10,617 matches
-
școală ca să Învăț. Am zâmbit În direcția lui. ― Nu mai spune, tată. Ei bine, În vremurile de față există mult prea multe lucruri care să ne distragă. Nu e vina noastră. I-am făcut cu ochiul Mariei și ea a izbucnit În râs. ― Serios? Cum ar fi? mă chestionă tata. Am ridicat din sprâncene. ― Încearcă să ghicești! ― Aș miza pe băieți. ― Destul de adevărat, râse Maria. Am ridicat din umeri. Nu voiam să-mi amintesc de Victor. ― Scumpo, cum Îți mai merge
Ștefana Paraschiv by Dansul regăsirii () [Corola-publishinghouse/Imaginative/784_a_1490]
-
M-mulțumesc foarte mult, m-am bâlbâit Înainte să Închid... ― Ce s-a Întâmplat? Întrebă Maria zâmbind. M-am uitat amuzată la ea. ― Tu să-mi spui. ― Ce să-ți spun? făcu ea nevinovată. Părea că se abține să nu izbucnească În râs. M-am oprit În mijlocul trotuarului. ― Maria, știu că ai legătura cu asta. Se vede pe fața ta. Acum, fii bună și explică-mi. Ea chicoti. ― Păi, e posibil să mă fi dus să vorbesc cu Angela ieri. De
Ștefana Paraschiv by Dansul regăsirii () [Corola-publishinghouse/Imaginative/784_a_1490]
-
poziția indicată de ea, sperând că Într-adevăr totul va fi bine. Apoi a trebuit să așteptăm. Cincisprezece minute de tortură. Doctorul veni Într-un sfârșit cu radiografia mea și instantaneu ne-am ridicat toți trei În picioare. Eu am izbucnit prima: ― E În regulă? El mă privi serios. Nu puteam citi nimic pe chipul lui. ― E mai bine, spuse el apăsat. ― Pot să dansez din nou? Doctorul Își aținti privirea către tata. ― Eu tot cred că nu este recomandat.... ― Dar
Ștefana Paraschiv by Dansul regăsirii () [Corola-publishinghouse/Imaginative/784_a_1490]
-
cred că nu este recomandat.... ― Dar pot? l-am repezit eu uitând de orice bune maniere. Tata Își puse o mână pe după umărul meu În timp ce ne holbam toți trei la buzele doctorului. ― Teoretic, da, recunoscu el. Eu și Maria am izbucnit amândouă În țipete de fericire. Nu ne păsa că ne privirea toată lumea de pe culoar. Nu ne mai păsa de nimic. ― Trebuie să o sun pe Angela, am spus printre lacrimi. Și apoi, cu un singur telefon, m-am transformat În
Ștefana Paraschiv by Dansul regăsirii () [Corola-publishinghouse/Imaginative/784_a_1490]
-
să plec, am spus eu. Sună-mă! Mi-am tras mâna dintr-a lui și am Început să mă Îndepărtez. Cinci secunde mai târziu, Îmi sună telefonul. M-am Întors către Damian, cu brațele Încrucisate. Mai târziu, am adăugat, aproape izbucnind În râs. 12 O lună mai târziu ― Nu fă asta! Nu! L-am Împins În timp ce el Îmi căuta lacom buzele. Râdeam fără să vreau de cât de mult părea să-și dorească acel sărut. ― A trecut o lună, șopti el
Ștefana Paraschiv by Dansul regăsirii () [Corola-publishinghouse/Imaginative/784_a_1490]
-
asta! Nu! L-am Împins În timp ce el Îmi căuta lacom buzele. Râdeam fără să vreau de cât de mult părea să-și dorească acel sărut. ― A trecut o lună, șopti el. ― Dar ți-am spus că nu vreau cadouri, am izbucnit eu, Încă zâmbind. ― Nu-mi poți refuza o mică plăcere, spuse el. Și, oricum, nu e chiar un cadou. Mă sărută ușor pe obraz, dar tot mi-am ferit buzele. Îmi plăcea să mă joc și el știa asta. ― Mă
Ștefana Paraschiv by Dansul regăsirii () [Corola-publishinghouse/Imaginative/784_a_1490]
-
către baia fetelor. Bianca era evident acolo, cântărind În mână două rujuri. ― Care? Întrebă când mă văzu. ― Sunt aproape la fel, am remarcat eu. O să-ți stea bine cu oricare din ele. ― Alisia! Am nevoie de o părere clară! Am izbucnit În râs. ― Dacă te aranjezi atâta pentru tipul cu care stai În bancă la engleză, te asigur că el no să observe diferența. Bianca mă privi supărată, ca și când spusesem ceva foarte greșit. ― Are prietenă. ― N-am știut, am spus repede
Ștefana Paraschiv by Dansul regăsirii () [Corola-publishinghouse/Imaginative/784_a_1490]
-
spate. Simt că-s un fel de vrăjitoare hâdă, pe care n-o iubește și n-o ajută nimeni. Mi se umplu ochii de lacrimi. Scot un fel de scâncet, apoi un scheunat tot mai jalnic. E clar că o să izbucnesc în hohote de plâns, fiindcă mă simt singură și deznădăjduită. Las oiștea din mâini și vreau să-mi dau vreascurile jos din cârcă, dar o creangă se agață în păr. Încerc s-o desprind. Nimic. Se mai încâlcesc și altele
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2262_a_3587]
-
dau cu piciorul în roata căruciorului, mai să mi-l rup. Din curte răsare Oana cu o lanternă și cu pisica Țila în brațe. Se apropie de poartă încet, nedumerită, îmi vâră lumina în ochi prin grilajul de fier, apoi izbucnește în râs și spune iau mami cum arăți parc-ai fi babacloanța. Îmi vine să-i ard una, dar nu pot, fiindcă am mâinile ocupate și oricum e dincolo de gard. Țip isteric în aia mă-tii oană nu sta cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2262_a_3587]
-
de mizerie. Eu eram cu litera S. Nu era o policlinică a armatei, ci a Universității, iar doctorița cu deget de cauciuc se ocupa în mod normal de studente. Când mi-a venit rândul, auzisem deja o duzină de fete izbucnind în plâns și încă vreo cinci înjurându-le pe controloarele de păsărici, cu tot neamul lor. Mi-am dat datele și-am trecut pe cal. Doctorița avea buzele mozolite cu o pastă corai, încât și acum, după atâta vreme, mi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2262_a_3587]
-
un mort undeva după perdele. Ne-am terminat ceaiul. Nu vrei o țigară? m-a întrebat dna Strickland. S-a uitat în jur căutând cutia cu țigări, dar nu se vedea nicăieri. — Mă tem că nu e nici una. Deodată a izbucnit în plâns și a ieșit repede din odaie. Am fost surprins. Acum presupun că lipsa țigărilor aduse de obicei de soțul ei i l-a readus în minte, și noua senzație că micile bucurii cu care era deprinsă lipseau acum
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2047_a_3372]
-
a dat seama că viața de altădată s-a sfârșit definitiv. Era imposibil să mai menținem conveniențele sociale. — Presupun că ați prefera să plec, i-am spus colonelului, ridicându-mă. Bănuiesc că ai auzit că ticălosul ăla a părăsit-o, izbucni el. Am șovăit puțin. Apoi am răspuns: — Știți și dumneavoastră cum bârfește lumea. Mi s-a spus vag că ceva nu e în regulă. — A fugit. A plecat la Paris cu o femeie. A lăsat-o pe Amy fără un
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2047_a_3372]
-
mai ții la ea? — Câtuși de puțin, mi-a răspuns. Chestiunea era extrem de gravă pentru ambele părți implicate. Dar în maniera în care îmi răspundea era un fel de veselie nerușinată care mă silea să-mi mușc buzele ca să nu izbucnesc în râs. Mi-am amintit că purtarea lui este abominabilă. Am încercat să mă montez ca să ajung într-o stare de indignare morală. Dar dă-o dracului, domnule, mai trebuie să te gândești și la copiii dumitale! Doar nu ți-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2047_a_3372]
-
într-un fel, fie că e într-altul. Am râs: — Ei haide, haide, nu trebuie să ne crezi pe toți atât de proști, întâmplător, știm că ai plecat din Londra cu o femeie. A tresărit puțin și apoi brusc a izbucnit într-un hohot de râs. A râs atât de zgomotos, încât clienții aflați prin preajma noastră au întors capul și unii dintre ei au început să râdă la rândul lor. Nu văd ce e amuzant în asta. — Biata Amy! a rânjit
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2047_a_3372]
-
înțelege de ce. Slăbiciunea trapului parcă-i scotea și mai tare în evidență forța. Curând după ce făcu o mutare se lăsă pe spate și-și privi cu o detașare ciudată adversarul - un francez gras și bărbos. Acesta își evalua situația, apoi izbucni brusc în sudălmi joviale și strângând cu un gest nervos piesele, le trânti înapoi în cutie. Îl înjură cu generozitate pe Strickland, iar apoi chemă chelnerul, plăti băuturile și plecă. Stroeve își trase scaunul mai aproape de masă: — Presupun că acum
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2047_a_3372]
-
trebui să fim foarte îngăduitori cu ei și foarte răbdători. Am rămas de-o parte, puțin stânjenit de scena aceasta domestică, și m-am întrebat de ce insistase Stroeve să vin cu el. Am văzut că nevastă-sa e gata să izbucnească în lacrimi. Dar nu numai pentru că e un geniu te rog să-mi dai voie să-l aduc aici, ci pentru că e o ființă omenească și pentru că e bolnav și sărac. — N-am să-l primesc niciodată în casa mea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2047_a_3372]
-
îngrijit, dar acum avea hainele în dezordine. Părea nepieptănat. Eram convins că a băut, așa că i-am zâmbit. Era cât pe-aci să-l iau peste picior pentru halul în care se prezenta. — N-am știut unde să merg, a izbucnit el. Am trecut pe aici mai devreme, dar nu te-am găsit. — Am cinat târziu, i-am zis. Acum mă răzgândisem. Nu mai puteam zice că băutura îl adusese în halul acesta de evidentă disperare. Fața lui de obicei atât
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2047_a_3372]
-
cu Blanche Stroeve? Nu mi-a răspuns vreme atât de îndelungată încât mă pregăteam să repet întrebarea. De unde să știu? îmi zise el în cele din urmă. Nu putea să mă sufere, și asta m-a amuzat. — Aha, înțeleg! Deodată izbucni furios: — Dracu’ s-o ia! O doream. Dar imediat își recăpătă cumpătul și mă privi zâmbitor: — La început s-a îngrozit. — I-ai spus? Nu era nevoie. Știa. N-am spus nici o vorbă. Era speriată. În cele din urmă am
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2047_a_3372]
-
o tăcere neobișnuită, inexplicabilă. — Băștinașii cunosc prea bine semnele, spuse doctorul. Le-a fost frică să-ți spună și dumitale. Strickland păși spre ușă și se uită afară. Trebuie să fi fost ceva înfiorător pe chipul lui căci deodată cu toții izbucniră în strigăte puternice și văicăreli. Își ridicară glasurile și plânseră. Strickland nu vorbi. După ce-i privi o clipă reveni în încăpere. — Câtă vreme credeți că mai am de trăit? — Cine știe? Uneori boala durează și douăzeci de ani. E o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2047_a_3372]
-
nimeni nu m-ar fi recunoscut. Pentru că în aceste două aspecte contradictorii nu exista nici un punct de contact. Nu vreau să spun că la școală jucam doar rolul unui elev bun cu prefăcătoria unui actor precoce și abia în afară de școală izbucnea adevărata mea fire. Nu... Și într-o parte, și într-alta eram firesc, sincer cu mine însumi. Ceea ce făceam acasă nu-mi stârnea nici o umbră de remușcare, după cum nici strălucirea la învățătură nu mă umfla de auto-admirație. Întotdeauna am fost
Invitație la vals by Mihail Drumeș [Corola-publishinghouse/Imaginative/295579_a_296908]
-
în pauză, Iliuță luă o frunză și-i zise cum știa el o doină de pe valea Oltului, încît se făcu în local o liniște ca de cimitir. Când isprăvi, toată lumea aceea pestriță de mici slujbași, muncitori și oameni fără căpătâi, izbucni în aplauze. Un vlăjgan de la o masă vecină, unsuros și negru, se ridică în picioare: ― Domnule Frunzănescu, să mă ierți dacă am o slăbiciune ca tot omul... ― Să fii dumneata sănătos, replică Iliuță. ― Îmi dai voie să mă prezint, sânt
Invitație la vals by Mihail Drumeș [Corola-publishinghouse/Imaginative/295579_a_296908]
-
veselie. ― Încotro, Monstrule? Pe unde umbli de nu te mai vezi? ― Mă prepar pentru examene, am mințit-o fără a mă sinchisi de porecla ce-mi dăduse. ― Of, școlarul mamei silitor, auzi, s-a pus cu burta pe carte, sărăcuțul! izbucni ea într-un râs zgomotos. ― Dar tu ce faci? am întrebat-o ca să schimb vorba. Ce elegantă ești! ― Da, găsești? a surâs măgulită. Uf, nu-mi place de loc cuna îmi vine taiorul ăsta, am o croitoreasă tâmpită. Apropo, știi
Invitație la vals by Mihail Drumeș [Corola-publishinghouse/Imaginative/295579_a_296908]
-
Așadar, m-am izolat în mine, ca să mă văd aievea întins fără suflare pe catafalc. Mama aplecată asupra mea, mă jelea. Apoi auzeam pe Mihaela plângând în hohote. O înduioșare negrăită îmi copleși ființa, ochii mi se umeziră și am izbucnit în plâns, plângând de propria-mi milă. Dar plângeam cu adevărat și asta era esențialul. Am simțit ca prin vis o ușoară atingere pe umăr: ― Ce faci? Plîngi? Ce ți-a venit? N-o ascultam. Dimpotrivă, mustrarea ei gingașă mă
Invitație la vals by Mihail Drumeș [Corola-publishinghouse/Imaginative/295579_a_296908]
-
Dacă în clipele acelea aș fi avut la îndemînă un revolver, cred că mi-aș fi zburat creierii fără nici o ezitare. Nu mai jucam teatru de rândul acesta. Toate cuvintele pe care le rosteam erau fotografii credincioase ale simțămintelor mele. Izbucnise, printre prefăcătorii, adevărata mea fire și ea vorbea acum. Și vorbea atât de cald și de convingător că nici o forță n-ar fi putut să i se împotrivească. Într-adevăr, cine s-ar fi încumetat să reziste acelui torent de
Invitație la vals by Mihail Drumeș [Corola-publishinghouse/Imaginative/295579_a_296908]
-
iunie, pe când ne aflam în salonul lui Coleșiu (afară ploua) Mihaela veni cu o veste: ― Azi împlinesc 21 de ani. Sânt după cum vedeți, mai bătrână decât Cio-Cio-San. Parcă s-ar fi produs o explozie. Toți am sărit în picioare ca să izbucnim apoi în urale: ― Să trăiești! La mulți ani! Sănătate și noroc cu toptanul! Coleșiu, profitând de ocazie, o săruta mereu când pe un obraz când pe altul: ― Mînca-o-ar pe ea unchiul de majoră... Această aniversare fu o adevărată petrecere spirituală
Invitație la vals by Mihail Drumeș [Corola-publishinghouse/Imaginative/295579_a_296908]