1,126 matches
-
casele lor imense și frumoase decât dacă le țin deschise publicului larg. Un indicator, de obicei maro inscripționat cu alb, este plasat de-a lungul autostrăzii celei mai apropiate în scopul de a orienta turiștii către casă. De regulă, indicatoarele maro au un mic desen simpatic simbolizând o clădire cu statut de monument istoric. Doar casele foarte mari au astfel de indicatoare, deoarece, dacă ai o casă mică, înseamnă că îți poți permite să o repari și să o întreții și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1879_a_3204]
-
îți poți permite să o repari și să o întreții și singur. Dar dacă acoperișul tău are câteva mii de metri pătrați, ai nevoie de sprijin financiar de fiecare dată când se desprinde o țiglă. Ironia face ca un indicator maro să dezvăluie în același timp și lipsa banilor pentru repararea unui acoperiș, și o poziție socială înaltă. Deoarece, dacă nu ai bani suficienți să-ți repari acoperișul, înseamnă că ai un acoperiș imens și toată lumea știe ce se află sub
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1879_a_3204]
-
nu ai bani suficienți să-ți repari acoperișul, înseamnă că ai un acoperiș imens și toată lumea știe ce se află sub un acoperiș imens: o casă pe măsură. Nici nu aveți idee câte fete își doresc un bărbat cu indicator maro. Vânătoarele de Indicatoare Maro sunt viclene, au picioare lungi, sunt frumuseți recunoscute pe plan internațional, originare din Manhattan, Paris și Londra, care au meserii dintre cele mai nevinovate ca, de pildă, designeri de poșete, actrițe și artiste plastice. E un
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1879_a_3204]
-
mai nevinovate ca, de pildă, designeri de poșete, actrițe și artiste plastice. E un camuflaj perfect, fiindcă nimeni nu și-ar închipui vreodată că o femeie superbă ar da o carieră modernă pe ceva retro, cum ar fi un indicator maro. Chiar n-are nici o logică. Adică, ar fi echivalentul moral al renunțării la noii pantofi Prada pentru o pereche din sezonul trecut. Vânătoarele de Indicatoare Maro își fac temele înainte de a-și da o întâlnire. Își caută omul în Debrett
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1879_a_3204]
-
da o întâlnire. Își caută omul în Debrett’s Peerage & Baronetage, ghidul care conține numele britanicilor de viță nobilă, plus adresele lor. Dacă o casă apare precedată de the, mai mult ca sigur, are peste douăzeci de camere și indicator maro. Indiferent de înfățișarea, inteligența, culoarea părului, greutatea sau grosimea gâtului unui proprietar de indicator maro, Vânătoarele se și îndrăgostesc de el până să închidă ghidul Debrett’s și să-și rimeleze genele. Mama era o Vânătoare americană de Semne Maro
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1879_a_3204]
-
britanicilor de viță nobilă, plus adresele lor. Dacă o casă apare precedată de the, mai mult ca sigur, are peste douăzeci de camere și indicator maro. Indiferent de înfățișarea, inteligența, culoarea părului, greutatea sau grosimea gâtului unui proprietar de indicator maro, Vânătoarele se și îndrăgostesc de el până să închidă ghidul Debrett’s și să-și rimeleze genele. Mama era o Vânătoare americană de Semne Maro, care se dădea drept studentă. Erau anii ’70 și de-abia aștepta să evadeze din
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1879_a_3204]
-
maro. Indiferent de înfățișarea, inteligența, culoarea părului, greutatea sau grosimea gâtului unui proprietar de indicator maro, Vânătoarele se și îndrăgostesc de el până să închidă ghidul Debrett’s și să-și rimeleze genele. Mama era o Vânătoare americană de Semne Maro, care se dădea drept studentă. Erau anii ’70 și de-abia aștepta să evadeze din Upper East Side. Destinația: Londra - Colegiul de Artă din Chelsea, cel mai potrivit teren de vânătoare. Mama credea că, măritându-se cu tata, ceea ce s-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1879_a_3204]
-
au atașate două aripi vaste. În depărtare se zăreau un lac și niște grădini frumos îngrijite. Știți ceva? În cele câteva minute în care am rămas pierdută, admirând castelul, aproape că am putut să le dau dreptate vânătoarelor de Indicatoare Maro. (Mai sunt o grămadă în New York și în Paris, doar că-n zilele noastre se dau, în special, drept creatoare de modă la Louis Vuitton. E o deghizare perfectă.) La ora asta, probabil mama și tata se întreabă pe unde
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1879_a_3204]
-
mă pot gândi la nimic altceva. Mintea mea s-a îngustat, ajungând un tunel cu o singură bandă de mers, la capătul căruia se află singurul lucru de care-mi pasă cu adevărat. Mă uit pe fereastră la o pasăre maro care scormonește cu ciocul pământul, după care mă întorc și mă așez pe un scaun, cu ochii la masă, jucându-mă obsesiv cu unghia de la degetul mare pe textura lemnului șlefuit. Am făcut o singură greșeală. Toată lumea are voie să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2362_a_3687]
-
jovial. În clipa în care intru, îl găsesc pe Eddie așezat la biroul său : o chestie uriașă de mahon și piele ștanțată, pe care se află un laptop care pare foarte scump. Acum e total îmbrăcat, slavă Domnului, în pantaloni maro și o cămașă sport, și toată încăperea miroase a aftershave. — A, Samantha. Gata pentru mica noastră întrevedere ? Îmi arată spre un scaun cu spătar înalt de lemn și mă așez. Poftim ! Documentul pe care-l așteptai ! Îmi întinde, cu un
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2362_a_3687]
-
Am să mă străduiesc, răspund politicoasă. Mai doriți ceva, doamnă Geiger ? — Stai ! Eddie își lasă ceașca jos. Am ceva pentru tine. Să știi că n-am uitat discuția noastră recentă ! Se apleacă și ia de sub scaun o pungă de hârtie maro. Văd ieșind colțurile câtorva cărți cu coperte lucioase. Să știi că nu te las să scapi așa ușor, Samantha ! Ăsta o să fie proiectul nostru comun ! Am o presimțire rea. O, nu. Te rog, Doamne, fă să nu fie ce cred
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2362_a_3687]
-
sau ceva de genul ăsta. E vorba doar de data asta. — Înțeleg, spun, încercând să nu zâmbesc. E foarte generos din partea dumneavoastră, doamnă Geiger. — Am și eu ceva. Iris caută în coșul ei și scoate un pachețel învelit în hârtie maro. Înăuntru, găsesc patru tăvi noi și strălucitoare de copt pâine și un șorț gofrat cu model cu trandafiri. Ridic privirea spre Iris și nu mă pot abține să nu râd cu poftă. — Mersi, zic. Am să le folosesc din plin
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2362_a_3687]
-
geantă de felul ăsta pe care‑am văzut‑o în viața mea! spune Suze, plimbându‑și degetele pe ea cu admirație. Deci... câte geamantane ai la ora asta? Se uită la șifonierul meu, de pe care stau să cadă o valiză maro de piele, o geantă lăcuită și trei port‑farduri mari. Păi..., zic, ridicând din umeri cu un aer ușor defensiv, câte are toată lumea. Cred că mi‑am cumpărat destul de multe geamantane și genți de voiaj în ultimul timp. Dar ideea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1997_a_3322]
-
cum e. Nu‑mi vine să cred că Tom al meu se însoară! Știu, zic înțelegătoare. Ca ieri eram copii și ne plimbam cu bicicletele amândoi! — Mai ia un sherry, Janice, spune Maureen cu căldură și‑i toarnă un lichid maro închis în pahar. O să te ajute să te liniștești. — Of, Becky, zice Janice și îmi strânge mâna. Cred că și pentru tine e o zi la fel de grea. Știam eu. Încă mai crede că‑mi place de Tom, nu? De ce or
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1997_a_3322]
-
O să mă uit la ele mai târziu. Când am să mă pot concentra la ele. — Bex... Suze face o față lungă. Cred că ar fi bine s‑o deschizi pe asta acum. Duce mâna la teanc și extrage un plic maro cu cuvântul CITAȚIE tipărit pe el. Mă uit la el, și mă apucă frisoanele. O citație. Era adevărat, deci. Am fost dată în judecată. Iau plicul de la Suze, incapabilă să mă uit la ea și îl deschid cu degete tremurătoare
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1997_a_3322]
-
clatină, parcă. Un tânăr palid, păr moale, ondulat. Mustață lungă și zâmbet sfios. Cicatrice mică, lângă sprânceană și voce mică, un susur. Știți, eu sunt Toma... Să-l legitimeze, neapărat să-l legitimeze. Ține în mână un dreptunghi de carton maro. — Ce mai, eu sunt... fotografia e veche. Cât de vechi poate fi chipul unui atât de tânăr condotier? Ședea deja în fotoliul din față, se confesa deja, viclean, umil, prost plătit. Sper că nu v-ați supărat. Voiam să vă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2121_a_3446]
-
a-mi manifesta neputința. Apoi a fugit și n-am mai văzut-o de atunci. Jim e mai trist decât până acum și pare o întruchipare pământească a melancoliei. Poartă un pardesiu gri, ros în coate, cămașă bej și pantaloni maro. Are părul castaniu, puțin grizonat, uscat la vârfuri și gras la rădăcină. Cred că dacă îți treci mâinile prin el, te umpli de mătreață. Chiar și pielea lui are un aspect cenușiu. Își ține umerii lăsați tot timpul, iar abdomenul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1970_a_3295]
-
Atenție! Cade!“ și să o privesc cum se prăbușește. Puțin îi mai lipsește. Nu-i trebuie decât un ghiont. Doi filfizoni se chinuie s-o agațe pe Daisy. Unul poată un tricou cu dungi, altul o cămașă cu un imprimeu maro deschis pe fond alb. Altfel, au aceeași mutră. Fiecare ține câte o sticlă de șampanie și abia prididesc să-i reumple paharul, de îndată ce ea îl golește. O strategie nu prea subtilă, dar adesea eficientă. Ce faci, drăguțo? o întreb eu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1970_a_3295]
-
și nu de pe meleagurile noastre, a scris pe cerul României: Spaimă! Și mai jos existența prin frică și apoi, aici a trebuit să mă uit cu binoclul în infraroșu, cugetarea: Mă tem, deci exist!. O nouă bubuitură și un înger maro, cam cât baschetbalistul Ghiță Mureșan, se văita lângă vitrina de unde bibelourile înviară. Era un înger fără aripi și prin trup i se vedeau venele și prin vene i se scurgeau cuvintele și în inimă cuvintele erau strânse ca afluenții Dunării
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1494_a_2792]
-
mea imaginație. M-am refugiat în ele mereu când lumea reală nu era pe placul meu. Acolo, în tărâmul meu, eu eram stăpânul, iar realitatea era guvernată de legile pe care le voiam eu. De ce trebuiau copacii să aibă trunchiul maro, când puteau să-l aibă mov, culoarea care-mi plăcea mie? Și de ce florile trebuiau să fie atât de mici, când puteau să adăpostească o casă mare sub ele, inundând-o cu mirosul lor îmbătător. Era minunat! Era. Am deschis
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1464_a_2762]
-
pentru buna funcționare a țării și alte prostii de genul ăsta. Nu m-a interesat prea mult pentru că nu mă privește. La sfârșitul conferinței de presă, sala se eliberează și pe ecran apare doar masa albastră în fața peretelui de marmură maro. "Aceasta a fost conferința de presă a Ministrului, în care s-au anunțat schimbări radicale în sistemul de învățământ. Eu sunt Mihai Protopopescu și vă urez o noapte cât mai plăcută!" Cam atât a fost. Ah! Ce nervos sunt când
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1464_a_2762]
-
părut că am văzut o străfulgerare de lumină, preț de o clipă, în negrul umbrei lemnului. Se mișcă cu atenție, încet, temându-se, parcă, să nu fie mușcat de ceva. Se îndreptă de spate și își scoase mâna din cutia maro. Ținea o teacă argintie ce dădea reflexe gri și albe când razele luminii se răsfrângeau de motivele florale ce o împodobeau. Mânerul părea a fi nimic mai mult decât o prelungire a tecii. Până și plăselele erau minunat lucrate. Tulpini
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1464_a_2762]
-
Sergiu mort la câteva zeci de metri de ochii tăi? Poți salva ce-ți e în puteri și e lucru mare! E deja ceva ce depășește puterea oamenilor. Mi-am luat inima în dinți și am gustat din acel piure maro. Oh! Ce dezgustător! Văzuse scârba de pe fața mea și zâmbi înțelegător. Te obișnuiești cu vremea... mie, zise arătând un piure alb, îmi plăcea acela. E mai dulce. Văd că nu mănânci. Tot postești de ceva vreme. Ți-e rău cumva
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1464_a_2762]
-
coșul ăsta trage, bine gândit, fumul de țigară care se adună în camera mare, de jos, în dreapta e scara din lemn care urcă la dormitoare, în stânga șemineului e bucătăria, rafturi, frigider, aragaz, aparatură, în tot livingul, pe jos, e gresie maro, femeia trece pe lângă biroul Maestrului, așezat sub scara închisă la culoare, apoi, intră direct spre baie. Oglinda. Ochii ei de aur. Își șterge fața cu un demachiant, apoi își dă cu cremă, întinde fondul de ten, pudra, machiază excesiv ochii
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1975_a_3300]
-
pe butonul Sus. O clipă mai târziu, liftul se oprește la unu cu un ping, și se deschid ușile. Nu. Nu. E ca un vis urât. Jack Harper se află singur În lift, În niște blugi vechi și un pulover maro de cașmir. Fără să vreau, fac instinctiv un pas Înapoi. Jack Harper Își bagă mobilul În buzunar, apleacă puțin capul Într-o parte și mă privește Întrebător. — Te urci În lift ? spune blând. Sunt pur și simplu blocată. Ce pot
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2128_a_3453]