9,821 matches
-
ritm mediu al transmiterii mesajului); * un sistem de canale 5: comunicarea face-to-face presupune, de exemplu, folosirea cu precădere a canalului auditiv (interlocutorul receptează la acest nivel un mesaj verbal, inclusiv cu particularitățile paraverbale ale acestuia) și a canalului vizual (în observarea gesturilor, a mimicii, a posturii, a ținutei interlocutorului; în oferirea de feedback prin anumite gesturi, printr-o mimică sugestivă sprâncenele ridicate întrebător sau neîncrezător, mișcarea capului corespunzătoare negației sau afirmației etc. ; în semnalarea dorinței de a interveni în discuție sau
Comunicare: discurs, teatru. Delimitări teoretice şi deschideri aplicative by Angelica Hobjilă [Corola-publishinghouse/Science/921_a_2429]
-
sau înregistrate). Partea a II-a Tehnici discursive valorificabile în comunicare Comunicarea realizată în condiții optime atât în plan interpersonal, cât și în plan didactic/educațional implică actualizarea anumitor tehnici discursive, a căror stăpânire de către locutor și de către interlocutor presupune: * observarea diferitelor tipuri de comunicare și a valențelor contextuale ale actelor comunicative; * identificarea particularităților acestora; * identificarea tehnicilor discursive valorificate la nivel verbal, paraverbal și nonverbal în anumite contexte comunicative; * decodarea și interpretarea, contextualizată, a indicatorilor verbali, nonverbali și paraverbali identificați; * exersarea
Comunicare: discurs, teatru. Delimitări teoretice şi deschideri aplicative by Angelica Hobjilă [Corola-publishinghouse/Science/921_a_2429]
-
amintește imagini; mișcarea ochilor spre stânga central: locutorul își amintește sunete; mișcarea ochilor spre stânga jos: locutorul dialoghează cu sine (Cameron, 2006, p. 72; Iordănescu, 2006, p. 49 etc.); desigur, în practica/realitatea comunicării, doar o exersare consecventă/susținută a observării și decodării/interpretării acestor mișcări poate avea rezultate relevante; * urmărirea concordanței dintre mesajul verbal și cel nonverbal 21 (cf. Pease, 2002, p. 23; Grigore, 2008, p. 22; Briers, 2009, p. 50 etc.), în condițiile în care, în general, cel nonverbal
Comunicare: discurs, teatru. Delimitări teoretice şi deschideri aplicative by Angelica Hobjilă [Corola-publishinghouse/Science/921_a_2429]
-
pe prima. De aici și direcțiile de analiză și dezvoltare pe care atât locutorul, cât și interlocutorul implicați într-o situație de comunicare, în general, respectiv într-o situație de comunicare teatrală, în particular, trebuie să le aibă în vedere: * observarea diferitelor tipuri de comunicare teatrală și a valențelor contextuale ale actelor comunicative subsumate acestora; * identificarea particularităților acestora, cu accent pe elementele limbajului teatral; * decodarea și interpretarea, contextualizată, a indicatorilor verbali, nonverbali și paraverbali reperabili în spectacolul de teatru ca act
Comunicare: discurs, teatru. Delimitări teoretice şi deschideri aplicative by Angelica Hobjilă [Corola-publishinghouse/Science/921_a_2429]
-
tentă agresivă, ca, de exemplu, „Ai fost vreodată abuzată?”; acceptarea necondiționată de către intervievată; colaborarea cu aceasta; manifestarea din partea intervievatorului a unei atitudini empatice; selectarea cu atenție a intervievatelor și pregătirea lor pentru a se dezvolta o relație bună; ascultarea activă; observarea; oferirea de feedback; parafrazarea; sumarizarea; reflectarea. Vom prezenta în continuare o analiză calitativă (studii de caz) în cazul a trei deținute din totalul celor intervievate. Studiul de caz 1 M.E. - născută în B. pe data de 15.10.1956. Fiica
[Corola-publishinghouse/Science/2153_a_3478]
-
le are asupra stării de sănătate. Astfel, efectul direct al suportului social asupra stării de sănătate a fost pus în evidență în 1979 de Berkman și Syme, care au investigat 6.928 de persoane din California. După nouă ani de observare s-au găsit diferențe semnificative în rata mortalității în rândul celor ce inițial aveau rețele sociale suportive puternice sau slabe. S-a putut observa că dintre bărbații de peste 50 de ani, dintre cei cu cele mai slabe rețele sociale, 30
[Corola-publishinghouse/Science/2153_a_3478]
-
Sarason și Pierce, 1990). Efectul indirect al suportului social asupra stării de sănătate, acela de amortizare a stresului, a fost evidențiat în 1993 de Rosengren și colegii săi care au investigat 756 de bărbați din Suedia. După șapte ani de observare, suportul social a fost invers corelat cu mortalitatea, având un efect similar cu cel al fumatului. Într-un alt studiu realizat de Kennell și colegii săi în 1991, în rândul a 616 de femei însărcinate, a rezultat că grupul de
[Corola-publishinghouse/Science/2153_a_3478]
-
personaje din basmele copilăriei, personaje din lecturile cerute la școală și personaje ca Harry Potter, reținute din filme, de la televiziune și din lecturi libere. Este evidentă confuzia dintre „valoare” și „notorietate”, imputabilă televiziunii. Ca o constatare mai generală, rezultată din observarea supraconsumului de televiziune, este accea că star-sistemul, care este un produs mediatic, fiind asociat cu valorizarea excesivă a notorietății, devenită un apanaj al accesului la micul ecran și al formării percepției publice, exercită o puternică influență asupra modului în care
[Corola-publishinghouse/Science/2153_a_3478]
-
ale secolului Luminilor, dar totul s-a petrecut mult mai repede decât în trecut. Începând cu valorile noi, care se exprimă dealtfel violent, se construiește lumea în care trăim astăzi. Dacă Franța și Belgia constituie înainte de toate câmpul nostru de observare, trebuie subliniat rolul important pe care l-au jucat aici Statele Unite și țările scandinave și să remarcăm răspândirea schimbărilor în toată Europa. Putem să dăm un nume acestor noi valori? Dificultatea este dublă. În primul rând, nu există un curent
by Rudolf Rezsohazy [Corola-publishinghouse/Science/1070_a_2578]
-
72) și am identificat valori: -care sunt universale; -care sunt specifice creștinilor; -care au fost integrate în moștenirea europeană. Am încadrat fiecare valoare în una dintre aceste categorii, ținând cont de o îndelungă observație a opiniilor și comportamentelor. Rezultatele acestei observări au fost corectate prin discuții cu colegii. Rezultatul final a fost obținut prin analiza anchetelor asupra valorilor, acestea fiind examinate în lumi-na variabilelor religioase. Abordând analiza care urmează, cititorul trebuie să se raporteze mereu la faptul că aici, mai mult
by Rudolf Rezsohazy [Corola-publishinghouse/Science/1070_a_2578]
-
Englezii nu știu să gătească"; "francezii mănâncă broaște"; "olandezii sunt zgârciți", "italienii nu sunt serioși"... Cine a demonstrat vreodată aceste opinii? Specificul prejudecății este tocmai acela de a fi o judecată peremptorie, care precedă faptele, refuzând argumentele și opunând rezistență observării. Totuși, prejudecata nu este lipsită de o bază. Este adevărat că gastronomia engleză nu e pe gustul latinilor, dar micul-dejun la Londra e mult mai bun decât pe continent, iar prăjiturile englezești merită efortul deplasării. Este la fel de adevărat că anumiți
by Rudolf Rezsohazy [Corola-publishinghouse/Science/1070_a_2578]
-
lor și soliditatea argumentelor lor, ei împiedică manifestarea adevărului. Ei manipulează opinia, umblă cu șiretlicuri, încearcă să își dezarmeze adversarul pentru a-și impune propriile vederi. Manevrele la care se face apel sunt nenumărate. Oferim aici rezultatele numeroșilor ani de observare a scenei politice franceze și belgiene (am scris deja o primă versiune a rezultatelor noastre de cercetare: Rezsohazy, 2003, p. 110-119). Am dat un nume fiecărei manevre. Cititorul poate completa lista. Etichetarea este unul din trucurile cele mai curente. Ea
by Rudolf Rezsohazy [Corola-publishinghouse/Science/1070_a_2578]
-
nosologice prin intermediul raționamentului clinic care este reprezentat de diagnostic. În sensul acesta remarcăm următoarea structurare a „gândirii clinice” în psihiatrie: fig. p. ms. 28 Suferința ca mod de trăire a bolnavului Gândirea medicală sau raționamentul clinic Boala ca suferință clinică Observarea clinică a bolnavului Sinteza fenomenologică a observației clinice Diagnosticul clinico-psihiatric Fundamentând observația clinică a bolnavilor psihici, pe „metoda fenomenologică”, K. Jaspers ne oferă un cadru lărgit, introducând conceptul de experiență clinico-psihiatrică. Aceasta îmbogățește considerabil cadrul strict medical al examenului clinic
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
viață 1. Această cunoaștere se bazează pe „observația” (voire) și „ascultarea” (ecouter) celuilalt 2 sau, mai exact, pe „discursul narativ” al bolnavului 3. Două aspecte intră în discuție. Pe de o parte, cunoașterea persoanei bolnavului așa cum se poate desprinde din observarea comportamentului acestuia și din relatările trăirilor sale; iar pe de altă parte, din analiza conținutului „discursului narativ” al acestuia considerat ca „material-document” clinic. Orice „discurs clinic” este centrat tematic în jurul suferinței care este descrisă ca o modalitate personală, nouă, neobișnuită
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
care, plecând de la informațiile cuprins în conținutul „discursului narativ” al bolnavului, elaborează printr-o „codificare științifică” relatările subiective, trăite de acesta, sub forma „simptomelor clinice”. Discursul epistemic final este rezultatul unei duble analize clinico-psihologice de „ascultare a suferinței” și de „observare a bolnavului” care se desfășoară în „spațiul clinicii psihiatrice”. Discursul clinic devine, în felul acesta, o structură semantică particulară și complexă, organizată din „simptome clinice” în care sunt cuprinse „acuzele bolnavului”. El este organizat logic, sub forma „Sindroamelor clinice” (complexe
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
propriei sale persoane. În al doilea rând ea constă din „schimbarea de sine” în comparație cu ceilalți. Discursul epistemic va converti, cum spuneam mai sus, suferința în alteralitate, proces patologic sau boală. El reprezintă sinteza finală a raționamentului medico-psihologic care plecând de la „observarea” suferinței ca anormalitate, îi va atribui semnificația simbolică de boală. Conceptul medical de boală, ca imagine clinică a persoanei și ca semnificație medico-psihologică a înlocuirii normalității cu patologicul, reprezintă concluzia epistemică la care „se oprește” raționamentul o dată cu „momentul diagnosticului”. Discursul
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
negativ sau de lipsă” care caracterizează fenomenele psihice morbide, în raport cu cele normale. Cele mai sus prezentate se referă, în primul rând, la limbajul epistemic al psihopatologiei. Acesta exprimă termenii denominativi și conceptele științifice „construite” de cercetătorul psihopatolog, ca urmare a observării și ascultării manifestărilor și relatărilor bolnavilor psihici. Este vorba de limbajul științific. Alăturat acestuia este limbajul empiric, cel prin care bolnavii psihici își exprimă sau îi comunică medicului suferința lor. Acesta are caracteristici și semnificații particulare pe care le vom
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
unui model de gândire fenomenologică. Acum se poate desprinde clar, din cele mai sus prezentate, faptul că „limbajul” și „discursul” referitor la denumirea și descrierea fenomenelor psihice morbide, propriu psihopatologiei, constituie una dintre laturile esențiale ale acestei discipline. Plecând de la „observarea” și „ascultarea” bolnavilor psihici, psihiatrul reconstituie „istoria psiho-biografică interioară” a acestora sub forma unui „context lingvistic” în care cuvintele înlocuiesc imaginile concret-obiective ale suferinței somatice din medicina generală, ele fiind purtătoarele trăirilor subiective ale bolnavilor psihici. În felul acesta psihopatologia
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
o anumită „armătură logică” ce conduce către surprinderea sensului obiectului deja văzut (M. Foucault, J.M. Leger și R. Garoux, J. de Ajuriaguerra, M. Merleau-Ponty, J.P. Sartre). „Privirea obiectului” nu implică însă nici o intervenție asupra acestuia. Ea este mută. Actul de observare al obiectului, în psihopatologie, în prima sa etapă se limitează la ceea ce este imediat vizibil, exterior obiectului. Cea de-a doua etapă a actului de „observație-înțelegere” constă din „ascultarea” obiectului, a persoanei bolnavului, care relatează propriile sale trăiri sau propria
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
suferința trăită și relatată de bolnav, ca experiență sufletească interioară și strict personală, la imaginea clinică a bolii fixată de medic; b) boala se substituie suferinței ca rezultat al unei sinteze a gândirii medicale sau psihologice având ca surse următoarele: observarea (imaginea bolnavului) și ascultarea (discursul suferinței); 2) Examenul clinico-psihiatric transformă persoana care suferă în bolnav psihic sau „dedublează persoana în bolnav”. 3) Examenul clinico-psihiatric „dedublează persoana psihiatrului” în două sensuri: a) explicator al semnificației medico-psihologice a suferinței (atribuie diagnosticul clinic
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
medico-legale psihiatrice sau pentru internare obligatorie sub supraveghere etc.). II) Examenul clinico-psihiatric al bolnavului reprezintă cea de-a doua etapă și este un moment extrem de important în cunoașterea cazului respectiv. Acesta cuprinde următoarele etape: 1) Primul contact cu bolnavul și observarea acestuia se referă la „aspectul”, ca prezență, al individului, ca o primă impresie pe care acesta o face examinatorului. Sunt avute în vedere următoarele aspecte: a) tipul constituțional, biotipul (longilin-astenic, picnic, atletic sau displastic) din care se poate deduce „predispoziția
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
bolnavului, cum ar fi de exemplu următoarele: - scăderea sau pervertirea instinctului alimentar (inapetența, bulimie, anorexie mintală, pică, coprofagie etc.); - în sfera instinctului sexual se notează o diminuare sau o exaltare a nevoilor sexuale, precum și o pervertire a instinctului sexual. i) Observarea reacțiilor, a conduitelor și acțiunilor bolnavului - direct de către medic sau din relatările aparținătorilor acestuia - ne furnizează informații deosebit de utile, cum ar fi următoarele: - reacții bizare, neobișnuite ca intensitate și tonalitate afectivă, crize impulsive sau absența oricărei reacții etc.; - conduite automate
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
să-l surprindă, orientat fie împotriva persoanei bolnavului (autoagresivitate, acte suicidare), fie împotriva celorlalți (violență, omucideri, distrugeri de bunuri, clastromanie, piromanie etc.). III) Examenele clinice complementare ale bolnavului psihic se impun cu obligativitate. Nu trebuie să ne limităm exclusiv la observarea clinică a tulburării proceselor psihice. Este absolut necesar să se facă și un examen somatic al bolnavului, precum și un examen neurologic complet. Acestea pot aduce informații suplimentare prețioase, care vor completa examenul clinico-psihaitric. IV) Examenele și investigațiile paraclinice complementare ale
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
teoretică, dar și etică, se raportează la diagnosticul clinic. Rolul diagnosticului clinic este „de a recunoaște un model clinic particular” (J.K. Wing). Baza criteriologică a clasificării bolilor psihice o reprezintă simptomatologia psihiatrică. Orice clasificare în sfera psihiatriei se întemeiază pe observarea simptomelor și a semnelor pe care le pune în evidență, în primul rând anamneza bolnavului și în al doilea rând, examenul clinic. Pe baza simptomatologiei clinice se va putea întocmi un „glosar de definiții” care să reprezinte o veritabilă „monografie-ghid
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
nivelul caracterului, pe când suferințele psiho-morale afectează conștiința morală a persoanei. În aceasta constă și diferența dintre cele două categorii menționate. SECȚIUNEA a IV-a PSIHOPATOLOGIE ANTROPOLOGICĂ ȘI SOCIALĂ Psihopatologia antropologică și socială are intenția de a depăși cadrele stricte ale observării persoanei bolnavului psihic, ale fenomenelor psihice morbide individuale. Ea își fixează ca obiectiv analiza sintetică a „modelelor de personalitate” și a „modelelor psiho-biografice” din punct de vedere psihopatologic, considerând boala psihică drept o dimensiune ontologică a persoanei umane. Această observație
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]