10,932 matches
-
căzut ca secerate la pământ. Un bărbat și o femeie. Nu puteam să trec pur și simplu cu vederea. M-am dus la doamna respectivă și am ajutat-o. Erau cam trei călători care îi îngrijeau pe fiecare în parte. Observatorul din stație încă nu venise. Cineva a spus: «Sunt bolnavi de epilespsie» și le-a băgat un fel de batistă în gură. Amândoi erau pironiți locului, nu se mai puteau mișca. După aceea, multe persoane mi-au spus că au
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2279_a_3604]
-
le-am văzut. Îmi aduc aminte vag că am văzut un lichd. Da, parcă era ceva apos pe podea. Nu, n-am simțit nici un miros. Am stat acolo vreo trei-patru minute. M-am gândit că trebuia să-l chem pe observator. Însă când să mă duc după el, observatorul venea spre noi. I-am zis: «Aici sunt două persoane leșinate.» Observatorul s-a dus la ele și eu mi-am continuat drumul spre gura de ieșire. Începuse să mi se facă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2279_a_3604]
-
am văzut un lichd. Da, parcă era ceva apos pe podea. Nu, n-am simțit nici un miros. Am stat acolo vreo trei-patru minute. M-am gândit că trebuia să-l chem pe observator. Însă când să mă duc după el, observatorul venea spre noi. I-am zis: «Aici sunt două persoane leșinate.» Observatorul s-a dus la ele și eu mi-am continuat drumul spre gura de ieșire. Începuse să mi se facă și mie rău. Acum că venise obsevatorul era
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2279_a_3604]
-
n-am simțit nici un miros. Am stat acolo vreo trei-patru minute. M-am gândit că trebuia să-l chem pe observator. Însă când să mă duc după el, observatorul venea spre noi. I-am zis: «Aici sunt două persoane leșinate.» Observatorul s-a dus la ele și eu mi-am continuat drumul spre gura de ieșire. Începuse să mi se facă și mie rău. Acum că venise obsevatorul era cazul să ies afară. Pe stradă erau întinși mai mulți oameni. Am
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2279_a_3604]
-
și ambulanța. Și eu m-am dus cu taxiul la spital. Cât timp i-am ajutat pe ceilalți, nu am avut nimic. După ce am terminat, simptomele au ieșit la suprafață. Cred că prima dată am inhalat gaz la metrou. Un observator era căzut în stație. Celălalt observator a venit sus și ne-a rugat să-i dăm o mână de ajutor. Am coborât din nou la metrou cu alți călători. Aerul deja era îmbibat cu gaz sarin. Observatorul mormăia ceva: «Nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2279_a_3604]
-
dus cu taxiul la spital. Cât timp i-am ajutat pe ceilalți, nu am avut nimic. După ce am terminat, simptomele au ieșit la suprafață. Cred că prima dată am inhalat gaz la metrou. Un observator era căzut în stație. Celălalt observator a venit sus și ne-a rugat să-i dăm o mână de ajutor. Am coborât din nou la metrou cu alți călători. Aerul deja era îmbibat cu gaz sarin. Observatorul mormăia ceva: «Nu, eu trebuie să rămân în stație
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2279_a_3604]
-
la metrou. Un observator era căzut în stație. Celălalt observator a venit sus și ne-a rugat să-i dăm o mână de ajutor. Am coborât din nou la metrou cu alți călători. Aerul deja era îmbibat cu gaz sarin. Observatorul mormăia ceva: «Nu, eu trebuie să rămân în stație.» I-am spus că nu e cazul, că este periculos. Încă era conștient, dar nu putea sta în picioare. Spunea: «Trebuie să mă așez.» A trebuit să-l scoatem afară cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2279_a_3604]
-
faptul că trebuie să-i ajut. Numărai pe degetele de la o mână persoanele care se puteau mișca. Era un lucru imperios. Îmi aduc aminte că mirosea a diluant când am coborât. Nu știam ce se întâmplă. Până să ajung la observator, mi se părea că se făcuse întuneric înăuntrul stației. Mi se contractaseră pupilele. I-am cărat pe toți cei căzuți la pământ. Am tras aer în piept și voiam să iau un taxi până la firmă. Atunci mi s-a făcut
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2279_a_3604]
-
am gândit că era vorba de o femeie. Numele ei era Iwata, avea treizeci și trei de ani și a murit a doua zi. Am început să strig la călătorii care treceau pe acolo: «Avem o persoană bolnavă aici. Chemați-l pe observator!» M-am uitat prin jur, dar nu am zărit nici picior de observator. Într-un final a apărut unul. Nu a venit la noi, ci s-a îndreptat spre femeie. Am țipat: «Hei! Și aici e o persoană bolnavă!» Mi-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2279_a_3604]
-
treizeci și trei de ani și a murit a doua zi. Am început să strig la călătorii care treceau pe acolo: «Avem o persoană bolnavă aici. Chemați-l pe observator!» M-am uitat prin jur, dar nu am zărit nici picior de observator. Într-un final a apărut unul. Nu a venit la noi, ci s-a îndreptat spre femeie. Am țipat: «Hei! Și aici e o persoană bolnavă!» Mi-a spus: «Sunt singur aici, și nu pot fi în două locuri în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2279_a_3604]
-
Nu a venit la noi, ci s-a îndreptat spre femeie. Am țipat: «Hei! Și aici e o persoană bolnavă!» Mi-a spus: «Sunt singur aici, și nu pot fi în două locuri în același timp.» Am auzit că și observatorul acesta a fost grav afectat și a fost la un pas de moarte. Încă stăteam pe vine și țineam picioarele bărbatului. Atunci am simțit un miros de ceapă stricată. Puțea rău de tot. Deoarece ne-au spus că era o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2279_a_3604]
-
am mai scos abonamentul, am sărit peste barieră și am luat-o la fugă pe scări strigând: «Gaz! Gaz! Fugiți!» Toți mergeau încet pe scări. Nimeni nu era panicat. Pe deasupra, erau mulți care coborau la metrou. Nu se zărea nici un observator. Nu era nimeni care să le interzică oamenilor să coboare în stație. Am strigat în gura mare, iar cei de sus spuneau: «Nu te alarma!» sau «Ce te grăbești?» Poate că le era frică să nu fac un atac de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2279_a_3604]
-
gura de metrou. Inima îmi bătea din ce în ce mai repede. Eram foarte speriat. Voiam să fiu transportat imediat la spital, însă ambulanțele nu mai veneau. A apărut și poliția. Nu puteau face față situației. Toată lumea dădea indicații. Normal ar fi fost ca observatorii să se ocupe de asta. Era o învălmășeală totală. Unii erau întinși pe asfalt, alții stăteu ghemuiți. Mulți urlau: «Să vină mai repede ambulanța!» Erau și niște muncitori care tocmai făceau reparații pe acolo și care ne-au ajutat. Au
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2279_a_3604]
-
prieten m-a însoțit până în stație. Ne-am întors la Kodemmachō. Era mai bine să mă urc în ambulanță, iar acolo cu siguranță eram salvați. Până când am ajuns noi, toate victimele fuseseră transportate. În final i-au luat și pe observatorii din stație. M-au urcat și pe mine împreună cu ei. Mi se făcuse foarte rău. Parcă aveam o cădere de calciu. Nu puteam sta jos. După ce a plecat ambulanța, i-am rugat să mă lase să mă odihnesc puțin și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2279_a_3604]
-
și i l-am băgat în gură. Apoi i-am băgat și batista. Sau mai întâi a fost batista? La început erau vreo cinci persoane în jur, dar, între timp, toți au plecat, am rămas doar eu. A venit un observator și i-am zis: «Cineva să cheme o ambulanță.» Mi-a zis că toate erau ocupate. Nu era deloc îngrijorat, a spus cu o voce calmă: «Nu mai sunt.» Cu toate că am auzit cuvintele sale, nu înțelegeam de ce. Habar nu aveam
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2279_a_3604]
-
Mai era puțin și începea programul la muncă. De acolo trebuia să o iau pe jos până la Ningyōchō. Nu am avut altă soluție, decât să-l las pe bărbatul acela acolo și să plec. La sfârșit l-am abandonat acolo. Observatorul a venit pentru câteva clipe și apoi a dispărut. În stație nu mai era nimeni, era goală. Mergând am simțit un miros. Ceva care te gâdilă pe gât. «Ce-o fi cu mirosul ăsta?» Parcă ar fi fost dezinfectant. Mi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2279_a_3604]
-
oamenii cădeau ca fulgii de nea. Pe trotuar. Am intrat un pic la metrou să văd ce se întâmplă. Am coborât două sau trei scări. Erau persoane care stăteau întinse cu capul pe scări. Unele stăteau întinse, altele chircite. Un observator căruia îi căzuse șapca pe jos striga sfâșietor: «Mă doare! Mă doare!» Un alt bărbat țipa: «Ochii mei! Ochii mei! Să facem ceva!» Habar nu aveam ce se întâmplase. M-am întos la suprafață și, pe lângă Banca Sanwa, am zărit
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2279_a_3604]
-
părere personală. Ce atâta vorbărie. Pedeapsa cu moartea! De ce lungesc atâta procesul. Nu o să dea verdictul cât timp mai trăiesc. Eu îmbătrânesc și mor. Își bat joc. Asta cred despre proces. Asta-i tot.“ „«Nu contează! Fugiți! Fugiiți!» a repetat observatorul cu voce tare.“ Sugimoto Etsuko (61 de ani) Domana Sugimoto a fost ultima persoană intervievată. Pe data de 25 decembrie am discutat în cofetăria hotelului de la Hatchōbori. Pe fundalul înregistrării se aud colinde de Crăciun, pline de viață. Are pielea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2279_a_3604]
-
ziua atacului, la 08.10 a sunt semnalul de alarmă. Tocmai mă pregăteam pentru ora de vârf. Când colo, se aude: «Biiip!“ Făcea mult zgomot. «Oare ce s-a întâmplat?» M-am uitat în jur și am văzut că un observator a început să scrie ceva pe tabla cu anunțuri. Am citit: «Deoarece la Tsukiji a avut loc o explozie accidentală, pe linia Hibiya nu se mai circulă.» «Ce păcat! De acum urma ora de vârf!» Aranjasem totul și mă pregăteam
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2279_a_3604]
-
aplecat un pic șă am văzut că, pe partea opusă, metroul se afla în stație. Staționa cu ușile deschise. Chiar atunci am văzut un bărbat care mergea clătinându-se. Ziceai că era beat. S-a sprijinit de aparatul de bilete. Observatorul a venit și l-a întrebat: «Ce s-a întâmplat? Ce s-a întâmplat?» Nu înțelegeam. Mi s-a părut ciudat. Nu prea văd oameni băuți așa de dimineață. Bărbatul purta o haină subțire de culoare maro. Paznicul a venit
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2279_a_3604]
-
maro. Paznicul a venit și l-a luat. Nici acum nu știu ce era cu bărbatul acela. Apoi m-am gândit dacă nu cumva avea vreo legătură cu secta Aum. Dintr-odată, s-a făcut întuneric în jur. L-am întrebat pe observatorul care trecea pe acolo: «S-a luat curentul?» Nu avea de ce să se întâmple un asemenea lucru. Diindcă nu mă pricep, am pus și eu, așa, o întrebare. Observatorul s-a oprit, s-a întors cu capul spre mine și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2279_a_3604]
-
odată, s-a făcut întuneric în jur. L-am întrebat pe observatorul care trecea pe acolo: «S-a luat curentul?» Nu avea de ce să se întâmple un asemenea lucru. Diindcă nu mă pricep, am pus și eu, așa, o întrebare. Observatorul s-a oprit, s-a întors cu capul spre mine și a spus: «Aveți dreptate. Lumina e mai slabă.» Atunci au început să mi se contracte pupilele. Când m-am uitat în stație, pe partea cealaltă erau mai mulți călători
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2279_a_3604]
-
-mi închipui ce se întâmplase. Depășea imaginația mea. Dintr-odată a apărut un bărbat alergând și a strigat: «Fugi, bătrâno!» L-am întrebat de ce. Mi-a spus în grabă. Nu știam ce se petrece. «Nu contează! Fugiți! Fugiți!» a repetat observatorul cu voce tare. Mi-am dat seama că nu era de glumit. M-am ridicat de pe scaun. În momentul acela mi se înmuiaseră genunchii. Mă gândeam că era din cauza sperieturii. Cred că, mai degrabă era vina sarinului, decât a fricii
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2279_a_3604]
-
lucruri erau scoase afară. Le-am aruncat pe toate înăuntru: ziarele, revistele. Am închis magazinul, am urcat scările în grabă și am ieșit afară. Deja îmi simțeam picioarele tremurând, mă clătinam. Am început să tușesc. În apropiere am văzut un observator pe care îl știam. Deja i se înroșiseră ochii. Și mie la fel. Erau cărate afară mai multe persoane leșinate. Asta e datoria angajaților de la metrou. Oricât de rău le era, trebuiau să coboare la metrou și să-i ajute
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2279_a_3604]
-
mulți dintre ei și-au pierdut cunoștința și au fost internați. Erau și persoane care făcuseră infarct. Le-au resuscitat și și-au revenit. Am sunat de la un telefon public la biroul din Hatchōbori. Trebuia să le dau raportul: «Un observator a spus să evacuăm zona, m-am conformat ordinelor, am închis magazinul și am ieșit afară.» La birou nu răspundea nimeni. Intra numai robotul. Am lăsat un mesaj: «Sunt Sugimoto din Kodemmachō, s-a întâmplat așa și așa...» Unii dintre
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2279_a_3604]