10,617 matches
-
mă mulțumesc să creez un obicei între noi, dar îmi dau seama ce șubred va fi în fața primei ei mânii, imediat ce voi escamota ceva din viața noastră în fața unui străin), vanitatea ei va fi mai puternică și va trebui să izbucnească. Mereu aceeași concluzie, că tot ce s-a întîmplat n-a schimbat nimic, că suntem în aceeași luptă ca și odinioară, egali în drepturi. Am un teanc de scrisori de la Ioana; am încercat, în lipsa ei, să le recitesc, dar am
O moarte care nu dovedește nimic. Ioana by Anton Holban [Corola-publishinghouse/Imaginative/295595_a_296924]
-
se taie capul copilului, era hotărât să-și riște viața contrazicându-și stăpânul. Dar, încă de la începutul audienței, nu aceasta păruse să fie intenția lui Nobunaga, începu el acum să-și dea seama. Simțind privirea directă a lui Hanbei, Nobunaga izbucni, dintr-o dată, în râs și vorbi ca și cum nu și-ar mai fi putut ascunde propria neghiobie. — Uită toate astea. Eu însumi am regretat acel ordin, aproape imediat ce-l dădusem. De fel, sunt, pur și simplu, un om foarte bănuitor. A
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2248_a_3573]
-
grăbiră să se pregătească pentru moarte. Printre ei, soția lui Katsuyori stătea așezată ca și cum încă s-ar mai fi aflat în conacul ei din citadela interioară. Cu fața ca o floare albă, privea în jur, amețită. Femeile care o înconjurau izbucniseră în lacrimi. Dacă tot ne-a fost scris să ajungem aici, mai bine am fi rămas în castelul cel nou de la Nirasaki. Ce jalnic. Așa se cade să arate soția seniorului clanului Takeda? Lăsate în voia lor, femeile plângeau nenorocite
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2248_a_3573]
-
tragica lor soartă ca la ceva ce nu mă interesează. — Stăpâne, ai primit o provincie. Clanul nu duce lipsă de nimic. Gândește-te la favorurile cu care ne-a gratificat. În acest moment, Mitsuhide își pierdu controlul, iar cuvintele sale izbucniră ca apele unui râu care se revarsă: — Ce favor înseamnă provincie neînsemnată ca asta? Probabil c-aș fi primit-o chiar și dacă nu făceam nimic deosebit. După ce va primi tot ceea ce vrea de la mine, nu voi fi nimic mai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2248_a_3573]
-
înțeles, stăpâne. Dengo porni imediat spre Koriyama. Înainte de a apuca să se întoarcă, însă, sosiră cercetași anunțând că forțele lui Hideyoshi se îndreptau spre răsărit, iar avangarda ajunsese deja în provincia vecină, Hyogo. — Cu neputință! Trebuie să fie o greșeală! izbucni Mitsuhide, când auzi vestea. Nu-i venea să creadă că Hideyoshi putuse încheia pace cu clanul Mori și, chiar dacă o făcuse, că reușise să-și deplaseze imensa armată atât de repede. Nu cred că e un raport fals, stăpâne, spuse
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2248_a_3573]
-
unde drumul ocolea un pâlc de bambuși, îi așteptară pe Mitsuhide și grupul său. Siluetele celor doi oameni și lucirile lăncilor se vedeau limpede în umbra copacilor, care se înălțau la cincizeci de metri mai în față. Deodată, în întuneric, izbucniră zgomote de bambuși călcați în picioare și mormăielile unui animal sălbatic. Tatewaki, care-și mâna calul înaintea lui Mitsuhide, privi, instinctiv, înapoi. Gardul din surcele al unei colibe cufundate în umbra desișului de bambus era mărginit de întuneric. La vreo
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2248_a_3573]
-
orașului se înmulțise enorm, ceea ce, pe fondul arșiței din toiul verii și al mărimii reduse a localității, crea o atmosferă teribil de confuză și zgomotoasă. În timp ce caii alergau cu furie pe străzi, vasalii se luau la bătaie și peste tot izbucneau incendii, nimeni nu mai avea timp să se plictisească. Spre sfârșitul lunii, sosiră cei doi fii rămași în viață ai lui Nobunaga, Nobutaka și Nobuo, odată cu foștii săi generali, inclusiv Katsuie și Hideyoshi. Numai Takigawa Kazumasu încă nu-și făcuse
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2248_a_3573]
-
Samboshi părea foarte încântat de marea mulțime a oamenilor în ținută completă de gală și respinse violent mâna dădacei. Când aceasta îl luă în brațe și se ridică să iasă, începu, dintr-o dată, să dea din mâini și din picioare, izbucnind în plâns. Apoi, aruncă îndoitura din hârtie în mijlocul seniorilor așezați. Dintr-o dată, ochii tuturor se umplură de lacrimi. Ceasul bătu de amiază. În marea sală plutea o tensiune aproape palpabilă. Katsuie începu cuvântarea de deschidere: — Tragica moarte a Seniorului Nobunaga
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2248_a_3573]
-
calitățile naturale firești pentru a fi urmașul stăpânului nostru. Omul ales de mine este Seniorul Nobutaka. Era o declarație foarte bine formulată, care semăna mai curând cu o proclamație. Katsuie își spuse că era deja stăpân pe situație. Cineva, însă, izbucni: — Nu, nu e just. Era Hideyoshi. — În ceea ce privește descendența, continuă el, succesiunea corectă se transmite de la fiul cel mare al lui Nobunaga, Seniorul Nobutada, fiului acestuia, Seniorul Samboshi. Provincia are legile ei, iar clanul are regulile sale proprii. Chipul lui Katsuie
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2248_a_3573]
-
bău dintr-o singură înghițitură. — Așa. Și dumneata? — Eu nu am asemenea talente, zâmbi Hideyoshi. La refuzul lui Hideyoshi de a bea, Genba insistă: — De ce nu bei? — Nu țin la băutură. — Cum! Doar un piculeț. — Beau, dar nu mult. Genba izbucni într-un râs tunător. Apoi spuse, destul de tare ca să audă toată lumea: — Zvonurile pe care le auziți sunt, cu siguranță, adevărate. Seniorul Hideyoshi se pricepe să găsească scuze și este, fără îndoială, modest. Demult - acum peste douăzeci de ani - nu era
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2248_a_3573]
-
Încă de pe vremea când amândoi eram tineri, coarnele acelea erau cumplit de înspăimântătoare - mai cu seamă pentru mine. De fapt, coarnele Demonului mă speriau chiar mai mult decât toanele lui Nobunaga. — Ați auzit? râse Inuchiyo. Ați auzit, domnilor? Ceilalți doi izbucniră și ei în râs. Faptul de a spune asemenea lucruri de față cu ei nu prea însemna să le vorbească de rău seniorul pe la spate. Mai degrabă, simțeau că îi împărtășeam gândurile, pe care nu le puteau contrazice. Mintea omenească
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2248_a_3573]
-
l-am muștruluit strașnic, dar Seniorul Genba n-a consimțit să se retragă. Al șaselea raport fu la fel. Katsuie nu mai avea energie să se înfurie și, dacă nu s-ar fi aflat pe câmpul de luptă, ar fi izbucnit în plâns. În schimb, nu făcut decât să se cufunde în amărăciune, învinuindu-se, cu regret, pentru iubirea orabă pe care i-o purtase lui Genba până atunci. — Eu sunt cel care a greșit, se tânguia el. Pe câmpul de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2248_a_3573]
-
pentru cei învinși decât pentru învingători. — Asigurați-vă că vom fi cucerit zidurile înconjurătoare la vremea când se va albi cerul, odronă Hideyoshi, după care așteptă, liniștit, zorii zilei. Orașul era de asemenea destul de calm. În două sau trei locuri izbucniră incendii. Nu fuseseră aprinse de oamenii lui Hideyoshi ci, mai probabil, le declanșaseră, accidental, orășenii buimăciți. Întrucât puteau servi pentru iluminarea atacurilor prin surprindere ale soldaților din castel, fură lăsate să ardă toată noaptea. Feluriți generali intraseră și ieșiseră din
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2248_a_3573]
-
cu lemn de aloe și un mic clopoțel de aur. — Câți ani aveți? întrebă Hideyoshi. Dar nici una dintre fete nu vru să răspundă. Dimpotrivă, buzele li se albiră atât de tare, încât dădeau impresia că, dacă erau atinse, ar fi izbucnit în plâns. Hideyoshi râse încetișor și le zâmbi. — N-aveți de ce vă teme, micuțele mele prințese. De azi înainte, veți putea să vă jucați cu mine. Și le arătă cu degetul spre nasul său. Sora cea mijlocie râse puțin, poate
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2248_a_3573]
-
de samurai se găseau tați și mame în slujba seniorilor provinciali din Osaka și Kyoto, ai căror copii îi serveau pe generalii armatei răsăritene. Frații luptau în tabere separate. Astfel se pregătea tragica scenă pentru conflictele sângeroase, care aveau să izbucnească în sânul familiilor. Hideyoshi cunoștea greutățile amarnice pe care le prilejuia războiul. Lumea se afla în război de pe vremea copilăriei lui, când trăia în casa dărăpănată a mamei sale din Nakamura. La fel fusese și de-a lungul numeroșilor săi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2248_a_3573]
-
pe un om care făcea un joc dublu. Iar când Niwa Nagahide inițiase o reconciliere, Kazumasa fusese cel care participase la negocieri. Îl suspectau pe Kazumasa că se ascundea înt-un fel și în spatele celor mai recente manevre. Când aceste sentimente izbucniră, dintr-o dată, într-o agitație zgomotoasă, ajunseră și la urechile lui Ieyasu, cu toate că se afla la o oarecare distanță. Un paj veni grăbit pe coridor, spre vasali. Sunteți chemați! anunță pajul. Luați prin surprindere, oamenii se uitară cu uimire unii
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2248_a_3573]
-
și la asta mi-am amintit cum îi zice! Aha, da, așa e, rogojină, cum am putut să uit? Și atunci cum, pune rogojină pe tavan? Nu rogojină. Se pune trestie. Și peste el tencuiește? Cine tencuiește? Proprietarul, cine altcineva! izbucnește Niusea cu năduf. Păi atuncea spune și tu "se tencuiește". Ei, da, sigur! Se putea să nu-mi găsești tu nod în trestie! În papură. Doamne, ce expresii! Nod în papură! Da. Asta fiindcă papura e așa, dreaptă și... cum
by PAUL TUMANIAN [Corola-publishinghouse/Imaginative/993_a_2501]
-
în surdină. Dincolo de teren, în tribună, cei doi băiețandri priveau indiferenți. Rareș o vedea pe doamna Mușat vorbind la microfon. Dar ce tot spunea doamna Mușat? Ceva care stârnea fierbere în mulțime? Chiar lângă urechea sa îl auzea pe Radocea izbucnind indignat: Nu se poate!... Și fiindcă Rareș se întorcea răvășit și nedumerit spre el, Radocea îi răcnea drept în față: Ai auzit ce-a spus? N-ai auzit? Lenghel Iosif! Ăsta cică a câștigat concursul!... În jur mulțimea sâsâia și
by PAUL TUMANIAN [Corola-publishinghouse/Imaginative/993_a_2501]
-
mama ieșise să deschidă. Era poștașul. Aveți o telegramă, a spus el. Nu vă neliniștiți, e de bine. O felicitare de la bunicul. Mamei i s-au tăiat genunchii. Răvășită toată și poate și revoltată, a strigat la el, gata să izbucnească în plâns: Cum, de la bunicul? Care bunic? I se umpluseră ochii de lacrimi și îi tremurase buza de jos chiar și câteva zile mai târziu, când, venit s-o iau pe Iulia înapoi acasă, îmi povestise întâmplarea. Pe moment, nu
by PAUL TUMANIAN [Corola-publishinghouse/Imaginative/993_a_2501]
-
ce-mi pică în gheare nu scap! amenință ea în glumă. Dragoș găsi atât de absurd contrastul dintre Alexandra cea ponderată de toate zilele și femeiușca mondenă și dezmățată ce încerca să pară acum, după câteva înghițituri de vin, că izbucni în râs. Alexandra râse și ea. Vreo două capete zâmbărețe se întoarseră spre ei, dar nimeni nu se apropie. Scuză-mă, spuneai ceva mai înainte? Nu-mi amintesc exact cuvintele, dar în esență mă plângeam, asta e. Mă plângeam că
by PAUL TUMANIAN [Corola-publishinghouse/Imaginative/993_a_2501]
-
o simplă bătaie de joc. Eu vorbesc despre teroarea adevărată. Cea care pândește din umbră în orice situație cotidiană, cam la fel cum întunericul pândește automatul de colo. Și a arătat înspre un automat din partea întunecoasă a vagonului. Un fluierat izbucni și apoi se stinse, iar trenul porni din nou, zguduindu-se. Își mișcă șezutul, aplecându-se într-o poziție didactică, de profesor. — Știi poezia aceea a lui Roethke, cum e? „Toată sila plicurilor maronii și mucozitățile, /dezolarea din igienicele toalete
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1919_a_3244]
-
plecați imediat ce reușim să facem abur. Înainte să apuc să-mi dau seama despre ce vorbea, o mână mă trase de poala hainei. — Hai, stai jos! Vreau să-ți spun și restul poveștii. M-am supus. Impiegatul închise ușa, fluieratul izbucni și se stinse, iar trenul o porni din nou prin întunericul din jur. În mine se schimbase ceva. Aveam senzația că se eliberase ceva, că se rupsese un fel de membrană. Mi-am scuturat capul cu putere într-o parte
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1919_a_3244]
-
simțise încurajat, ba chiar susținut, să meargă și mai departe cu satira. — Și cu ginecologu’ militar care a rămas cu mâna băgată în pizda nevestei comandantului? Așa-i că vreți să știți ce s-a întâmplat cu ăsta? Așa-i? Izbucniră și mai multe urlete. Din motive necunoscute, gagurile cu vagine prinseseră la public mult mai bine decât glumele de mai devreme ale lui Razza Rob, unele cu căcat, pișat și borâtură. Așa-i că vreți să știți? Așa-i? Folosea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1919_a_3244]
-
i se mișca încoace și încolo ca un cărucior de cumpărături. Punga minusculă dintr-un material cu picățele, care avea ghinionul de a conține organele sale genitale, oscila cu furie. — Hai că să spun. A fost „lăsat“ la vatră! Publicul izbucni în hohote. Bull o porni spre bar să mai ia un Pils. Și apoi s-a mai dus după un Pils, și încă un Pils și încă un Pils. Asta până când nici n-a mai băgat de seamă că, pur
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1919_a_3244]
-
să scrii materialul despre Razza? — Păi, am terminat cu recenzia, dar am să-i iau un interviu joi seara, și atunci ar trebui să am suficient material. Știi că am fost să-l văd aseară..., începu Bull. Simțea că va izbucni un soi de conflict. Pe de o parte, era de părere că ar trebui să spună ce crede despre Razza Rob - în definitiv, era la mijloc integritatea sa de critic. Dar Bull ezita, stăpânit de dorința universală de a se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1919_a_3244]