4,413 matches
-
spre cimitir; Încărcau seara cadavrele și dimineața le duceau la cimitir. Și tabloul ăsta este nu halucinant, ci de-a dreptul Înspăimântător pentru memoria mea de copil. Dimineața nu voiam să ne uităm, dar totuși ne uitam, că tentația e tentație, era ceva de-a dreptul halucinant - cadavre goale, Înghețate, clădite ca o claie de fân... Și erau duse la groapa comună... În perioada asta am Început să ne subțiem și noi: prima dată au murit cei doi bătrâni ai prietenilor
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2330_a_3655]
-
părea situația care se crease la facultate în urma îndepărtării marelui poet și filozof. Anomalia, anormalul, nu e o fatalitate și n-are durată, condiția să-l facem să dispară e să nu-l acceptăm și mai ales să nu cedăm tentației de a-l justifica, prin recurgerea la principii înalte. Această din urmă gândire anticipează primul meu contact cu unul din cei pe care îi numisem noi. Era un tânăr de vârsta mea, numit la facultate odată cu mine și cu care
Cel mai iubit dintre pământeni by Marin Preda [Corola-publishinghouse/Imaginative/295609_a_296938]
-
nereușita, care poate foarte bine să țină perfect în picioare un om fără noroc, care să nu se considere adică ,un ratat. Nu-i pasă. Nu e vina lui! Mai apropiată cauzei ratării e parabola cu talantul îngropat, când alte tentații decât acelea de a-ți fi urmat drumul pe care ți-era dat să-l urmezi te-au învins fără vina nimănui. Ce aflai de la Nineta? Că ratase lovitura cu tubul: îl aruncase după ce născuse doi copii. Fusese ispitită să
Cel mai iubit dintre pământeni by Marin Preda [Corola-publishinghouse/Imaginative/295609_a_296938]
-
să-și dea seama că farmecul timpului liber tocmai în asta constă, să nu-l organizezi, fiindcă din clipa aceea a încetat să mai fie liber. Timp liber înseamnă să faci ce vrei, adică să dai curs în voie oricărei tentații, fără sentimentul de culpabilitate că în felul acesta îl pierzi, acel timp. Sigur că în timpul tău liber poți organiza, să zicem, o excursie, dar numai dacă ai chef. Ai zice că nici nu merită să iei în seamă asemenea prostie
Cel mai iubit dintre pământeni by Marin Preda [Corola-publishinghouse/Imaginative/295609_a_296938]
-
imitației”2, înțelesul literal pe care îl atribuie mimesis-ului în capitolul al patrulea al Poeticii 1 obligându-ne să deliberăm înainte de a extinde cu prea multă ușurință sensul imitației, până la a o face sinonimă cu invenția. Cu alte cuvinte atât tentația de a-l privilegia pe „cum”, în defavoarea lui „ce”, cât și tendința opusă, aceea de a afirma răspicat că prin mimesis Aristotel nu ar înțelege altceva decât truismul conform căruia arta imită realitatea 2, sunt deopotrivă la fel de inadecvate, întrucât restrictive
[Corola-publishinghouse/Science/2135_a_3460]
-
caracterizat prin fidelitatea față de natură și predominanța conceptului de imitație), de realismul istoric, definit ca sistem normativ ce domină literatura unei epoci strict delimitate (secolul al XIX-lea). După Wellek, principalul pericol de care este pândit realismul ar consta în tentația nesocotirii granițelor dintre ficțiune și discursul non-ficțional. Așadar, „capcana realismului” nu rezidă - după părerea teoreticianului american - atât „în rigiditatea convențiilor lui, cât în aceea că, sprijinit cum este de teoria lui, poate anula orice distincție dintre artă și transmiterea de
[Corola-publishinghouse/Science/2135_a_3460]
-
a realității. Autorul și cititorul cunosc astăzi, deopotrivă, condițiile „contractului ficțional” și nu ezită să-și recunoască complicitatea. Ei colaborează, în fapt, la demontarea mecanismului așa-numitei „iluzii realiste”, pe care îl perpetuează și îl resuscitează totuși constant, respingând totodată tentația evaziunii într-un spațiu prea exaltat de propriile diferențe față de real. Din moment ce viața de zi cu zi este asediată de ficțiune, iar realitatea imediată se înfățișează percepției noastre ca multitudine de posibilități, prioritate capătă înscenarea, asumarea lucidă/ludică a convenției
[Corola-publishinghouse/Science/2135_a_3460]
-
postmodernismul însuși se înfățișează - dintr-o anumită perspectivă - ca sinteză barocă între realism și modernism, am putea considera „metatranzitivitatea” definitorie pentru acest spirit sintetic. Cu atât mai mult cu cât conceptul oferă, la rigoare, o soluție sui-generis de reconciliere între tentația repezentării iconice a realității și seducția metaliteraturii. 2.LIMBAJUL POETIC ȘI DINAMICA GENURILOR LITERARE (RECATEGORIZARE SAU HIBRIDIZARE?)tc "2.LIMBAJUL POETIC ȘI DINAMICA GENURILOR LITERARE (RECATEGORIZARE SAU HIBRIDIZARE?)" După cum îndeobște se cunoaște, unul dintre aspectele fundamentale ale literaturii contemporane constă
[Corola-publishinghouse/Science/2135_a_3460]
-
său, cât și tendința de a concepe poemul ca pe o structură plurală, eterogenă, ca pe o sumă a variantelor sale, a meditațiilor care l-au generat, a autocomentariilor pe care le suscită 262. Și tot de aici provine și tentația de a transforma poezia în teorie a poeziei, fapt ce a permis să se vorbească „despre un caz particular de fuzionare a poeziei cu eseul și, până la un punct, chiar cu romanul ”263, într-o totală indiferență față de granițele dintre
[Corola-publishinghouse/Science/2135_a_3460]
-
pânză de cort, ca să privească stupoarea mulțimii adunate în jurul acelui loc împrejmuit; până și automobilele încetinesc, ghicind jocul timpului și miza - scufundarea iminentă, în vreme ce copiii caută mâna tatălui, ca de obicei: nimeni nu râde284. Descoperim în aceste versuri nu atât tentația orgolioasă de a aboli arbitrarul semnului poetic, confundând cuvântul și imaginea, cât mai curând simptomele eșecului, ale neputinței de a ordona evantaiul aparențelor. Sunt semne ale oboselii, ale refuzului de a construi un discurs unitar sau coerent: Dacă așteptarea se
[Corola-publishinghouse/Science/2135_a_3460]
-
după un principiu pe care l-am putea numi, fără să greșim prea mult, cinematografic. Căci, orice s-ar spune, esențial rămâne „magnetismul privirii” capabil să transforme totul în tramă epică. Vădind în plus o luciditate extremă și o irepresibilă tentație de a submina ironic calculele totalizante, Bilete pentru prieteni reprezintă în mod cert un produs al mentalității metatranzitive. *** După această - inevitabil succintă - trecere în revistă a câtorva repere ale poeziei metatranzitive din literatura universală, se impun anumite precizări și explicații
[Corola-publishinghouse/Science/2135_a_3460]
-
mucigai trebuie amintite câteva aspecte, îndeobște cunoscute, edificatoare pentru orientarea antipoetică și antilirică a poemelor reunite sub acest titlu. În primul rând, nu poate trece neobservată tendința scriitorului de a valorifica resursele expresive ale limbajului curent, adeseori banal, uneori argotic, tentație ce se asociază cu renunțarea la intenționalitatea „poetică” (sau, oricum, la conotațiile de „înalt” și „nobil” ale termenului). Că Arghezi valorifică acum virtualitățile expresive, multă vreme ignorate, ale unor registre „plebee” ale limbii, că explorează cu extraordinară îndrăzneală zone sociale
[Corola-publishinghouse/Science/2135_a_3460]
-
a unei serii de constante de limbaj modernist”315 este de netăgăduit (s-ar putea încerca, în scopul argumentării acestei afirmații, comparația cu poeme din volumele Plumb sau Scântei galbene), totuși eul liric rămâne, într-o măsură considerabilă, prizonierul acelei tentații a dezumanizării și „mineralizării”, atitudine situată la antipozii biografismului din poezia mai nouă: După ce a împins poziția instanței auctoriale la limita „mineralului”, n-a avut puterea ori inspirația să facă pasul decisiv al re-biografizării vocii „naratoare” din poezie. Dacă ar
[Corola-publishinghouse/Science/2135_a_3460]
-
prea tocite, dar întrevedem deopotrivă și credința, abil disimulată, în valabilitatea adevărurilor mari. Pe măsură ce „utopia, iluzia, mecanismele de producere a mistificării în general, sunt demise din funcțiile de putere cu ajutorul subtextului ludic și al înscenării”326, devine tot mai evidentă tentația de a le înlocui cu altceva, căci negația retoricii - știm din experiența avangardei - nu numai că riscă să se transforme într-o retorică a negației, dar nu poate fi separată de utopia cunoașterii adevărului unic, netrucat 327. 4.6 Excepții
[Corola-publishinghouse/Science/2135_a_3460]
-
de aderență la real, poate părea oarecum hazardat. E drept că, în cele mai multe situații, la Nichita Stănescu sinele indistinct și proiecțiile astrale capătă întâietate în fața dreptului la propria imagine, la propria persona, dar ne putem întreba dacă nu cumva asemenea tentații nu pândesc și cea mai „personistă” poezie, în care acumulării lacome de ipostaze i se substituie convenția propriei „persoane” a autorului. Ar fi poate mai just să ne limităm la a explica „fobia” aceasta față de eul propriu (corelată, firesc, cu
[Corola-publishinghouse/Science/2135_a_3460]
-
pare să dea câștig de cauză rememorării în defavoarea închipuirii, întregul text este construit, în fond, în jurul unei enigme, aceea a prezenței absentului, enigmă comună imaginației și memoriei: o ființă a fost odată prezentă, a fost absentă, a revenit. Oscilând între tentația înregistrării realului prezent și aceea a resuscitării realului trecut, această confesiune de o sinceritate absolută (și de aceea, poate, greu sesizabilă), reușește în cele din urmă să dea o nouă viață - fie ea și una fantomatică - inflexiunilor unor voci pierdute
[Corola-publishinghouse/Science/2135_a_3460]
-
schițarea „cadrului” (să fi făcut parte dintr-un roman sau o povestire propriu-zisă propozițiile lui Mircea Ivănescu s-ar fi constituit într-un fel de moment pregătitor pentru o întâmplare ulterioară) -, rămâne totuși de nătăgăduit faptul că de pretutindeni pândește tentația prozei, a extensiei textului și a apropierii de discursul compact. Pe bună dreptate, unii critici au văzut aici o încălcare intenționată a amintitului principiu modernist. „Tipică poezie narativă, tipică poezie cu personaje: procedeele ei cele mai evidente sunt, pe de
[Corola-publishinghouse/Science/2135_a_3460]
-
la propria metodă de creație. Fragmentul citat este cât se poate de edificator în acest sens, întrucât trădează preocuparea constantă, sistematică a scriitorului de a surprinde momentul privilegiat al intersectării planurilor. Însă amalgamarea diverselor „moduri de a fi” și obstinata tentație a corporalizării inefabilului (imposibilului!?) sunt permanent luate parcă în râs tăcut (ironia discretă a pasajului nu poate trece neobservată). Prin menționarea „globurilor cu încărcături de frumos”, se sugerează, într-un fel, nu numai lipsa de temeinicie a lumilor inventate (biete
[Corola-publishinghouse/Science/2135_a_3460]
-
ficțiunea narativă? Există argumente care ne îndreptățesc să credem că așa stau, în parte, lucrurile (mopete însuși mărturisește undeva: „am să scriu în sfârșit un roman lung, cu nenumărate personaje”). Proza bună ajunge întotdeauna la poezie, cum credea Pound, iar tentația prozei devine, dintr-o atare perspectivă, explicabilă mai cu seamă la un rafinat cunoscător al literaturii anglo-saxone. Dar mai este ceva. Dacă „mopete știe că nu-și va scrie niciodată marele său roman”, ci alege, de bunăvoie, să se joace
[Corola-publishinghouse/Science/2135_a_3460]
-
un limbaj apropiat de tonul vorbirii obișnuite și îndepărtat de tot ce s-ar putea numi manieră poetică - versurile lui Mircea Ivănescu pot constitui oricând repere într-o poetică a metatranzitivității, tocmai prin oscilarea permanentă între imperativul „reprezentării” lumii și tentația „reprezentației” pe care o provoacă intuirea omniprezenței livrescului. 5.2 Vocea dublă a lui Marin Sorescutc "5.2 Vocea dublă a lui Marin Sorescu" Spre deosebire de Mircea Ivănescu, Marin Sorescu s-a bucurat, încă de la primele volume, de o recunoaștere instantanee
[Corola-publishinghouse/Science/2135_a_3460]
-
versurile sale, trăsăturile prea bine cunoscute ale liricii șaizeciste standard (confesiunea abstractă, transfigurarea realului, stilul scriptic, încifrarea mesajului în linia ermetismului barbian, subiectivitatea, patetismul și toate celelalte) nu dețin, nici pe departe, ponderea absolută, esențiale dovedindu-se de la bun început tentația fanteziei ironice și directitatea limbajului. Ceea ce a stârnit interes a fost mai cu seamă delimitarea tranșantă a poetului de o serie de prejudecăți, de mituri și fetișuri consacrate ale literaturii, prin alegerea unui unghi de vizionare inedit și prin asumarea
[Corola-publishinghouse/Science/2135_a_3460]
-
Încă din volumul de debut, toate aceste aspecte transpar în mod cât se poate de clar. S-a remarcat, nu fără îndreptățire, că, dincolo de „exercițiul de digitație”381 pe care îl presupune Singur printre poeți, se poate întrezări aici și „tentația (rămasă de altfel fundamentală) a demistificării literaturii înseși”382. Volumele următoare, anterioare ciclului La Lilieci (Poeme, Moartea ceasului, Tinerețea lui Don Quijote, Tușiți), vădesc aceeași înclinație demistificatoare, susținută, de astă dată, de suportul relatării anecdotice și de înlănțuirea ingenioasă a silogismelor
[Corola-publishinghouse/Science/2135_a_3460]
-
Încoace, trecând prin Berkeley și Leibniz, lăsase moștenire filosofilor spinoasa problemă a legăturii intersubiective dintre două „substanțe” concepute rând pe rând ca niște corpuri Întinse (automatele cu pălării pe care le zărește Descartes de la fereastra sa) și ca monade izolate. Tentația solipsismului Însoțea În mod necesar constituirea carteziană a faimosului Cogito. Reluarea de către Husserl a gestului cartezian, În Meditațiile sale din 1929, relansează problema, deschizând În același timp un nou câmp de cercetare: ego și alter ego sunt Întotdeauna și În
[Corola-publishinghouse/Administrative/1934_a_3259]
-
modifica situația sub diverse aspecte ă pe scurt, că acest tip de acțiune nu ține de iluzia că acționăm. Dacă am proceda astfel, ne-am angaja În ceea ce eu numesc cuplăcere un antirasism prudențial, evitând maximalismul, păstrândmai ales distanța față de tentațiile „corectitudinii politice”, amestec de obscurantism și de conformism ideologic care operează prin interdicții lexicale, a cărui pretinsă virtute nu reușește să ascundă o anumită ură față de cunoașterea științifică și o pierdere a Încrederii În acțiunea politică. În plus, ar fi
[Corola-publishinghouse/Administrative/1934_a_3259]
-
oligarhiei” făcându-și simțite și aici efectele (Roberto Michels). Mulți dintre membrii acestor asociații, am adăuga noi, caută astăzi mai curând să primească decât să ofere, pentru ei nemaicontând nici amploarea angajamentului propriu, nici abnegația cerută de disciplina grupului. De unde tentația comportamentului de „pasager clandestin” sau de „zapper al timpurilor moderne”, care nu urmărește decât interesul personal (Ion, 1997). De altfel, tot mai mulți preferă să plătească serviciile aduse cu „sunători” decât să iasă pe teren și să-și suflece mânecile
[Corola-publishinghouse/Administrative/1934_a_3259]