2,030 matches
-
Merck KGaA , 64271 Darmstadt , Germania Acest prospect a fost aprobat în { LL/ AAAA } . 64 Informații detaliate privind acest medicament sunt disponibile pe website- ul Agenției Europene a Medicamentului ( EMEA ) http : // www . emea . europa . eu / . Erbitux poate fi administrat prin picurător gravitațional , pompă de perfuzie sau injectomat . Deoarece pentru administrarea pe cale injectabilă Erbitux este compatibil numai cu soluția sterilă de clorură de sodiu 9 mg/ ml ( 0, 9 % ) , acest medicament nu trebuie amestecat cu alte medicamente de uz intravenos . Trebuie utilizată o
Ro_316 () [Corola-website/Science/291075_a_292404]
-
nu conține nici un conservant antimicrobian sau agent bacteriostatic . Este necesară atenție deosebită pentru a asigura o manipulare aseptică în timpul preparării perfuziei . Erbitux 5 mg/ ml trebuie preparat în modul următor : Pentru administrarea cu o pompă de perfuzie sau un picurător gravitațional ( diluat cu soluție perfuzabilă de clorură de sodiu 9 mg/ ml ( 0, 9 % )) : Se utilizează o pungă de perfuzie de dimensiuni adecvate , conținând soluție perfuzabilă de clorură de sodiu 9 mg/ ml ( 0, 9 % ) . Se calculează volumul necesar de Erbitux
Ro_316 () [Corola-website/Science/291075_a_292404]
-
flacon . Se transferă Erbitux în punga de perfuzie pregătită anterior . Se repetă acest procedeu până la atingerea volumului calculat . Se conectează linia de perfuzie ; înaintea începerii perfuziei , linia de perfuzie se spală cu Erbitux diluat . Pentru administrare se utilizează un picurător gravitațional sau o pompă de perfuzie . Prima doză este de 400 mg/ m² de suprafață corporală , perfuzată într- un interval de aproximativ 2 ore . Fiecare doză ulterioară este de 250 mg/ m² , perfuzată în aproximativ 1 oră . Erbitux nu trebuie perfuzat
Ro_316 () [Corola-website/Science/291075_a_292404]
-
de aproximativ 2 ore . Fiecare doză ulterioară este de 250 mg/ m² , perfuzată în aproximativ 1 oră . Erbitux nu trebuie perfuzat la o rată mai mare de 10 mg/ min . • Pentru administrarea cu o pompă de perfuzie sau un picurător gravitațional ( nediluat ) : Se calculează volumul necesar de Erbitux . Se utilizează o seringă sterilă adecvată ( de minim 50 ml ) și se atașează un ac corespunzător . Se extrage volumul necesar de Erbitux dintr- un flacon . Se transferă Erbitux într- un recipient gol steril
Ro_316 () [Corola-website/Science/291075_a_292404]
-
în general au avut un impact decisiv asupra civilizației moderne. Interacțiunea electromagnetică este una din forțele fundamentale care acționează între constituenții elementari ai materiei. Faptul că are o rază mare de acțiune (spre deosebire de interacțiunile tare și slabă) și că interacțiunea gravitațională (tot cu rază mare de acțiune) devine importantă doar pentru corpuri foarte masive, face ca interacțiunea electromagnetică să fie determinantă pentru proprietățile materiei la scară macroscopică. Manifestarea sa, sub forma unor forțe care acționează, în oricare punct din spațiu și
Electrodinamică () [Corola-website/Science/327596_a_328925]
-
viteză redusă de rotație sunt limitate la mase mai reduse decât limita Chandrasekhar de aproximativ 1,38 mase solare. Aceasta este masa maximă ce poate fi suportată de presiunea de degenerare electronică. Dincolo de această limită, piticele albe își încep colapsul gravitațional. Dacă o pitică albă adună prin acreție masă de la o stea-companion într-un sistem binar, se crede că miezul său își atinge temperatura de declanșare a fuziunii carbonului. Dacă pitica albă se unește cu o altă stea (eveniment foarte rar
Supernovă de tip Ia () [Corola-website/Science/317408_a_318737]
-
fizica abstracta. Durata de timp scursă între două evenimente poate fi definită pe baza unei mișcări uniforme (de exemplu deplasarea luminii între două oglinzi paralele, rotirea Pământului), sau și pe baza unui fenomen repetitiv (cum ar fi oscilația unui pendul gravitațional, a unui pendul elastic, a unui circuit LC, etc.). Prin această metodă se poate defini doar timpul pentru punctul din spațiu în care este plasat instrumentul de măsură (ceasul). Pentru alte puncte din spațiu este necesar să se stabilească mai
Timp () [Corola-website/Science/299057_a_300386]
-
stea de pe cerul nocturn. Asemenea lui Betelgeuse, în interiorul nucleului lui Rigel au reacții de fuziune nucleară, elemente grele fiind pe cale să se nască. Steaua va trece la stadiul de supergigantă în curând (pe scara de timp astronomică) sau va colapsa gravitațional în cazul unei supernove, transformându-se într-un final într-o pitică albă. Ea este cunoscută ca și „piciorul lui Orion”. Bellatrix a fost desemnată "„Gamma Orionis”" de către Johann Bayer. Colocvial, este cunoscută ca și „Steaua Amazoană”. De-asemenea, este
Orion (constelație) () [Corola-website/Science/298756_a_300085]
-
de Jupiter de pe orbite circumsolare. Există 16 sateliți neregulați recent descoperiți, care nu au fost încă denumiți. Sateliții lui Jupiter sunt enumerați mai jos după perioada lor orbitală. Sateliții suficient de masivi pentru ca suprafețele lor să fi suferit un colaps gravitațional într-un sferoid sunt evidențiați cu caractere aldine. Aceștia sunt cei patru sateliți galileeni, care sunt comparabili ca mărime cu luna. Cei patru sateliți interiori sunt mult mai mici.
Sateliții naturali ai lui Jupiter () [Corola-website/Science/304014_a_305343]
-
declanșate într-unul din două moduri, fie prin oprirea, fie prin pornirea bruscă a producției de energie prin fuziune nucleară. După ce centrul unei stele masive și bătrâne încetează să mai genereze energie prin fuziune nucleară, ea poate suferi un colaps gravitațional brusc devenind stea neutronică sau gaură neagră și eliminând energie potențială gravitațională ce încălzește și împinge în afară straturile exterioare ale stelei. Altfel, o pitică albă poate acumula suficient material de la o stea companion (de regulă prin acreție, rareori prin
Supernovă () [Corola-website/Science/304000_a_305329]
-
bruscă a producției de energie prin fuziune nucleară. După ce centrul unei stele masive și bătrâne încetează să mai genereze energie prin fuziune nucleară, ea poate suferi un colaps gravitațional brusc devenind stea neutronică sau gaură neagră și eliminând energie potențială gravitațională ce încălzește și împinge în afară straturile exterioare ale stelei. Altfel, o pitică albă poate acumula suficient material de la o stea companion (de regulă prin acreție, rareori prin fuziune) pentru a-și crește temperatura miezului suficient pentru a declanșa fuziunea
Supernovă () [Corola-website/Science/304000_a_305329]
-
și aceasta se realizează printr-o nouă eliberare de neutrini. Acești neutrini „termici” se formează sub formă de perechi neutrino-antineutrino de toate aromele, și totalizează de câteva ori numărul de neutrini rezultați din capturarea electronilor. Aproximativ 10 jouli de energie gravitațională—aproximativ 10% din masa de repaus a stelei—sunt convertiți într-o explozie de neutrini cu durata de zece secunde, principalul produs al evenimentului. Aceștia transportă energie de la miez și accelerează colapsul, deși o parte din ei pot fi reabsorbiți
Supernovă () [Corola-website/Science/304000_a_305329]
-
știință mai cred că asteroizii sunt rămășițele unei planete. Cel mai probabil asteroizii ocupă în Sistemul Solar un loc unde s-ar fi putut ce-i drept forma o planetă, dar procesul de formare a fost perturbat de influențele forței gravitaționale uriașe exercitate de Jupiter. Se pare că la început au existat doar câțiva asteroizi, care în urma coliziunilor s-au fragmentat din ce în ce mai mult. La 11 octombrie 2007, agenția NASA a descoperit asteroidul 2007 TU24. El este o piatră cu dimensiuni între
Centura de asteroizi () [Corola-website/Science/300114_a_301443]
-
forma doar în primele stadii ale universului, când atomii de hidrogen și heliu nu erau contaminați de elemente mai grele. După formarea găurii negre în miezul protostelei, aceasta transformă materia stelară capturată în cantități imense de energie. Energia contracarează forța gravitațională, creând un echilibru similar celui care susține stelele alimentate prin fuziune. O cvasi-stea are o durată de viață maximă de aproximativ un milion de ani, timp în care gaura neagră atinge de 10.000 de ori masa Soarelui. Se presupune
Cvasi-stea () [Corola-website/Science/333830_a_335159]
-
Văcărești a fost umplut o singură dată cu apă din Dâmbovița. Costurile pentru pomparea apei sunt foarte mari și, prin urmare, această soluție de aducere a apei din Dâmbovița este nefiabilă. Soluția tehnică ar fi ca apa să fie adusă gravitațional din râul Argeș, de la 27 de km de București, via "Lacul Mihăilești". Acest lac de acumulare se află la 14 km în sud-vestul Bucureștiului pe șoseaua București-Alexandria, la intrare în localitatea Mihăilești. Are o lungime de 8 km, o lățime
Parcul Natural Văcărești () [Corola-website/Science/309386_a_310715]
-
Pământ într-o primă etapă, trecând de cealaltă parte a Soarelui înainte de a reveni aproape până la Punctul Lagrange L în vreo 385 de ani. În acel moment, Pământul și Cruithne au un schimb de energie orbitală (un efect de sprijin gravitațional), afectând orbita asteroidului Cruithne cu ceva mai mult de o jumătate de milion de kilometri (iar cea a Pământului cu circa 1,3 cm). Perioada de revoluție a lui Cruithne devine atunci mai lungă decât aceea a Pământului, iar traiectoria
3753 Cruithne () [Corola-website/Science/329315_a_330644]
-
Schrödinger neliniară, sunt date de: astfel că, "( x, t )" este sistemul de coordonate transformat care se mișcă cu viteza de grup "Ω'( k )" a undei călătoare. Curbura dispersiei, "Ω"( k )", este întotdeauna negativă pentru unda de vânt sub acțiunea forței gravitaționale. Pentru undele de la suprafața apei adânci, coeficienții importanți ai ecuației neliniare Schrödinger sunt: în care "g" este accelerația gravitațională. NLSE (1) este măsura echivalentă a ecuației Landau-Lifshitz izotropice (LLE) sau a ecuației feromagnetului Heisenberg: De notat că aceste ecuații admit
Ecuația Schrödinger neliniară () [Corola-website/Science/317730_a_319059]
-
de grup "Ω'( k )" a undei călătoare. Curbura dispersiei, "Ω"( k )", este întotdeauna negativă pentru unda de vânt sub acțiunea forței gravitaționale. Pentru undele de la suprafața apei adânci, coeficienții importanți ai ecuației neliniare Schrödinger sunt: în care "g" este accelerația gravitațională. NLSE (1) este măsura echivalentă a ecuației Landau-Lifshitz izotropice (LLE) sau a ecuației feromagnetului Heisenberg: De notat că aceste ecuații admit câteva generalizări integrabile și neintegrabile în dimensiunea 2+1, precum ecuația Ishimori.
Ecuația Schrödinger neliniară () [Corola-website/Science/317730_a_319059]
-
din Sistemul Solar, Neptun, sau chiar decât planeta pitică, Pluto. Dar contrar termenului folosit de mai multe media, planeta nu se află la „marginile” Sistemului Solar. Acesta se întinde, într-adevăr, pe toată zona unde Soarele își exercită o forță gravitațională, adică până la o depărtare de circa un an-lumină sau de kilometri. Are o excentricitate orbitală estimată de 0,6, iar semiaxa majoră are circa 700 UA. Masa planetei ar fi de circa zece ori masa Pământului, cu un diametru între
A noua planetă () [Corola-website/Science/335456_a_336785]
-
în timp ce Luna este la zile distanță, iar Marte la luni întregi. În orbită, energia solară este continuă, în timp ce alte planete pierd lumina solară cel puțin jumătate din timp. Lipsa greutății face construcția coloniilor mult mai ușoară decât într-un mediu gravitațional; astronauții au demonstrat că pot muta sateliți de tone întregi numai cu mâna. Dezavantajul principal al coloniilor orbitale este lipsa materiilor prime. Acestea ar putea fi aduse de pe Pământ, dar la costuri ridicate și din surse extraterestre (Luna, asteroizi și
Colonizarea spațiului () [Corola-website/Science/319607_a_320936]
-
80% mai masiv. Acesta este al doilea satelit ca mărime din Sistemul Solar, după Ganymede, satelitul lui Jupiter, și este mai mare ca volum față de cea mai mică planetă din Sistemul Solar, Mercur, deși doar pe jumătate ca masă. Accelerația gravitațională de la suprafață (0,14g) este ceva mai mică decât cea lunară (0,17g). Titan a fost primul satelit cunoscut al lui Saturn, fiind descoperit în 1655 de către astronomul olandez Christiaan Huygens, și a fost al cincea satelit al unei planete
Titan (satelit) () [Corola-website/Science/304016_a_305345]
-
ale sateliților lui Jupiter, Ganymede și Callisto. Pe baza densității sale de 1,88 g/cm, compoziția lui Titan este jumătate apă înghețată și jumătate rocă. Deși similar în compoziție cu Dione și Enceladus, acesta este mai dens din cauza compresiei gravitaționale. Titan este probabil diferențiat în mai multe straturi, cu un centru de rocă de 3.400 km, înconjurat de mai multe învelișuri din diferite forme de cristalizare a gheții. Interiorul său poate fi încă fierbinte și posibil să se găsească
Titan (satelit) () [Corola-website/Science/304016_a_305345]
-
Potențialul chimic, simbolizat prin formula 1 (miu), este o cantitate descrisă prima dată de către inginerul, chimistul și fizicianul matematician Josiah Willard Gibbs în lucrarea Asupra echilibrului substanțelor eterogene. În termeni simpli, este analog potențialului electric și potențialului gravitațional, utilizând aceeași idee a câmpurilor de forță ca fiind cauza mișcării lucrurilor, fie sarcinile lor, masele, sau, în acest caz, componentele chimice. El l-a definit în felul următor: Gibbs a observat de asemenea că pentru scopurile acestei definiții, orice
Potențial chimic () [Corola-website/Science/321747_a_323076]
-
electroni este de asemenea numit nivel Fermi. Particulele au tendința de a se muta din zone cu potențial chimic mai ridicat spre cele cu potențial chimic mai scăzut. În acest fel, potențialul chimic este o generalizare a, de exemplu, potențialului gravitațional. Într-un mod similar, o particulă s-ar muta dintr-o zonă cu potențial gravitațional ridicat (sau elevație înaltă) către una cu potențial gravitațional scăzut (sau elevație joasă), cu alte cuvinte particulele sunt trase în jos de către gravitație, precum o
Potențial chimic () [Corola-website/Science/321747_a_323076]
-
zone cu potențial chimic mai ridicat spre cele cu potențial chimic mai scăzut. În acest fel, potențialul chimic este o generalizare a, de exemplu, potențialului gravitațional. Într-un mod similar, o particulă s-ar muta dintr-o zonă cu potențial gravitațional ridicat (sau elevație înaltă) către una cu potențial gravitațional scăzut (sau elevație joasă), cu alte cuvinte particulele sunt trase în jos de către gravitație, precum o minge care se rostogolește în josul unui deal. Gravitația chiar contribuie la potențialul chimic total, dar
Potențial chimic () [Corola-website/Science/321747_a_323076]