3,534 matches
-
jur să vadă dacă nu cumva templul luase foc. Urmau să se Înece În vreun potop neașteptat sau ce? De ce erau bărbații ăia așa de agitați? Porni spre scandalagii. Și, spre surprinderea lui, se trezi Înconjurat: cei trei bărbați Îl scuipau și arătau spre el, cu fețele contorsionate de furie. Nu era nevoie să Înțelegi chineza ca să-ți dai seama că-l făceau albie de porci. Chiar și femeia În costumul roz, deși mai puțin turbată, avea pe față o expresie
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2218_a_3543]
-
minute, Harry era Înapoi În cameră. Îi auzea pe bărbații beți Încercând să facă liniște pe drum spre ieșire. Se Împiedicară de cablul unei veioze, sparseră un geam, Își curățară gâtlejurile de mucozități scoțând zgomote demne de o motocicletă și scuipară pe tot ce le ieși În cale. Aveau asupra lor un total de cincizeci de dolari americani, câștig surpriză oferit de Harry Bailley. Nu plecau ca să-i facă pe plac lui Harry. El le sugerase doar să facă liniște. De
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2218_a_3543]
-
la acest capitol, nu pot spune că britanicii pe care i-am Întâlnit erau recunoscuți pentru curățenia lor. De când lumea, chinezii și birmanezii nu prea au avut cuvinte de laudă pentru ei. Mirosul britanicilor este mirosul ferchezuielii, al lustruitului cu scuipat, un pantof lustruit, fața curată, iar părțile nevăzute să mai aștepte. Francezii sunt așa și-așa, după părerea mea, deși nu am foarte multă experiență În ceea ce-i privește, cunoscuți fiind pentru faptul că nu le place să se amestece
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2218_a_3543]
-
Frecăuțeanu erau tovarășii mei, alături de Huțuțui, Găgăluță, Hălălău, Buțuțoiu și Scuipan. Se adunaseră atât de mulți, că pierdeai șirul. Ieșeau din toate părțile, se revărsau de pe foaia de hârtie cu dezinvoltura muncitorilor zămisliți dintr-o eroare a naturii și-apoi scuipați din mlaștinile istoriei tocmai în „epoca de aur“, unde aveau să trăiască ani buni, fericiți. Îi priveam cu groază și simpatie, aproape că-mi venea să-i adun și să-i căsătoresc între ei: doamna Pârțac cu domnul Căcană, tovarășa
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
pupasem pur și simplu pe gură, ca pe maică-mea! Tipului însă nu-i plăcuse, se știa vedetă (mereu se lăuda că unchi-său e ambasador) sau poate avea ceva împotriva spirtului pe care-l foloseam pe post de after-shave; scuipase și mă îmbrâncise repede, după care continuase să se bucure de unul singur. Alerga și fâlfâia din brațe, țipând la adversari cu vocea lui pițigăiată: „Sigani prosti! La mine cur pupi!“. Lucrurile s-au complicat brusc în momentul când, în afară de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
fi trecut cu propriul meu buldozer, imaginar, dar incasabil, prin pasta de carne, motorină și prefabricate, strivind femeile rujate violent și îndesându-le cocurile înălțate tovărășește, fugărind bărbații neghiobi, obosiți, râgâind de spaimă și beție, terminându-le plozii pișăcioși care scuipau pe holuri și-aruncau câte-un motan nefericit de la ultimul etaj. Ce mai prăpăd aș fi făcut prin mulțimea asudată, agitându-se ca un elefant cu zece trompe... Dacă nu se înțelege foarte clar, bucureștenii lui Ceaușescu nu-mi plăceau
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
singur pe cap. La orele de „Lucru manual“, chiuleam (nu suportam nici traforajul, nici să cos puișori pe etamină); îmi făcea rost maică-mea de scutiri. În pauze, umblam singur, enervându-mi colegii. Ca să evit contactul fizic din timpul bătăilor, scuipam și-o luam la fugă. Doar fetelor le puneam piedică, după ce le fugăream prin curtea interioară: îmi plăcea să le văd căzând. N-a ținut o veșnicie toată povestea, poate câteva luni, poate o zi-două, poate ceva mai mult în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
extrase și înlocuite sub supravegherea extratereștrilor, care-și observau apoi victimele, pentru a le nota comportamentul și a identifica „sufletul“. Pe el vroiau să-l extragă, așa cum ai extrage bucuria dintr-o secvență a copilăriei. Bucureștiul rămăsese un Dark City, scuipat din milioane de eprubete colorate și imprecise. Orașul trăia, ca și mine, prin căpăcelele desfăcute ale memoriei, din care curgeau miliarde de amintiri, gata să fie permutate, amestecate, schimbate unele cu altele până când nu mai puteai să identifici nici urme
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
știa de toate datele astea periculoase? Și de ce n-a schimbat numele?“ „Simplu.“, am zis, „Penciulescu moare-n 1929. George Vasile Penciulescu, avocat. Varianta oficială: embolie pulmonară, provocată de tuberculoză. Îl duc la sanatoriul Moroieni, cu furgonul ambulanței. De pomană: scuipă tot sângele din el și se curăță-n două zile. Cibănoiu se prăpădește trei ani mai târziu. Adrian Cibănoiu, inginer mecanic, 1888-1931. Ăsta i-a sabotat avionul lui Vasilescu; unii zic că l-ar fi lucrat și pe-al lui
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
și el, la picioarele noastre. „Băgați-mi și mie o pernă!“ I-am aruncat un puiuleț cu model popular: pisici, găinușe, ouă de rață. Arta dobrogeană. „Așa.“ Mihnea a apucat sticla, i-a scos dopul cu dinții și l-a scuipat pe jos. Dacă mai aveam vreun dubiu legat de persoana din fața mea, acum chiar se spulberase: nu putea fi decât Mihnea! „Ne spui povestea sau nu?“, a insistat Maria, lipindu-se de mine. Mihnea a dat țuica peste cap, apoi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
Nu mi-era frică nici de întuneric, nici de găluștile cu prune ale bunicii Aneta (o vreme, le ocolisem și eu, privind cu suspiciune învelișul aspru, poros, din care curgeau aburi, în contrast cu interiorul răscopt: pruna fierbinte, leșinată, parcă molfăită și scuipată la loc, care te păta cu violet pe gură). Apreciam caimacul (conținea calciu, mă dădăcise maică-mea că e bun). Nu renunțam la izmene, mai ales iarna (când te înțeapă prostata, nu mai faci pe eroul). Iubeam fulgii de praf
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
nu ăla!“, a râs șeful. După care a înhățat o sticlă de „Borsec“ de-un litru jumate, i-a înfipt cu-o șurubelniță trei găuri în capac și s-a apucat să stropească lipiturile încinse: „Ăsta-i pompierul, dom’ profesor! Scuipă apă, să nu ia foc instalația!“ În schimb, aveam o slăbiciune pentru scena cu frizerul și clientul lui. Mă fascinase întotdeauna voluptatea frizerilor de-a te urechea, de a-ți pipăi ceafa sau a-ți lungi lobii urechilor, în căutarea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
ce se ridicase cu-atâta grijă. Degeaba te căzneai să aduni cât mai mult, se găsea mereu ceva care să te doboare. Blocurile cădeau, forfecate de grinzi putrede și țevi sparte. Casele scrâșneau din temelii. Halele postmoderne, copiate pe verticală, scuipau praf și noroi prin mii de panouri sticloase: 280 de tone pe kilometru pătrat. Când veneau ploile, cartiere întregi pluteau, cu mașinile legănându-se la suprafață. În mijlocul îngrămădelii de bălți, case pestrițe și hale industriale, lumea căuta să mai pună
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
care nu ne respecta, cu locuitorii lui obraznici care nu ne recunoșteau, își merita soarta. Împreună cu necunoscutul meu, l-am fi pus la pământ, i-am fi contemplat agonia, de sus, de la Văcărești sau din câmpiile Dămăroaiei, privindu-l cum scuipă ultimele particole de viață. Tocmai când selectam catastrofele, am auzit un zgomot pe hol. Se-apropiau niște pași, sunetul cădea limpede, ca un clămpănit pe ciment. Am stins imediat lanterna. Pașii continuau să zdroncăne, dar parcă mai încet. Am eliberat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
dansul. Nu se mai arunca cu confetti, nu mai țâșneau nori de-azot lichid de sub scenă, ca la „Multi-Stereo“, „Disco-Stop“ sau Casa de Cultură a Studenților „Grigore Preoteasa“. Acum puștimea tremura din tot corpul, scuturată de undele de zgomot. Boxele scuipau miliarde de wați din woofere. Nici o porțiune nu scăpa neatinsă, carnea era electrocutată. Parcă mulțimea primise un shot de heroină. Tocmai când băgam din nou nasul în sticla cu bere, mi-a sunat celălalt telefon. L-am tras din buzunar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
jur. Mă uit la tendoanele care-mi atârnă peste telecomandă. Mâine poate o să le repar. „Ăsta iar nu semnează.“, am observat. „Se sinucide sau nu?“ „Înainte sau după semnătură?“ „Oricând. Sau îi face felul altcuiva?“ „Nu rezultă.“, a observat Mihnea, scuipând aburi de frig și nemulțumire. „Poate o taie pe fătuca aia a lui; poate doar își desenează franjuri pe vene.“ „Sau poate minte de stinge...“ „N-aș crede. Și, la urma-urmei, minciuna e-o formă alternativă a realității. O variantă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
românești fuseseră pierdute, țara dispăruse, ștearsă de pe continent. Dar nu la cărți, vândută de boieri, cum cred naivii. Povești de-astea vezi numai în filmele cu Florin Piersic și Marga Barbu: mai o rochie ridicată, mai o sămânță de floarea-soarelui scuipată-n decolteu, mai niște boieri vicleni, care strecoară patria în buzunarele străinilor. În realitate, avusese loc o tranzacție a Economiștilor. Nu poți să câștigi mereu. Mai ales dacă nu ai ce pune pe masă. Noi ce să propunem: patru secole
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
ultima fiind secera care are la celălalt capăt o viperă. Apoi, tipurile de lanțuri, tipurile de bastoane care conțin pumnale sau prafuri, bastoane ușoare pentru strangulări, bastoane aparent ușoare pentru blocarea atacului cu sabia, bastoane care devin arcuri, bastoane care scuipă săgeți, bastoane care vă vor ajuta să respirați sub apă... Matsuyama se oprise. Poate că deocamdată era suficient. Doar numele și utilizările acestor arme puteau produce amețeală. Era vorba despre aproape o mie de arme diferite, de toate mărimile. Ștefănel
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
Înțelept! spuse spahiul, la fel de calm. Important este ca Ștefan să scape din aceste locuri prea apropiate de Dunăre! Deși, Între noi fie vorba, domnitorul nu este obiectivul nostru. Iar căpitanul nu va fi ucis. Aveți cuvântul meu! - Cuvântul unui spahiu! scuipă cu scârbă Simion. - Ajunge! spuse căpitanul. Ați auzit! Nu e vorba decât despre un schimb de informații! Ne vedem după-amiază la cetate! Încolonarea și Întoarcerea la galop! Încet, parcă nedumeriți, Apărătorii ieșiră din formație. Ienicerii se dădură la o parte
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
cuști de câni ca ale hengherilor, iar noaptea, ca să nu fugă îi înconjura cu cercuri de fier cu țepi. Dosarele tribunalului sunt față. Azi arendașii jidani [î]i biciuiesc pe țărani, înjugă fetele la plug, deschid gura moșnegilor și le scuipă în gură, [î]i țin cu fața deasupra focului. Toate astea sub Constituție, sub regimul greco - bulgarilor, unit cu al jidanilor. De batjocura urdorilor și spurcăciunilor universului a ajuns poporul românesc. Și aceste rele strigătoare la cer d. C. A
Opere 12 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295590_a_296919]
-
Miron Costin, care-și punea creștetul sub sabie pentru a înlătura un bir nou, când e vorba de a apăra adevăratul popor românesc de esploatarea la care e supus, atunci adio Romînie! Atunci [î]i vezi alături cu jidanii cari scuipă moșnegilor de la țară în gură și le frig ochii deasupra tăciunilor; atunci sunt frați cu străinii și împart "mielul Paștelor" cu ei. Ei, acest adevăr vă doare, confraților, de ați ajuns a răstălmăci pasaje din articolele noastre și a vă
Opere 12 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295590_a_296919]
-
terfelite... și toate aceste pentru ce? Pentru ca o gașcă de esploatatori să continue a trăi din buget. Dorința de-a rămânea în buget i-au făcut să riște; frica de-a cădea [î]i face astăzi să lingă unde-a scuipat și să-și retragă într-un mod atât de nedemn cuvintele. Suntem siguri că daca 'și reparau greșala prin retragere nici unul din urmașii d-lor nu era obligat a coborî atât de jos scara umilirii precum au coborît-o d. Brătianu
Opere 12 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295590_a_296919]
-
pe-o zi pe alta? Sîntem copii noi, pe cari un regisor străin ne pune să ne batjocorim între noi, să ne sfâșiem pentru credințe și, la arătarea unei prăzi, care-i punga noastră, căci e a țării, să ne scuipăm*** și conservatorul să fraternizeze numaidecât cu radicalul, radicalul să devină conservator? Sîntem comedianți cari ne batem de florile mărului pentru petrecerea și câștigul străinilor ce trăiesc aci? Sîntem păpuși, îmbrăcate când roșu când alb, cari azi pun o etichetă, mâne
Opere 12 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295590_a_296919]
-
în hohote, mulțumit. Râs sănătos, mitocănesc. Oare de ce toți mitocanii par mai sănătoși, mai în formă decât restul oamenilor? În aceeași intersecție există o mare concurență între țigănușii care spală parbrize. În timp ce unul număra banii adunați grămăjoară pe jos, celălalt scuipă în mijlocul monedelor asudate. Două chipuri ale orașului București. Nedumerire, după recitirea notiței de mai sus: dacă prostia este universală, de ce mitocănia este caracteristică națională? "Bogații rămân bogați chiar și după ce nu mai au bani." Afirmație făcută cu convingere de Dov
Fals jurnal de căpşunar by Mirel Bănică [Corola-publishinghouse/Memoirs/1440_a_2682]
-
timpul la Migros-ul din colț (magazinul alimentar al cartierului unde locuiesc) scoate din buzunar o mână de monezi mici, calde, proaspăt cerșite. Cumpără un pumn de cireșe. O marfă extrem de scumpă aici. Sfântă poftă! Îl regăsesc afară, pe trotuar, unde scuipă energic sâmburii mărunți și negri, visând la cireșii enormi de acasă, unde mănâncă pe săturate, cu "burta", nu cu suta de grame, ca aici. După trei zile: îi regăsesc pe aceiași țigani ardeleni la cursa de autocar de București, încărcați
Fals jurnal de căpşunar by Mirel Bănică [Corola-publishinghouse/Memoirs/1440_a_2682]