1,471 matches
-
îmbrăca în zale calul. Gărzile din suita sa își luau și ele armele. Regele însuși, așadar, se grăbea să coboare pe câmpul de luptă, gândind în mod clar că bătălia intrase într-o fază hotărâtoare. în timp ce îl îmbrăcau, continuau să scruteze cu privirea atentă câmpia. Balamber, cuprins de o vie emoție, fu parcă orbit de înfățișarea sa. Atila era de statură modestă, dar foarte robust. Mai mult decât mădularele sale, încă pline de forță, cei cincizeci de ani ai săi i
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2230_a_3555]
-
le putea auzi și îi arăta ceva înspre stânga Ce se întâmpla oare? Trăgând de hățuri Balamber își opri calul și se întoarse în spate pentru a vedea mai bine lăsându-i pe cei care îl urmau să treacă înainte. Scrutând aripa stângă pe deasupra mulțimii în tumult a combatanților, reuși să distingă prin norii de praf hoarde de cavaleri goți ce galopau mâncând pământul în direcția câmpului de luptă. Nu mai încăpea nici o îndoială: armata lui Valamir se retrăgea în fugă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2230_a_3555]
-
hrană războinicilor ce se înghesuiau în jurul lor, căutând să se mai întremeze. în lumina torțelor, Balamber constată că dublul cerc de care și palisada rudimentară care fusese ridicată pentru a-l proteja erau apărate de sute de arcași preocupați să scruteze agitați întinderea câmpiei din care răzbătea încă un zgomot confuz. Veneau încontinuu ați și alți războinici spre acea baricadă mare, transportând cu febrilitate legături de javeline și tolbe pline de săgeți. în vreme ce înainta prin mulțime urmat de ai săi, observă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2230_a_3555]
-
fi dezavantajat foarte mult pe războinicii hiung-nu. Se întoarse repede la calul său. — Pe cai! îi ordonă lui Mandzuk. Patrule înainte și pe flancuri. Și lăsați carele să meargă. Trebuie să plecăm de-aici. în vreme ce oamenii se adunau, continua să scruteze pădurea. Frediana era acolo, undeva, era sigur de asta. Urmărise, cu oamenii ei, armata mai mult de cincizeci de mile, doar ca să-și împlinească răzbunarea și, cu siguranță, nu avea să se mulțumească doar cu moartea lui Reinwalt și a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2230_a_3555]
-
Ușa s-a deschis și de fiecare dată când își făcea apariția, intra parcă și speranța. Și-a profilat silueta aproape de geam, privirea-i era ațintită pe o hartă a declivității reliefului, prezența sobră, în rest doar tăcere. Fetele mă scrutau cu privirea, doar doar mă voi ridica în picioare. Preț de câteva momente am așteptat un impuls favorabil, deoarece nu doream ca intervenția mea să pară obraznică sau cu un ușor iz de imixtiune. Când domnul profesor și-a schimbat
Amintirile unui geograf Rădăcini. Așteptări. Certitudini by MARIANA T. BOTEZATU () [Corola-publishinghouse/Memoirs/83163_a_84488]
-
Ușa s-a deschis și de fiecare dată când își făcea apariția, intra parcă și speranța. Și-a profilat silueta aproape de geam, privirea-i era ațintită pe o hartă a declivității reliefului, prezența sobră, în rest doar tăcere. Fetele mă scrutau cu privirea, doar doar mă voi ridica în picioare. Preț de câteva momente am așteptat un impuls favorabil, deoarece nu doream ca intervenția mea să pară obraznică sau cu un ușor iz de imixtiune. Când domnul profesor și-a schimbat
Amintirile unui geograf Rădăcini. Aşteptări. Certitudini by MARIANA T. COTEŢ BOTEZATU () [Corola-publishinghouse/Memoirs/809_a_1653]
-
și mare denumind fie vârsta celor care scriu, fie numărul de apariții), toți elevii școlii noastre au avut prilej de-a lungul timpului să se afirme - poetic sau științific, în limba română sau într-o limbă străină, glumind sau dimpotrivă scrutând realitatea cu ochiul detașat al jurnalistului în formare. Revistele școlii nu-s nici puține, nici neinteresante și nici lipsite de tradiție... De ce? Fiindcă sunt ticluite cu suflet, cu dăruire, cu respect. Consiliul elevilor editează anual revista O.M.G. (organizăm, mediatizăm
Arc peste timp 40 ani 1972-2012 by Săndica Bizim () [Corola-publishinghouse/Memoirs/795_a_1863]
-
un miracol. Rar se mai Încumeta câte unul să tulbure liniștea și așteptarea celorlalți. Oprise și muzica. Ceva mai tăcută Andreea Își strângea cât mai mult pătura pe lângă corp, Încercând să tremure cât mai puțin vizibil. Se așezase lângă fereastră scrutând orizontul. Cu aparatul foto pregătit să rețină cât mai multe imagini. Cenușiul cerului devenea tot mai vioriu, se oglindea În unda apei, care se metamorfoza și ea, căpătând culori ciudate. Ușoare nuanțe roșcate Începuseră să se vadă pe linia orizontului
În vâltorile Dunării de Jos by Flora Mărgărit Stănescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1138_a_2049]
-
singur cufărul. Afară se înnorase din nou; o ploaie măruntă începu să cadă. Am ieșit din casă în speranța că o să găsesc pe cineva care să mă ajute să car cufărul. În jur, nici țipenie de om. O clipă am scrutat îndepărtările. Am zărit prin ceață un bătrân cocoșat, așezat sub un chiparos. Nu-i puteam vedea fața, acoperită cu un fular mare. M-am apropiat încet de el. Înainte să-i fi adresat vreun cuvânt, începu să râdă discordant, sec
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1882_a_3207]
-
în respirația ei arzătoare și calmă. Ce căldură plăcută și însuflețitoare: respirându-i efluviile, în câteva minute mi-ar fi redat fără îndoială viața. Oh! de câtă vreme credeam că toată lumea trebuia să aibă, ca mine, o respirație de foc? Scrutam întunericul ca să mă conving că nu mai este nimeni în cameră, vreunul din amanții ei. Nu, era singură și îmi dădeam seama că tot ce mi se povestise despre ea era pură calomnie. Cine știe dacă nu era chiar virgină
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1882_a_3207]
-
rog, așa am descoperit chestii care până atunci nu-mi spuneau mare lucru. Adică există și o parte bună în toate astea. Nu așteaptă să comand ceva și se repede să-mi spună că, gata, misterul a fost elucidat. Mă scrutează tenebros. Știi cine mi-a luat ochelarii? Ei, na! Cine? Mă prefac așa, formal curios. Sterică Comănescu mi i-a furat, zice, ca și când, orice s-ar spune, la un așa autor al infracțiunii n-aveam cum să mă aștept, oricâtă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1854_a_3179]
-
și departe de casă”. Nostalgia normalității temperate și domestice? Doar acutizează vibrația, ca un vuiet, vaietul fără leac al elegiei sardonice: „De-aș avea și eu o traumă ca pojarul,/ o răpăială de ploaie de vară,/ onevroză ca o mătase”. Scrutând, „cu ochii Îngroziți”, degradarea, Mariana Marin aude și Înregistrează, cum doar marii privilegiați ai poeziei izbutesc, „scrâșnetul și mașinăria” traumei din care vor țâșni, Îndurerate și superbe, memorabilele metamorfoze metafizice ale materiei. Dimineața solitudinii „În fața paginii” devine o patrie a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2122_a_3447]
-
probabil, universul său romanesc: Anchetatorul apatic-Deruta-Măștile-Războiul amintirilor-Hărțuiala-Oglinda salvată. Cine cunoaște aceste și alte volume nu uită atmosfera, tematica, nici calea de acces narativ, modul deopotrivă acut și echilibrat, de o ironică, incisivă și totuși echilibrată pondere analitică prin care autorul scruta realitatea pentru a crea propria sa lume și oglindă. Opera despre care, pe bună dreptate, se putea vorbi atunci a sporit substanțial Între timp, deși auspiciile n-au devenit, ulterior, mai favorabile. Prăbușirea comunismului În Europa de Est l-a găsit pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2122_a_3447]
-
Diavolul nu pare deloc amestecat. Nici măcar „mecanismul” mutilării cotidiene nu pare, neapărat, să-i aparțină. „Mecanismul mânjirii și al căderii. Da. Există/ Înalta rostogolire din ceruri Înalta cădere din Grădină” (Există mecanismul funcționând). Cauza nu este translată În afara omenescului, ci scrutată În ciclurile și cicloanele interiorității, deopotrivă sacră și profană. În căutarea vieții, a „adevărului”, expediția este un exod și un exil. Ea debutează printr-o evadare, dacă nu cumva printr-o izgonire din rutina somnolențelor. Exilatul taie nu doar aerul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2122_a_3447]
-
enigmelor adevărului uman, până la urmă. Excelentele eseuri despre Cioran, Ionesco, Caragiale confirmă metoda, probitatea, originalitatea investigației critice, focalizând cu alte mijloace tot asupra „tensiunii vizionare Între om și destin”. Marta Petreu se slujește cu devoțiune și strălucire de complementara dăruire, scrutând destinul unor scriitori care Îi solicită interogația pentru a lumina până la urmă nodul gordian al contradicțiilor nu o dată derutante, când nu și scandaloase, ale spiritului. Stima se legitimează prin scrupulozitate, admirația prin scrutarea critică a „accentelor” acestor personalități accentuate. Stăruință
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2122_a_3447]
-
handicapați sau prin eroica mineriadă a ciomăgarilor ar trebui să citească pasajele despre exploatările de uraniu din orașul Petru Groza, să revină, iar și iar, la terifianta imagine a sugarului coabitând, În patul de spital, cu un șobolan sau să scruteze hăul dintre „inexistența” oficială a delincvenței, decretată de autorități, și zguduitoarele cazuri reale menționate la p. 138. În această subterană a vieții proliferând Între degradare stătută și energie malefică, procesul plagiatului Barbu, asaltul „celor 13” condeieri visând o Uniune a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2122_a_3447]
-
ca oricare alta, nu mai puțin decât așa-zisa obiectivitate arogantă și falsificatoare În simplismul și exterioritatea ei. Regăsim aici o corespondență cu ceea ce avea să afirme fizica lui Heisenberg, când se referă la tranziția de la „posibil” la „real”, când scrutează „realitatea potențială”. Actul de observare și de recreare a lumii nu poate fi, nici În artă, a intuit exact Blecher (fără a avea cunoștință de cercetările marelui savant), separat de observarea observatorului Însuși, de urmărirea erorilor sale de Înregistrare. Rolul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2122_a_3447]
-
Blecher, Într-o realizare romanescă mai limpede decât În volumul precedent, datorată „unei mai sigure conștiințe de artă”. Sebastian era sensibil la modul cum autorul mută accentul de la suferința fizică la „tortura morală a singurătății”, la „spectacolul pustiu al vieții” scrutat de cineva „care a fost scos din ea”. Pompiliu Constantinescu a considerat „impresionantă”, În acest roman, „siguranța de caracterizare, durerea aproape rece de a divulga cele mai grozave suferinți și umiliri, de a sugera situațiile cele mai riscate, ca și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2122_a_3447]
-
abulia, resemnarea, iluziile, Îndoielile, Încrederea. Rezistența, Înfruntarea, avertismentul Își intersectează ardoarea prin tragica asumare creatoare a destinului. Omul-artist, omul-creație apare ca martirul-reper al solitudinii neînfrânte, cel ce Își răscumpără vulnerabilitatea interogativă, ca semn de „coerență” cu sine și cu lumea. Scrutând Întunericul și Orbirea, refuzând amăgirile binevoitoare (față de lagărele de exterminare, față de apocalipsa atomică, față de ura organizată, ca și față de atâtea corupte forme de seducție și vandabilitate ale scrisului), față de toate capcanele de pactizare cu răul, Sábato afirmă (prin negație) și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2122_a_3447]
-
a dezintegrării mariajului, specifice epocii noastre? O operă literară, a unui mare scriitor. În definitiv, nici Procesul, Metamorfoza și atâtea alte scrieri ale lui Kafka nu anunțau, neapărat, alienarea și totalitarismul modern. Anunțau, Însă, un mare scriitor al modernității, care scrutase ca nimeni altul relieful straniu al sufletului său și al semenilor deloc asemănători. New York, 1996 (Familia, nr. 7-8/1999) Traducerea citatelor: Delia Radu Scrisoare către prietenii germanitc "Scrisoare către prietenii germani" Exilul a Început pentru mine În 1987, În Berlinul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2122_a_3447]
-
Își comercializează asiduu abilitățile. În pragul unui ev postmodern, În care va intra, probabil, tot prima, dacă nu a și intrat, America se reconfirmă ca o stație pilot a evoluției planetare, obligată acum să reevalueze consecințele-limită ale evoluției democratice, să scruteze șansele și nu puținele primejdii ale viitorului. Procesul descentralizării și diversificării continue, cu efectele de dezintegrare vizibile, forțează Înspre prim-planul actualității firești reacții centripete, tot mai frustrate. Marea cucerire a Americii - Libertatea - se dovedește o operă mereu deschisă, solicitând
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2122_a_3447]
-
Omul superior este acela care Își Îndeplinește datoria). Dintr-o dată, el este obsedat de datoria omului față de societate - noțiune Împotriva căreia acționase anterior.” Comentariul iconoclast al operei iconoclaste se Încheia printr-un verdict pe măsură. „Absurdul absolut al intrigii ionesciene, scrutat Într-o comunitate ai cărei cetățeni respectabili se transformă, unul câte unul, Într-o hoardă de Rinoceri, apucați de streche, se acordă cu simplitatea mesajului. Ionescu utilizează personajul Bérenger pentru a ilustra tragica incapacitate a omului de a accepta schimbări
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2122_a_3447]
-
la Iarna decanului, la istoria de familie de care este cumva legat. Întrebat despre „Axa București - Chicago” din roman și cum o vedea romancierul În perioada scrierii cărții, Bellow afirma că romanul este „lipsit de scânteiere”, din cauză că a evitat să scruteze Întregul adevăr despre soție și familia acesteia. „Eram acolo cu Alexandra și Îmi amintesc cum totul s-a deteriorat din cauza ei. Relația noastră a distrus Întregul episod. Bloom m-a acuzat pentru asta, când a citit romanul. «Nu spui adevărul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2122_a_3447]
-
ținând, eventual, de reflexele condiționate de trecutul naționalist al României. Aceasta i se părea una dintre cauzele pentru care romanul ar fi lipsit de „scânteiere...”. Adică, ceea ce Allan Bloom ar fi sesizat atunci când afirmase că Bellow evita, de fapt, să scruteze nu doar persoana reală a Alexandrei, dar și familia Bagdasar din România? N-ar mai urma decât să scrutăm, la rândul nostru, din nou, relația dintre realitate și ficțiune? Cât de „perfectă” ar fi să fie reproducerea realistă la un
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2122_a_3447]
-
romanul ar fi lipsit de „scânteiere...”. Adică, ceea ce Allan Bloom ar fi sesizat atunci când afirmase că Bellow evita, de fapt, să scruteze nu doar persoana reală a Alexandrei, dar și familia Bagdasar din România? N-ar mai urma decât să scrutăm, la rândul nostru, din nou, relația dintre realitate și ficțiune? Cât de „perfectă” ar fi să fie reproducerea realistă la un scriitor de tipul Bellow? Alexandra Bagdasar, modelul eroinei „pozitive” În romanul Iarna decanului și al celei „negative” În Ravelstein
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2122_a_3447]