2,172 matches
-
că i-ați determinat cariera”. „întocmai, în 2020 va absolvi și el, în mod eminent, Facultatea de sinteze alimentare (viitoarea ctitorie a Tovarășei)”. „Deși gust SF-ul, regret că n-am să pot să-l felicit”. „Fii pe pace - mă consolează fericitul bunic -, îi transmit eu”. „Sigur?” „Mai încape discuție? Ce, mă joc de-a calendarul?” Pînă să mi vină rîndul la cuvînt, i-am ascultat pe editori. Andi Andrieș a vorbit, ca de obicei, puțin. Ca să încheie cît mai repede
Provinciale by Constantin Călin () [Corola-publishinghouse/Memoirs/853_a_1751]
-
Aferim și Doamne păzește! Cam asta a fost "uvertura" la "Chile lindo" Chile cel frumos! Cum ambasada rămăsese cam de mult fără șef de misiune, plecarea mea a fost accelerată, nereușind să iau prea multe lecții de spaniolă, dar fiind consolat de șefii mei că într-o lună-două, la fața locului, o să "fluier" în limba lui Cervantes. Printre ultimele formalități birocratice înaintea plecării era și discutarea subsemnatului în grupa sindicală a Direcției culturale. Directorul Dumitru Trancă a adunat la un sfârșit
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1543_a_2841]
-
fideli. Sieyès poate fi îndrumător de opinie; șef de partid nu va fi niciodată. Spiritul lui este mai mult trufaș decât activ. E lipsit de suplețe; dacă nu i se face voia, stă îmbuf nat în colțul lui, unde se consolează cu gândul că cei care îl văd așa îl compătimesc. Nu are o fizionomie atrăgătoare; chipul lui are amprenta unui caracter dur și meditativ. Privirea lui este o privire de sus, semeață și nu se însuflețește decât atunci când zâmbește. Tenul
ANTOLOGIA PORTRETULUI De la Saint-Simon la Tocqueville by E.M. CIORAN () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1321_a_2740]
-
cu nume de ocară. Julie vorbea, așadar, despre iubire cu toată delicatețea și grația unei femei, însă cu înțelegerea și cu echilibrul unui bărbat. Am văzut-o nu o dată între doi îndrăgostiți, confidentă a suferințelor lor reciproce, am văzut-o consolând, cu o simpatie îndemânatică, pe femeia care își dădea seama că nu mai este iubită, arătându-i bărbatului mijlocul de a produce cât mai puțină durere cu putință, și făcându-le astfel bine amândurora. Julie nu avea credințe religioase, și
ANTOLOGIA PORTRETULUI De la Saint-Simon la Tocqueville by E.M. CIORAN () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1321_a_2740]
-
deși înzestrată cu o sensibilitate profundă, un entuziasm sincer pentru tot ce e nobil și mare, nu simțea deloc nevoia să recurgă la acel ceva supranatural care ne ajută să îndurăm suferința pe care ne-o pricinuiesc oamenii și ne consolează de faptul că suntem siliți să-i disprețuim; însă educația ei, societatea care o înconjurase din prima tinerețe, legăturile strânse cu ultimii filozofi ai secolului al optsprezecelea o făcu seră inaccesibilă la toate temerile și la toate speranțele de această
ANTOLOGIA PORTRETULUI De la Saint-Simon la Tocqueville by E.M. CIORAN () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1321_a_2740]
-
a aflat că un văr al ei, prieten din copilărie, adjutant al împăratului Alexandru, căzuse greu bolnav în Germania. Iată ceea ce explica voința glasului; nu mai încăpea îndoială că ea era chemată să-i ducă lumină acelui suflet, să-l consoleze pe acel prieten în suferință. A străbătut Tirolul, încurajată de senzațiile cele mai plăcute. A ajuns la Heidelberg, unde se găseau suveranii aliați; vărul ei rămăsese, bolnav, într-un alt oraș. A aflat unde se găsea și a plecat a
ANTOLOGIA PORTRETULUI De la Saint-Simon la Tocqueville by E.M. CIORAN () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1321_a_2740]
-
mea de ceea ce nu văzusem decât din filme: banane, curmale și ananas. Sigur că puteți zâmbi ironic: „When I was young, and the world was full with wonder...”. Poate unii dintre dumneavoastră îmi înfierați părinții cu „mânie democratică”. Vă pot consola într-un singur fel. Bunicul continua să înjure comunismul, a refuzat să intre în CAP, asculta Vocea Americii și a așteptat săracul, până în 1975 când a murit. A așteptat să vină americanii. Părinții mei „adaptați” îl priveau duios. Un Don Quijote
[Corola-publishinghouse/Administrative/1964_a_3289]
-
ne privesc cei din generația tânără în scăldarea noastră iresponsabilă și contraproductivă într-un trecut față de care ei nu empatizează de loc. Nu este al lor. Trecutul lor o să fie ceea ce le facem noi astăzi. Un singur gând m-a consolat: anume acela că, probabil, epuizăm și ultima redută a maniheismului: pe cea morală, după cum, ceea ce a urmat alegerilor din 1996 a dus în scurt timp la epuizarea maniheismelor politice și a așeptărilor mesianice. Amurgul maniheismelor ne va ajuta să judecăm
[Corola-publishinghouse/Administrative/1964_a_3289]
-
întinși pe iarbă, la umbra copacilor, îngrijindu-și picioarele sau discutând veseli și mulțumiți. Din grupul lor se apropie de mine un tânăr cu o alură sportivă, se prezintă și- mi dă trista informație că toate locurile sunt ocupate. Mă consolează însă spunându-mi că după 200 de metri există un alt han. Curtea unui han (Jukeî în Boadilla del Camino Speranța se reaprinde în mine și cu pas grăbit ajung la hanul municipal. Aici găsesc loc și o bucurie imensă
Pelerin la Santiago de Compostela by Emil Dumea () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1841_a_3168]
-
în vorbă românul de la Foncebadón. Sunt tot felul de persoane, cei mai mulți tineri, dar și adulți. Mă uit în jur cu atenție și constat că sunt și persoane de vârsta mea, sau chiar mai în vârstă, și asta mă consolează cumva. Psihic, nu mă simt deloc în vârstă, iar fizic, hm, pe camino pe mulți i-am lăsat în urmă. Hanul acesta nu se poate lăuda cu mobilier nou; dimpotrivă, totul este vechi, scârțâie, iar ușile de la băi sau toalete
Pelerin la Santiago de Compostela by Emil Dumea () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1841_a_3168]
-
scump și să câștige cât mai mult. Banii reprezintă nervul tuturor activităților, bune sau rele. îmi este necaz că astăzi m-am grăbit, nu am analizat bine totul; în loc să fiu pe vârful muntelui, sunt puțin mai jos. Dar mă și consolez, văzând cum mai mulți pelerini au mers până pe O’Cebreiro, dar nu au găsit cazare și s-au întors aici. în fața hanului, toate mesele sunt pline, atmosfera s-a mai răcorit și toți se întăresc cu câte ceva de la bar
Pelerin la Santiago de Compostela by Emil Dumea () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1841_a_3168]
-
Nu mult după aceea a izbucnit un război și toți tinerii apți din sat au fost luați la oaste. Fiul fermierului a trebuit să rămînă acasă din cauza piciorului rupt, iar el suferea foarte mult din această pricină. Fermierul l-a consolat spunîndu-i: "Cine știe?". Nici unul dintre tinerii înrolați nu s-a mai întors acasă. Acum țăranii își șopteau între ei: Cît poate fi omul ăsta de norocos!". O realitate obiectivă nu există. De la Einstein știm că observatorul își creează propria realitate
Calea spre independenţa financiară. Cum să faci primul milion de dolari în şapte ani by Bodo Schäfer [Corola-publishinghouse/Administrative/903_a_2411]
-
de criminal anormal, alcoolic și, evident, dement, crima fiind considerată de psihobiologia penală drept nebunie. Cererea, față de rigiditatea legii, a fost respinsă - ceea ce din punctul de vedere al profilaxiei sociale era ilogic. Nu cred că nefericita fată să se fi consolat cu citirea adagiului: „Dura lex, sed lex”. Codul Regele Carol II-lea permite avortul când viața femeii este în pericol, sau când sarcina agravează o boală primejduindu-i viața. De asemenea, când unul din părinți este atins de alienație mintală
[Corola-publishinghouse/Administrative/1936_a_3261]
-
etică sensibilă, ce permite să nu se uite scopul vindecării și reducerii suferinței umane și, în același timp, să cauzeze totdeauna mai puțină suferință animalelor, iar unde este posibil, să o evite definitiv. În cercetarea cauzelor bolilor cerebrale grave ne consolează conștiința faptului că animalul nu simte moartea ca omul, decât dacă aceasta e făcută cu cruzime. Cele mai recente cercetări pe animale confirmă faptul că animalul trăiește în prezent, doar omul posedă o conștiință de sine autentică a timpului, a
Ceea ce cred by Hans Küng [Corola-publishinghouse/Administrative/910_a_2418]
-
este adevăratul scop al vieții noastre, deja de câțiva ani sunt în bune raporturi cu această prietenă autentică și bună a omului, astfel că imaginea sa nu doar că nu are nimic înspăimântător pentru mine, dimpotrivă mă liniștește și mă consolează! Mulțumesc lui Dumnezeu pentru că mi-a oferit șansa și ocazia dumneavoastră mă înțelegeți să recunosc în moarte cheia fericirii noastre autentice". Este posibil, așadar, să simțim bucuria de a trăi până la sfârșitul vieții noastre. Va trebui, însă, să reflectăm asupra
Ceea ce cred by Hans Küng [Corola-publishinghouse/Administrative/910_a_2418]
-
ne merge relativ bine? Mărturisesc că nu reușesc să mă resemnez în fața întregii mizerii, a nedreptății, insensibilității acestei lumi și de aceea caut un sens ultim vieții, celorlalți și mie. Dar nu pentru ca să devin imun la acestea și să mă consolez cu promisiunea de a găsi un sens în cer, ci de a-l găsi aici pe pământ. Vreau să iau în serios îndemnul lui Nietzsche: "Vă îndemn, fraților, rămâneți credincioși pământului" (Zarathustra, "Prologo 3"). Trebuie să ne fie suficient să
Ceea ce cred by Hans Küng [Corola-publishinghouse/Administrative/910_a_2418]
-
teologie la Paris, când locuiam într-o mansardă și aveam doar câteva zeci de discuri. Această operă de o frumusețe, intensitate și interiorizare aproape de nedepășit, fără nici o urmă de mișcare bruscă și sumbră, mă făcea fericit, mă întărea și mă consola aproape în fiecare zi; pe scurt, mi-a oferit acel puțin din acea "beatitudine" despre care vorbește însăși Mozart. Și sunt mulți care au savurat asemenea momente ascultându-i muzica. Desigur, pentru binecunoscuții cinici și nihiliști, până și muzica lui
Ceea ce cred by Hans Küng [Corola-publishinghouse/Administrative/910_a_2418]
-
scurt verset dintr-un psalm: "Lăudați pe Domnul pentru că este bun: veșnică este îndurarea sa" (Psalmi, 136, 1). Iar într-o situație de urgență sau o noapte de insomnie pot spune chiar foarte simplu: "Doamne, Dumnezeul meu...". Mă întărește, mă consolează. În orice moment al zilei, o întrerupere de câteva secunde în chiar mijlocul activităților cotidiene pentru a respira profund și a ne umple spiritual, deschizându-ne astfel transcendenței. O fac aproape mereu în tăcere, pentru mine însumi. De obicei nu
Ceea ce cred by Hans Küng [Corola-publishinghouse/Administrative/910_a_2418]
-
moarte infamă la care romanii îi condamnau doar pe cine nu era cetățean roman, în special pe sclavi și rebeli. Dar Isus era un revoluționar politic? Este evident că predicile și faptele lui Isus provocau conflicte. Nu mă întărește și consolează doar pe mine faptul de a ști că până și el, de la care noi derivăm ca și creștini, se confruntase cu un establishment religios-politic contemporan lui, tocmai din cauza mesajului și a comportamentului său. Foarte radicală era critica sa față de religiozitatea
Ceea ce cred by Hans Küng [Corola-publishinghouse/Administrative/910_a_2418]
-
nu este ușoară înfruntarea logicii tăioase și sistematice a operei lui Leibniz, în cazuri concrete ale vieții precum boala, eșecul profesional, infidelitatea, trădarea sau moartea unei persoane dragi -, o astfel de teodicee nu poate ajuta cu nimic, nu reușește să consoleze cu adevărat pe cine este disperat. Din punct de vedere intelectual este asemănător cu a ține o conferință despre chimia alimentară și despre știința nutriției în fața unui public de persoane care nu au de mâncat și de băut. Pe de
Ceea ce cred by Hans Küng [Corola-publishinghouse/Administrative/910_a_2418]
-
vedea în Auschwitz confirmarea sa? Auschwitz: piatră de bază a ateismului prin antonomasie? Aici mi se impune o întrebare: ateismul explică mai bine lumea? Măreția sa și mizeria sa? Neîncrederea explică lumea pentru ceea ce este? Este în gradul de a consola omul în suferința nedreaptă, incomprehensibilă și fără sens? Ca și cum orice ratio a neîncrederii nu și-ar afla tocmai în această suferință limitele sale! Nu, aici antiteologul nu este mai bun decât teologul. Astfel, de-a lungul anilor a luat ființă
Ceea ce cred by Hans Küng [Corola-publishinghouse/Administrative/910_a_2418]
-
spune? Ce aș fi putut face? O mare dezolare mă cuprinse. Nu știu cât a durat, dar la un moment dat, plânsul lui a încetat și am auzit mișcare. Nu m-am uitat la el, profund impresionat, aș fi dorit să-l consolez oarecum, dar nu eram capabil, m-am îndreptat către locul ferestrei, parcă fără să vreau să simt aerul de afară, pentru că, într-adevăr, aveam senzația că mă înăbuș. Încet se apropie de mine și cu o voce puțin mai clară
Dan Vizanty. Destinul unui pilot de vânătoare by Daniel Focşa [Corola-publishinghouse/Memoirs/1389_a_2631]
-
care ne așteptau cu sufletul la gură, am făcut apelul tuturor precum și inventarierea lucrurilor. Am aflat astfel că șase persoane, cei mai în vârstă, patru femei și doi bărbați lipseau împreună cu bagajele grele, lăzi, cufere etc. Eram încremenit, dar mă consolam la gândul că rămăseseră în vagoane și că au ajuns deja la Curtici. Am rugat atunci pe șeful gării să-mi aprobe legătura telefonică cu gara Curtici. În sfârșit, avându-l la telefon pe șeful gării, l-am întrebat dacă
Dan Vizanty. Destinul unui pilot de vânătoare by Daniel Focşa [Corola-publishinghouse/Memoirs/1389_a_2631]
-
strada și trecătorii de pe trotuarul de peste drum. O jumătate de duzină de femei în așteptarea procesului se aflau acolo: o coafeză din Transilvania, grasă și blondă, care m-a întâmpinat în cămașă de noapte, din pricina caniculei, și care m-a consolat asigurându-mă că, oricum, nu se stătea mult în închisoarea din Uranus; o bătrână țărancă (o fi fost oare chiar așa bătrână cum mi se părea în vremea aceea?) ghemuită într-un colț și murmurând rugăciuni; o țigancă cu rochie
Sã nu plecãm toți odatã: amintiri din România anilor ’50 by Sanda Stolojan,Vlad Stolojan () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1378_a_2706]
-
lui Liu An (179 122 î.Hr.), intitulată Bătrânul de lângă frontieră care și-a pierdut calul: "Un bătrân locuia cu familia lui nu departe de frontieră. Într-o zi, calul lui a trecut la barbari. Vecinii îi căinau, dar bătrânul se consola: "Cine știe dacă această pagubă nu se va transforma într-o zi în bucurie?" Și într-adevăr, câteva luni mai târziu, calul s-a întors la ei aducând cu el și o splendidă iapă sălbatică. Vecinii voiau să-l felicite
Candid în Ţara Sfântă by Régis Debray [Corola-publishinghouse/Memoirs/905_a_2413]