2,172 matches
-
am asigurat rapid respectul covârstnicilor și de la bloc, și de la grădiniță. Însă, după ce suspiciunea de diagnostic a fratelui meu s-a dovedit a fi neîntemeiată, au apărut conflictele dintre noi, din care eu ieșeam sistematic învinsă. Mă bătea fără nicio remușcare ori de câte ori aveam o dispută și încercam s-o tranșez fizic, pentru că altfel nu avea el inițiativa de a mă bate; de fapt, mă bătea apărându-se, și nici acum nu pricep de ce eu, atât de eficientă în afara casei, n-am
[Corola-publishinghouse/Science/84956_a_85741]
-
trezit și îți dai seama că a fost doar un coșmar și nimic nu mai e real. Această dramă din păcate pentru câțiva ani s-a mutat în altă casă, altă femeie molestată, alți copii traumatizați și nici un pic de remușcare din partea agresorului pentru că "domnule... ele au fost cele care l-au provocat, au greșit, l-au înșelat cu 100 de bărbați" și doar "le-a atins un pic" rupându-le coaste, mâini. Drama mamei mele și a celei de-a
[Corola-publishinghouse/Science/84956_a_85741]
-
a fost întotdeauna considerată în Franța un defect. Adulterul feminin, calificat de regulă drept "alunecare regresiva", nu are pentru femeia pariziana aceeași conotație. Adulterul se integrează în viață Parizienei că o experiență organică, care deschide perspective noi și nu comportă remușcări. Psihologia Parizienei se aseamănă cu cea a soțului, care nu are complexul infidelității, ci are impresia de a satisface un simplu capriciu al simțurilor și al imaginației, din care inima este absența. Amantă de profesie, Pariziana caută prin eros dobândirea
Pariziana romanescă : mit şi modernitate by Elena Prus [Corola-publishinghouse/Science/881_a_2389]
-
și astenie trăiește experiența unor traume afective legate de viața sa intimă sau activitatea sa profesională; b) un eveniment dramatic dezvăluie subiectului propria sa insuficiență, ce este trăită ca o umilință în plan etic; c) urmează delirul de relație incluzând remușcări depresive, temeri hipocondrice și idei de persecuție, ce se manifestă în conversații de o mare banalitate despre viața cotidiană. Cazul Hélènei R. este unul tipic de caracter sensibil: Bolnava avea încă din copilărie o sănătate foarte delicată, era sensibilă, inteligentă
[Corola-publishinghouse/Science/84973_a_85758]
-
Ta”, ci: „Îmi fac voia”. Eu vreau să lupți cu mine fără Dumnezeu de partea ta! Te lupți cu arme trupești și lumești împotriva mea? În mânuirea acestora sunt mai inteligent (citește viclean) decât tine! Eu nu pot trăi actul remușcării, nu regret răul pe care l-am provocat. Dar în ceea ce te privește, ca om, nimeni nu-și poate face bine dacă nu este în voia și sub binecuvântarea divină. Binele și fericirea lumească câștigate fără Dumnezeu, îmi revin în
Imn pentru crucea purtată – abecedar duhovnicesc pentru un frate de cruce by Virgil Maxim () [Corola-publishinghouse/Memoirs/863_a_1818]
-
să mă desprind de oameni care plecând au luat părți din mine, să-mi îngrop prieteni, să trăiesc o revoluție și să am șocul întâlnirii cu poporul meu, să mă destram, să mă detest, să mă înec în regrete și remușcări și să mai vreau, totuși, să mă adun din nou. Fără toate astea, orice pagină scrisă în nume propriu nu este decât o enormă pălăvrăgeală.” „Sentimentul conștient al insuficienței personale”, asumat în cuprinsul cărții ca autoexplicitare a relativei sterilități care
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/287808_a_289137]
-
fotografii ale sale. I-am transmis omagiile matale, spunea: da! da!, dar mă Îndoiesc, că-și aduce aminte de mata. Uită Îngrozitor. Cerea cu insistență să vin și m-am dus, crezând, că-l pierdem și nu voiam să am remușcări. M-a recunoscut, s-a bucurat mult, m-a sărutat și nu mă mai lăsa să plec, deși venisem cu mașina unui medic prieten din Buftea, de care depindeam și a trebuit să plec. Are clipe limpezi, dar de regulă
CORESPONDENŢĂ FĂLTICENEANĂ VOL.II by EUGEN DIMITRIU () [Corola-publishinghouse/Memoirs/700_a_1277]
-
ceva mai târziu, în căutare de muncă fiind, dar pe Stalin îl interesau în special cei FUGIȚI în România din calea „eroicelor” sale trupe (ce mai erau înțesate pe deasupra și cu siniștrii „comisari politici” care-și împușcau, fără ezitare sau remușcare, chiar proprii soldați, dacă era cazul), pe timpul scurtului exod permis de timpul extrem de scurt acordat de către ruși retragerii din Basarabia și Bucovina de Nord, provincie ultimă ce nu făcuse parte NICIODATĂ din fostul imperiu țarist! Cu recunoscuta-i paranoia (nume
Fălciu, Tutova, Vaslui : secvenţe istorice (1907-1989) : de la răscoală la revoltă by Paul Zahariuc () [Corola-publishinghouse/Science/1235_a_1928]
-
să se hrănească. Dar îmi făcea plăcere să-mi spun că duce o existență foarte anostă. Și când am devenit celebru și numele meu apărea frecvent în ziare, îmi făcea plăcere să-mi imaginez că simte, probabil, teribile înțepături de remușcare și regret, și că viermele amărăciunii îi scormonește inima la fel de dureros cum mi-o scormonise și mie. Când mi-a dat cu piciorul mie, a dat cu piciorul propriei ei fericiri. Aș fi făcut din ea o regină a acestei
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2341_a_3666]
-
târcoale: „Probabil că regretă amarnic această alegere greșită. Probabil că întreaga-i viață a fost măcinată de părerea de rău că nu s-a măritat cu mine“. „Te-am văzut la televizor.“ Ce să fi însemnat aceasta? Ce junghiuri de remușcare, meschine și devastatoare, o răscoliseră când m-a văzut în chip de „celebritate“? Cum ar fi putut să știe că rămăsesem același și că încă îi mai simțeam lipsa? Și nu se gândea oare la mine ca la un bărbat
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2341_a_3666]
-
și având o amantă permanentă? O văzuse pe Rosina, e posibil să o fi văzut și pe Lizzie. Brusc mi-a venit altă idee, la fel de dureroasă și de dulceagă: „Poate că nu vrea să mă vadă tocmai din pricina regretelor ei: remușcare, gelozie, îndărătnicia închipuirilor sterile. Nu vrea să se mai gândească la ce-ar fi putut să fie“. O, Doamne, toți acești ani, întreaga noastră viață pe care am fi putut-o petrece împreună! Nu vrea... să reînceapă să mă iubească
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2341_a_3666]
-
vitală trebuia să aibă loc în scris. La început, presupusesem că, necunoscându-mi intențiile, lucrul de care se temea cel mai mult era dragostea ei. Din câte presupunea, eu puteam avea alte angajamente sentimentale. Fără îndoială, fusese măcinată de destule remușcări și jelise în tăcere vechea ei iubire, atât de nebunește respinsă. Totuși, acum, reușeam să întrezăresc alte motive de teamă mai imediate, și mă simțeam cuprins de o furie penibilă și respingătoare la gândul bărbatului aceluia „băiețos“, bolnav de gelozie
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2341_a_3666]
-
aș gândi să te tulbur cu declarațiile iubirii mele stăruitoare, mi-aș consuma dragostea în tăcere, poate chiar aș disimula-o, poate că aș pleca. Bănuiesc, si iartă-mă că vorbesc de acest lucru, că ai trăit multe ceasuri de remușcare gândindu-te la mine, cu viața mea «senzațională», și la felul în care, aparent, m-ai pierdut cu desăvârșire. Dar dacă aș ști că, în ciuda tuturor acestor lucruri, duci o existență moderat satisfăcută sau rațional suportabilă, nu m-aș amesteca
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2341_a_3666]
-
un spital dintr-un oraș aflat la o depărtare de multe mile, unde a fost dizolvat în milostivul anonimat al incinerării. ISTORIE Capitolul șase Câtăva vreme mai târziu, timpul s-a scurs pentru mine ca printr-o plasă de amărăciune, remușcări dureroase și hotărâri dictate de ură. Gilbert a trebuit să se întoarcă la Londra, să joace într-o piesă la televiziune. Lizzie a rămas, și începusem să mă obișnuiesc cu fața ei nefericită, congestionată de plâng. Peregrine a rămas și
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2341_a_3666]
-
toate aceste amănunte, care mi s-au întipărit clar în memorie, pentru că erau înseși imaginile durerii; priveliști care ar fi putut cândva să inspire plăcere, dar nu mai erau în stare. Vedeam totul ca printr-un zăbranic negru de tristețe, remușcare, nehotărâre și teamă; și aveam simțământul că port, în locul inimii, un mic coșciug de plumb. Lizzie, plimbându-se alături de mine, își plânsese tot plinul peste amintirea lui Titus; plângea și acum, destul de des, dar parcă mai discret, cu o notă
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2341_a_3666]
-
Și totuși, chiar în timp ce lăsam fluidul tămăduitor și senin al lui Hartley să mă pătrundă pe calea infimelor particule terapeutice, o altă parte a minții mele gândea că, în curând, vor începe să mă macine cele mai amarnice regrete și remușcări pentru că îi expediasem împreună pe James și pe Lizzie. De ce am fost atât de idiot? Mă lăsasem pradă unui ineluctabil impus de pură destrucție, autodestrucția de care mă acuzase James. Aș fi putut să-l alung pe James, s-o
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2341_a_3666]
-
o să-mi dea vreun indiciu? Sau poate că era o cursă, un plan de cumplită răzbunare, la care fusese forțată să coopereze? Dacă Ben mă scotea vinovat de moartea lui Titus, probabil că era înnebunit, în parte de propriile-i remușcări, în parte de ura împotriva mea. Poate că abia acum își dăduse seama cât de mult îl iubise pe Titus și își găsea ușurarea în ura pe care mi-o purta. Așa cum, în urma morții lui Titus, îmi găsisem și eu
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2341_a_3666]
-
la ei o odioasă ușurare, ca și o odioasă resemnare în acceptarea acelei morți. Și, bineînțeles, încercând atât de lugubru să ajustez situația la tiparul vieților lor, eram conștient de faptul că, pe ascuns, căutam să-mi ușurez propriile-mi remușcări și vinovății. Cât de repede acoperim, dacă-i posibil, grozăvia morții și a pierderii prin orice fel de explicație, ca și cum am fi nevoiți să justificăm însuși destinul care ne-a desfigurat. Și evadarea în Australia putea fi înfruntată acum cu
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2341_a_3666]
-
avid - așa cum se întâmplă adeseori în clipele de acută nefericire și șoc - să lunec repede în inconștiența somnului, dar m-am pomenit târât într-un soi de infern. Dacă există vreo tortură mentală sterilă mai dureroasă decât gelozia, aceasta este remușcarea. Până și suferința pierderii unei ființe dragi e mai puțin sfredelitoare; și, de multe ori, aceste două chinuri agonizante se îmbină, așa cum se întâmplă acum în cazul meu. Spun remușcare și nu căință. Mă îndoiesc dacă am cunoscut vreodată căința
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2341_a_3666]
-
vreo tortură mentală sterilă mai dureroasă decât gelozia, aceasta este remușcarea. Până și suferința pierderii unei ființe dragi e mai puțin sfredelitoare; și, de multe ori, aceste două chinuri agonizante se îmbină, așa cum se întâmplă acum în cazul meu. Spun remușcare și nu căință. Mă îndoiesc dacă am cunoscut vreodată căința în forma ei pură; poate că nici nu există într-o formă pură. Remușcarea implică un sentiment de culpabilitate, o culpabilitate neputincioasa, deznădăjduită, a cărei mușcătură usturătoare nu cunoaște leac
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2341_a_3666]
-
multe ori, aceste două chinuri agonizante se îmbină, așa cum se întâmplă acum în cazul meu. Spun remușcare și nu căință. Mă îndoiesc dacă am cunoscut vreodată căința în forma ei pură; poate că nici nu există într-o formă pură. Remușcarea implică un sentiment de culpabilitate, o culpabilitate neputincioasa, deznădăjduită, a cărei mușcătură usturătoare nu cunoaște leac. Nu mă puteam gândi propriu-zis la Hartley, cel puțin nu încă. Șocul fusese prea puternic, sau poate că, pe furiș, subconștientul meu mă și
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2341_a_3666]
-
nevoia să mă odihnesc; și acum, brusc, mă lăsasem pradă trândăviei. Dar în golul creat de dispariția ei definitivă, se ivea Titus, reîntorcându-se să reclame de la mine partea de vină și de durere care i se cuveneau lui. Ororile remușcării abundă în condiționale neîmplinite. Nu izbuteam să stăvilesc proliferarea unor bine conturate viziuni de fericire, care nu-și cunoșteau propria zădărnicie. L-aș fi luat pe Titus cu mine la Londra, ar fi urmat școala de actorie, ar fi venit
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2341_a_3666]
-
acea existență rotitoare a vărului meu, din care nu puteam pricepe nimic? Îmi roiau în cap tot soiul de ipoteze nebunești. Să fi avut moartea lui vreo legătură cu Lizzie? Imposibil. Sau cu Titus? Să se fi lăsat invadat de remușcările pricinuite de moartea lui Titus, socotindu-se vinovat de înecarea băiatului? La acest punct, mintea mea o lua razna, confabulând: James îl cunoscuse într-adevăr pe Titus înainte, poate că el era persoana misterioasă care-l învățase pe Titus toate
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2341_a_3666]
-
fost „Orice s-ar întâmpla, noi avem arma Majoră, și ei nu o au!“. Desigur că acest jurnal plin de vorbărie nu-i decât o fațadă, echivalentul literar al zâmbetului de zi cu zi care camuflează ravagiile lăuntrice ale geloziei, remușcării, spaimei și ale conștiinței unei ratări morale ireversibile. Totuși, asemenea prefăcătorii nu sunt numai consolări, ci ar putea chiar genera un mic ersatz de curaj. Am primit o nouă scrisoare de la Angie, cu o nouă fotografie și cu aceeași binevoitoare
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2341_a_3666]
-
sentimental!). În timp ce țin piatra și o joc printre degete, încerc o emoție pe care mă forțez să mi-o strunesc. A iubi oamenii nu înseamnă și aceasta un atașament? Nu vreau să sufăr fără rost. Totuși simt un regret, o remușcare, că nu l-am cunoscut mai bine pe James. Niciodată n-am fost prieteni cu adevărat, și mi-am petrecut o bună parte din viață invidiindu-l prostește, urmărindu-l cu nervozitate și antrenându-mă într-o competiție despre care
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2341_a_3666]