10,472 matches
-
scriitori dorind să se elibereze de o moștenire grea, paralizantă, incapabilă să mai hrănească noi variante artistice, și să se alinieze într-un fel literaturii moderne practicate aiurea, în Europa de vest mai ales. Revoltându-se împotriva unei estetici dogmatice, devenite aproape religie, ce ținea de spiritul persan, poetic prin excelență, (zaban-e șirin = limbă dulce, cum îi place iranianului să se laude cu limba lui), manifestat în poezia lirică, didactică sau narativă, unii scriitori și-au propus să consacre efortul lor
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1882_a_3207]
-
clasa a doua primară, am descoperit că și tata lăsa o urmă, aici erau peste tot asemenea urme, cum nu văzusem nicăieri în B. Urme care te duceau cu gândul la încălțări grele, urme apoase imprimate în resturi de zăpadă, devenite drumuri lucioase, pe unde trecuseră oameni mulți și care pentru mama însemnau murdărie, transformată într-un brun lăptos când umezeala se zvânta și luciul se opaciza. Urmele tatei însă erau altfel, ele nu trădau doar o talpă adâncă de cauciuc
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2294_a_3619]
-
și am spus în dialectul meu, așa cum învățasem în B.: „coc“ se scrie cu C, ca și cuvântul „coardă“, tot cu un C. Și am văzut fețele băieților și fetelor din jurul meu, încă roșii de ger, gurile larg deschise, ochii, deveniți brusc mai înguști și mai strălucitori, le-am auzit hohotele de râs în care se simțea o destindere totală, chiar și o notă de vulgaritate, am văzut cum domnișoara, căreia îi năvălise sângele în obraji, lovea cu nuiaua în pupitru
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2294_a_3619]
-
de oftalmologie, într-o noapte a „orbirii“. Atunci și-a dat seama cât de săracă era colecția lui de amintiri cu care trebuia să-și petreacă tot restul vieții, imagini care nu arătau încă nimic dintr-o viață de adult, devenite deja mai șterse și mai lipsite de culoare, de parcă s-ar fi uzat cu fiecare privire. Și acum se uita la diapozitivele lui Onkel Ralph, pe care acesta le comenta pe larg, în timp ce noi făcuserăm un semicerc în jurul aparatului care
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2294_a_3619]
-
legea lui Ohm, din fizică, transformată În legea lui Om: un om drag este cel care lasă În urmă mai multă absență decât a Însemnat prezența lui... Mai multă singurătate decât Înlocuia existența lui alături și Împreună. Singurătatea, iat-o devenită boală cronică pentru noi. Nu ajută nici un fel de pastile. Vă trimisesem, În coletul pierdut, cinci exemplare dintr-o antologie a liricii românești contemporane, apărută În România (În limba germană, la editura Kriterion). Multe texte au o strânsă legătură cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2122_a_3447]
-
marele public era preocupat de altă moarte, survenită În același timp, cea a actorului Amza Pellea, incomparabil mai popular, dar dispariția Sburătorului cu blonde plete care ne marcase tuturor tinerețea nu a scăpat totuși de omagierea festivă. Fracturată, firește. Partidul devenit, În sfârșit, prin oportunismul Înmulțiților, al celor mulți, Își sporea sinistrele paradoxuri. Partidul mulțimii de oportuniști nu mai era doar Partid Unic, ci se transformase În Persoană Unică. Cultul Celui mai Iubit, urât și blestemat de toți. Teroarea anonimizării supușilor
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2122_a_3447]
-
doar pentru Cioran și Ionesco sau pentru Marta Petreu Însăși. Iritabile sunt sufletele omenești, Într-adevăr, cum spune Caragiale (și consimte Marta Petreu), la... „atingerea naturii”. Arta Însăși ar putea fi văzută, În definitiv, ca o consecință a acestei iritabilități devenite creatoare. „Toți suntem iritabili, puțini sunt expresivi”, amintea marele Caragiale. Inteligenta sa admiratoare de astăzi este, cu siguranță, una dintre cele mai expresive personalități literare ale României actuale... * Un extraordinar fragment memorialistic despre tatăl ei, publicat În Apostrof, anunță, s-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2122_a_3447]
-
poetului ar trebui să fie mai pură și mai distinctă decât zgomotul (sau muzica confuză) a Istoriei”. Felul În care citatele se conectează la și se revelează prin relatarea intitulată „Vânătoarea de vrăjitoare” din vremea „socialismului real” al României ceaușiste, devenită și aceasta astăzi un citat, mă lasă acum, ca și atunci, pe gânduri. Incidentul de la care a pornit Plicul negru Vânătoarea de vrăjitoare din strada Trapezului Am mai scris În revista noastră că violența nepedepsită la adresa naturii (a animalelor, a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2122_a_3447]
-
ea Însăși, o asociație prin cei peste 200 de membri ai ei) fusese, În 1981, ales pentru prima dată prin vot secret, așa că era alcătuit din oameni „de bine”, chiar dacă includea, inevitabil, și câțiva foști sau actuali Înalți activiști culturali, deveniți și ei, În ultimii ani, aliați mai mult sau mai puțin codificați ai Împotrivirii față de grotescul cult al „personalității” noului Vlădică al Țării. Mi-am dat seama că Bănulescu voia să evite, cu orice preț, alegerea ca secretar a lui
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2122_a_3447]
-
două sisteme totalitare. Implicită și adesea explicită rămăsese Înrudirea de fond: repulsia amândurora față de dușmanul comun, democrația. Paradoxal, infamul cuvânt era totuși folosit (și este și astăzi) de extrema stângă, rareori de extrema dreaptă. Fascinația pe care marile idei - chiar dacă devenite sloganuri - umaniste o exercită și va continua, probabil, deloc inexplicabil, s-o exercite asupra publicului larg, ca și asupra intelectualilor și artiștilor nu se explică Însă decât parțial prin nevoia extremiștilor de a apela la principiile majorității căreia nu Îi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2122_a_3447]
-
și forfecat fără milă nuvela Perfecționarea unei iubiri, venind după marele succes al microromanului său de debut, Tânărul Törless, l-a afectat dureros și l-a plonjat Într-o criză de autointerogare pusă, după cum rezultă din jurnalul său, sub Îndemnul (devenit reproș) al cuvintelor lui Goethe: „să accezi doar la plenitudinea vieții umane”. De fapt, tocmai În așa-zisa „plenitudine” și Într-o convențională percepție a existenței umane nu era Musil interesat, chiar dacă realitatea cotidiană furnizează adesea prozei sale surprinzătoare și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2122_a_3447]
-
din chiar premisa kafkiană și premergătorul nostru clovnesc K. nu ar fi putut decât să fie atras de o astfel de ipoteză a autodistrugerii. Exilat Într-un trup de gândac, dar condamnat să-și păstreze sufletul și mintea de om, devenite, parcă, Încă mai umane, Gregor Samsa redevine ceea ce fusese, mereu, În familie și În afara ei. Pentru cobaiul imposibilului, expatrierea nu era doar o variantă extravagantă a Înstrăinării. Expatrierea fusese uneori o somație imediată, urgentă, chiar demonică. „Jegoasa liotă - așa i-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2122_a_3447]
-
țin În loc și ruinează „progresul”? Nu, profesorul nu dăduse glas Îndoielilor. Continua să asculte frazele străine, preluate din caligrafia clară, În tuș negru, de pe foile dictando și sonorizate evaziv, În fonetica aventuroasă a noului său rol. „Bérenger striga vecinilor săi deveniți Rinoceri să respecte regulile conviețuirii: «Încetați!... Zgomotele sunt interzise! E interzis zgomotul!», deși el Însuși nu le respectase. Bețiv, chiulangiu, cu o Înfățișare de delincvent! Și tocmai În vremuri de răzmeriță, Bérenger se agață de «codul social», nepregătit să adopte
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2122_a_3447]
-
gata, oricând, să-și riște viața În Înfruntarea cu Hitler, dar nu și cu guturaiul.” Trăia acest om În Galuth? Trăia În entitatea sa, nu În exil. „Da, Kafka trăia În Galuth. Scriitorii idiș care Îl fascinau, nu. Această suficiență devenită virtute, agresată din toate părțile, rămâne un măreț exemplu de rezistență. Desigur, nu aș râvni să devin membru al acestui ghetto pentru a fi circumcis, dar exemplul, ca metaforă, este fascinant. Am Încercat să scrutez acest tip de izolare sau
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2122_a_3447]
-
moarte conștientă. La finele cărții, Carlo și Spino se unesc cumva: Carlo nu mai este cu adevărat mort, nici Spino cu adevărat viu. * Stimulant a fost și dialogul despre volumul Pereira declară. Cui se adresează, de fapt, „declarația” lui Pereira, devenită roman? Vreunui serviciu de poliție după cel de-al doilea război mondial, când dictatura din Portugalia nu mai avea ca aliat nazismul și când eroul se afla, probabil, refugiat În Franța, unde Își salvase În ultimul moment pielea de urmăritori
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2122_a_3447]
-
grădinile rodind râsul Îndrăgostiților, În veghea nocturnă, când auzi xilofonul de fildeș al pustiului. Amintiți-vă pâlnia telefoanelor turmentate de codul iluziilor și ascultați vuietul de șrapnel al urii În fiecare zi și fiecare oră și fiecare clipă a secolelor devenite piatră. Dăltuiți amintirea ororii În calendarele voastre diurne și nocturne, superbele zile și nopți ale incertitudinii, și repetați-le fiilor voștri și fiilor dușmanilor voștri. Dacă acesta este un om Întreabă acum pribeagul ascultând, alături, umbra venită, și ea, În
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2122_a_3447]
-
Dar Partidul Comunist? îi zic. Nu poate să-l scape Partidul? Ea scutură din cap, zice că nici Partidul însuși nu stă prea bine. Membrii s-au dat la fund și au întrerupt comunicarea din motive de siguranță. Căpetenia războinică devenită șef de stat, Chiang Kai-shek, a trădat legământul de a se uni cu comuniștii. A ordonat un raid militar ca să-i aresteze pe comuniști. I-a proclamat pe comuniști drept cel mai mare dușman. Ordinul lui sună așa: Dacă trebuie
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1921_a_3246]
-
lui Mao cum că ea e șefa Bandei celor patru a devenit un titlu incriminatoriu oficial. 22 Pe 1 octombrie 1975, de Ziua Independenței Naționale, presa din Shanghai, în frunte cu Vestea eliberării, lansează o serie de articole despre împărăteasa devenită împăratul Wu, din dinastia Han, pe la anul 200 d.H. Ele laudă înțelepciunea și puterea lui Wu și succesul ei în conducerea Chinei vreme de jumătate de secol. Lângă articole sunt imagini cu Doamna Mao Jiang Ching. Pozele ilustrează vizitele ei
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1921_a_3246]
-
după multă vreme. Era întruchiparea cordialității deschise pe care o recomandau cărțile lui. Cei doi își vorbeau în șoaptă, unul anxios, iar celălalt liniștitor. — Crezi că pot să-l întreb? spuse Mark. Barbara bătea cu degetele în dosarul lui Mark, devenită brusc o profesionistă calificată, din cap până-n picioare. —Categoric. E o somitate. Dacă poți sta de vorbă cu cineva, el e acela. Mă întorc mai târziu, ca să-ți faci exercițiile. — Poți să-mi dai în scris chestia asta? strigă Mark
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1902_a_3227]
-
lipsește doar o urmărire tare cu elicoptere ca să devină un clasic. Sau o scenă cu scufundări în pielea goală, ceva de felul ăsta. Dar e ieșită fix din Nebraska. Până la urmă, m-a prins. Weber se întinde să ia povestea devenită inutilă. O mână șerpuiește și o înșfacă pe a lui. —Domnu’ doctor? E o chestie pe care n-o pricep. Am salvat-o. Eu sunt... îngerul păzitor al femeii ăleia. Îți vine să crezi? Eu. Cuvintele par greoaie și străine
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1902_a_3227]
-
un ultim grad de oinfidențialitate”. Filosofia vieții și viziunea asupra epocii istorice este cea firească, a Omului sau a „cetățeanului de rînd”, cum Îi place să spună naratorului plin de vitalitate, dar pînă la urmă și stresat și sceptic. Eroul devenit, prin peripețiile biografiei, om de cultură, Își asumă, inconștient și conștient, rolul de apărător al vieții, al valorilor etice. Spiritul său pur, descoperirea antiumanului În lume se opune categoric regimului. Regimul apare În toată nuditatea sa, deghizat, În limbajul patetic
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2020_a_3345]
-
Îi spui că ți-ar plăcea să fii pianist și să cânți ca Enrico Caruso. Îi exemplifici interpretând o melodie din filmul Un cântec străbate lumea. După ce Îi spui minciunile cu pianul și Caruso și Îi cânți melodia din film deveniți prieteni. El Îți mai povestește de un fotbalist Cociș, jucător În echipa națională a Ungariei, care a fugit În Spania când a fost contrarevoluția la Budapesta și că mama lui este Învățătoare și chiar i-a fost lui Învățătoare și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2020_a_3345]
-
nu e motivul real pentru care divorțez de Mark. În toți acești ani când am crezut că ne mișcăm împreună în aceeași direcție, noi am fost de fapt pe drumuri ușor diferite, care, treptat, s-au îndepărtat de o tangentă devenită imperceptibilă. Și acum, când eu voiam - aveam nevoie - să ne îmbarcăm pentru cea mai importantă călătorie a noastră împreună, când îmi împachetasem sandvișurile emoționale, cumpărasem biletul cu un preț uriaș, petrecusem ore întregi pe internet făcând traseul și mă declarasem
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1939_a_3264]
-
Sfânta Sofia. Acum era chiar dangătul sfânt, și nu răpăiala seacă a toacei de lemn. Aici pe pământul împărăției otomane! Își aminti făgăduiala pe care creștinii cuceriți de Islam o făcuseră califului acum o mie de ani, făgăduială impusă și devenită lege: Când ați venit asupra noastră noi am cerut îndurare - aman - pentru noi și pentru neamurile noastre și pentru toți cei de credința noastră în schimbul haraciului și al umilinței noastre. De-acum înainte nu vom mai construi în orașele noastre
Ultimul Constantin by Ileana Toma () [Corola-publishinghouse/Imaginative/834_a_1866]
-
reticența teatrelor. Umorul autorului e stenic și contaminat. Scenele noastre cam duc lipsă de haz. Pe dramaturg îl cunosc, ca să "intertextualizez" și eu, de pe vremea cînd mi-a procurat o revistă "Teatrul" (cu piesa lui Ion Nicolescu Ghete și Haine, devenită Pe Văratec în sus și reprezentată cu titlul Și totuși Eminescu, gest pentru care profit de prilej îi mulțumesc călduros. Nu pot decît să-i doresc spectatori pentru piesele sale, "cel mai important personaj al vieții teatrale" fiind, și-n
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1557_a_2855]