3,441 matches
-
la ediția 2013, la care a venit de la azilul, unde locuiește actualmente, Însuși ministrul Multiculturalis mului, Ms. Munro, a Întors prima lopată de pământ la ridicarea clădirii principale. Așezarea este pe cât de largă, pe atât de binecuvântată de Dumnezeu ca priveliște.” La Câmpul Românesc suntem ca și acasă,/ Înconjurați de arbori umbroși, statui și flori,// Pârâul șerpuiește prin iarba-naltă, deasă/ Purtânduși tandru zestrea de cântece și dor.// Ne adunăm ca prieteni, ca buni creștini și frați/ În caldele anotimpuri și
Editura Destine Literare by Anca Sîrghie () [Corola-journal/Journalistic/99_a_396]
-
care Îți oferă imaginea celor două părți ale cascadei, cea americană și cea canadiană, privite de la Înălțime. Fără să concureze pe suratele ei mai falnice de pe malul Tamisei În Londra ori din capitala Franței, roata aceasta mi-a lărgit panorama priveliștii chiar Înainte de a mă apropia de cascadă. Pretutindeni, restaurante și terase cu prețuri pipărate. Nu m-am putut opri să nu intru În Castelul Dracula, fără să mă pot abține să judec pe cei care, cu investiții minime și lipsă
Editura Destine Literare by Anca Sîrghie () [Corola-journal/Journalistic/99_a_396]
-
cu revărsarea neostoită și grandioasă a apelor. Observăm de pe malul canadian podul ce face legătura cu Statele Unite, spre Buffalo. Privim mai Întâi Cascada Niagara din spațiul american, pe care eu o admirasem În iarna lui 2001. Desigur că nici iarna priveliștea apelor Înghețate nu este mai puțin spectaculoasă, iar noaptea orga de lumini face loc fanteziei, tăindu-ți respirația de uimire. Vara dă, Însă, zonei Întregi o cu totul altă spectaculozitate, susținută de natura exuberantă. Spuza stropilor de apă aduși de
Editura Destine Literare by Anca Sîrghie () [Corola-journal/Journalistic/99_a_396]
-
sfert din diametrul Pământului și 1/81 din masă. este al doilea satelit ca densitate din Sistemul Solar după Io, unul dintre sateliții lui Jupiter. În rotația sa sincronă în jurul Pământului, Luna prezintă aceeași față a sa, cu mici schimbări. Priveliștea selenară cuprinde conuri vulcanice întunecate, zone de pământ și cratere de impact. Luna mai este și al doilea obiect ca luminozitate de pe cerul înstelat, după Soare, în ciuda faptelor că suprafața sa este în totalitate neagră; Luna se vede strălucitoare datorită
Luna () [Corola-website/Science/296517_a_297846]
-
a nu avea nicio legătură cu asta. Abia mult mai târziu am început să-mi pun întrebări, ca acum, când privesc de aici de sus, de la Penhina (n.Stâncișoara), marea aceasta acoperită de fâșii de ceață. Iau loc în fața acestei priveliști, contemplu această încăpățânată natură egală cu ea însăși și nepăsătoare față de oamenii atât de schimbători. Un soi de pace mă face să mă accept oricine aș fi, așa cum sunt, nimic mai mult. Dacă stau să reflectez, pe dată întrebările revin
Almeida Faria - Conchistadorul by Micaela Ghițescu () [Corola-journal/Journalistic/9951_a_11276]
-
meu,/ nu contenesc să văd” (Dulceață de trandafiri). Fiică a focului primar, poeta se simte datoare a reaminti mereu combustia a cărei nostalgie o poartă: „Din fluviul de flăcări/ născut atunci mă trag, din lava ce-a luat/ în sine priveliștea și-mprejurarea, lăsînd/ pe loc apneea, absențanfricoș ată, de eclipsă” (Fulger); „Ne priveau apoi lacomi văpăile colorate din palme” (Printre cei primejdioși); „O piatră căzînd prin vidul cosmic, arsă de tot, postumă. Tristețea-i lipitură de pe flăcări” (Interiorul lucrurilor); „ai
O fiică a focului by Gheorghe Grigurcu () [Corola-journal/Journalistic/4900_a_6225]
-
de cărți din casă îl uimi. Se vedeau pretutindeni, pe birou, în jur, pe rafturi și în alte camere de la parter și etaj. Fie stăpânul, fie nepotul, își spuse el, cineva părea să fie un mare învățat. Cărțile însemnau o priveliște rară pentru Hiyoshi. Privind în jur, mai remarcă și alte câteva lucruri: între bârnele orizontale ale construcției era suspendată o lance fină, iar o muschetă stătea rezemată de perete, într-un alcov. În sfârșit, omul intră în cameră și se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
cei trei însoțitori ai săi: — Nohachiro! Omul care răspunse avea barbă și o lance lungă. Taga Nohachiro se apropie de calul stăpânului său. Călătoreau pe drumul dintre Hikumanawata și bacul Magome. Drumul era mărginit de copaci, printre care se vedea priveliștea plăcută cu câmpii și plantații de orez. Nu e fermier și nu pare pelerin, mormăi Kahei. Nohachiro urmări direcția privirii lui Kahei. Văzu galbenul învăpăiat al florilor de muștar, verdele orzului și apa mică a orezăriilor, dar nu zări pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
tare pentru a se face auzit. Fură trimiși soldați în căutarea conducătorilor. Nu peste mult, doi dintre aceștia sosiră în fața lui Nobunaga. — M-ați văzut destul de des, așa că nu sunt o mare raritate. Astăzi, însă, vă voi omeni cu o priveliște de excepție: capul cu dinții înnegriți al seniorului din Suruga. Nu l-ați văzut niciodată, dar azi îl veți vedea, fiindcă v-ați născut în provincia mea, Owari. Urcați-vă numai pe o înălțime și priviți această mare bătălie. Dați
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
aude? întrebă Yoshimoto, în timp ce lua o înghițitură de ceai, surprins de un sunet asemănător cu mugetul unui tun. Ajutoarele sale ciuliră de asemenea urechile. Unul dintre oameni ridică un colț al perdelei și privi afară, în jur. Îl frapă o priveliște de o cuceritoare frumusețe: soarele arzător se juca printre zdrențele norilor, zugrăvind cerul cu o vâltoare de lumini. — Tunete în depărtare. Numai zgomotul tunetelor, departe, răspunse servitorul. — Tunete? zâmbi forțat Yoshimoto, bătându-se ușurel pe șale cu mâna stângă. Slujitorii
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
ceea ce însemna traiul de războinic. Toți stăteau respectuoși, cu mâinile împreunate în rugăciune. După ce groapa fu astupată și deasupra ei se înălță o movilă, ridicară ochii spre un curcubeu minunat care se arcuia pe cerul senin. Pe când oamenii stăteau privind priveliștea, în tabără sosi un grup de cercetași care fuseseră în recunoaștere prin regiunea din jurul satului Odaka. Tokugawa Ieyasu comanda avangarda lui Yoshimoto din Odaka. Ținând seama de dibăcia cu care Ieyasu demolase fortărețele de la Washizu și Marune, Nobunaga nu-și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
din copilărie, dar nu sunt un cunoscător al modului în care practică experții ceremonia ceaiului. — Admiri grădina? — Da, am văzut-o. — Ce părere ți-a făcut? — Am găsit-o destul de mică. — Mică? — E foarte drăguță, dar când o compar cu priveliștea colinelor din Kiyosu... Se pare că nu înțelegi nimic, râse din nou shogunul. Dar e mai bine să fii neștiutor, decât să ai doar o spuză de cunoștințe. Bine, atunci, ce gusturi ai? — Tragerea cu arcul. În afara acesteia, nu am
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
stăteau așezați genunchi lângă genunchi, ceilalți se întrebau oare ce secrete or fi discutat. Mica luntre părea o frunză pe curentul marelui râu și, o bună bucată de vreme, rămase departe de ochii și urechile lumii, plutind într-o fermecătoare priveliște cu vânt și lumină. Convorbirile se încheiară fără nici un incident. După întoarcerea la Sunomata, Hideyoshi îi spuse lui Hikoemon că, probabil, Osawa avea să vină într-o săptămână. Și astfel, peste câteva zile și în cel mai desăvârșit secret, Osawa
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
moarte. Parcă i-ar fi lovit ceva în adâncul inimilor. Relația lui Nobunaga cu Nagamasa, știau cu toții, era mai mult decât o simplă alianță politică. Nobunaga ținea cu adevărat la cumnatul său și îl invitase la Kyoto, arătându-i personal priveliștile. Dacă Nobunaga nu-i spusese lui Nagamasa despre atacul asupra clanului Asakura, o făcea fiindcă știa că Asai și Asakura erau unite printr-o alianță mult mai veche decât legăturile dintre Asai și Oda. Gândindu-se la delicata poziție a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
precum și cele șapte capele, marea sală de lectură, clopotnița, biblioteca, mânăstirile, pagoda tezaurului, marea pagodă și toate templele minore. În zorii zilei, nici un templu nu mai stătea în picioare. Generalii, care se încurajau între ei ori de câteori priveau înfricoșătoarea priveliște, își aminteau afirmația lui Nobunaga de a avea încuviințarea cerului și binecuvântarea Sfântului Dengyo, și se îndemnau înainte. Vizibila convingere a generalilor încuraja trupele. Croindu-și drum prin flăcări și prin fumul negru, soldații atacatori aplicau ca la carte ordinele
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
și presupun că, fie și în privința oamenilor de talent, clanul Seniorului Nobunaga nu se compară cu al lui. Ekei părea dornic să nu se implice într-o asemenea conversație și, încă odată, lăudă construcția donjonului și vederea superbă peste toată priveliștea. În sfârșit, Hideyoshi spuse: — Nagahama e pe coastă, la miazănoapte de-aici. Ambarcațiunea mea e acostată în apropiere, așa că de ce n-ați veni să stați la mine o noapte, două? Mi s-a acordat o scurtă permisie și mă gândeam
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
acolo? Era glasul soțului ei - soțul care în ultimele zile se trezea atât de rar devreme. Nu știam că te-ai sculat, se scuză Nene. Nu, m-am trezit dintr-o dată. Până și pajii s-au fâstâcit. Hideyoshi zâmbea larg, priveliște care nu se mai văzuse de o bună bucată de vreme. — Takenaka Hanbei a raportat că vine dinspre Azuchi o corabie cu pavilion de emisar. M-am sculat imediat, mi-am prezentat omagiul la altarul castelului, apoi am venit aici
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
opreau acolo erau frapați de însuflețirea acelui oraș nou de-ți lua ochii, cu nisip argintiu așternut pe drumul care ducea la poarta castelului, treptele de piatră, făcute din blocuri enorme, pereții tencuiți și furniturile de metal brunat. Și dacă priveliștea era într-adevăr orbitoare, grandoarea donjonului cu cinci niveluri întrecea orice descriere, privind fie de pe lac, fie de pe străzile orașului de jos sau chiar din curtea castelului propriu-zis. — Hideyoshi, ai venit, răsună glasul lui Nobunaga de după ușa glisantă închisă. Camera
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
Motoaki, celor doi oameni care stăteau în umbra unui pâlc de copaci unde erau priponiți vreo zece cai. Shikanosuke nu-i observă. Luntrea care-i ducea familia ajunsese cam pe la jumătatea râului. Vântul din luncă îi umfla pieptul și toată priveliștea îi lua ochii plini de lacrimi. Ce jalnic, se lamenta el. Ca tată și ca soț, i se frângea inima la gândul destinului familiei lui rătăcitoare. Chiar și cel mai viteaz luptător are sentimente și se spunea că Shikanosuke era
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
Hideyoshi se așeză încet lângă prietenul său, privind chipul de pe pernă. Poate din cauza întunericului, fața lui Hanbei era luminiscentă ca un giuvaer. Nu-ți puteai stăpâni lacrimile de mirare, văzând că un om putea slăbi atât de mult. Lui Hideyoshi, priveliștea îi frângea inima; îl durea fie și doar să-l privească pe bolnav. — Doctore, cum e? Medicul nu putu spune nimic. Răspunsul său tăcut însemna că nu era decât o chestiune de timp, dar Hideyoshi dorea nespus să audă că
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
pentru Katsuyori și soția lui și numeroasele doamne din suită care-i serveau, și continuând cu acelea ale mătușii lui și fiicei acesteia, litierele lăcuite ale feluriților nobili și doamne numărau, probabil, sute și sute. În mijlocul acestei nesfârșite procesiuni de priveliști - samuraii și servitorii, slujitorii personali, funcționarii superiori cu șeile lor aurii și argintii, intarsiile de sidef, scânteierile lacului auriu, umbrelele deschise, arcașii cu arcurile și tolbele lor, pădurea de lănci cu cozi roșii - cele care atrăgeau mai presus de orice
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
fără o vorbă. CĂDEREA CASEI TAKEDA — Hai să petrecem primăvara asta în munții din Kai, spuse Nobunaga, în timp ce ieșea călare din Azuchi, în fruntea armatei sale. Putem să privim florile de cireș, să culegem flori, și apoi doar să admirăm priveliștile din jurul Muntelui Fuji, pe coastă, la întoarcere. Succesul expediției contra provinciei Kai părea de astă dată asigurat, iar plecarea armatei fusese aproape relaxată. În cea de-a zecea zi din Lunaa Doua, armata ajunsese la Shinano și terminase dispunerea oamenilor
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
din nou, toată armata coborî drept înainte, spre Tsukahara, fără a coti nici într-o parte nici în cealaltă, continuându-și drumul spre satul Kawashima. Prin schimbul al patrulea, cea mai mare parte a armatei privea în jos spre neașteptata priveliște a râului Katsura, sub cerul nopții. Soldații începură dintr-o dată să se agite. De îndată ce se simți adierea răcoroasă a râului, întreaga armată se opri pe loc, cu spaimă. — Așezați-vă! ordonară ofițerii. — Nu mai faceți atâta zgomot! Și nu vorbiți
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
se turnase apă clocotită peste un mușuroi de furnici: pretutindeni, luptătorii fugeau înnebuniți. Nici nu merită să-i numim aliați! strigă Shonyu, în timp ce urca spre un loc mai înălțat, bolborosind ca turbat spre puținii soldați pe care-i întâlnea, în contrast cu priveliștea pașnică din jur. Aici sunt! Nu vă retrageți acoperiți de rușine! Ați uitat ce-ați învățat în fiecare zi? Înapoi! Întoarceți-vă și luptați! Dar grupul oamenilor cu glugi negre din jurul lui nu se opreau din gură, în debandada generală
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
-o țării. Martor ne e unul Dumnezeu c-am fi dorit să n-avem cauză de a arunca în fața radicalilor acele epitete pe cari, din nefericire, le merită pe deplin. Dar scriitorul acestor șiruri e însuși neam de țăran și priveliștea acelor jertfe ale frazelor liberale l-au durut. Radicalii trebuiau să știe că războaiele nu se fac cu palavre, ci cu bani, și că vorbele goale din Dealul Mitropoliei nici îl îmbracă nici îl încălzesc pe dorobanț. Iară dacă e
Opere 10 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295588_a_296917]