1,337 matches
-
-i ia din brațe pachetul cu cămăși, Arminda era acolo, acum Își dădea seama perfect de situație: darling, can you give me some money, please?1 Juan Lucas, stînd jos și prefăcîndu-se că e adîncit În lectura ziarului Time, scoase portofelul și i-l Întinse lui Susan, fără să se uite la ea fiindcă articolul devenea din ce În ce mai interesant. Susan luă portofelul, Îl deschise și scoase o hîrtie la Întîmplare, Înaintînd spre Arminda, care stătea Încremenită În mijlocul camerei, cu pachetul În brațe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2098_a_3423]
-
give me some money, please?1 Juan Lucas, stînd jos și prefăcîndu-se că e adîncit În lectura ziarului Time, scoase portofelul și i-l Întinse lui Susan, fără să se uite la ea fiindcă articolul devenea din ce În ce mai interesant. Susan luă portofelul, Îl deschise și scoase o hîrtie la Întîmplare, Înaintînd spre Arminda, care stătea Încremenită În mijlocul camerei, cu pachetul În brațe și sleită de oboseală. „E destul?“ o Întrebă, moartă de frică și grozav de frumoasă. Arminda se schimonosi În chip
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2098_a_3423]
-
rînd, veniți pe rînd, fiindcă toți voiau să cîștige, se gîndeau numai cum să facă să cîștige și veneau În fugă, alergau ca nebunii, nu se mai gîndeau la nimic altceva, nu mai erau În stare să socotească, Își deschideau portofelul În fața măicuței Încîntate să-i vadă cît sînt de șmecheri, cum păstrau banii cei mai mari pentru la urmă... Șșșșșșșșșș, maica Mary Joan face din nou socoteala pe rînduri... șșșșșșșșș... nu! nu! nu! nu! nu!, rîndul al patrulea nu putea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2098_a_3423]
-
pentru celelalte rînduri, rămîneau speranțe fiindcă știau că mai aveau cîteva hîrtii, părinții Înțelegeau cît de importantă era colecta asta, cît de important era ca odraslele lor să facă o impresie bună măicuțelor, erau bani pentru misionari, tăticii Își goliseră portofelele și rîndul al treilea... uraaaaaaaa!, de fapt toate... de trei ori ura pentru maica stareță! și celelalte rînduri, uraaaaa!, vor avea... uraaaaa!, o zi liberă... uraaaaa! și maica Mary Joan strigă și ea uraaaaa! cu brațele ridicate, era de neuitat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2098_a_3423]
-
Își satisfăcuse orgoliul, totuși Îl rodea și acum vechea durere. Iar stratagema la care a recurs În seara aceea În fața părinților lui a fost repetată de cîteva ori În clasă, săptămîna următoare: parcă fără să vrea, lăsa să-i cadă portofelul și pe jos se Împrăștiau cîteva hîrtii, printre care era și fotografia unei fete. „E noua ta iubită?“, l-a Întrebat Juan Lucas; Colegii de clasă i-au pus aceeași Întrebare: o nouă iubită? CÎt despre Carlos, explică zîmbitor la
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2098_a_3423]
-
de chestii de care avea nevoie, cum ar putea? Dar avea nevoie de ele cu adevărat? Poate că nuă Imaginea se contura, devenind posibilă, probabilă, realizabilă. —Bine, atunci, o s-o fac. O fac! Ține astea. I-a pus în palmă portofelul, mobilul, țigările și pachetul de Toffo. — Nu pot să cred că fac asta. Cu un strigăt exaltat, a învârtit geanta deasupra capului o dată, de două ori. Și apoi, speriată și încântată, i-a dat pur și simplu drumul. A lăsat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2243_a_3568]
-
vezi! - Nu, nu vreau să-l văd mort“. CÎteva ceasuri mai tîrziu, În timpul Înmormîntării, a fost liniștit și a citit textul unui psalm pe care bunicul Îl transcrisese pe o foaie de caiet dictando pe care o ținea Împăturită În portofel. Sfîntul Francisc din Assisi, În schimb, nu i-a refuzat nimic tatei. L-a Învățat care e valoarea sărăciei. Tata m-a Învățat la rîndul lui că era mai bine să fii sărac decît bogat, ceea ce Îmi va Îngădui să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1977_a_3302]
-
iertat, chiar dacă de nelecuit. Las-o În seama mea, Daniel, pentru că fragranța eternului feminin nu mă mai prostește ca pe dumneata. La anii mei, irigarea sangvină a capului prevalează În raport cu cea destinată părților moi. — Grozav mai vorbești. Fermín Își scoase portofelul și Începu să calculeze bugetul. — Ai o avere acolo, am zis eu. Toți banii ăștia au rămas În plus de la restul de azi dimineață? — O parte. Ceilalți sînt legitimi. Astăzi ies cu Bernarda. Eu femeii ăsteia nu-i pot refuza
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2276_a_3601]
-
obiectul- tocmai la timp, pentru că se și repezise un ins cu un caftan lung pe el, dar, văzându-l în mâna mea, nu a făcut gâlceavă, mi-a aruncat o privire fugară și a trecut pe-alături. Obiectul era un portofel mare, de marochin, de model vechi, plin doldora; dar cine știe de ce, din prima clipă, mi-am dat seama că în el era orice altceva, dar nu bani. Trecătorul care îl pierduse mergea acum la vreo patruzeci de pași înaintea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
crezut că sare la bătaie; s-a făcut palid la față, ca apucat de isterie femeiască, speriindu-și astfel soția tare. — Cum ați îndrăznit să intrați așa? Afară! strigă el, tremurând și de-abia rostind cuvintele. Însă deodată își văzu portofelul în mâinile mele. — Cred că dumneavoastră l-ați pierdut, am spus eu cât mai calm și sec. (De altminteri așa și trebuia.) El stătea în fața mea absolut înspăimântat și câtva timp parcă nu putu înțelege nimic; apoi își duse iute
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
putu înțelege nimic; apoi își duse iute mâna la buzunarul lateral, căscă gura de spaimă și se plesni peste frunte. — Doamne! Unde l-ați găsit? Cum? I-am explicat cât mai scurt, în cuvintele cele mai seci, cum am ridicat portofelul, cum am fugit după el strigându-l și cum, în sfârșit, pe ghicite și aproape orbecăind, am alergat pe scară în urma lui. — O, Doamne! exclamă el, adresându-i-se soției. Aici sunt toate documentele noastre, aici sunt ultimele instrumente, aici
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
că sunteți... — Am tuberculoză, i-am răspuns eu cât mai scurt și m-am ridicat. Imediat sări și el în picioare. — Poate că exagerați și... luând medicamente... Era foarte derutat și parcă tot nu-și putea veni în fire; ținea portofelul în mâna dreaptă. — O, nu vă faceți griji, l-am întrerupt eu din nou punând mâna pe clanța ușii. Săptămâna trecută m-a consultat B-n (iar l-am pomenit aici pe B-n) și soarta mea e pecetluită. Scuzați
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
desigur; cum așa? — Din pricina vinului. Mult stimate prinț, am venit la dumneavoastră ca la providență. Suma de patru sute de ruble în argint am primit-o ieri la ora cinci după-amiază de la un datornic și m-am întors aici cu trenul. Portofelul îl aveam în buzunar. Schimbându-mă de tunică și îmbrăcându-mă cu redingota, am mutat banii în redingotă, gândindu-mă să-i am asupra mea, întrucât seara intenționam să-i dau la rugămintea cuiva... așteptându-l pe procurist. — Apropo, Lukian
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
și să mă gătesc iarăși cu tunica pe care mi-o scosesem la întoarcerea acasă, gest pe care l-am și făcut, după cum, probabil, ați remarcat, prințe, văzându-mă toată seara în tunică. Schimbându-mă de haine, mi-am uitat portofelul în redingotă... Adevărat că atunci când Dumnezeu vrea să te pedepsească, îți ia mai întâi mințile. Și de-abia astăzi, la șapte și jumătate, trezindu-mă, am sărit ca un descreierat, m-am repezit de prima dată la redingotă, dar n-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
Dumnezeu vrea să te pedepsească, îți ia mai întâi mințile. Și de-abia astăzi, la șapte și jumătate, trezindu-mă, am sărit ca un descreierat, m-am repezit de prima dată la redingotă, dar n-am găsit decât buzunarul gol! Portofelul parcă l-a înghițit pământul. — Ah, ce neplăcut! — Chiar că-i neplăcut; și dumneavoastră, cu mare tact, ați găsit acum expresia trebuincioasă, adăugă Lebedev, nu fără o undă de malițiozitate. — Totuși, cum... începu prințul să se alarmeze, căzând pe gânduri
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
-l lași să-ți cadă din buzunar, nu? — Aș fi putut. Totul este posibil în stare de ebrietate, după cum v-ați exprimat cu sinceritate, mult stimate prinț! Dar, vă rog să chibzuiți: dacă, schimbându-mă de redingotă, ar fi alunecat portofelul din buzunar, atunci obiectul alunecat ar trebui să zacă tot aici, pe dușumea. Deci, unde-i acest obiect? — Nu cumva l-ai pus prin vreun sertar, în birou? — Am căutat peste tot, am scotocit peste tot, mai ales că nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
care mi-ai spus... — Adică? — Asta-i bună, parcă nu m-ai înțelege! Ah, Dumnezeule, Lukian Timofeici, te ții întruna de teatru. E vorba de bani, de bani, de cele patru sute de ruble, pe care le-ai pierdut atunci, cu portofelul, despre care ai venit aici să-mi povestești în dimineața când ai plecat la Petersburg. Acum ai înțeles? — Ah, de cele patru sute de ruble vorbiți! exclamă Lebedev, lungind cuvintele, de parcă de-abia acum și-ar fi dat seama. Vă mulțumesc
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
orfani în familie... Nu asta am vrut să spun! Firește, mă bucur că i-ai găsit, se corectă repede prințul. Dar... cum i-ai găsit? — Foarte simplu, rogu-vă. I-am găsit sub scaunul pe care atârnasem redingota, așa că probabil portofelul a alunecat din buzunar pe dușumea. — Cum sub scaun? Nu se poate, doar mi-ai spus că ai scotocit prin toate ungherele. Cum de nu te-ai uitat în locul cel mai probabil? — Problema e că m-am uitat! Îmi amintesc
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
dintr-odată? — Chiar așa, a apărut dintr-odată. Prințul se uită ciudat la Lebedev. — Dar generalul? întrebă el deodată. — Adică, ce să fie cu generalul? nu înțelese iarăși Lebedev. — Ah, Dumnezeule! Te întreb ce a spus generalul când ai găsit portofelul sub scaun. Doar și mai înainte l-ați căutat împreună. — Da, împreună l-am căutat mai întâi. Dar de data asta, recunosc, am tăcut și am preferat să nu-i spun că am găsit portofelul, de unul singur. — De... de ce
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
spus generalul când ai găsit portofelul sub scaun. Doar și mai înainte l-ați căutat împreună. — Da, împreună l-am căutat mai întâi. Dar de data asta, recunosc, am tăcut și am preferat să nu-i spun că am găsit portofelul, de unul singur. — De... de ce? Și banii sunt toți? — Am deschis portofelul: banii sunt toți, până la ultima rublă. — Ai fi putut veni să-mi spui, observă prințul îngândurat. — Mi-a fost frică să vă inoportunez, prințe, având în vedere propriile
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
l-ați căutat împreună. — Da, împreună l-am căutat mai întâi. Dar de data asta, recunosc, am tăcut și am preferat să nu-i spun că am găsit portofelul, de unul singur. — De... de ce? Și banii sunt toți? — Am deschis portofelul: banii sunt toți, până la ultima rublă. — Ai fi putut veni să-mi spui, observă prințul îngândurat. — Mi-a fost frică să vă inoportunez, prințe, având în vedere propriile dumneavoastră impresii care, poate, ca să zicem așa, sunt excepționale. Pe deasupra, m-am
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
putut veni să-mi spui, observă prințul îngândurat. — Mi-a fost frică să vă inoportunez, prințe, având în vedere propriile dumneavoastră impresii care, poate, ca să zicem așa, sunt excepționale. Pe deasupra, m-am prefăcut că n-am găsit nimic. Am deschis portofelul, m-am uitat în el, apoi l-am închis și l-am pus la loc sub scaun. — Asta la ce bun? — A-așa, ca să-mi satisfac și pe mai departe curiozitatea, chicoti deodată Lebedev, frecându-și palmele. — Deci e și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
l-am găsit în cele din urmă, atunci de ce generalul n-ar remarca un obiect, ca să zicem așa, bătător la ochi, care se vede de sub scaun? De câteva ori am ridicat scaunul acela și l-am mutat din loc, așa că portofelul era la vedere, dar generalul nu l-a zărit nicidecum și așa a trecut o zi și o noapte. Probabil că e foarte distrat, nici n-ai cum să-ți dai seama. Vorbește, povestește, râde cu hohote și deodată se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
deodată se supără teribil pe mine, nici eu nu mai știu de ce. Într-un târziu ne pregătim să ieșim din cameră, eu las intenționat ușa descuiată; totuși a ezitat, a vrut să-mi spună ceva, probabil s-a speriat pentru portofelul cu atâția bani, dar s-a supărat brusc foarte tare și nu mi-a spus nimic. N-am făcut împreună pe stradă nici doi pași, m-a lăsat baltă și de-abia seara ne-am întâlnit la bodegă. — Și până la
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
dar s-a supărat brusc foarte tare și nu mi-a spus nimic. N-am făcut împreună pe stradă nici doi pași, m-a lăsat baltă și de-abia seara ne-am întâlnit la bodegă. — Și până la urmă ai luat portofelul de acolo? — Nu. În aceeași noapte a dispărut de sub scaun. — Atunci unde-i acum? Aici, spuse Lebedev și râse deodată, ridicându-se de pe scaun cât era de lung și privindu-l cu plăcere pe prinț. A nimerit aici, în căptușeala
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]