1,158 matches
-
și-a aplicat un roșu închis, de vampă, și s-a uitat în oglindă. Nu. Arăta de parcă ar fi băut vin roșu timp de paisprezece ore, vin care se coagulase pe buzele ei. Dacă încerca să zâmbească, arăta ca Dracula. Vânzătoarea a venit alergând. — Îți stă minunat. Ashling a reușit să scape, și vânătoarea a continuat. Dosul palmei sale, care era murdar de dâre roșii și maronii, semăna cu o rană deschisă. Și apoi, exact când speranța începuse să moară, l-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2243_a_3568]
-
sosi trăsura cu fețe Am dat cinci lei paznicului Să le arate rugul unde ard Cromozomii zeflemiști cu pălăria pe ochi Și să le spună minciuni că flacăra nu are magie Că de fapt ochii mei Au fost cumpărați de la vânzătoarea de chibrituri infernale. Port sub braț caietul de caligrafie al privighetorii. Îmi vine să strâng de gât promisiunea Că voi fi băiat cuminte. Hai Ku Pe creștetul lumii de fugă răsună Gleznă de marmora a nopții cu luna. Mai Înainte
Mălin: vestitorul revoluției by Ion N. Oprea () [Corola-publishinghouse/Journalistic/1671_a_3104]
-
unde ard/ Cromozomii zeflemiști cu pălăria pe ochi/ Și să le spună minciuni că flacăra nu are magie”.... Pe un ton jucăuș, poetul le amintește domnișoarelor sosite În trăsura la pension că ochii săi care ard au fost cumpărați „de la vânzătoarea de chibrituri infernale”, precum și faptul că În preumblările sale nocturne el poartă sub braț „caietul de caligrafie al privighetorii”. Iașul acelor vremuri e privit printr-o lentilă sentimental-ironică: „Stradă Lăpușneanu seamănă cu /paharul după un chef cu poeți”, iar casele
Mălin: vestitorul revoluției by Ion N. Oprea () [Corola-publishinghouse/Journalistic/1671_a_3104]
-
Îi șoptesc eu Emmei În cabina de probă a celui de-al doilea magazin de rochii de mireasă, În timp ce ea mă ajută să-mi Închid fermoarul. Linda e afară, purtîndu-se de parcă ar fi regina Însăși, sorbind cappuccino și sporovăind cu vînzătoarele. Emma rîde și-mi răspunde: — Meseria de stilist freelance nu e nici pe departe atît de prost remunerată pe cît pare a crede mama. În plus, primesc reduceri imense, iar jumătate din hainele pe care ea le crede de firmă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1966_a_3291]
-
au ghicit deja adevărul. Asta din cauză că sînt imensă (asta doar așa, ca să știți). Vorbesc serios. Nu-mi vine să cred ce proporții simt că am luat. Săptămîna trecută, am fost la ultima probă pentru rochia de mireasă și chiar și vînzătoarea s-a mirat. — A, a făcut ea, Încruntîndu-se, majoritatea mireselor scad În greutate Înainte de nuntă. Eu mă mulțumesc să Îi arunc o privire furioasă, În timp ce e ocupată să facă unele ajustări ca să lărgească cusăturile. Iar Dan mi-a atras atenția
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1966_a_3291]
-
și, probabil, cel mai costisitor lucru pe care l-am văzut vreodată. Ce naiba fac? Setată pe pilot automat, mă trezesc că intru, arăt Înspre pulover și, cîteva minute mai tîrziu, sînt schimbată complet. ZÎmbesc propriei mele imagini din oglindă, iar vînzătoarea Îmi zîmbește și ea. — Arată fantastic, zice ea. — Nici nu mă recunosc, răspund Întorcîndu-mă ca să mă examinez din profil și din spate. E atît de frumoasă. Eu sînt doar o simplă mamă. Fac semn către Tom, care bolborosește fericit, În
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1966_a_3291]
-
bomboane lipicioase pe care le cumpărase special. Le așeză pe masă, rușinându-se puțin, parcă s-ar fi scuzat: — Doream să vă aduc o sticlă de vin, dar vinul e interzis aici, atunci mi-am zis că... Ia uitați-vă, vânzătoarea îi ghiftuiește cu corcodușe! Râse. Râsei și eu cu el, pentru a-i face pe plac. Încercai să vorbesc, să-i pun întrebări, dar puse degetul pe buze, ca și cum mi-ar fi spus că avem destul timp. Infirmierele îi spuseseră
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2242_a_3567]
-
vine, întreabă ea plină de entuziasm, vrea deodată să îmi facă pe plac, iar eu mă grăbesc să îi spun, arăți fantastic, dar ea se clatină pe picioare în fața oglinzii, sunt scârboasă, sunt grasă și urâtă, fuge înapoi în cabină, vânzătoarea se apropie de mine, chiar îi vine foarte bine, iar eu o privesc deprimată, unde am ajuns, exact așa cum eu nu cred nici un cuvânt care îi iese din gură, nici Noga nu crede ceea ce îi spun, mint asemenea unui bun
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2360_a_3685]
-
la 11 ani? M.I.: Nu știu, nimeni nu mi-a spus niciodată așa ceva. S.A.: Mie mi s-a spus. Nu în librării, unde mergeam des să citesc și eram lăsat la raft, deși nu prea aveam bani să cumpăr, iar vânzătoarele începeau să mă cunoască. După ce începusem acest mod oarecum abuziv de lectură, în 1968, la 11 ani, am schimbat și eu școala de la primară (unde învățasem cu mama) la generală. Bibliotecara de la noua mea instituție - Școala Generală nr. 1 din
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2006_a_3331]
-
venit la una din librăriile Humanitas din București, și nu-mi venea să cred ce cărți se găseau acolo. Una era ce auzisem despre România postcomunistă, alta era să văd cu ochii mei! Am cumpărat imediat 30-40 de cărți, iar vânzătoarea se uita la mine uimită. Nici n-o fi crezut că le iau ca să le citesc, o fi crezut că le revând, că sunt nebun... De acolo am plecat la Cluj, unde am avut numai câteva ore la dispoziție, dar
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2006_a_3331]
-
foame, să cerșească În metrou - decât să lucreze „cu mâinile”... «Fată dragă», Încercase doamna X, «ân primii ani de exil toți am dus-o greu - doamna cutare a lucrat ca femeie de serviciu Într-un spital, domnișoara cutare a fost vânzătoare, bătrâna doamnă cutare plimba câini, eu Însămi am făcut ani de zile pe femeia de menaj - și nu mi-a căzut, ca să spun așa, blazonul... » «Cum să cadă blazonul de unde este?», a replicat poeta. Doamna X, neînțelegând, Îi ceruse să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1924_a_3249]
-
achiziții și avea un background solid în negocieri de produse food. Nu mai lungesc povestea: am vizitat peste 30 de magazine degeaba (de fapt, eu mi-am luat două poșete, iar colega mea niște carioci), ne-am certat cu toate vânzătoarele de la mall (știți povestea, e conflictul clasic dintre reprezentanții de vânzări, wholesale vs retail), dar pâine proaspătă tot n-am găsit, așa că seara a fost un fiasco total; când a văzut că-l aștept cu masa goală, nici măcar n-a
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2207_a_3532]
-
ieșise a doua zi pe la prânz în oraș și cumpărase flori. I-a spus florăresei să-i aleagă un buchet frumos pentru că are „musafiri de vază”. „Dacă îmi spuneți ce așteptați..., vă aleg eu ceva grozav. Femei sau bărbați?” întrebase vânzătoarea. ”Și unii și alții..., dar buchetul doresc să-l ofer unei doamne”, a răspuns Iustin. A fost mare și frumos. Merita cei treizeci de lei, după cum a apreciat doamna Luiza, dojenindu-l în același timp. Cele două femei robotiseră două
TAINICELE CĂRĂRI ALE IUBIRII by Marian Malciu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91752_a_92809]
-
cum mama mă bătea la cap să i-o achiziționez din singura librărie mai acătării din giudeț, am intrat în librăria Humanitas din Ploiești și am întrebat de cartea unei elvețience, Hoffman. „A, adică iubire cu un masai?“ mă întreabă vânzătoarea cu un zâmbet compătimitor. Nu o mai avem. S-a cumpărat în două zile... Sunt mai multe concluzii pe care putem să le tragem: (1) ca să vinzi o carte trebuie să apari la Andreea Marin în „SS“; (2) cartea trebuie
[Corola-publishinghouse/Journalistic/1949_a_3274]
-
Locul memorial reprezentat de către piață, un fel de chintesență a orașului, care este, în plus, în pericol - vor să dărâme totul pentru a construi nu-știu-ce supermarket aseptic. Începem să filmăm, subiecte pitorești sunt destule la Obor: de la fabricarea covrigilor, la vânzătoarea de papuci de plastic ce-și strigă marfa cu voci sacadate. Deodată apare un tip unsuros, genul licheaua de serviciu a Șefului, care ne cere autorizația de filmare. Evident, nu o aveam, cui i-ar fi putut trece prin cap
[Corola-publishinghouse/Journalistic/1949_a_3274]
-
pe Fifth Avenue și mă îndrept spre casa de marcat cu un braț de haine de firmă. Trântesc toate hainele la casă și sunt atât de bogată încât nici nu m-am deranjat să mă uit la etichetele cu prețul. Vânzătoarea se uită la mine ciudat, pentru că fața mea i se pare cunoscută, dar nu e sută la sută sigură. Îi dau cartea de credit, și ea se uită neliniștită la numele de pe ea. Apoi mă recunoaște, și pe fața ei
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2278_a_3603]
-
ăsta și e grozav că nu vezi pe nimeni în Irlanda purtând ceva ce ai cumpărat de aici. Intru în grabă într-o cafenea, îmi iau o cafea la pachet și mă îndrept spre scara rulantă. În magazinul Banana Republic, vânzătoarea îmi spune „Bună“ cu un zâmbet atât de larg încât, o fracțiune de secundă, sunt convinsă că o cunosc. Apoi îmi aduc aminte că în SUA majoritatea vânzătorilor te întâmpină astfel, așa că o salut doar, cu un zâmbet la fel de larg
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2278_a_3603]
-
ia proporții. În tot cazul, Carmina nu mai avea timp de pierdut cu nimicurile liniștitoare debitate de-a lungul sorbirii cafelelor în timp ce magnetofonul murmura în surdină acordurile vreunui șlagăr la modă. Se săturase de vorbele pline de aluzii amare despre vânzătoarele cu degetele încărcate de ghiuluri, privind acrite din dosul tejghelelor goale. Ce rost avea să mai pună atâta accent pe niște fleacuri lipsite de importanță, când lumea era atât de plină de taine ce se cereau dezlegate? Cât de simplu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1497_a_2795]
-
încurcată totodată, dar nu-i mai putea crede, cum o făcuse la început. Observase ea din reacțiile bărbaților că se schimbase ceva. Figura ei proiectată în vitrine nu-i mai atrăgea atenția. Fața ei parcă era asemănătoare cu cea a vânzătoarei de la loto, se obișnuise s-o vadă zilnic, ori de câte ori pleca la serviciu, nemișcată în cușeta ei de sticlă printre reclame și fotografii ale fericiților câștigători, o figură spălăcită, comună, ce nu-i spunea nimic, exista așa cum exista chioșcul de loto
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1497_a_2795]
-
Toată după amiaza și-o petrecu prin magazine. Evita să se contemple în oglinzile mari, luminate din plin. Își cumpără un pulover din lână albastră mai mult pentru faptul că atunci când îl cercetase îi rupsese fără să vrea eticheta și vânzătoarea începuse să mormăie supărată, să spună că o să aibă necazuri din partea clienților dacă le va expune marfa fără etichetă. Se uită la fața femeii, roșioară, îngrijită, cu o aluniță deasupra buzei. Era și ea om, nu? Avea dreptatea ei. La
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1497_a_2795]
-
etichetă. Se uită la fața femeii, roșioară, îngrijită, cu o aluniță deasupra buzei. Era și ea om, nu? Avea dreptatea ei. La celelalte raioane întâlnite de-a lungul plimbării prin magazin, se feri să se mai atingă de ceva, deși vânzătoarele, de cum observau că avea o cumpărătură făcută, se umpleau de zâmbet și de amabilitate. Își simțea mâinile nesigure, lipsite de vlagă, parcă era după o boală sau după o noapte cu febră mare. Ajunse acasă istovită, o dureau îngrozitor pulpele
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1497_a_2795]
-
scaune de la masă, el mare, gras, rotund, mustăcios, ea negricioasă, cu sprâncene dese, împreunate. Discutau despre niște pulovere pentru copii, le zărise femeia într-un magazin, aproape de piață, nu costau decât 63 de lei. Îs cu defect? întrebase ea pe vânzătoare. Nu, îi răspunsese aia mirată și oțărâtă, de ce să fie cu defect? Că-s ieftine, d-aia? Sunt pentru copii, de aia sunt mai ieftine, se justificase vânzătoarea, uite-te și mata, unde vezi vreun defect? Ei, na, îi replicase
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1497_a_2795]
-
nu costau decât 63 de lei. Îs cu defect? întrebase ea pe vânzătoare. Nu, îi răspunsese aia mirată și oțărâtă, de ce să fie cu defect? Că-s ieftine, d-aia? Sunt pentru copii, de aia sunt mai ieftine, se justificase vânzătoarea, uite-te și mata, unde vezi vreun defect? Ei, na, îi replicase ea, că acum cumpăr eu pentru prima oară flanele pentru copii, ia pune-le matale în raft și păstrează-le sănătoasă, că eu nu cumpăr, ca pe urmă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1497_a_2795]
-
zâmbetul artificios uneori... Abandonă subiectul despre profesor și continuă să vorbească despre fetele lui. Carmina își aminti de vorbele Ninei: Marcu este un om cu totul excepțional dar are o nevastă de-a dreptul cretină. Au ajuns, în sfârșit în fața vânzătoarei, au plătit și unul și altul și în drum către stație inginerul i-a povestit cu lux de amănunte, cum s-a învățat soția lui să înfigă râma în cârligul undiței deși acest lucru îi producea la început repulsie. Carmina
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1497_a_2795]
-
că nu fuseseși singura care uitase umbrela acasă, să fie cofetăria goală. Ba, uite că era. Nu mă întreba cum, nu mă întreba de ce. Sau mai bine zis, în momentul în care m-am hotărât să plec era goală. Nici măcar vânzătoarea, una grasă, brunetă, nu se mai afla la tejghea. Plecase în încăperea anexă. El își încreți pielea ochilor, o cercetă printre pleoape ca printre două pliuri. Rosti insinuant: Deci, mai fusese cineva în cofetărie. Probabil, mai fusese, n-am reținut
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1497_a_2795]