2,944 matches
-
recunoscute în caracterul lor pozitiv, fără pretenția de a le reconduce la o unitate sau la ierarhii tari construite de la înălțimea unei autorități sau din exterior. În consecință, Vattimo a declarat necesitatea de a pune în valoare o paradigmă de raționalitate slabă, paralogică, ce nu subordonează și ierarhizează, ci este paratactică, nu verticală, ci transversală, astfel încât să fie diferențiată intrinsec și, prin urmare, adaptată și adecvată respectivelor câmpuri obiectuale de aplicație. Pe urmele modelului wittgensteinian al pluralității jocurilor lingvistice, acesta a
by FRANCO VOLPI [Corola-publishinghouse/Science/1116_a_2624]
-
o provocare fără seamăn nu numai pentru simțul comun, ci și pentru gândirea contemporană. Astăzi se înregistrează pretutindeni o atitudine defensivă din partea filozofiei, preocupată să-și salvgardeze propria legitimitate și propria consistență disciplinară pe un dublu front, așadar fie în raport cu raționalitatea științei și a tehnicii, fie în raport cu mitul și cu religia. O astfel de atitudine defensivă a dus la abandonarea pretențiilor de absolut și la căutarea unor paradigme parțiale de raționalitate filozofică, limitate la câmpuri de referință și de aplicare determinate
by FRANCO VOLPI [Corola-publishinghouse/Science/1116_a_2624]
-
propria consistență disciplinară pe un dublu front, așadar fie în raport cu raționalitatea științei și a tehnicii, fie în raport cu mitul și cu religia. O astfel de atitudine defensivă a dus la abandonarea pretențiilor de absolut și la căutarea unor paradigme parțiale de raționalitate filozofică, limitate la câmpuri de referință și de aplicare determinate, ca în cazul așa-numitei raționalități practice, sau mai slabe, așadar cu pretenții de validitate circumscrise sau chiar reduse la zero, ca atunci când statutul discursului filozofic este considerat pur și
by FRANCO VOLPI [Corola-publishinghouse/Science/1116_a_2624]
-
în raport cu mitul și cu religia. O astfel de atitudine defensivă a dus la abandonarea pretențiilor de absolut și la căutarea unor paradigme parțiale de raționalitate filozofică, limitate la câmpuri de referință și de aplicare determinate, ca în cazul așa-numitei raționalități practice, sau mai slabe, așadar cu pretenții de validitate circumscrise sau chiar reduse la zero, ca atunci când statutul discursului filozofic este considerat pur și simplu literar și narativ. Ei bine, împotriva acestor tendințe predominante, Severino nu numai că revendică un
by FRANCO VOLPI [Corola-publishinghouse/Science/1116_a_2624]
-
o epocă dominată de nihilism, eticile rămân în planul omileticii. Întrebarea care se impune este dacă nihilismul este cu adevărat după cum considera Heidegger un punct de sosire inevitabil al raționalismului occidental, un fel de adeverire esențială a puterii distructive a raționalității născute odată cu grecii, sau dacă acesta nu este mai degrabă după cum gândea Husserl o trădare a ideii originare de rațiune, o barbarizare și o sărăcirea a acelui logos care, prin Socrate, Platon și Aristotel, a știut să se impună asupra
by FRANCO VOLPI [Corola-publishinghouse/Science/1116_a_2624]
-
până se va ajunge la o formă de organizare în care va predomina comunalitatea. În condițiile internaționale incerte, promovarea unor schimbări treptate, produse din interiorul sistemului comunist, nu pe liniamentele modelelor ideologice clasice (comunism/capitalism), ci pe principii generale ca raționalitate, absorbția științei, profesionalism, modernizare, democratizare, părea a fi o strategie productivă. Istoria țărilor socialiste părea a susține un model de schimbare caracterizat nu prin înlăturarea brutală și radicală a instituțiilor. Toate schimbările ce au avut loc în trecut, chiar dacă au
[Corola-publishinghouse/Science/2092_a_3417]
-
S-a constituit o nouă intelectualitate care, indiferent dacă manifesta opțiuni vag comuniste, anticomuniste sau necomuniste, punea în centrul ideologiei sale o reformă axată nu pe răsturnări politice spectaculoase, ci pe schimbări în masa sistemului, bazate pe valori mai generale: raționalitate, știință, profesionalism, democrație. Creșterea raționalității sectoriale apărea ca strategie centrală a reformei, deschizând perspectiva eliberării de structurile dogmatice și încorporarea experienței pozitive din întreaga lume. O asemenea abordare devenea tot mai pasivă în așteptarea deblocării istoriei. Primul pas al deblocării
[Corola-publishinghouse/Science/2092_a_3417]
-
intelectualitate care, indiferent dacă manifesta opțiuni vag comuniste, anticomuniste sau necomuniste, punea în centrul ideologiei sale o reformă axată nu pe răsturnări politice spectaculoase, ci pe schimbări în masa sistemului, bazate pe valori mai generale: raționalitate, știință, profesionalism, democrație. Creșterea raționalității sectoriale apărea ca strategie centrală a reformei, deschizând perspectiva eliberării de structurile dogmatice și încorporarea experienței pozitive din întreaga lume. O asemenea abordare devenea tot mai pasivă în așteptarea deblocării istoriei. Primul pas al deblocării istoriei noastre era înlăturarea lui
[Corola-publishinghouse/Science/2092_a_3417]
-
reformistă, programul comunist de construcție impusese o structurare a realității sociale cu foarte importante distorsiuni și stări negative. Această realitate urma să fie schimbată, din aproape în aproape, într-o direcție puțin specificată structural, dar caracterizată prin modernizare, infuzie de raționalitate și știință, asimilare a tehnologiei moderne și a inovațiilor sociale ale Occidentului, democratizare și centrare pe nevoile populației. S-a manifestat o predilecție specială pentru asimilarea acelor teme occidentale care ofereau deschideri de promovare a unor orientări reformiste, cu intenția
[Corola-publishinghouse/Science/2092_a_3417]
-
administrativă, caracteristică oricărei tehnocrații moderne, consens științific, tehnic și administrativ și solidaritate internă. Meritocrația reprezenta o dimensiune centrală a ideologiei sale. În ceea ce privește modelul de societate, tehnocrația nu avea o perspectivă clară, oscilând între Occidentul capitalist și un socialism bazat pe raționalitatea tehnică, pe valorile intelectuale și pe o democrație care să elibereze tehnocrația de constrângerile sistemului politic comunist. Componenta cea mai neclară în acest complex ideologic era însă forma de proprietate. Aceasta nu reprezenta pentru tehnocrație elementul cel mai important. O
[Corola-publishinghouse/Science/2092_a_3417]
-
prin cumularea nereușitelor și eșecurilor. „Vestea bună” pentru populație era „vestea proastă”, eșecurile și nereușitele. Defularea supremă era comunicarea a cărei structură era „Ai auzit de ultima prostie/ultimul eșec.../ce am pățit.../ ce ne-a mai făcut Ceaușescu?”. Dincolo de raționalitatea strategiei - orice nou eșec, un pas înainte către căderea regimului -, inevitabil, s-a conturat un complex emoțional pervers: satisfacția compensatorie a eșecului care anesteziază frustrarea inacțiunii. În perioada tranziției, matricea generatoare a experienței colective s-a modificat structural. Neputința produsă
[Corola-publishinghouse/Science/2092_a_3417]
-
sistemului politic, instrumentelor de dominare și a fenomenelor culturale, Gareth Morgan încorporează prin abducție experiențială toți termenii esențiali care domină conceptul de "organizație": Nivelul metaformei Nivelul meta-metaformei Mașini = roboți programați să îndeplinească anumite cerințe Moduri mecanice și birocratice de organizare raționalitate Organisme = sisteme naturale de dezvoltare Capacitatea de adaptare la mediu, relație între nevoile organizației și mediu flexibilitate a modului de gândire, spirit inovativ Sisteme politice = mijloace de rezolvare a conflictelor prin negociere Rețele de persoane cu interese diferite, dar care
by Camelia-Mihaela Cmeciu [Corola-publishinghouse/Science/1056_a_2564]
-
30-32) numește "caracter", o parte din identitate narativa binara, axată pe continuitate și sedimentare. Dacă Ileana pierde prin apartenența la o clasă inferioară, câștigă o valentă superioară prin elementele cu care a înzestrat-o natură. Descrierea fizică, construită pe o raționalitate metaforica, posedă un stil identitar prin întruparea a două elemente de natură feminină ("par" și "buze"). Corespondentele ontologice și epistemologice (Lakoff, Johnson 1980) transferate dinspre domenii-sursă precum animale ("șarpe"), fructe ("mura, zmeura") sau fenomene naturale ("roua") au o dublă semnificație
by Camelia-Mihaela Cmeciu [Corola-publishinghouse/Science/1056_a_2564]
-
de decizie. 2.3.1. Personalitatea adolescentului Biologia și sportul se interferează constant în dezvoltare așa cum se întrepătrund afectivul și cognitivul. Personalitatea este o construcție progresivă căreia se realizează integrarea funcțiilor energetice legate de sensibilitate și funcția cognitivă legată de raționalitate. Această sinteză nu se poate realiza ca în relație cu mediul înconjurător. Acest mediu este reprezentat prin mamă sau substitutul său, apoi prin persoanele din constelația familială, propriile sale perechi, instituția școlară și alte structuri sociale. Adolescentul capabil să abstractizeze
Învăţare motrică și sociomotrică by Radu Ababei () [Corola-publishinghouse/Science/1290_a_1899]
-
francez, că, dacă universalismul axiologic este cvasiinoperant în analiza realului social, contextualismul este inoperant în știință, fiindcă, dacă totul este atât de local și specific, nu mai putem desprinde nici o regularitate). Soluția cognitivistă propusă de Boudon ar fi: există o raționalitate axiologică, dar nu una general valabilă. Opțiunile valorico-morale ale actorilor sociali vor fi altele în funcție de tipurile de situații, pentru parametrii identici însă raționamentul este universal. Ca și în matematică, de la aceleași axiome (definiții) se ajunge la aceleași concluzii (teoreme). Judecățile
[Corola-publishinghouse/Science/2283_a_3608]
-
cultural a venit în coliziune cu Drepturile Omului. Dezbaterea teoretică relativism - universalism (drepturile fundamentale ale omului) e destul de subtilă și cele două poziții nu trebuie simplificate, dar, așa cum încearcă să demonstreze R. Boudon (1995), există argumente că în viața socială raționalitatea pragmatică (atingere cât mai economicoasă a intereselor individuale sau de grup), cea cognitivă (consistența logică luând în calcul parametrii situaționali și consecințele acțiunii) și raționalitatea axiologică (just și injust, bun și rău etc.) pot să coincidă. Ele converg atunci când, de
[Corola-publishinghouse/Science/2283_a_3608]
-
simplificate, dar, așa cum încearcă să demonstreze R. Boudon (1995), există argumente că în viața socială raționalitatea pragmatică (atingere cât mai economicoasă a intereselor individuale sau de grup), cea cognitivă (consistența logică luând în calcul parametrii situaționali și consecințele acțiunii) și raționalitatea axiologică (just și injust, bun și rău etc.) pot să coincidă. Ele converg atunci când, de exemplu, judecăm dacă, în fapt, „curățenia” e preferabilă „murdăriei”, „libertatea” - „constrângerii”, „educația” - „lipsei de educație”, „violența” - „nonviolenței”. Deși omenirea nu urmează un traseu linear înspre
[Corola-publishinghouse/Science/2283_a_3608]
-
surse cu putere a unor comitete, agenții, conduceri); c) promovarea unor valori și norme care să îndemne la cooperare, solidaritate, „strunirea” individualismului pe termen scurt, cultivarea conștiinței bunului colectiv; în acest sens, acțiunile educative, de convingere a indivizilor în sensul raționalității, al obținerii optimului social, al practicării jocurilor de sumă pozitivă în locul celor nule sau negative. Dar să reamintim că munca de lămurire, de „iluminare” a maselor, îndemnul la schimbarea de mentalitate și la morală nu au prea mari șanse de
[Corola-publishinghouse/Science/2283_a_3608]
-
o onirocritică decurgând din exegeza rațională și sprijinindu-se pe exercitarea unei simple logici a cauzalităților bine înțelese. Departe de inspirație, de transă ori de apelarea la magia irațională, metoda sofistului trimite la analiză, la conjectură, la căutarea înlănțuirilor, la raționalitatea cea mai clasică sprijinită pe o teorie a cauzelor și a efectelor. La care se adaugă talentul interpretului în producerea sensului. Antiphon nu propune adevărul visului, ci un adevăr al acestuia, adică adevărul său, ca interpret. În speță - dar nu
[Corola-publishinghouse/Science/2095_a_3420]
-
Toleranța se raportează În mod esențial la ceea ce este dezagreabil, neplăcut sau moralmente sancționabil.” Toleranța este mai mult decât simplă consimțire, este manifestarea unei anumite Îngăduințe rezonabile față de atitudini dezaprobate, stânjenitoare și chiar neînțelese În totalitate. De altfel, excesul de raționalitate duce la „moartea toleranței”, aceasta definindu-se la nivelul conștiinței complete, În egală măsură rațiune, dar și afectivitate și voință. În al doilea rând, toleranța este un principiu moral care Însă Își găsește substanța sa concretă doar În plan politic
Peripatethice by Sorin-Tudor Maxim () [Corola-publishinghouse/Science/1800_a_3164]
-
de conștiința morală, aceasta din urmă fiind rezultatul observării faptelor. Omul nu se naște nici bun, nici rău; rațiunea Îl orientează pe om spre bine, răul provenind din ignoranță. Pentru perfecțiune este necesară cunoașterea de sine. Fiind o ființă nobilă - raționalitatea Îi conferă această noblețe - omul poate distinge și opta Între bine și rău, Între scopurile bune și cele rele. Adept al stoicismului - publică chiar un decalog al stoicilor - Dimitrie Cantemir afirmă că oamenii, În lipsa Atât Grigore Ureche cât și Miron
Peripatethice by Sorin-Tudor Maxim () [Corola-publishinghouse/Science/1800_a_3164]
-
retoric)"12 a dat norma cercetării academice, în contextul noului apărut domeniu, timp de decenii. Retorica, subliniază Griffin, era o artă, lucru care făcea ca studiul științific al adresei publice, cu metodele sale cantitative, să pară un proiect cu o raționalitate greu de înțeles pentru majoritatea primilor profesori de oratorie, în timp ce analiza retorică a diferitelor mijloace de difuzare a informației în masă lipsea cu desăvârșire, în baza convingerii că media, simple surse de "amuzament" ("entertainment", în limba engleză) nu puteau egala
[Corola-publishinghouse/Science/84943_a_85728]
-
final al analizei sale, a ajuns, metaforic vorbind, în inima textului. Din acea poziție centrală, întreaga construcție discursivă a lui Hitler, cum vom vedea, dacă alegem să îl urmăm pe Burke în această aventură, se manifestă ca un monument de raționalitate. Acestui edificiu, acestei construcții perfecte, Kenneth Burke îi cercetează toate structurile și colțurile cele mai ascunse, în încercarea sa generoasă de a oferi, oricui alege să îl urmeze în riscantul demers în care s-a angajat, privirea ambivalentă a lui
[Corola-publishinghouse/Science/84943_a_85728]
-
medicală, întrucât, cum știm, o dată ce omul se confruntă cu un dușman exterior, disociat, măcar la nivel simbolic - nu mai puțin eficient, însă! - de propria persoană, "lupta" devine mult mai ușoară. Evident, observă criticul, Hitler atașează "medicamentului" său o tentă de "raționalitate", ajutând "individul să realizeze, în mod corect, că nu este singurul responsabil de propria condiție. Există factori inamici în scena însăși"407. Astfel, individul preferă să "localizeze" cât se poate de precis acești factori, și anume într-un mod care
[Corola-publishinghouse/Science/84943_a_85728]
-
face ca întreprinderea de cartografiere a profilului identității lui Hitler să pară o adevărată binecuvântare. Totuși, rămâne întrebarea cu privire la calitățile sale excelente de strateg politic. Dacă e dificil să îl calificăm, vreodată, ca "moderat", în schimb, incursiunile sale în regimul "raționalității", fie și în accepțiunea cu totul aparte ce caracterizează gândirea conducătorului nazist, fac ca "experiența sa a transei, în "exaltarea" antisemitismului său"474 să pună sub semnul întrebării propria afirmație, potrivit căreia "politica trebuie vândută, precum săpunul"475. O lectură
[Corola-publishinghouse/Science/84943_a_85728]