933 matches
-
regional cuvîntul definind un bostan golit de conținut) care duce însă la o singură concluzie: Cațavencu reprezintă tipul homo latrans, pișicher ușor adaptabil, eficient prin neraportare la principii morale; Ionescu și Popescu își înscriu purtătorii în ordinul caracudei politice, al insignifianților (fiul lui Ion, fiul popei) contînd doar ca număr, turmentați și ei de postura de cetățean cu iluzorii drepturi politice într-o epocă a ridicării noroadelor; Ghiță Pristanda e caricatura perfectă a brațului care exercită constituțional violența legitimă: Gheorghe nume
[Corola-publishinghouse/Science/1499_a_2797]
-
conduitelor în fapt" (T. Bogdan, 1983, apud Voinea, M., 1999); * imaturitatea afectivă latura hedonică este prioritară pentru individul deviant; acesta apelează în mod frecvent la o serie de comportamente infantile (accese de plâns, crize) pentru a obține acele mici și insignifiante plăceri. În fața problemelor obiective ale realității, acest individ manifestă o atitudine inconsecventă, este lipsit de critică și autocritică autentică, este nerealist și manifestă o semnificativă instabilitatea afectivă. Această deficiență este deosebit de gravă, mai ales în cazul în care pot exista
by Lăcrămioara Mocanu [Corola-publishinghouse/Science/1023_a_2531]
-
conduitei infractorului, apar scăpări banale, dar extrem de sugestive pentru un observator avizat. În aceste condiții individul trăiește o intensă stare de tensiune care îi va îngreuna tot mai mult controlul asupra situației, ajungând să facă unele greșeli, la prima vedere insignifiante dar care permit specialiștilor identificarea rapidă a infractorului (cele mai frecvente erori le constituie uitarea de diferite obiecte care le aparțin, urme lăsate neglijent la locul faptei etc.). Cunoașterea acestor mici detalii, precum și amnezia postinfracțională intensifică semnificativ starea tensională resimțită
by Lăcrămioara Mocanu [Corola-publishinghouse/Science/1023_a_2531]
-
încă un fenomen marginal și în Occident. Desigur, există exemple de arhitectură modernistă și în București, iar unele dintre vilele lui Marcel Janco sau Horia Creangă sunt grăitoare din această privință. La scara producției arhitecturale a vremii, ele sunt cantitativ insignifiante însă; ca poziție în oraș ele sunt discrete și lipsite de influență urbanistică (în felul în care multe din capodoperele modernismului american sunt ascunse de pădurile din Pennsylvania); ca tehnică de construcție și materiale întrebuințate vilele autohtone zise "moderniste" sunt
[Corola-publishinghouse/Science/85066_a_85853]
-
milioane. De la aproximativ 10.000 de ani în urmă până în jurul anilor 1750 d. Ch., populația lumii a crescut de la 8 milioane la aproximativ 800 de milioane. Aceasta a fost o rată de creștere mult mai rapidă, dar ea rămâne insignifiantă față de ratele creșterii din ultimii 250 de ani. Populația lumii a ajuns prima oară la 1 miliard în jurul anilor 1820. În 1930 ea a ajuns la 2 miliarde. Trei miliarde a realizat în 1960, 4 miliarde în 1976, 5 miliarde
by Mircea Agabrian [Corola-publishinghouse/Science/1071_a_2579]
-
este cu siguranță o feministă convinsă. Devine o adevărată eretică în încercarea de a-și impune punctul de vedere, știe să se apere. Pledoaria ei se îndreaptă împotriva acelor atacuri care priveau feminitatea și rolul ei ca pe ceva negativ, insignifiant, și atrage consimțământul criticilor moderni. Aceștia au lăudat, în mod deosebit, „reflexivitatea” discursului târgoveței, care încearcă să combată niște opinii mai mult decât rigid consolidate, chiar intrinseci gândirii Evului Mediu.51 Personajul feminin reușește să sesizeze un aspect deosebit de important
La donna angelicata – la donna demonicata în opera lui Giovanni Boccaccio şi a lui Geoffrey Chaucer by Oana Simona Zaharia () [Corola-publishinghouse/Science/1618_a_3093]
-
și pestrițe, ori stau țepene ca niște stane de piatră, mute și nesimțitoare, ori, de răspund când le-ntrebi, îți dai cu socoteala c ar fi fost mai bine să tacă.”166 Femeia trebuie să depășească stadiul de obiect estetic, insignifiant și ignorat, și nu o poate face cu succes decât prin cuvânt, semn al inteligenței, al distincției. Pampinea devine tot mai acidă la adresa inculturii suratelor, la lipsa lor de preocupare pentru valorile autentice, la ipocrizia lor: „și încă umblă a
La donna angelicata – la donna demonicata în opera lui Giovanni Boccaccio şi a lui Geoffrey Chaucer by Oana Simona Zaharia () [Corola-publishinghouse/Science/1618_a_3093]
-
sugerată. Este conștientă că povestirile trebuie să îmbine plăcutul cu utilul, să ofere o dimensiune educativă, de aici probabil și preferința pentru stilul aforistic („belșugul aduce după sine sila”, „roadele oprite ațâță însutit dorința”216). Personajele ei feminine sunt mai insignifiante în ceea ce privește o pregătire intelectuală sau o educație îngrijită: o femeie modestă, de o naivitate uluitoare, care păcătuiește cu un stareț și încearcă să-i găsească soțului un remediu împotriva geloziei (III, 8), o alta capabilă de crimă și care aduce
La donna angelicata – la donna demonicata în opera lui Giovanni Boccaccio şi a lui Geoffrey Chaucer by Oana Simona Zaharia () [Corola-publishinghouse/Science/1618_a_3093]
-
face cunoscute nu doar crezurile, ci și defectele. Dezvăluind secretele soților, târgoveața crede că femeile devin mai puternice și mai unite. „Toate acelea care au secrete în comun constituie o comunitate a puterii”455, făcând din bărbați niște ființe ridicole, insignifiante. Personajul feminin amenință puterea și dominația masculină prin divulgarea intimităților. Din nou cuvântul devine o veritabilă armă. Târgoveața reprezintă un stereotip, acela al femeii colportoare, incapabilă să păstreze o taină, să fie discretă, să reprezinte un partener de încredere. Este
La donna angelicata – la donna demonicata în opera lui Giovanni Boccaccio şi a lui Geoffrey Chaucer by Oana Simona Zaharia () [Corola-publishinghouse/Science/1618_a_3093]
-
la buna ta voință/ și eu și prunca stăm cu umilință,/ Căci amândouă suntem ale tale.../ Ci fă cu lucrul tău cum crezi cu cale.”794 Personajul feminin în epoca medievală era conștient că nu reprezintă decât un obiect, ceva insignifiant de care bărbatul, în postura de dominator suprem, se putea dispensa fără nici un regret. Tânăra soție, supusă unui test al virtuții de către propriul soț, este deposedată de copil, dar are o reacție de o pasivitate nefirească pentru o mamă, care
La donna angelicata – la donna demonicata în opera lui Giovanni Boccaccio şi a lui Geoffrey Chaucer by Oana Simona Zaharia () [Corola-publishinghouse/Science/1618_a_3093]
-
o sete exagerată de afecțiune și de intimitate (suprasociabili); • deficiențele: sunt subiecți cu dificultăți de integrare (subsocibili), care au nevoie de directive și care nu sunt receptivi la tandrețe. Dacă aceste trebuințe (interrelaționale) nu au fost satisfăcute, individul se simte insignifiant, incompetent, nedorit în relațiile interpersonale. Așadar, înțelegem faptul că angajarea, funcționarea, evoluția relațiilor umane țin de cele mai adânci (și, am zice, universale) trebuințe ale ființei omenești. Prin ele, ea ființa umană supraviețuiește, se cunoaște, se dezvoltă, se-mplinește. În
by Gabriel Albu [Corola-publishinghouse/Science/1037_a_2545]
-
cele mai improbabile cu putință, pentru a relua propria sa expresie. Pînă în 1923, cînd are loc tentativa de lovitură de stat de la München, Partidul Național Socialist, condus de Hitler începînd cu anii '20, nu era decît o formațiune politică insignifiantă. Hitler ajunge la închisoare pentru un an. La alegerile din 1928, partidul nazist obține 2,8% din sufragii, respectiv 12 din cele 491 de locuri în Reichstag. În 1930, el obține 107 din totalul de 577 de reprezentări în Parlament
[Corola-publishinghouse/Science/1554_a_2852]
-
aforism, de fragment cizelat și de sclipirea morală, memorabilă. Printre altele, țâfna sa amăruie și strălucitoare, retragerea sa aparentă de pe scena mondenă a lumii pariziene în minuscula mansardă din piața Odéon (în care a stat toată viața cu o chirie insignifiantă, beneficiind de stabilitatea legislativă franceză care i-a garantat contractul negociat în anii '50, spre disperarea proprietarului), precum și comentariul rafinat vitriolant, l-au făcut pe Cioran, ieri, ca și azi, extrem de popular și citit. Simpatia necondiționată, irațională câteodată, pe care
[Corola-publishinghouse/Science/84960_a_85745]
-
completă divizia de transport marfă, declarată ineficientă economic, pentru a o pregăti la vânzare ieftină și fără mulți angajați ("dacă nu e profitabilă, trebuie să disponibilizăm oamenii, nu?"), cu scopul de a fi cumpărată după deja brevetata rețetă românească (câștig insignifiant la buget, șpăgi pe măsură, invers proporțional, ministrului) de un operator european puternic (cel german, din câte am înțeles), care o va eficientiza după metoda de succes folosită de obscura și recent înființata Erste Bank din Viena, al cărei principal
[Corola-publishinghouse/Science/84960_a_85745]
-
mii de suporteri, două echipa mari au clacat psihic în ciuda jucătorilor geniali și a antrenorilor de top, a milioanelor de euro și a experienței de joc. În schimb, doi antrenori machiavelici, la echipe și la dotări mai mici, dar nu insignifiante, au arătat în acest an fața ascunsă a fotbalului, în primul rând, că e un sport al minții. Al minții antrenorului. Apoi că e un sport de anduranță, al maratoniștilor din arenă care aleargă, în 90 de minute, zeci de
[Corola-publishinghouse/Science/84960_a_85745]
-
considerații adevărate privitoare la rolul jucat de junimiști și de elitele intelectuale ieșene din secolul XIX în consolidarea modernității românești. Din nefericire, realitatea este alta. Nu numai din perspectiva rolului jucat astăzi de cetatea noastră în ansamblul treburilor țării, total insignifiant și ingrat față de sacrificiul făcut acum un secol și jumătate, dar și din perspectiva a ceea ce mai este cu adevărat, în zilele noastre, urbea care se vrea Capitală a Culturii Europene. Iașul este azi, după un deceniu de mileniu al
[Corola-publishinghouse/Science/84960_a_85745]
-
pariului lui Dan Lungu și, în prelungire, al lui Stere Gulea îl reprezintă această răsturnare de perspectivă, de la ceea ce este relevant și modelator în cazul elitelor, de la înălțime, la viața de la firul ierbii a omului năcăjit, comun, șters și aparent insignifiant, demn și el, la urma urmelor, de interesul artiștilor. Acestui om simplu, obișnuit îi poate fi dor de "siguranța" înșelătoare pe care sistemul rigid al dictaturii i-o oferea odinioară: o slujbă amărâtă, dar sigură, un spațiu locativ gratis într-
[Corola-publishinghouse/Science/84960_a_85745]
-
făcut celebru și pe Vladimir Putin, expulzându-l. Pe cale de consecință, revista a ajuns un fel de "foaie de vitelor de pripas", așa cum nu merita. Rebrănduită Cațavencii, revista a intrat direct și rapid pe scena virtuală (exemplarele tipărite vândute fiind insignifiante ca număr), cu puteri noi, dar și cu agende personale transparente ale șefilor. Refăcută financiar în mod miraculos (și refuzând arogant să dea curs invitației Alianței pentru o Românie Curată de a-și face publice acționariatul și profitul), revista s-
[Corola-publishinghouse/Science/84960_a_85745]
-
au făcut-o poștă cu toții, am dus-o cu mașina pe muntele Zuc, unde i-am tras un glonț În cap și am aruncat-o Într-un tufiș”), Faulques, care Încadra chipul lui Herak În vizorul aparatului foto (un chip insignifiant, vulgar, care pe timp de pace ar fi fost considerat propriu unui biet om), l-a lăsat pe Îndelete jos, fără să apese pe declașantor, cu certitudinea că nici o fotografie din lume, nici măcar imaginea și sunetul pe care În clipa
[Corola-publishinghouse/Science/2117_a_3442]
-
putea prefața oricare dintre cărțile sale, S. simțea nevoia unor delimitări menite să îi configureze o poziție aparte în cadrul genului. Excedat de agitația derizorie a unor colegi de generație, ce se lăsaseră - după opinia sa - într-atât acaparați de o insignifiantă „mărturisire de sine”, încât nu mai aveau „ochi pentru prezent”, tânărul romancier ținea să se smulgă din acest climat de „apatie” printr-o mai decisă atașare la idealurile unei literaturi cu tradiție, mereu angajată, „mereu în campanie pentru viitor”. Reacție
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/289441_a_290770]
-
este mereu contrabalansată de Încercarea inconștientă de a pune ceva În loc: un text, un semn, o urmă. La scriitorul sinucigaș, jurnalul e substitutul trăirii, al existenței, al timpului scurs În mici experiențe banale și - din perspectiva imensei decizii a sinuciderii - insignifiante. Superinflamat, ego-ul scriitorului sinucigaș visează doar comunicarea (și comuniunea) cu marile categorii. Experiențele sale stau, toate, sub zodia excepționalului și, cu un rictus pervers, În aceea a irepetabilului. Există o etică a sinuciderii, după cum există și o estetică a ei
[Corola-publishinghouse/Science/1893_a_3218]
-
sub semnul câtorva negații. Nu va scrie - promite - despre iubire, așa cum fac mulți dintre autorii de jurnale intime, nici despre sentimente și nici despre femei - mai ales că acestea din urmă au fost extrem de ordinare, adorând banalitatea unei vieți comune, insignifiante. În fapt, va scrie despre toate acestea. Va scrie cu o patimă din care nu lipsesc nici resentimentele și nici o secretă admirație pentru delicatețea feminină. Privită dinspre punctul ei final, biografia lui Drieu nu pare a conduce acolo unde, În
[Corola-publishinghouse/Science/1893_a_3218]
-
de un stat-major evreiesc? Prea puțin pentru mine”. Insatisfacțiile lui Drieu la Rochelle se centrează, Însă, asupra Franței. Incapabilă să se ridice la Înălțimea așteptărilor, ea se complace În dubioase alianțe care o depersonalizează și o transformă Într-o țară insignifiantă: „Din 1870 Încoace, francezii se bazează pe aliați pentru a le rezolva totul. Nu fac copii, dar voi avea aliați care se vor bate În locul meu”. Incompatibilitatea Între el și Franța e una structurală, dincolo de conjuncturi și Întâmplătoare divergențe politice
[Corola-publishinghouse/Science/1893_a_3218]
-
abia disimulată lipsă de credință. Scriitorul care ține jurnal nu crede nici În existența ființei și nici În alternativa sau paralelismul lumilor. Altminteri, el ar percepe Întreaga absurditate a dublării inutile a unei realități din care nu e decât o insignifiantă parte. Deși - istoric vorbind - intimul conotează moliciunea, retragerea, sfioșenia, secretul, complicitatea, el e o componentă virilă a imaginarului creatorului. Fiind, inițial, doar oglinda Întâmplărilor cotidiene, el devine, treptat, un loc al interpretării, al dubiului și al negației. Raphael Molho vede
[Corola-publishinghouse/Science/1893_a_3218]
-
limitate), cât, mai ales - și poate neașteptat -, lumea acestuia. Lumea proximității disponibile, a arcului de cerc În care ființa scriitorului e prinsă ca un păianjen În propria plasă. Ca materializare a unei lumi ce trăiește În inconștiența fragmentarismului, intimul reevaluează insignifiantul și Îi acordă un rol determinant În viața scriitorului. Neliniștea, frustrările, ambițiile, automatismele sunt captate de pagina de hârtie și transformate Într-o formulă coerentă, a cărei expresivitate autorul nu și-o poate imagina. Absența „stilului” În majoritatea scrierilor intime
[Corola-publishinghouse/Science/1893_a_3218]