13,179 matches
-
În nici o alta. La Columbia Haus, se spunea că Dachau a fost modelul pentru toate celelate lagăre de mai târziu, că exista acolo până și o școală specială pentru antrenarea oamenilor din SS ca să fie și mai brutali. Nu erau minciuni. Am fost ajutați să coborâm din vagoane cu obișnuiții bocanci și paturi de pușcă și am mărșăluit spre est până la intrarea În lagăr. Aceasta era Închisă deasupra de o gheretă de pază spațioasă, sub care se afla o poartă cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2260_a_3585]
-
Mircea - da. La Paris - nu, Îl voi vizita pe Îndelete În altă viață. Să trecem peste o lungă perioadă de boală, după Întoarcerea În București, oraș despre care nimic nu am a vă spune - o invazie de lichelism liber, de minciună liberă, de anticomunism și de șovinism libere nu izbutesc să fie contracarate de puținele momente de luciditate necomunistă (nu neo, ne - aici stă esența: nici anti, nici neo, ci ne!); bizar, frazele ceva mai limpezi și viziunea parcă mai degajată
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2122_a_3447]
-
un sănătos și alert instinct al evaluării oamenilor și cărților, cu dreaptă, genuină măsură. Ironiza instantaneu prețiozitatea, dubioasele jocuri de vodevil politic, demagogia de orice fel, xenofobia de orice fel, inclusiv, și mai ales, cea „subtil” ambalată În țopenie elitară. Minciuna, discursurile patetice, de „nobilă”, imaculată intransigență Îl oripilau, ca și distanțarea retorilor „stimați” În Forum de „prostimea” de care se știau, slavă Domnului, dintotdeauna străini, de parcă ar fi coborât, cum spune pe bună dreptate, recent, un poet, „cu hârzobul din
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2122_a_3447]
-
nu sunt apt pentru iluziile intangibilității. Ceea ce ne apropiase - literatura - ne și depărtase, s-ar zice, până la urmă. Oricât fusesem și rămăsesem vulnerabil la seducția Frumuseții, eram totuși, probabil, mai obsedat de Adevăr... și nu Îmi părea bine. „Oroarea de minciună mi-a distrus talentul”, Îngânam, adesea, umilit, cuvintele lui Jules Renard. Carcasa era friabilă, inițierea În traumă fusese precoce. Eram, trebuia să recunosc, captivul propriilor vechi și noi obsesii, mai curând, decât eliberat prin transcendență. Îmi acceptasem Însă, În cele
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2122_a_3447]
-
Dumneavoastră. Dacă mă gândesc la secretul calității aceste cărți, cred că n-aș greși dacă l-aș găsi În onestitate, În moralitate. Valoarea estetică a scrisului Dumneavoastră este atât de ridicată din cauză că sunteți un om moral, un om care urăște minciuna, violența, arbitrarul etc. Atâta coloană vertebrală În scris, câtă onestitate În suflet. Cartea Dumneavoastră are Însă pentru cititor și alt dar, care decurge din prezența reală a sufletului: sensibilitatea. Printre cărțile de proză din anii aceștia, a Dumneavoastră e vie
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2122_a_3447]
-
devină democrați, te-ar scuipa În ochi. Brucan consideră probabil pe români un popor de idioți! I-am scris și lui Nemoianu, ieri, În acest sens. Cred că ar trebui, noi cei din exil ( Încă) să protestăm public Împotriva acestor minciuni și insulte. Te salut cu veche prietenie, I. Negoițescu ș4ț München, 28 ianuarie 1991 Dragă Norman Manea, mai Întâi te rog să mă numești Nego și să mă tutuiești, ca să simplificăm lucrurile. Apoi, Îți mulțumesc pentru textul trimis. L-am
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2122_a_3447]
-
spirituale. Cu care am și rămas, În cele din urmă, În acută comunicare, recunoscător pentru vârsta pe care mi-a restituit-o cu onestitate și pregnanță, acum, când, treptat, toate se depărtează, ireversibil. O carte care incriminează, insistent și eficace, „minciuna, falsul, impostura morală În domeniul suprem gratuit al confesiunii publice care e scrisul”, ca să repetăm vorbele lui Camil despre Zarifopol, Într-o epocă incomparabil mai blândă decât a noastră. Aștept deci cu nerăbdare continuarea. Cu cele mai bune urări, Norman
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2122_a_3447]
-
și Îngâmfarea Nomenclaturii de partid? Comunismul internaționalist opunea, desigur, fascismului naționalist esențiale diferențe ideologice și nu numai. Sunt diferențe care nu ar putea fi ignorate decât de cei cu memorie scurtă și deficit de luciditate, dacă nu și de onestitate. Minciuna și teroarea au fost Însă criterii de competiție și convergență, nu de diferențiere Între cele două sisteme totalitare. Implicită și adesea explicită rămăsese Înrudirea de fond: repulsia amândurora față de dușmanul comun, democrația. Paradoxal, infamul cuvânt era totuși folosit (și este
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2122_a_3447]
-
Pe oameni ca mine, aserviți micului bun-simț „burghez” și ispitelor raționaliste, sceptici și cu stânga, și cu dreapta, și uneori și cu mediana, mulțumindu-se cu compensații solitare, nu prea poți să te bazezi În acțiunea colectivă. Nedreptatea, teroarea și minciuna nu mă lăsau Însă impasibil. Puteau, oare, obsesiile etice, de care nu scăpam, evita la nesfârșit politicul? Aroganța celor care se credeau deasupra „vulgului” mă irita la fel ca ipocrizia celor care vorbeau În numele maselor. La ce Îmi folosea luciditatea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2122_a_3447]
-
În numele maselor. La ce Îmi folosea luciditatea, de vreme ce „corul popular” nici să râdă nu mai avea dreptul? „Sfidarea” istoriei, promulgată de unii „elitiști” de dreapta, după ce le eșuase proiectul totalitar, Îmi părea, pe de altă parte, nu doar prostie și minciună, ci și o măgărie, pur și simplu. Nu, de ignorat nu puteam să ignor ceea ce vedeam și trăiam. Ce valoare mai avea Însă convingerea că scriitorul trebuie să urmeze criteriile estetice În creație și cele etice, ca cetățean?... Încercam să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2122_a_3447]
-
cicatrizate reiau, În condițiile unei existențe damnate, toate actele simple și firești ale vieții, doar că acestea se produc... În infern. Se regăsește În acest roman Întreg repertoriul de fapte oarecare și de stări curente, iubire și egoism, vanitate și minciună, vraja primăverii și dragostea părintească, gustul conversației și extazul mării, contemplarea unui cal și perplexitățile dintr-o sală de cinema, clipe de exaltare și deznădejde și clipele lungi ale așteptării fără obiect. Comunitatea și comunicarea umană sunt Însă ale unor
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2122_a_3447]
-
desprindă, să se cufunde din nou În noianul de gânduri pe tărâmul neîmplinitelor posibilități, pe tărâmul nimănui”. Așteptând aventura străinei pe care o contemplă În sine Însăși, fugara nu uitase, s-ar zice, „minunata, primejdioasa intensificare a sentimentului care Însoțea minciuna și infidelitatea În iubire”. Nu mai rămâne, În cele din urmă, decât o ultimă fracțiune până la ambigua eliberare. Lunecarea, adică, „Într-un teritoriu unde nu ajungea nimeni, teritoriu interzis, descompunerea singurătății absolute... golul care se cască uneori timp de o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2122_a_3447]
-
Puștiul „plăpând, anemic”, scutit de durele eforturi ale pregătirii paramilitare, devenise un exclus, un contemplativ. Adică „rușinea” clasei. Tratat ca infirm, batjocorit, chiar bătut de „camarazi”. Scrisoarea ajungea, apoi, la sfârșitul războiului și descoperirea ororilor naziste. „Consideram documentele o diabolică minciună confecționată de Învingător pentru defăimarea poporului german.” Intervenea aici o figură tutelară „eliberării de matcă”: preotul protestant și profesor de religie. Un pedagog temerar, care condamnase deschis, În clasă, „trufia nemților”. Hulit, șicanat, batjocorit de elevi, „cu tot sadismul de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2122_a_3447]
-
iartă. Bărbați, femei, oameni suntem! Dar să ajungi la 62 de ani călcând orbește dintr-o groapă În alta, dintr-o iluzie În alta?”. Dincolo de gropi și iluzii, pierdute cu vârstele pierdute, rămânea patosul angajării, al interogației, oroarea juvenilă față de minciună și oportunism, păstrată dincolo de vârste. Exacta evaluare a inevitabilului schimb de acomodări cu realitatea era mai ales un proces al maturității, desigur, când trecutul poate fi evaluat fără iluzii și narcisism, dar fraternizarea spontană cu umiliții și obidiții de oriunde
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2122_a_3447]
-
o să aibă de ales decât să meargă pe aici cu burta care se umflă, ca să bată toba. Toată lumea va afla că eu, ca președinte, sunt ținut prizonier de propriul meu Partid. Și asta va face din toată propaganda voastră o minciună. Va fi o reclamă oferită gratis lui Chiang Kai-shek - comuniștii nu au respect pentru umanism. Chiang Kai-shek va râde atât de tare, că o să-i cadă dinții falși din gură. Mao continuă. Sunt pregătit să spun eu însumi poporului adevărul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1921_a_3246]
-
evenimentului se modifică. Îndoielile cresc. Detaliile, datele, orele, minutele, sunt chestionate, comparate și analizate. Devin tot mai insistente cererile privind o explicație. Ea cade în capcana pusă de propriile-i invenții anterioare. Povestea ei începe să se contrazică. Golurile din minciunile ei încep să iasă la iveală. E încolțită. Fața i se înroșește, venele de la gât i se zbat, vineții. Pare îngrozită și se întoarce spre Kang Sheng, implorând din priviri ajutorul lui. La semnal, actorul maestru pătrunde în scenă. Biroul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1921_a_3246]
-
îndreptate spre cer, care păreau ieșite din capitolul despre membrele-fantomă din cartea lui. Imaginile se aprinseră iar în el, imaginile acelea care păliseră încet, timp de nouă luni. Acea dimineață unică, inimaginabilă era reală; tot ceea ce-i urmase era o minciună narcoleptică. O luă spre sud, pe străzile insuportabil de normale, gândindu-se că ar putea trăi liniștit fără să mai vadă vreodată orașul ăsta. Bob Cavanaugh îl întâmpină în restaurant cu o îmbrățișare de urs, pe care Weber o toleră
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1902_a_3227]
-
cu adevărata mea soră? Pot să-ți dau toate datele pe care le am despre ea. Chiar încep să-mi fac griji. Poate că habar n-are ce mi s-a întâmplat. Poate că ăștia îi servesc o grămadă de minciuni. Dacă poți lua legătura cu ea, atâta tot, m-ai ajuta mult. Mai povestește-mi puțin despre ea. Despre caracterul ei. Cum vedea un pacient cu Capgras caracterul? Oare logica, golită de simțire, putea vedea dincolo de spectacolul personalității? Era cineva
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1902_a_3227]
-
ai zice dacă te-aș cupla la niște aparate? Îi arătă lui Mark electrozii care se prindeau pe degete. Practic, îți măsoară conductivitatea electrică a pielii. Dacă te ambalezi sau te stresezi... Deci, cum ar veni, ca un detector de minciuni? — Da, cam așa ceva. Mark chicoti. Nu mă-nnebuni! Acu’ mai vii de-acasă. Dă-l încoa’! Întotdeauna am vrut să fraieresc o chestie din asta. Întinse mâinile. Cuplează-mă, domnule Spock. Weber îi făcu pe plac, explicându-i fiecare pas
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1902_a_3227]
-
maică-mea într-o zi bună. Dar nu-s nici pe-aproape, să știi. Stai așa un pic. Adună teancul de fotografii, mototolindu-le. De unde le ai? În mod stupid, Weber nu era pregătit pentru această întrebare. Trecu în revistă minciunile posibile. Își odihni fața în pumn, îl privi pe Mark în ochi și nu spuse nimic. Mark intră într-o vrie a teoriilor. —Le ai de la ea? Nu înțelegi ce se întâmplă? Credeam că ești un mare geniu de pe Coasta
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1902_a_3227]
-
ești Doctorul Geniu. Tu trebuie să-mi explici mie toate porcăriile astea. Weber recurse la deprinderile profesionale. Poate că dacă facem niște teste, o să ne ajute pe amândoi să ne dăm seama ce s-a întâmplat. Nu era tocmai o minciună, în sine. Văzuse și lucruri mai ciudate. În privința speranțelor era cât se poate de calificat. Mark își mângâie fața plină de cicatrici și oftă. —Bine. Arată ce ai. Dă-te în stambă. Lucrară mult timp. Mark stătea aplecat asupra testelor
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1902_a_3227]
-
strada. Ea nu se retrase. De ce ți-a trebuit atâta timp? Insinuarea din vocea lui o șocă. —Cum adică? Până m-ai căutat? — Nu te-am căutat, Robert. Mă plimbam prin centru. Tu m-ai văzut. El rânji, înduioșat de minciuna ei transparentă. M-ai sunat astă-primăvară. —Eu? Nu cred. Apoi își aminti blestemul identității apelantului. —Păi, era numărul fratelui tău. Dar el era încă în spital. Zâmbetul ăla superior, mai degrabă provocator decât sadic. Nu știu de ce, dar am presupus
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1902_a_3227]
-
profesională, fișa postului său, pe care singur și-o alesese. Să stea liniștit și să urmărească, nu un sindrom anume, ci o ființă care improviza. Dacă nu făcea asta, atunci cronicarii aveau dreptate și tot restul vieții lui era o minciună. Între timp, Mark devenise placid ca un animal marin. Gusta aerul cu înghițituri mari. Știi ceva, domnu’ psihiatru? M-am tot gândit. Cred că eu și cu tine suntem cumva legați. Aoleu, nu-mi face fața aia de neurolog. Știi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1902_a_3227]
-
ea? Nu știu nimic despre ea. —Marfă necunoscută. Mister? Chestia cu lăcățelul și cheița? Câți ani are? Voia să se oprească de tot din vorbit. Dar vorbitul era pedeapsa lui. Merge pe cincizeci, spuse el, mințind cu un deceniu. O minciună fără sens - nu se putea spune că la patruzeci de ani s-ar fi inclus în categoria femeilor mai tinere - după adevărul dur. Barbara era mai tânără. Dar tinerețea era nerelevantă. Îți aduce aminte de cineva? Și atunci își dădu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1902_a_3227]
-
el, cu capul pe pernă. Gândul ăsta prindea contur în el în timp ce stătea treaz în zori, ascultând o mierlă care-și făcea numărul de strigăte furate de la alte păsări: cât despre sine așa cum se autodescrie el, nimeni nu avea așa ceva. Minciuna, negarea, reprimarea, confabulația - astea nu erau patologii. Erau emblema conștiinței, a încercării de a rămâne întreg. Ce însemna adevărul, față de supraviețuire? Chiar dacă plutea, se frânsese, se despicase sau rămăsese în urmă cu o treime de secundă, ceva insista încă: Eu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1902_a_3227]