurile mă calcă pe nervi? 9 — Hai, Ellie, inspiră mai adînc. Linda gîfÎie enervată În timp ce strînge mai tare șireturile de la corsetul rochiei mele de nuntă, Înjurînd că marginile refuză să se unească. — Of, pentru numele Domnului! În cele din urmă se lasă păgubașă, Îngrozită că transpirația care stă s-o podidească Îi va
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1966_a_3291]
-
se aude este acela al muzicii salsa date foarte tare, venind dinspre combina din grădină. Se aude la fel de tare În baie ca și afară. — Dan! urlu eu Încă o dată, printre țîrÎiturile soneriei. În cele din urmă, suflînd din greu și gîfÎind, Îmi salt corpul din cadă, mă Înfășor În halatul lui Dan (singurul care Încă Îmi mai vine) și-o pornesc, picurînd toată, spre ușa de la intrare. Chiar nu aștept pe nimeni Încă un ceas de acum Încolo, poate chiar două
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1966_a_3291]
-
i-a aranjat. Dau din cap În semn că da, În vreme ce ochii lui Dan se luminează. — Aranjat? Întreabă el. Vrei să zici că și-a făcut operație estetică? — Da. Și i-a ridicat și și-a făcut implanturi. Nu mai gîfÎi așa, dragă, sînt sigură că o să-i vezi. Mă surprinde că nu e topless În avion, spune Trish, iar eu rîd, pentru că lipsa de inhibiții a Lisei nu contenește să mă uimească. Și-a făcut operația acum vreo două luni
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1966_a_3291]
-
care trece. Moti Lal ține umbrela deasupra englezului care își fixează cortul în piroane, destul de aproape de el încât să-i stea în drum, fără însă a reuși să-l ferească în totalitate de ploaie. Lui Forrester îi scapă o înjurătură, gâfâind, și prin minte îi trece un singur gând: care va să zică, e tânără! Picăturile de ploaie se preling din tavan și-i cad în poală, lăsând pe mătasea roșie urme negricioase. Amrita își ridică fața în sus și scoate limba. Ploaia răpăie
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2322_a_3647]
-
fac pieptul să răsune. Nu este normal. Cu toate astea, funcționează. Cu adevărat! Cu adevărat! Chiar funcționează! Apoi urmează un urlet final, un orgasm regal și fiecare picătură din el valorează aur. Din punct de vedere politic. Imediat o imobilizează, gâfâind între scobitura gâtului și umărul femeii. Ea îl fricționează pe spate. El își revine, îi ține o mică prelegere cum că nu trebuie să se mai îndoiască vreodată de el, o atinge ușor pe față cu palma de câteva ori
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2322_a_3647]
-
ea uitându-se la țigara care arde mocnit. — Știi cum Îi cu țigările? Întreb eu arătând spre scrumieră cu mâna liberă, strecurându-mi cealaltă labă sub sutienul ei și pișcând-o tare de sfârc. O văd cum Închide ochii și gâfâie umpic. De la țigări te poți asfixia. Opresc oxigenu sajungă la creier. Asta te face să te simți bine, zic eu, bătând-o ușurel pe cap. Pompează viața Înăuntru, apoi o stoarce afară. Îmi scot mâna și Încep să-i desfac
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2026_a_3351]
-
mă zguduie. Mă simt de parcă o fâșie psihică din corpul meu a fost Înnodată până s-a Întins la maximum și apoi ciupită. Iar energia mea vitală atinge o cotă uriașă. Ajunge la un prag și apoi se stabilizează În timp ce gâfâi și mă mai uit o dată, Încercând să deslușesc În cenușiul hârtiei de ziar. Mă calmez Întrucât nu e cine am crezut eu. Sunt eu. O poză veche. O poză veche și un titlu nou: UN POLIȚIST EROU ÎNTR-O TENTATIVĂ
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2026_a_3351]
-
Lasă-l să vorbească. Spuneam numai că dacă la Liverpool se Întâmplă ceva nasol, voi puțoii o luați razna ca curu. Vă faceți din asta o scuză ca să etalați afișe la meciurile de fotbal... illsburgh... i-sell... imit eu gâjâitul nazal gâfâit din Liverpool. De ce nu puteți să stați În casele voastre de rahat și să suferiți În tăcere, de ce trebuie să transformați totul Într-o audiție de prost-gust pentru Brookside, ca să arătați cine e cel mai futut de tragedie? — Pentru că ne
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2026_a_3351]
-
făcând să mă usture eczema. ... dar În același timp, paradoxal, n-am cunoscut niciodată vreun băiat care să-mi provoace o stare de excitație sexuală atât de intensă... — Îmi tremură labiile vaginului și se lărgesc când intri În cameră Robertson... gâfâie ea. Băga-mi-aș. Îți dai seama de asta Robertson? Da? — Cred că da, Îi spunem noi. Mi se Întărește. Foarte tare. — Te doresc Bruce Robertson. Mă uzi În pizdă. Am de gând să te fac al meu Bruce Robertson
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2026_a_3351]
-
decolare. El s-a gândit la picioarele atașate acelor tocuri și la Mecca unde duc ele. Indiferent de câte ori s-a dus În pelerinajul acela special, Rabertson Întotdeauna a socotit că ar merge Încă o vizită. Putea s-o audă cum gâfâie, Întrucât faptul că se ținea după el Îi făcea sânii grei să se ridice și să cadă, glandele alea mamare calde și Îmbietoare, pe care Rabertson le știe atât de bine... Așa-ți trebuie Toal, puțoi ce iești! Așa se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2026_a_3351]