881 matches
-
piele, a spus până la urmă. În genele noastre. Numai normele artificiale, cultura, patina civilizațiilor succesive Îl mențin pe om separat de el Însuși. Convenții sociale, legi. Teamă de pedeapsă. Celălalt asculta atent, cu țigara fumegândă atârnând Între buze. Și-a mijit iar ochii. - Și Dumnezeu? Dumneata ești credincios, domnule Faulques? - Nu fii enervant, dom’ne. A făcut stânga-Împrejur. Astfel putea vedea oamenii așezați pe terase ori plimbându-se pe lângă dig, bronzați, cu pantaloni scurți, copii și căței. - Uite-i. Foarte civilizați
[Corola-publishinghouse/Science/2117_a_3442]
-
Markovic, care În acel moment, fără să-l fi auzit venind, se profila În contralumină chiar În ușa turnului. 9. - Am și intrat? Stătea În picioare În fața picturii murale, iar fumul țigării care Îi atârna Între buze Îl făcea să mijească ochii dincolo de lentilele ochelarilor. Era proaspăt bărbierit și purta o cămașă curată, cu mânecile suflecate până la coate. Faulques i-a urmărit direcția privirii. Într-o zonă Încă nepictată, desenul În cărbune și unele tușe de culoare peste văruiala albă schițau
[Corola-publishinghouse/Science/2117_a_3442]
-
Cine a spus asta n-a fost la nici un război. - Așa cred - Faulques zâmbea pe jumătate. Poate că războiul epuizează cuvintele stupide, dar nu și pe celelalte. Pe care le știm dumneata și cu mine. Întors spre el, Markovic Își mijea pleoapele, complice. - Te referi la vorbele care abia se pronunță ori apar doar În fața celui care le știe? - La ele. Celălalt a continuat să admire fresca. - Știi ceva, domnule Faulques? După ce-am ieșit din lagărul de prizonieri, când m-
[Corola-publishinghouse/Science/2117_a_3442]
-
Fără să-i adreseze vreo vorbă, pictorul s-a Întors În turn și a continuat să lucreze mai bine de un ceas, Încercând să finiseze războinicii călare, până a considerat Încheiată acea parte a frescei. Apoi a ieșit iar afară, mijind ochii sub lumina zenitală foarte puternică care Îl acoperea tot, s-a spălat pe mâini și pe brațe și, după ce s-a gândit o clipă, s-a dus la croatul care, tot așezat și nemișcat, stătea la umbră. Avea Între
[Corola-publishinghouse/Science/2117_a_3442]
-
are să rămână neterminat. Dar am pictat deja ce era mai important. Restul Îl vom termina Împreună, dumneata și cu mine. Altfel. 15. A doua zi, Faulques s-a dus În sat. A parcat motocicleta pe o stradă Îngustă, fără umbră, mijind ochii În fața fațadelor orbitor de albe care coborau În trepte pe costișă, spre zidul masiv și vechi de culoarea ocrului, care dădea ocol portului. Apoi a intrat În filiala băncii, ca să scoată bani din cont, s-a dus la ferometalul
[Corola-publishinghouse/Science/2117_a_3442]
-
are efect. Să-l pictezi e ceva asemănător. Dar o femeie rasă În cap e mai dramatică. Te lasă să-ți Închipui mai bine. Markovic a reflectat și a consimțit. — Ai dreptate, a zis. Dramatică. Fumul Îl obliga să-și mijească ochii, cum stătea așa, aplecat, ca să studieze de aproape imaginea pictată pe perete. Femeia asta are ceva alarmant, a comentat. Poate că... Nu știu cum să zic. Animalitatea ei? Pare prea puțin umană, dacă Îmi permiți să spun așa. Coapsele goale, pântecele
[Corola-publishinghouse/Science/2117_a_3442]
-
planurile lor. Să se vadă pe sine, să se cunoască așa cum altfel nu s-ar fi cunoscut nicicând. Și uneori poți și să-i obligi să moară. - De data asta dramatizezi dumneata. Totul e mai simplu. Ochii cenușii s-au mijit În spatele ochelarilor. - Așa crezi? - Desigur. Repercusiunea aparatului e minimă. Viața și normele ei sunt acolo. Dacă n-ar fi fost băieții aceia, dacă n-ai fi fost dumneata, ar fi fost altcineva. E o furnică ce Își dă prea multe
[Corola-publishinghouse/Science/2117_a_3442]
-
eu... Toți suntem acolo. Celălalt n-a vorbit imediat. - Simetrii, nu? - Exact. - Toate liniile și unghiurile pictate. - Da. Markovic a aprins o țigară. La lumina brichetei, care i se reflecta În lentilele ochelarilor, Faulques i-a văzut profilul aplecat, ochii mijiți sub lumina flăcării. Era un moment bun, a gândit. Cinci secunde de orbire ar fi fost de ajuns ca să pună mâna pe cuțit și, folosindu-l, să termine cu toate. Instinctul lui antrenat a calculat unghiurile, volumele și distanța. Lua
[Corola-publishinghouse/Science/2117_a_3442]
-
jos. Pictorul de război a rămas multă vreme pe jos, fără să-și schimbe poziția, până când discul roșu al soarelui a depășit linia mării, lângă Insula Spânzuraților, și primele lui raze orizontale i-au Încălzit pielea, făcându-l să-și mijească ochii. Abia atunci s-a ridicat, și-a scuturat acele de pin de pe pantaloni și a aruncat peisajului o scurtă privire circulară. Pescărușii țipau, zburătăcind În jurul turnului, ale cărui pietre le aurea lumina roșietică de la răsărit. Dincolo de zare, coasta accidentată
[Corola-publishinghouse/Science/2117_a_3442]
-
de lideri industriali, guverne, instituții academice și agenții finanțatoare bine informate care să colaboreze în inițiative de ecoturism. M Capitolul 2. CONSERVAREA NATURII ÎN ROMÂNIA 2.1 Evoluția conceptului de conservare a naturii în România În România, zorii ocrotirii naturii mijesc încă de la sfârșitul secolului al XIX-lea, când botanistul D. Grecescu, pictorul N. Grigorescu și balneologul I. Bernath, un grup nedespărțit în peregrinările din mijlocul naturii, sesizează necesitatea păstrării unor peisaje de mare valoare științifică și estetică din natură, neinfluențate
Conservarea biodiversităţii în judeţul Iaşi/Conservation of biodiversity in Iaşi county by Mircea Nicoară, Ezsaias Bomher () [Corola-publishinghouse/Science/738_a_1241]
-
Își Întinde pieptul Însetat În ploaia rece: știe că furtuna; care trece, arc de curcubeu, curând, aprinde”. MUGURUL „Abia crescut pe creangă, ești sol prospețimii care-și taie drum harnic - și te Împlinești În soarele arzând văpaie. Din tine va miji curând mlădiță tânără - și-mi pare că viața noastră, fremătând, te crește și te face floare”. Maria Banuș. - Când asasinii devin gentili. În: Scânteia, nr. 2115, 11 aug. xxx Cărți ce oglindesc o rodnică muncă. - Ibidem, nr. 2041, 18 mai
[Corola-publishinghouse/Science/2043_a_3368]
-
pentru tipurile sale. În Dăomnulî Goe, în Vizită etc. se știe cu câtă antipatie zugrăvește Caragiale pe copii, pe mame, raporturile dintre copii și mame - din clasele ce formează "mahalaua". Acum iată începutul nuvelei Păcat: " Un băietan voinic - barba de-abia-i mijește, și sub căciula de oaie părul creț și des... și niște ochi blânzi - și mintos tânăr. Când a plecat de-acasă să meargă la București, p-atîția ani în școli, mama lui - de treabă femeie! - l-a sărutat de-atîtea ori, i-
Spiritul critic în cultura românească by Garabet Ibrăileanu [Corola-publishinghouse/Science/295597_a_296926]
-
Cunoașteți și alte cazuri, nu? Dacă vă doriți un moment de puritate, intrați în Muzeul de Artă și veți găsi acolo Capul de fetiță de Tonitza! Toată gingășia lumii s-a adunat pe această față de o frăgezime incredibilă: ochii, ușor mijiți într-o adumbrire vesperală, nările calm respiratorii, buzele senzual-candide, ovalul chipului, aureolat de părul brun, iată însemnele secundei pure sub care s-a mișcat pensonul inegalabilului Tonitza. Intrați! Seara, restaurante goale, în care orchestra cîntă pentru nimeni. Eleganța sălii amplifică
by al Gheorghiu [Corola-publishinghouse/Science/1091_a_2599]
-
pietrelor risipite pe covor. Uluiți și rușinați, sora mea și cu mine ne-am ridicat, cu spatele la perete, neîndrăznind să murmurăm nici un cuvânt de scuză sau să o ajutăm pe bunica să adune talismanele risipite. Ghiceam că în ochii ei plecați mijeau lacrimile... În fața noastră, în seara jocului nostru profanator, vedeam nu zâna binevoitoare de altădată, care ne povestea despre Barbă-Albastră sau despre Frumoasa din pădurea adormită, ci o femeie rănită și sensibilă, în ciuda tăriei sale de caracter. Aceea a fost pentru
[Corola-publishinghouse/Science/2364_a_3689]
-
trec niciodată dincolo de pragul casei, argoul ei intim. Imaginea bunicii noastre era întrețesută cu aceste ciudățenii anodine - originalitate în ochii unora, extravaganță pentru ceilalți. Până în ziua în care am descoperit că o pietricică acoperită de rugină putea face să-i mijească lacrimile printre gene și că franceza, graiul nostru de acasă, putea - prin vraja sunetelor sale - să smulgă din apele negre și vijelioase un oraș legendar care se trezea încet la viață. Dintr-o doamnă de obscură obârșie nerusească, Charlotte s-
[Corola-publishinghouse/Science/2364_a_3689]
-
foc de lemne. Gustul plăcut și puțin acrișor se îmbina cu răcoarea brumei de pe câmpul golaș. Bătrânul a tras adânc în piept, cu lăcomie, o gură de aer de iarnă. Unda unui surâs i-a colorat chipul auster. Și-a mijit puțin ochii. El era bărbatul ce respira cu nesaț vântul înghețat mirosind a foc de lemne. El. Aici. Acum. Sub cerul acesta... Bătălia la care avea să ia parte și războiul și chiar propria lui moarte i-au părut atunci
[Corola-publishinghouse/Science/2364_a_3689]
-
și rapoarte despre evenimente culturale, fără a le acorda însă o poziție privilegiată și fără a comenta extins pe marginea lor. În articolul Amurg și zori din primul număr, Al. Vlahuță crede că în condițiile împlinirii idealului național „înaintea noastră mijesc zorii zilei pe-o lume nouă”. I. Al. Brătescu-Voinești se referă la triumful democrației prin acordarea votului universal, la semnificația actului unirii Transilvaniei cu România la Alba Iulia în 1918. În numărul 146 din 1921, Simion Mehedinți semnează articolul Alecsandri
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/286645_a_287974]
-
văzduhului, sus, tot mai sus, spre lumina pură a veșniciei..., spre mirifica Nirvăna Închipuită de Buddha Săkya-muni. În curând, În mica „insulă zburătoare” se lasă liniștea binecuvântată. Peste câteva ceasuri, cu ochii Încă cârpiți de somn, privesc pe geamul aeronavei. Mijesc zorii purpurii și soarele molatic se grăbește să-și părăsească culcușul nocturn pentru călătoria milenară pe bolta cerească. Ca la comandă Începe foiala În avion, copii scâncesc din instinct, pe jumătate 164 buimăciți de somnul neîmplinit, părinții Își Împart sarcinile
Asaltul tigrilor by Oltea Răşcanu Gramaticu () [Corola-publishinghouse/Science/320_a_1259]
-
lumini ale incendiarei firme atrag demonic ca un roi de viespi aventurieri, bancheri, vippuri, Încrezători În steaua lor norocoasă, din acea noapte, mai ales la poker și ruletă. Când se bat zorile În imensa putină lăptoasă a cerului și soarele mijește timid, vezi ieșind pe ușa cazinoului, cu fețe buhave, ochi Înroșiți de nesomn, oameni mirosind puternic a tutun și băutură, Împleticindu-se de ghinionul care i-a Însoțit În noaptea fatidică... Puțini sunt cei ce zâmbesc fericiți de norocul neașteptat
Asaltul tigrilor by Oltea Răşcanu Gramaticu () [Corola-publishinghouse/Science/320_a_1259]
-
332 la 35 minute cu feribotul, o destinație turistică foarte populară, cu plaje superbe și cele mai renumite centre viticole În jur, unde participăm la o degustare de vinuri din soiuri rafinate. NOAPTEA VALPURGIEI Părăsim Aukland-ul dis-de-dimineață, când zorii abia mijesc somnoroși din plapuma cenușie a nopții și soarele Își Înhamă telegarii la carul său de foc, pornind În simbolica sa călătorie dătătoare de lumină și căldură. Treptat, razele astrului se oglindesc cu sfiiciune feciorelnică În apele mării Înroșindule ca petalele
Asaltul tigrilor by Oltea Răşcanu Gramaticu () [Corola-publishinghouse/Science/320_a_1259]
-
la hotel. Timp de două zile am reușit să Îmbinăm cele văzute În muzeele din Bontoc și Banaue cu viața reală a populației ifugao, ceea ce pentru noi a constituit o performanță. Dis-de-dimineață, pe la ora cinci, când zorile se chinuie să mijească și soarele nu a părăsit Încă culcușul de jăratec, pornim la drum cu mașina În direcția Manila, drum lung de aproximativ 400 km. Nu am putut să moțăim, deoarece priveliștile din jur erau cu totul deosebite și nu trebuiau ratate
Asaltul tigrilor by Oltea Răşcanu Gramaticu () [Corola-publishinghouse/Science/320_a_1259]
-
autor. Uiți uneori că citești un roman, într-atât își părăsește Colin rolul de scriitor pentru cel cu totul nepotrivit de monografist al satului (după vechi metode) (...). La sfârșitul romanului, cititorul rămâne cu convingerea că în Deltă au început să mijească zorile unei vieți noi: el n-a căpătat însă o imagine clară, unitară a oamenilor și situațiilor de acolo, ci una difuză, fragmentată. Aceasta, din vina autorului, care nu s-a călăuzit întotdeauna de concepția cea mai înaintată asupra vieții
[Corola-publishinghouse/Science/2301_a_3626]
-
respirația. Ăsta e copilul nostru. Înăuntrul meu. Arunc o privire spre Luke, și Îl văd cu ochii lipiți de ecran, transfigurat. — Iată cele patru cămăruțe ale inimii... Ecografa mișcă sonda În jur. — Acum vedem umerii... Arată spre ecran și eu mijesc ochii ascultătoare, deși, sinceră să fiu, nu văd nici un umăr, ci doar niște curbe neclare. — Uite un braț... o mînă... Amuțește și se Încruntă. În micul cabinet se lasă tăcerea. Mă apucă, brusc, spaima. De-asta s-a posomorît așa
[Corola-publishinghouse/Science/2335_a_3660]
-
pășind pe covorul bogat de frunze, spre Întîlnirea fixată pentru a vedea casa. Strîng bine În mînă foile cu detalii, dar abia dacă am nevoie de ele; practic, le știu deja pe dinafară. — Douăzeci și patru... Douăzeci și șase... În timp ce trecem, Luke mijește ochii la numerele caselor. Trebuie să fie pe partea cealaltă a drumului. — Uite-o! Mă opresc și-i arăt vizavi. — Uite, uite intrarea grandioasă străjuită de stîlpi și ușile duble, cu fereastră super, În formă de evantai! Arată beton! Hai
[Corola-publishinghouse/Science/2335_a_3660]
-
s-o faci! spun supărată. Ne oprim la o trecere de pietoni și văd trecînd o femeie cu cel mai cool landou verde, stil era spațială, cu roți Înalte. Uau. Poate că ar trebui să ne luăm și noi așa ceva. Mijesc ochii, Încercînd să citesc numele firmei. E de necrezut. PÎnă acum, nici măcar nu observam cărucioarele. Iar acum nu mă pot abține să nu mă holbez la ele, chiar și În toiul unei certe cu soțul meu. Discuție. Nu ceartă. — Luke
[Corola-publishinghouse/Science/2335_a_3660]