2,496 matches
-
o manieră mai puțin întâmplătoare, mai deliberată. S-ar fi zis că era necesar să parcurgă toate aceste mărturii ale trecutului ca pe un soi de litanie, înainte de a se angaja unul față de celălalt. Discutaseră, schimbaseră păreri, cu multă precauție, ciocnindu-se chiar din când în când, și declarându-și reciproc că se vor duce devreme la culcare (ceea ce au și făcut), amânând explicațiile finale de care se temeau amândoi. Hattie îi pusese întrebări în legătură cu mama ei, cu copilăria acesteia; îi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1938_a_3263]
-
emasculate!" Corect! Jucăm în patru, cu o mână moartă, până se-ntoarce Nae de la zbenguială, întărește Fratele, mixând de zor cartonașele soiose. Sunt o groază de lucruri, infinit mai nasoale, în cer și pe pământ. Noroc! El și cu Poetul, ciocnesc paharele prăzulii, în dușmănie, mai-mai să le ciobească. Taie tu, cărțile, Bossule! îl învită Avocatul. Pacostea aia de Sile, ce-nvârte? Ce mai zice? Zice de drag și de dor, că n-are nici o supărare, mortăciunea! E pe Promontoriul Tristeților
Apocalipsa după Sile by Dinu D. Nica [Corola-publishinghouse/Imaginative/889_a_2397]
-
cu Fratele bat și ei din palme, fără jenă, în tactul dezlănțuit al zbânțuielilor! Frunză verde lobodă, p...la lumii slobodă! culminează Dănuț, ca un vătaf-țâpuritor profesionist, la nuntă, pe finalul dansului miresii. Brusc, Lunganul se oprește din rotație, pălit, ciocnindu-l tărișor pe Vălică: Băi, care dracului ai râgâit cu mici...?! Nu-i nici o râgâială, asta-i bășinică curată! îi confirmă și Apostatul temerea, ținându-se demonstrativ de nas. În sfânta bisericuță, băi, se poate? Cine-a comis-o? Cine
Apocalipsa după Sile by Dinu D. Nica [Corola-publishinghouse/Imaginative/889_a_2397]
-
gangurilor. Se apropia de colțurile de stradă cu simțurile în alertă, cu mâna pe revolver. În ciuda prudenței sale, n-o văzu pe tânăra care ieși în fugă dintr-o stradă laterală decât cu o fracțiune de secundă înainte de a se ciocni violent de el. Șocul îi dezechilibră pe amândoi. Realitatea celor întâmplate nu-l făcu să-și uite prudența. Cu brațul stâng Gosseyn o prinse pe tânăra femeie, îi înlănțui bustul chiar deasupra coatelor, imobilizându-i brațele strânse de trup, ca
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85125_a_85912]
-
și când trecu în bucătărie. Și nu fu mai puțin zgomotos când cotrobăi prin sortare și dulapuri. Zdrăngăni tigăile și farfuriile. Inspectă frigiderul bine garnisit, deschizându-l și trântindu-i sertarele și porțile containerelor. Își luă o ceașcă și ceainicul, ciocnindu-le neglijent. Își prăji niște șuncă, încercând să acopere cu fluieratul său sfârâitul grăsimii. Și în cele din urmă, mâncă cu poftă șunca, tartinele, ceaiul și niște fructe proaspete venusiene. Își termină micul dejun, dar era în continuare singur. Ieși
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85125_a_85912]
-
în râs, rupse tensiunea. ― Bine, bine ― zise el ― amândoi suntem la capătul nervilor. Hai să nu ne certăm. Dar ține minte, e o problemă de viață sau de moarte. Ultimul cuvânt îl rosti atât de apăsat, încât dinții i se ciocniră cu un sunet sec. ― Mișcă! ― adăugă el. Gosseyn simți un frig îngrozitor cuprinzându-i întregul trup, alunecând dealungul ramificațiilor sistemului nervos O ghiară nevăzută îi încleșta spatele. Aproape fără să-și dea seama, păși înainte. "Gosseyn, când ajungi la firida
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85125_a_85912]
-
stradă, priviră tomberoanele ce dădeau pe dinafară, care așteptau de zile Întregi vizita gunoierilor. Apoi se opriră asupra acelei Tipo parcată chiar sub fereastra ei. Acea Tipo, atât de cunoscută, În care urcase de mii de ori, pe care o ciocnise de un tramvai, Într-o zi ploioasă, cu care ani de zile o dusese pe Valentina la antrenamente - În care avusese chiar cele mai paroxistice orgasme, când ea și Antonio aveau chef s-o facă urlând, fără a trebui să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2343_a_3668]
-
dar În clipa aceea Valentina o ura, căci acum avea certitudinea că nu se vor mai Întoarce vreodată În Carlo Alberto și nu avea să-l mai vadă vreodată pe tata, de aceea Își Întoarse capul brusc, iar Emma se ciocni de bretonul ei aspru. Pentru o clipă rămase cu buzele lipite de ea, dar fu apoi smulsă și legănată de zgâlțâielile metroului care ieșea la suprafață pentru a traversa Tibrul ce se zărea prin ferestrele murdare, de la Ponte Nenni. Vru
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2343_a_3668]
-
lucrurile s-au oprit undeva pe drum și condamnarea n-a mai venit. Coborîm toți În București. Tipul de lîngă mine, căruia tot drumul i-au alunecat ochii spre foile mele, Își lățește un zîmbet de complicitate mută cînd ne ciocnim În ușă. Are un costum gri Închis, de funcționar de bancă, și o privire tremurătoare de om care are nevoie de un viitor.] The End spicuiri din caietul de engleză Dragă prietene, Dragi prieteni, Dragă prieteni, Dragi tovarăși și pretini
1989, roman by Adrian Buz () [Corola-publishinghouse/Imaginative/805_a_1571]
-
Nou pe care o primiseră și pe care o trimisesem în chiar după amiaza acelei zile, se întoarse către tatăl ei, întrebându-l ca din nimic: - Ce-o fi făcând acum domnul judecător? Apoi: Cred că se cuvine, tată, să ciocnim în sănătatea lui; ne-a felicitat, nu ne-a uitat, poate, și el ridică paharul, acum, în sănătatea noastră. E Ajun de Crăciun. Anul trecut era cu noi, asculta colindătorii în tindă. - Ai dreptate, draga mea! și ciocnind paharul cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1887_a_3212]
-
tată, să ciocnim în sănătatea lui; ne-a felicitat, nu ne-a uitat, poate, și el ridică paharul, acum, în sănătatea noastră. E Ajun de Crăciun. Anul trecut era cu noi, asculta colindătorii în tindă. - Ai dreptate, draga mea! și ciocnind paharul cu al fiicei, îl ridică micii lor adunări. Să ne trăiască fostul judecător! O doamnă dintre comeseni adăugă urării câteva cuvinte pe care nici Ana nici tatăl ei nu le auzi. Tânăra profesoară de franceză mă întrebă mirată: - Unde
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1887_a_3212]
-
fusesem chiriaș, probabil unde era atunci la el acasă, în largul lui; nu asculta instrumentele orchestrei nici desfășurările dizeuzei, cred că nici nu le auzea decât ca pe un zgomot care-l împiedica. - Mă. bucur, mă bucur cu adevărat! rostii, ciocnind cu el al doilea pahar, în timp ce omul în smoking ne servea, cu o anume știință a eleganței, aducându-ne mâncarea pe un platou oval pe care-l purta cu prețiozitate studiată” așteptând parcă să fie admirat. Spusesem că sunt bucuros
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1887_a_3212]
-
însăși Ana (eram acum în una din odăile pline de nuntași din casa tatălui ei), se ivi alături cu un mic platou cu pișcoturi și pahare cu șampanie, așeză platoul ce se goli repede pe o măsuță de lângă noi și ciocni cu amândoi. Clipa fu amețitoare căci îi întâlnii ochii, era o privire caldă și disperată, ca-n dimineața zilei anterioare, vorbea prin toată ființa ei de femeie ajunsă la maturitate numai prin actul recent întocmit, eram să spun „plăsmuit”. Era
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1887_a_3212]
-
e în adevăr un om foarte cumsecade. Dar nu la asta mă gândeam... Totul fu din nou salvat: intră învățătorul care, de asemenea, mă căutase în odăile pline de invitați și nu mă găsise. - Aici erați? Haideți înăuntru să mai ciocnim un pahar; ori nu vă simțiți bine? - Dimpotrivă, chiar foarte bine. Era cald, am ieșit puțin afară la aer; schimbam niște cuvinte cu Lung, spunea că-și pardosește prispa, la fel ca dumneavoastră. - Știu, mi-a spus și mie și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1887_a_3212]
-
Da, Lung, se vor transforma toate, adevărat, numai oamenii nu, și asta va fi nenorocirea. Abia terminai și el se întoarse chemat de soție, după care se alătură unui grup aflat în mijlocul odăii. În locul lui apăru Ana, mă invită să ciocnim un pahar de vin - era un pretext - eu stăteam pe un scaun lângă o masă, mă ridicai și ciocnirăm două pahare înalte dar mai ales tinzând către înalt ca sufletele noastre rănite. Pentru că era hărmălaie, zgomot, nimeni nu auzea pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1887_a_3212]
-
se întoarse chemat de soție, după care se alătură unui grup aflat în mijlocul odăii. În locul lui apăru Ana, mă invită să ciocnim un pahar de vin - era un pretext - eu stăteam pe un scaun lângă o masă, mă ridicai și ciocnirăm două pahare înalte dar mai ales tinzând către înalt ca sufletele noastre rănite. Pentru că era hărmălaie, zgomot, nimeni nu auzea pe nimeni, îi spusei: - N-am să te mai văd niciodată. - Ba da, îmi răspunse. Tristețea ta e cea mai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1887_a_3212]
-
voi ieși în cerdac, vii după mine. Tonul nu îngăduia replică. Terminând fraza, trecu în odaia învecinată. După câteva minute o urmai. Odaia era plină, ca și asta, de invitați, hărmălaie de oameni și cuvinte, se vorbea încrucișat, amestecat, se ciocneau pahare, se râdea, se cânta, o mișcare dezordonată prin intervalele căreia ieșirăm în cerdac, întâi ea apoi eu, neobservați. Era întuneric; nici nu se închise bine ușa în spatele meu că mă luă după umeri, mă îmbrățișă, apoi îmi cuprinse fața
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1887_a_3212]
-
față de orice musafir; era vesel sau numai politicos, - mă luă amical, oarecum patern, după umeri în sufrageria de alături. După o jumătate de oră, devenise vesel după păhărelele de palincă pe care le-a băut - patru la număr - încât atunci când ciocnirăm pe cel de-al cincilea, lăcrămă: - Ehe! ce-a fost pe vremea mea, n-o să mai fie... - Niciodată n-o să mai fie ce-a fost; la ce vă referiți? - La tot. Ce știți dumneavoastră ce-a fost! Puteai să vorbești
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1887_a_3212]
-
esențială, adică cea adevărată. - Chiar credeți așa ceva? Nu știu cum am vorbit, că pe față i se stinse orice lumină. Cât o fulgerare. Domnul Pavel se ridică de pe scaun, umplu cele patru pahare prelungi, ne obligă să ne ridicăm și noi, și ciocnirăm toți patru, iar doamna Pavel, înviorată ca dintr-o stingere dulceagă, o îmbrățișă pe Marga, rostindu-și încântările față de „dulcea ei nepoată”. - Ee! domnule judecător, asta e cea mai mare avere a mea. Și o îmbrățișă iar. Deodată, domnul Pavel
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1887_a_3212]
-
ei nepoată”. - Ee! domnule judecător, asta e cea mai mare avere a mea. Și o îmbrățișă iar. Deodată, domnul Pavel își plesni fruntea cu palma: - Bine că mi-am adus aminte! umplu din nou paharele, și, ușor nostalgic, rosti: Să ciocnim și în sănătatea lui Davidsohn! îl uitasem, bată-l norocul! l-am visat ast’ noapte. Ce om minunat! - Să-i dea Dumnezeu sănătate! adăugă doamna Pavel, ștergându-și ochii. Orele erau înaintate când încă ne mai aflam discutând despre ale
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1887_a_3212]
-
trebuia subliniată cu o anume solemnitate a clipei, binecuvântă prilejul să umple păhărelele cu țuică de Panciu pe care o avea de un an, păstrată în raftul de jos al cămării, împreună cu alte asemenea băuturi. - Mulțumesc! glăsui înviorat învățătorul și ciocnirăm toți patru. Doamna Carolina Pavel devenise brusc curioasă cu privire la unele amănunte ale traiului fetei la București, de viața din Capitală, dar învățătorul se dovedi nepriceput a-i satisface curiozitatea, căci nu știa mai nimic din ce dorea doamna Pavel să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1887_a_3212]
-
Fiica Anei și cu soția lui Lung serveau, aveau grijă de toate câte mărunte ale acelei seri. Lung se simțea stânjenit, timid în lumina odăilor, în vorbăria și râsetele noastre, - și eu împotriva etichetei de musafir, ignorând cuviincios pe gazde, ciocnii cu el mai întâi, anume pentru a-i stinge complexele, însă el se intimidă și mai mult, nu știa că seara aceea era și a lui. Seara Dumnezeirii care e a tuturora și care pentru noi, în alcătuirea noastră de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1887_a_3212]
-
când se fac mai mari învață „lecția”; parcă dumneavoastră nu știți, domnule judecător? Asta-i situația. Nu-i nici o ieșire, s-a terminat. Vă rog să nu spuneți nimănui c-ați vorbit cu mine așa ceva. Nu avui puterea să zâmbesc; ciocnirăm tăcuți. Luminile din tavan învârteau vârstele acelor oameni, destinele lor și timpul acelui loc. Dar nimeni nu observa. - Unde-ai găsit sania asta, Lung? - E a primăriei, că eu tot acolo lucrez, n-au găsit altul mai bun. Cât despre
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1887_a_3212]
-
hipertensiune, preeclampsie Îi săriră În ochi. Era atât de concentrată la ceea ce citea, Încât nu se mai uita pe unde mergea. Și din senin s-a trezit că a lovit pe cineva. Ah, pardon, zise ea rușinată și conștientă că ciocnise se lovise de spatele unui bărbat, pe care-l Împinsese În față și-l făcuse să-și piardă echilibrul. În următoarele câteva secunde cât dură ca bărbatul să-și recapete echilibrul, văzu cu coada ochiului halatul albastru și Își dădu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2001_a_3326]
-
la CAP și om cuminte de felul lui. Chiar nițeluș fricos. Spun oamenii despre el că, atunci când conduce hârbul și se apropie din sens opus altă hărăbaie, el Își trage curul așa, mai spre dreapta, Înghesuind pasagerii ca, În caz că se ciocnește cu ăl din față, să fie cât de cât la fereală. Tata avea de gând să valorifice la obor o scroafă de vreo două sute de kile. Pe vremea comuniștilor toate alimentele mergeau la export, așa ca minusculul producător de la țară
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2306_a_3631]