1,309 matches
-
prin termeni precum manifestație, incidente, demonstrații, moment istoric, mișcare, explozie de mânie populară, tulburări, incidente, evenimente, protest, revoltă, răscoală, răzmeriță, insurecție (comună insurecțională), fenomen revoluționar, revoluție. Consider însă că important nu este unul sau altul dintre acești termeni, ci sensul insurecției timișorene (în ce mă privește, prefer această categorisire), care, dacă nu a fost foarte clar la început, s-a limpezit pe parcursul acelor zile în care locuitorii orașului au rezistat singuri în fața dictaturii și forțelor de represiune; iar acest sens a
[Corola-publishinghouse/Science/1928_a_3253]
-
evenimentelor de la Timișoara îi aparține lui Claudiu Iordache (prezentă tot în cartea lui Titus Suciu, Lumea bună a balconului, p. 29), care cataloghează patru faze ale perioadei 15-20 decembrie 1989: tulburare de stradă (15 decembrie), revoltă de stradă (16-17 decembrie), insurecție (17-19 decembrie) și revoluție (din 20 decembrie); cea din urmă etapă este considerată a fi revoluție întrucât în 20 decembrie este făcută publică platforma Frontului Democratic Român, considerată cel dintâi document politic democratic, cu ambiția de a fi difuzat și
[Corola-publishinghouse/Science/1928_a_3253]
-
platforma Frontului Democratic Român, considerată cel dintâi document politic democratic, cu ambiția de a fi difuzat și aplicat în întreaga Românie. Așa încât se poate spune în mod limpede că la Timișoara a avut loc o revoltă populară soldată cu o insurecție, care a detonat mai apoi o revoluție în întreaga țară, în special la București, în ziua de 21 decembrie și mai apoi pe 22 decembrie - oricum, înainte de instalarea la putere a grupului condus de Ion Iliescu. * Solidarizări emblematice cu revolta
[Corola-publishinghouse/Science/1928_a_3253]
-
mici), unde s-au înregistrat destule pierderi de vieți omenești. Totuși, esențială pentru mersul revoluției a fost revolta bucureștenilor în urma mitingului din 21 decembrie, prin care Nicolae Ceaușescu urmărea, probabil, să se asigure de sprijinul poporului pentru a lichida complet insurecția de la Timișoara; lucrurile s-au petrecut însă exact pe dos. Iată de ce mă voi ocupa aici doar de perioada 21-22 decembrie din București, lăsând la o parte revoltele din celelalte orașe curajoase, fără ca prin aceasta să doresc să minimalizez aportul
[Corola-publishinghouse/Science/1928_a_3253]
-
13-15 iunie, cu mineriada aferentă). Catalogările sub care apăreau evenimentele din decembrie 1989, cel puțin în anul 1990, destul de repede după consumarea lor și mai cu seamă după evenimentele marcante din capitală, au fost următoarele: zaveră, mișcare, răscoală, revoltă, răzmeriță, insurecție, război civil (între protestatari și forțele de reprimare), revoluție, contrarevoluție; dar au existat și formulări confuze, ambigue, care se fereau de un termen anume - de pildă, evenimentele au fost catalogate ca fiind „chestia asta” ( Vom muri și vom fi liberi
[Corola-publishinghouse/Science/1928_a_3253]
-
și interpretările asupra revoluției române ca fiind o lovitură de stat, conspirație externă etc.; ziariștii străini, cei francezi în special, au fost cei dintâi care au declanșat campania media prin care revoluția română era declarată o impostură. În rezumatul asupra insurecției bucureștene nu m-am ocupat în mod special și de perioada 22-25 decembrie, întrucât aceste zile vor constitui adesea miza și mărul discordiei pentru susținătorii tezei hibride, precum și pentru susținătorii teoriilor conspiraționiste cu privire la revoluția română, pe care le voi dezvolta
[Corola-publishinghouse/Science/1928_a_3253]
-
de perioada 22-25 decembrie, întrucât aceste zile vor constitui adesea miza și mărul discordiei pentru susținătorii tezei hibride, precum și pentru susținătorii teoriilor conspiraționiste cu privire la revoluția română, pe care le voi dezvolta ulterior în această carte. Închei scurta mea introducere despre insurecția de la Timișoara și cea de la București, aducând în discuție bilanțul victimelor de-a lungul perioadei 16-30 decembrie 1989 (bilanț realizat după consultarea și sintetizarea bibliografiei speciale de la sfârșitul acestei cărți, care cuprinde peste 100 de lucrări): numărul decedaților a fost
[Corola-publishinghouse/Science/1928_a_3253]
-
lansată de Lászlo Tökes - „În consecință, să trăiască Iliescu, Marele Revoluționar Național!” (Tökes, 1996, p. 97), încheie ironic pastorul protestant. Liderii revoltei timișorene pledează pentru revoluția nealterată, dar se referă exclusiv la mișcarea din capitala Banatului. Lorin Fortună chiar etapizează insurecția timișoreană, pentru a o face mai ușor de înțeles pentru cei care nu au participat la ea: în perioada 16-17 decembrie a fost o revoltă, care în zilele de 18-19-20 decembrie a devenit revoluție, momentul-cheie reprezentându-l ziua de 20
[Corola-publishinghouse/Science/1928_a_3253]
-
demisia din FSN), vede patru etape în desfășurarea evenimentelor de la Timișoara din decembrie 1989, pe care le-am mai amintit și cu alt prilej (Suciu, Lumea bună a balconului, p. 29): 1. tulburare de stradă; 2. revoltă de stradă; 3. insurecție; și 4. revoluție (din 20 decembrie, datorită existenței platformei Frontului Democratic Român, considerată a fi un document politic). Traian Orban (președintele Asociației Memorialul Revoluției de la Timișoara) este de părere că a fost vorba de o revoluție, întrucât ea a produs
[Corola-publishinghouse/Science/1928_a_3253]
-
din Coreea de Nord, care îl entuziasmase pe dictatorul român. Este de acord că în 1989, în România, ar fi fost de-ajuns și o „scânteie” pentru ca nemulțumirea generală să coaguleze într-o explozie, ceea ce s-a și întâmplat. Pronunțându-se asupra insurecției timișorene, Iliescu recunoaște că a fost semnalată acolo prezența unor agenți și ziariști străini (sovietici și maghiari, în special), ori chiar diplomați, care, intuind schimbarea, s-au deplasat în capitala bănățeană; însă evită să-i califice ca diversioniști, admițând că
[Corola-publishinghouse/Science/1928_a_3253]
-
sechelă a gândirii sale definitiv marcate de un pattern comunist, care vedea în clasa muncitoare „avangarda” partidului respectiv. În demonstrația lui Ion Iliescu, esențială pentru schimbarea regimului a fost revoluția începută în 22 decembrie și nu revolta de la Timișoara sau insurecția bucureșteană din 21 decembrie (deși, în Marele șoc..., este mai nuanțat în ceea ce privește Timișoara). Teza aceasta are însă o scăpare esențială: fără revoltă nu ar fi existat nici revoluția, dacă este să respectăm logica cronologică propusă de Ion Iliescu; fără revolta
[Corola-publishinghouse/Science/1928_a_3253]
-
decembrie (când a fost revoluție pură) și după 22 decembrie, când a fost vorba despre o revoluție preluată și umbrită, chiar dacă sensul ei s-a păstrat; dacă la Timișoara a fost, mai exact, o revoltă, la București a fost o insurecție. Scânteia revoltei timișorene nu i se pare deloc autorului a fi fost provocată sau gândită dinainte și regizată, ci născută din eroarea de calcul a organelor de represiune din România: „Afacerea Tökes a fost deci un caz de disidență greșit
[Corola-publishinghouse/Science/1928_a_3253]
-
o dezintegrare de tip iugoslav (vezi războiul din Bosnia-Herțegovina, declanșat în 1991) a României, prin declanșarea unui război civil; acest scenariu nu a reușit doar fiindcă populația a ieșit masiv în stradă, iar Armata și Securitatea au trecut de partea insurecției (p. 73). Ororile exagerate în decembrie 1989 („masacru”, „genocid”) au urmărit să creeze panică și să justifice noul lider (Ion Iliescu) și grupul său, care ajunseseră la putere. Cu foarte puține excepții, nici unul dintre liderii politici ai Frontului Salvării Naționale
[Corola-publishinghouse/Science/1928_a_3253]
-
protestat în stradă în 21 decembrie; ei au apărut doar după fuga lui Ceaușescu, preluând revolta din mers și reciclând-o, temperând-o politic, astfel încât presupusa revoluție să fie doar anticeaușistă, nu și anticomunistă. În concluzie, de răscoala, revolta sau insurecția poporului român au profitat kaghebiștii români: „Așa-zisa revoluție română a fost înfăptuită de forțe diverse și adverse, a căror voință a coincis doar într-un singur punct - înlăturarea lui Nicolae Ceaușescu” (p. 46). Teza lui Alexandru Saucă este destul de
[Corola-publishinghouse/Science/1928_a_3253]
-
condescendentă și falsă. El minimalizează evenimentele din decembrie 1989, considerând că Securitatea a stimulat și tolerat revolta de la Timișoara, argumentele aduse fiind următoarele: 1. deși Securitatea era informată despre existența unor posibili complotiști împotriva lui Ceaușescu, în perioada revoltei și insurecției de la Timișoara aceștia nu au fost arestați (la București), capitala și țara fiind lăsate în mod intenționat într-o stare de inflamare accentuată; 2. tot Securitatea a fost aceea care a permis ca mitingul din 21 decembrie de la București să
[Corola-publishinghouse/Science/1928_a_3253]
-
apropiat al lui Ion Iliescu, viitorul șef al Serviciului Român de Informații); 8. Iulian Vlad (șeful Securității care, deși implicat în complot, va fi judecat în 1990); 9. Lászlo Tökes („pastor reformat folosit de Securitate pentru a pune în mișcare insurecția populară”) - aceștia ar fi cei mai importanți complotiști, lor adăugându-li-se alte personaje considerate a fi secundare (Gelu Voican-Voiculescu și alții). Antonia Rados urmărește traiectoria complotiștilor nu doar pentru anul 1989, ci de la presupusa origine a conspirației. Un loc
[Corola-publishinghouse/Science/1928_a_3253]
-
reprimării populației ieșite în stradă. Complotul Securității a început să se ramifice în momentul în care diferiți pioni ai respectivei instituții au telefonat la posturile de radio și televiziune din Occident, exagerând intenționat numărul morților, răniților și arestaților din timpul insurecției timișorene, cu efect de captatio benevolentiae față străinătate și pentru a-i instiga pe românii din întreaga țară la o solidarizare cu revolta Timișoarei. La mitingul din 21 decembrie 1989 de la București, complotul a devenit și mai evident prin răspândirea
[Corola-publishinghouse/Science/1928_a_3253]
-
scenariul unei lovituri de palat care, firește, a mizat pe revolta populației. Personajul care emite această ipoteză nu precizează, însă, dacă Securitatea a trecut la punerea în practică a loviturii de palat înainte de explozia de la Timișoara sau a profitat de insurecția din capitala bănățeană. Teza revoluției hibridate cu o lovitură de stattc "Teza revoluției hibridate cu o lovitură de stat" tc "" tc "" În acest capitol voi prezenta susținătorii teoriei mixajului „revoluție - lovitură de stat”, mai întâi prin intermediul vocilor unor actori importanți
[Corola-publishinghouse/Science/1928_a_3253]
-
Operei din Timișoara (devenit în 1990 vicepreședinte FSN, aflat apoi, după un an, în ipostaza de demisionar dezamăgit din respectivul organism), a scris o carte, Iisus s-a născut la Timișoara (1994), în care nu se mai referă doar la insurecția din capitala Banatului, ci și la ceea ce s-a întâmplat la București. L-am amintit pe Claudiu Iordache și în capitolul puriștilor pentru că, limitându-se doar la Timișoara, consacră în mișcarea de aici o revoltă absolută, fără imixtiuni. În Iisus
[Corola-publishinghouse/Science/1928_a_3253]
-
neocomuniștii, atunci se va declanșa o a doua revoluție în stradă (Tismăneanu profețește, de fapt, fenomenul „Piața Universității 1990”). Cu alt prilej (Reinventarea politicului. Europa Răsăriteană de la Stalin la Havel, 1999), Vladimir Tismăneanu vorbește despre realitatea revoltei anticomuniste spontane, a insurecției populare, dublată de o conspirație internă a nomenclaturii, care a profitat de insurecție și a preluat puterea. Analistul precizează că „În România nu a existat o facțiune reformistă în cadrul conducerii, care să-l detroneze pe Ceaușescu și clica lui și
[Corola-publishinghouse/Science/1928_a_3253]
-
de fapt, fenomenul „Piața Universității 1990”). Cu alt prilej (Reinventarea politicului. Europa Răsăriteană de la Stalin la Havel, 1999), Vladimir Tismăneanu vorbește despre realitatea revoltei anticomuniste spontane, a insurecției populare, dublată de o conspirație internă a nomenclaturii, care a profitat de insurecție și a preluat puterea. Analistul precizează că „În România nu a existat o facțiune reformistă în cadrul conducerii, care să-l detroneze pe Ceaușescu și clica lui și să se angajeze într-o liberalizare generală. Condițiile au fost astfel propice unei
[Corola-publishinghouse/Science/1928_a_3253]
-
zilei de 21 decembrie 1989 la București, dar și de „războiul revoluționar” început pe 22 decembrie, pentru a asigura supremația Frontului Salvării Naționale. În opinia sa, decembrie 1989 a constituit „dublul asalt al unei lovituri de stat garnisite cu o insurecție populară” (Durandin, Nicolae Ceaușescu. Verités et mensonge d’un roi communiste, 1990, pp. 14, 24). Într-o lucrare ulterioară (Histoire de la nation roumaine, 1994), Durandin vorbește despre un hibrid revoltă-complot, recunoscând însă că fără explozia și bulversarea inițială, lovitura de
[Corola-publishinghouse/Science/1928_a_3253]
-
loc al desfășurării manifestării de protest i se pare autorului ca fiind logică, din mai multe motive: orașul era armonios interetnic, marcat de diversitate religioasă și, în plus, era cel mai influențat de Occident. De aceea, Nestor Rateș consideră că insurecția din capitala Banatului a fost coerentă în spontaneitatea și în gestica ei stihială. La fel și ziua de 21 decembrie în București (autorul nu acceptă varianta amestecului unei Puteri străine). El declară însă ca sigură complicitatea sau premeditarea manifestată în
[Corola-publishinghouse/Science/1928_a_3253]
-
se referă la complotul extern împotriva României, incriminat de dictator în ultimele ședințe cu membrii CPEx (fratele său, generalul Ilie Ceaușescu, preia la rându-i formula atunci când, perindându-se prin diferite garnizoane din Cluj, Arad, Oradea, în decembrie 1989, în timpul insurecției timișorene, el îi prelucrează pe soldați și pe comandanții militari vorbindu-le despre existența a 2.000 de teroriști străini care urmează să desfășoare o amplă acțiune antiromânească). Se prea poate ca aceia care au lansat formula „teroriști”, adică noua
[Corola-publishinghouse/Science/1928_a_3253]
-
permite să deschidă focul asupra manifestanților, pentru că de-abia atunci s-ar fi declanșat un război civil de anvergură. Deși ocolește acuzarea tranșantă a Armatei, Raportul Serviciului Român de Informații admite că, cel puțin la Timișoara, în primele zile ale insurecției, principala vinovată pentru protestatarii uciși și răniți a fost Armata. Aproape toți liderii proveniți din MI și Securitate, judecați sau interpelați în procesele legate de evenimentele din decembrie 1989 (dar nu neapărat), au accentuat faptul că Armata a fost cea
[Corola-publishinghouse/Science/1928_a_3253]