1,090 matches
-
înapoi, spre stânga. Până la urmă, cu eforturi disperate, s-a cățărat până în vârful nitului și a stat chircit acolo de parcă rămăsese fără suflare. Multă vreme nu s-a mișcat deloc. Cu mâna pe balustradă, am rămas cu privirile ațintite pe licurici, studiindu-l îndeaproape. Nici licuriciul, nici eu nu ne-am mișcat multă vreme. În jurul nostru, doar vântul scutura frunzele de keyaki, în întuneric. Am așteptat o ve[nicie. Licuriciul și-a luat zborul brusc. Și-a întins aripile ca și când i-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2344_a_3669]
-
cu eforturi disperate, s-a cățărat până în vârful nitului și a stat chircit acolo de parcă rămăsese fără suflare. Multă vreme nu s-a mișcat deloc. Cu mâna pe balustradă, am rămas cu privirile ațintite pe licurici, studiindu-l îndeaproape. Nici licuriciul, nici eu nu ne-am mișcat multă vreme. În jurul nostru, doar vântul scutura frunzele de keyaki, în întuneric. Am așteptat o ve[nicie. Licuriciul și-a luat zborul brusc. Și-a întins aripile ca și când i-ar fi venit deodată o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2344_a_3669]
-
deloc. Cu mâna pe balustradă, am rămas cu privirile ațintite pe licurici, studiindu-l îndeaproape. Nici licuriciul, nici eu nu ne-am mișcat multă vreme. În jurul nostru, doar vântul scutura frunzele de keyaki, în întuneric. Am așteptat o ve[nicie. Licuriciul și-a luat zborul brusc. Și-a întins aripile ca și când i-ar fi venit deodată o idee și a trecut peste balustradă, plutind în beznă. A descris, rapid, cu aripioarele, un arc de cerc care-mi sugera intenția lui de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2344_a_3669]
-
de cerc care-mi sugera intenția lui de a aduce timpul înapoi. A planat puțin pe loc de parcă ar fi vrut să vadă linia trasată de aripioare în bătaia vântului și apoi a zburat spre est. Urmele sclipirii lăsate de licurici mi-au rămas în suflet încă multă vreme după ce acesta dispăruse. Cu ochii închiși, vedeam încă acea luminiță palidă a unui suflet pierdut în bezna nopții. Am întins mâna de câteva ori, dar n-am atins nimic. Luminița pierise undeva
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2344_a_3669]
-
aș fi sărutat-o pe Midori în ziua aceea dacă nu ne-am fi petrecut după-amiaza pe terasa de la mansardă, dacă n-am fi băut bere, dacă nu am fi privit acoperișurile din jur, care sclipeau în bătaia soarelui, fumul, licuricii. Toate acestea au dus la o apropiere între noi, au țesut o vrajă care, în subconștientul nostru, doream să nu se destrame. Așa a fost sărutul nostru - nevinovat și totuși nu lipsit de o doză de pericol, ca de altfel
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2344_a_3669]
-
sta? m-a întrebat ea. Avea dreptate, normal. Reiko a făcut cafea pentru toți trei. I-am vorbit lui Naoko despre dispariția bruscă a Cavaleristului și despre ultima zi în care l-am văzut și în care mi-a dat licuriciul. Naoko mi-a spus că-i părea rău că a plecat, pentru că i-ar fi plăcut să-i mai vorbesc despre el. Reiko a întrebat cine era Cavaleristul. I-am povestit și ei câte ceva și am făcut-o să râdă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2344_a_3669]
-
aceasta diseară? — De ce nu, Rose? spuse Barnes, plin de bunăvoință. Norman privi afară prin fereastra Întunecată a hubloului. Se putea vedea rețeaua rectangulară luminoasă pe fundul oceanului, Înconjurând nava spațială Îngropată, lungă de opt sute de metri. Scafandrii, luminați ca niște licurici, mișunau peste suprafața strălucitoare a grilei. Norman Își spuse: „Ne aflăm la trei sute de metri adâncime și discutăm despre prăjituri!“ Dar cu cât se gândea mai mult la asta, Își dădea seama că cea mai bună metodă de a face
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2313_a_3638]
-
intermitenți. — Singurele structuri interne care se pot distinge În Întuneric, spuse Tina, arătând spre deschizătură, sunt aceste multiple surse punctiforme de lumină. Ele par să-și schimbe poziția de la un cadru la altul. — E ca și cum sfera ar fi plină de licurici, observă Beth. Numai că aceste lumini sunt mai slabe decât licuricii și nu clipesc. Sunt foarte numeroase. Și creează impresia că se mișcă Împreună, În valuri... — Un roi de licurici? — Ceva În genul ăsta. Banda se termină, iar ecranul deveni
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2313_a_3638]
-
Tina, arătând spre deschizătură, sunt aceste multiple surse punctiforme de lumină. Ele par să-și schimbe poziția de la un cadru la altul. — E ca și cum sfera ar fi plină de licurici, observă Beth. Numai că aceste lumini sunt mai slabe decât licuricii și nu clipesc. Sunt foarte numeroase. Și creează impresia că se mișcă Împreună, În valuri... — Un roi de licurici? — Ceva În genul ăsta. Banda se termină, iar ecranul deveni Întunecat. — Asta-i tot? Întrebă Ted. — Mă tem că da, domnule
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2313_a_3638]
-
cadru la altul. — E ca și cum sfera ar fi plină de licurici, observă Beth. Numai că aceste lumini sunt mai slabe decât licuricii și nu clipesc. Sunt foarte numeroase. Și creează impresia că se mișcă Împreună, În valuri... — Un roi de licurici? — Ceva În genul ăsta. Banda se termină, iar ecranul deveni Întunecat. — Asta-i tot? Întrebă Ted. — Mă tem că da, domnule Fielding. — Bietul Harry, făcu Ted, pe un ton sumbru. Din tot grupul, Ted era cel mai vizibil Îngrijorat de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2313_a_3638]
-
Întâmplat acolo? — A fost minunat. — Ce a fost minunat? — Spuma, spuse Harry și se adânci din nou În tăcere, privind absent În gol. — Spuma? reluă Norman. — Marea. Spuma. Minunată... „Vorbește oare despre luminițe?“ se Întrebă Norman. „Despre configurația Învolburată a licuricilor?“ — Ce a fost minunat, Harry? — Te rog să nu-ți bați joc de mine, spuse Harry. Promite-mi! — Bine, n-o să-mi bat joc de tine. — Crezi că am rămas neschimbat? — Da, așa cred. — Crezi că nu m-am schimbat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2313_a_3638]
-
trăsături Își recăpătaseră aspectul normal. Privind sfera de pe monitor, Își putea vedea reflectată În sticla ecranului imaginea familiară. Afurisita aia de sferă! Se Întrebă dacă aveau să știe vreodată ce se Întâmplase cu adevărat. Își aminti de luminițele ca niște licurici. Și ce spusese Harry? Ceva despre o spumă. Spuma. Norman auzi un huruit și privi afară prin hublou. Submarinul se afla În mișcare. Eliberat din ancore, minisubmarinul galben plutea la mică distanță de fundul oceanului, pe care se reflectau luminile
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2313_a_3638]
-
deschisă. Privi cu atenție prin spațiul ușii, dar nu văzu decât un Întuneric adânc și uniform. „Acum ori niciodată“, Își spuse și păși Înăuntru. În spatele său, sfera se Închise. Pe măsură ce se obișnuia cu Întunericul, Începu să vadă ceva ca niște licurici. Era un fel de spumă luminoasă, milioane de lumini punctiforme care dansau rotindu-se În jurul său. „Ce-o fi asta?“ se Întrebă. Nu vedea decât spuma. Nu avea nici o structură și, aparent, era nemărginită. Era ca un ocean agitat, o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2313_a_3638]
-
din miracolele românești și una din armele folosite de români În lupta lor cu Apocalipsul veacului al XX-lea”. C. A. Munteanu L-am cunoscut pe C. A. Munteanu În tomna anului 1942, când și-a oferit colaborarea la revista „Licurici”, a elevilor Liceului „B. P. Hașdeu” din Chișinău al cărei redactor am devenit În anii războiului. Era prima poezie pe care o aducea spre publicare, intitulată Înviere: În anul acesta Iarăși Învie Hristos, ca-n toți anii, Și n-o să
Refugiaţi basarabeni apostoli ai neamului românesc by Vlad Bejan () [Corola-publishinghouse/Journalistic/91599_a_93564]
-
scrisori rămase de la el se pot reconstitui Împrejurări, opinii, profesiunea de credință, a unui militant basarabean. A scris mult, pe teme variate de inspirație. A tipărit relativ puțin iar referințele critice sunt și mai puține. Într-un comentariu din revista „Licurici” În 1942 era considerat „un viguros fir de grâu ce-și Înalță spicul darnic și plin de har”. Boem și militant, liric și pragmatic, a ars pentru Înaltele idealuri ale neamului său. Adesea, gândurile sale ajung la Înălțimi stelare, pentru ca
Refugiaţi basarabeni apostoli ai neamului românesc by Vlad Bejan () [Corola-publishinghouse/Journalistic/91599_a_93564]
-
o navă străină. Dar tenacele Tai An era tot mai aproape de fur, precum undele concentrice se strâng mereu mai aproape de piatra zvârlită În apă. A schimbat de nenumărate ori numele și mahalaua. Asemenea celorlalte științe exacte, magia e doar un licurici care luminează În bezna nesfârșită drumul pe care-l străbatem cu zadarnice poticneli; luminile ei se puseseră pe locul unde stătea pitit furul, dar magul nu-i aflase nici casa, nici chipul. Dar el Își urmărea fără răgaz țelul neostoit
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1894_a_3219]
-
plângând parcă, în imensitate: lang-ling! Soarele, scufundat de mult în asfințitul vânăt, trimetea încă luciri trandafirii nourilor nemișcați deasupra, în înălțimi. Sate depărtate, în întunecimea care creștea, se cunoșteau întâi după fumegări ușoare, apoi după lumini pierdute în noapte, ca licurici pe o întindere fără margini, care se amestecau de la o vreme cu stelele zării. Și mă culcam trist în casa pustie, nu știam ce să fac; nu puteam ceti, nu puteam scrie, o plictiseală grozavă mă apăsa. Dragomir, logofătul, cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2100_a_3425]
-
a scris mai demult un poet român: „Te-ai prostit de tăt!” În acel moment, mierla parcă s-a întristat. Și-a strâns și mai tare aripile lângă trup și a rămas în nemișcare. Doar mărgeluțele ochilor licăreau ca niște licurici în întunericul ce se lăsase. Am întrebat-o: - S-a întâmplat ceva, Țigăncușo? Te văd cam abătută... - O, nu... adică da, domnule... m-a cuprins așa... o părere de rău parcă... - Părere de rău? Pentru ce? - Am să vă dezvălui
ALTE ?NT?MPL?RI LA APA CORR?ZE by VASILE FILIP () [Corola-publishinghouse/Journalistic/83173_a_84498]
-
în tine sentimentul inimitabil, indescriptibil, că ea a venit, că îți dă forță, energie și intensitate. Intră, aici, festivalurile văratice, care se țin din mai până în august în toată țara, țipătul ascuțit al greierilor (sumi), care brăzdează liniștea nopții, contemplarea licuricilor, plutind fantomatic deasupra râurilor curate, din ce în ce mai greu de găsit în Japonia modernă, focurile fastuoase de artificii, lansate de cele mai multe ori peste apă, în golfuri luminând insulițele până în depărtare, lanternele aprinse, trimise pe valurile mării noaptea, călăuze pentru sufletele străbunilor morți
Darurile zeiţei Amaterasu by Roxana Ghiţă, Cătălin Ghiţă [Corola-publishinghouse/Imaginative/1390_a_2632]
-
e blând, cu el, cu mine și cu mama, care numai ce a intrat în camera din față. Nu mai știu dacă e vară sau primăvară; poate e toamnă. Karl, unde e Otto? Otto a reușit să zboare. Ioan Maxim Licurici Biroul polițistului avea un perete întreg de sticlă și vedeam, fără să aud, ce-i drept, tot ce se întâmplă. Mi-am imaginat că tot femeia e de vină, pentru că o apuca plânsul când și când. La un moment dat
Ficţiuni reale by ed.: Florin Piersic jr. () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1342_a_2714]
-
mână, a ieșit pentru cons tatarea avariilor la mașina femeii. Când au trecut pe lângă mine am avut clar senzația că sunt invizibilă. Cel puțin pentru câteva secunde, nici șoferul autobuzului nu a părut să mă mai vadă. Un roi de licurici evadați din lanterna polițistului au umplut secția de lumini jucăușe. Eram fascinată. Pe urmă ai sunat tu. Pe bune. Adică erai chiar tu și mă întrebai unde sunt sau unde dracu’ sunt. Și pe urmă s-au întors polițis tul
Ficţiuni reale by ed.: Florin Piersic jr. () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1342_a_2714]
-
urmă s-au întors polițis tul, femeia care plângea, și mi-a venit și mie rân dul să suflu în fiolă, să-mi iau amenda, să primesc un șervețel verde. Am sperat, ieșind din secție, să regăsesc ro iul de licurici, dar era doar beznă. Dacă mă gân desc mai bine, chiar cred că o să plec pe lună săptă mâ na viitoare. Mihaela Nițulescu Deviza Gara Termini, sfârșit de noiembrie. Scurta mea vacanță solitară și low cost s-a încheiat. Mă
Ficţiuni reale by ed.: Florin Piersic jr. () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1342_a_2714]
-
nouăzeci de ani și care îi dăruise prima carte. Cât era mică, îi plăcea să-l viziteze, vara mai ales, să stea pe scăunele în curtea mirosind a iarbă și a regina-nopții, să asculte greierii și să încerce să distingă licuricii. Aproape tot ce știe despre flori, gâze, cer le-a aflat atunci. Nimic n-a fost vreodată mai calm ca verile acelea. A simțit dorința să cânte numai atunci și doar așa a cedat insistențelor maică-sii să învețe pianul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1927_a_3252]
-
privesc în jos din culmi spre văgăuni, Sufletul îmi zboară spre castele, Și de-acolo se prelinge în spre cele Ancorate-n larg caice: - trei păuni Noaptea când se afundă-n haos, mare, cer și stâncă. Galbeni îmi clipesc trei licurici. Case mici dorm spânzurate-n gol și nici Una dintre ele nu s-a desprins încă. Bucuria dimineții singur mi-o însemn Cu popasul între cimitire, Când, cu mine-aprind, sub cruci din lemn subțire, Tinichele negre fără untdelemn. Câteva zile mai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2305_a_3630]
-
niciodată mai aproape, dar niciodată nu fusese atât de aproape de vis. O poezie pe care o declamau iar și iar era Triumful timpului de Swinburne, iar cele patru versuri Îi răsunau după aceea În minte În nopțile fierbinți, când vedea licuricii dansând printre coloanele negre ale arborilor și auzea orăcăiala În surdină a cetelor de broaște. Pe urmă i se năzărea că Eleanor se Întrupează din noapte și se oprește lângă el și că-i aude vocea catifelată, cu ritmul ei
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1937_a_3262]