1,126 matches
-
și reprodusă în raportul anual al academiei. Fotografiat frontal, mulajul de ghips vopsit și imitând astfel bronzul stătea oblic și obraznic cu greutatea lăsată pe un picior. O pagină întreagă, proaspăt ieșită de sub tipar, a avut, doar pentru ea, fata zâmbitoare. Publicarea broșurii academiei, care atunci s-ar putea să nu mi se fi părut din cale-afară de importantă, capătă însemnătate abia privind în urmă, de vreme ce până la moartea mamei mele - a murit de cancer la sfârșitul lui ianuarie ‘54 - a rămas
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1899_a_3224]
-
supărați, dar nu merg... Și mi-i o foamee... Las' că merg eu altădată! Și plecă fără să mai asculte nici o vorbă de la nimeni. Chiar atunci se zăriră apropiindu-se de canton Ilinca și Virgil. Veneau destul de repede, cu fețele zîmbitoare, făcînd semne cu mîinile. Adică numai Ilinca făcea semne, căci Virgil avea amîndouă mîinile ocupate. Într-una ducea plasa cu mîncarea lui, iar în cealaltă plasa Ilincăi. Vlad, de cum îi văzu, făcu ochii mici și întoarse capul în altă parte
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1501_a_2799]
-
față și o zbughi pe ușă pieptănîndu-și părul cu degetele. Unde pleci, mă, nemîncat? strigă maică-sa la el. Nu mi-i foame, mamă, răspunse Bărzăunul ieșind pe poartă. Las' că mănînc eu... mai tîrziu! Și se înfățișă cu față zîmbitoare, ca un victorios. Cît e ceasul? întrebă el pe Ilinca de cum ajunse lîngă ea. E 8 și 10, răspunse aceasta țîfnoasă. Cum naiba de-ai putut dormi pînă acum? Tu știi că era cît pe ce să plecăm fără tine
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1501_a_2799]
-
reacția lui primară la tot ce era nou, necunoscut și susceptibil de a ne tulbura dulcea rutină familială. De la mama am luat un entuziasm adesea nejustificat, pe care ea, în cele din urmă, l-a abandonat discret, în favoarea unei poze zâmbitoare și prea puțin conectate la propriile trăiri. Mi l-a dat mie, ca să mă dezechilibreze perfect. Am început să dispar cu mult timp în urmă. De fapt, tot dispar, puțin câte puțin, de când a murit Lea. Cu care nu mi-
Dincolo de portocali by Ioana Bâldea Constantinescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1347_a_2732]
-
mici. Pierduți într-o cameră cu pereți făcuți parcă din pagini și titluri. Din volume groase, anevoios extrase din pântecele bibliotecii, ne făceam cazemate, ca-n revistele franțu zești de benzi desenate. David mă urma peste tot, vesel, bucălat și zâmbitor - scutier, aghiotant, geamăn mai mic. La doi pași de noi, țăcănitul unei mașini de scris. Egal, nervos. Egal. Adormeam uneori, cu capul pe câte-un Balzac sau pe câte-un Proust, chirciți în cotloanele lumii noastre, tulburate doar de zgomotul
Dincolo de portocali by Ioana Bâldea Constantinescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1347_a_2732]
-
un la revedere identic celui adresat atâtor tineri drăguți fascinați de el, fascinați de Thule. Ce era să fi făcut? Îl pierduse, ori cum, de prea mult timp ca să-l mai poată revendica. Îl urmărea coborând de pe punte, înalt și zâmbitor, și-l vedea mic, gonind de-a bușilea printre picioarele lui, pălăvră gind într-o limbă pe care numai el o înțelegea, mânjit până-n urechi de cacao și scorțișoară. Copilul lui. Alioșa. Studiase febril portul, căutând două brațe albe și
Dincolo de portocali by Ioana Bâldea Constantinescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1347_a_2732]
-
mândră și bogată este cuprinsă de un verde pur, abia dacă se mai zăresc florile de „numă-uita” și ghioceii. În dumbravă e cu totul altă poveste devenită realitate - ciripit de păsărele - zumzet de vesele albine, pomi în floare și flori zâmbitoare de toate culorile și miresmele. Primăvara a dat iar tonul la viață. Oamenii au început muncile agricole pentru a pregăti recoltele bogate din toamnă. Păsărelele s au apucat și ele de muncă și își fac cuiburi noi, frumoase și încăpătoare
ANTOLOGIE:poezie by Talida Boboc () [Corola-publishinghouse/Imaginative/246_a_659]
-
lase viața să-și reia curgerea fiindcă aici, periodic, universul piere. Trupurile devin lacuri de sînge. Inimile bat ținute în mîini și mînjesc pereții pentru ca zidurile mîntuirii să nu se mai sfarme în nisip. Chipurile muribunzilor încremenesc palide și parcă zîmbitoare. Tresar căci pe una din mese zăresc chipul Elenei din care se scurge viața și se amestecă cu balta din jur. Deschid ochii și, cu toate că îl văd pe Doctor lîngă mine îmi persistă în nări mirosul dulce amărui al abatoarelor
Celsius : 41.1 by Victor Cojocaru () [Corola-publishinghouse/Imaginative/464_a_721]
-
cu ilustrații în culori dulci, pastelate, în format mic, dintr-acelea care se dau cadou la cumpărarea unor anumite sortimente de tutun. Cineva Schneiderhahn însuși? trebuie să fi fumat îngrozitor de mult ca să completeze colecția. Fotografiile erau mai ales ale sportivilor zîmbitori după ce-și obținuseră victoriile, părul abia pieptănat, ochii retușați de un albastru radiant. Uneori, camera îi imortalizase pe parcursul prestației lor cal și călăreț plutind peste un obstacol, un înotător cu brațul ridicat deasupra spumei. Înotătorii noștri se descurcaseră bine
by H. M. van den Brink [Corola-publishinghouse/Imaginative/955_a_2463]
-
de o afinitate reciprocă, bruscă și simultană, cele două femei se îmbrățișară în mijlocul magazinului cu rochii de mireasă. - Care-ți place? Marianei îi plăcea una cu paiete și trenă lungă. Doamna Popa scoase cu nonșalanță un portofel cu o chinezoaică zâmbitoare cu și fără costum de baie și achită rochia pe loc. - Lasă, că o să-l nășești și tu pe Șerbănică al meu. Șerbănică se dovedi a fi Roxănica. Domnul și doamna Popa, ca doi bunicuți timizi, priveau gâgâlicea de pe ecranul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2066_a_3391]
-
Maximilian, pe al cărui tată îl admirase, pe timpuri, ca strălucit tenor comic în trupa de operetă a celebrului nostru Leonard, cât și acum, ca mare actor de comedie. Scoțîndu-l la lecție pe Puiu Maximilian, profesorul Napoleon Crețu îi spuse zâmbitor și cu bonomia lui dintotdeauna: ― Ascultă, dragă Maximilian, eu doresc din tot sufletul să-ți dau o notă bună, dar pentru asta mai e nevoie și de ajutorul tău... Spune-mi ce bucată de lectură știi mai bine! Citește-o
Cișmigiu Comp by Grigore Băjenaru [Corola-publishinghouse/Imaginative/295561_a_296890]
-
porumb, apoi de orz. Carnea apărea rar pe masă și dispărea și mai repede. La școală mi-am descoperit învățătorul și poate eroul, modelul vieții în persoana lui Ștefan Nicolau: înalt, frumos, cu jambiere de piele, mereu proaspăt bărbierit și zâmbitor. Învățai doar de dragul lui. Mi-aduc aminte că odată, când nemții spărseseră frontul de la Mărășești și începuseră să cadă proiectile aproape de noi, învățătorul ne-a liniștit blând: Copii, suntem urmași de-ai lui Decebal și Traian. Cei mari, frați sau
Vieți între două refugii by Aurel Brumă () [Corola-publishinghouse/Imaginative/565_a_753]
-
însărcinată, a pierdut contractul de promovare a ciorapilor care nu alunecau niciodată. Și spilcuitul a crescut urmărind emisiuni precum Jos din pat, Boulder sau E vremea să te scoli, Tampa, încercând să-și dea seama care dintre bărbații ăia turuind zâmbitori era taică-su. — De-asta sunt în branșă, îi spune blondei. De-asta: menține relații pur profesionale e prima lui regulă. Blonda spune: — Mama ta e foarte, foarte drăguță... Maică-sa...Ciorapii ăia, spune el, erau probabil făcuți din azbest
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1877_a_3202]
-
am întors capul, m-am ridicat, apropiindu-mă de el spionându-l. Am văzut că scoate din buzunar niște râme roșii și subțiri care abia putea să le bage în cârlig. După mai multe reușite, se ridică și, tăcut și zâmbitor, pornește să rezolve sarcinile primite de la tovarășul președinte. După plecarea lui zic: - Puneți în cârlig numai râme roșii și subțiri și nu întregi, iar adâncimea să fie cât mai mare, pluta aproape culcată pe apă. S-au conformat toți
Locurile natale by NECULAI I. ONEL () [Corola-publishinghouse/Imaginative/83211_a_84536]
-
se afla chipul Maicii Domnului. Nu pot să descriu exact nuanțele de albastru ale cerului din poartă și nici ale hainelor Mariei, doar atât că cerul era mai azuriu, iar hainele mai închise la culoare. și Maria era frumoasă și zâmbitoare în hainele ei albastre. și îmi zâmbea mie. și era în Lumină. În acel moment, am spus: „Uite minunea ! Să scol oamenii, să vadă și ei minunea.” Dar Maria a negat cu capul intenția mea. Eu n-am înțeles și
Întâlniri cu Maica Domnului by Leocadia Georgeta Carp () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1227_a_2213]
-
O PAUZĂ APOI REVENI APĂSÎND CUVINTELE: BRAVO! DAR CINE-I INVENTATORUL? GONISH RÎSE DIN NOU: \ STAI, STAI, NU TE GRĂBI. MAI TREBUIE SĂ REVIZUIESC TOATE DATELE. MI-AM FIXAT ATENȚIA ASUPRA UNUI SAVANT NUMIT DERD KERSHAW, DACĂ TE INTERESEAZĂ. OCHII ZÎMBITORI DEVENIRĂ BRUSC GRAVI. NEGATISTUL SE ÎNCRUNTĂ LA HEDROCK. ÎNTR-UN TÎRZIU SPUSE CU ÎNGRIJORARE: CE NAIBA SE ÎNTÎMPLĂ, HEDROCK? CE-AI FĂCUT? OFIȚERUL DE POLIȚIE SECRETĂ, PELDY, PĂȘI REPEDE ÎNAINTE ȘI INTERVENI: \ ZĂU, DOMNULE GONISH, DEȚINUTUL NU POATE... FAȚA MÎNDRĂ A
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85088_a_85875]
-
Închid episodul Într-un ungher al memoriei și să-i ignor implicațiile. La Întoarcerea spre casă, am trecut pe dinaintea ceasornicăriei din cartier. Don Federico mă salută de la tejghea, făcîndu-mi semne să intru În prăvălie. Ceasornicarul era un personaj afabil și zîmbitor, care nu uita niciodată să te felicite cu ocazia unei sărbători și la care puteai apela oricînd ca să rezolvi o dandana, cu Încredințarea că el avea să găsească soluția. N-am putut să nu simt un fior cînd am aflat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2275_a_3600]
-
poarta palatului - bragagii și zarzavagii ce își strigă marfa cu glas înalt, târgoveți ce mișună încoace și încolo cine știe cu ce treburi...Peste toată viermuiala aceasta, soarele a toate răbdător își varsă lumina amiezii cu o față liniștită și zâmbitoare. Încet-încet, ne apropiem de mănăstirea Barnovschi, așezată - nu se putea altfel - în Târgul lui Barnovschi, cum se cheamă locul din jurul mănăstirii. Bătrânul se oprește pe neașteptate, se întoarce către mine și mă întreabă: Știi cumva povestea dughenilor de colo? Odată cu
CE NU ȘTIM DESPRE IAȘI Vol. II by Vasile Iluca () [Corola-publishinghouse/Imaginative/547_a_741]
-
care urcă în valuri, treaptă cu treaptă, implorând bucuria. Tăcerea strigă. Cerul uimit îngenunchează și el în solemnă așteptare. Încetul cu încetul, zbuciumul se stinge, ochii se deschid larg, inima își domolește suspinul, timpul o ia din loc, iar sufletul zâmbitor dă mâna cu pacea. Candela încă mai pâlpâie, ruga urcă, dar timpul nu se mai oprește până la al treilea cer.
Candela inimii by Elena Marin Alexe () [Corola-publishinghouse/Imaginative/83373_a_84698]
-
să-l cotonogească în halul ăsta! — Ce nenorocire, Tomoe! Tomoe, înțelegându-i mâhnirea, încerca să-l mai încurajeze. — Hai, capul sus! S-a terminat. Când ajungem acasă, vă fac o prăjitură bună, bună. Când au ajuns acasă, Gaston era iar zâmbitor și prietenos. Și-a dus un deget la gură și le-a zis celor doi: — Să nu le spunem nimic mamei și lui Mă-chan. Să ținem totul secret. O să le spunem că am căzut și că mi-am rupt pantalonii
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2300_a_3625]
-
al cuvântului shōben. Tomoe cunoștea bine ochii fratelui ei, care scânteiau ciudat ori de câte ori conversația devenea vulgară, așa că a tăcut și s-a făcut că nu aude. — Tomoe, și celălalt cuvât, unchi a căpătat recent un înțeles nou, o informă el zâmbitor. Gaston, nu e rău să știi și tu. Unchi înseamnă „excremente“ în japoneză, dar în jargon mai înseamnă și... — Mai termină cu prostiile astea scârboase, Takamori! Nu, nu. Ascultă, Gaston. După cum spunea și Confucius, încearcă să descoperi azi ce ai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2300_a_3625]
-
ați cântări cu atenție mesajul și ați proceda în consecință. Data viitoare nu există!” Războiul dintre Magistrat și Castelan părea că se sfârșește înainte de a fi început. Dar noaptea s-a dovedit un sfetnic bun. Magistratul e - azi - senin și zâmbitor. Va renunța la funcție! Hotărârea va surprinde Stațiunea nepregătită. Totul funcționează datorită firelor întinse și trase de el. E Păpușarul. Magul. Dumnezeul urbei. Oamenii știu asta. Închiderea Cazinoului va face din așezare un cătun medieval. Hipodromul va deveni un câmp
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2239_a_3564]
-
caz capul plecat al umilinței, acest cuvânt pe care-l vedem scris clar pe figura și mâinile violoncelistului, dar care nu ne poate spune cum se numește. S-a nimerit ca a doua zi să fie duminică. Când vremea e zâmbitoare, cum se Întâmplă azi, violoncelistul are obiceiul să-și petreacă dimineața Într-unul dintre parcurile orașului În compania câinelui și cu una sau două cărți. Animalul nu se Îndepărtează niciodată prea mult, chiar atunci când instinctul Îl face să umble din
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2327_a_3652]
-
ai întoarce într-un bordel dimineața devreme pentru o umbrelă uitată și ai descoperi în prostituata care te-a mulțumit noaptea o femeie în papuci de casă, adormită și fără nici un șarm. Fu suprinsă să mă vadă. Stătea încremenită și zâmbitoare în deschizătura ușii și nici nu mă invită să intru. — Cum de ești aici la ora asta? — Așa. M-a luat de mână și m-a tras înăuntru: — Vino. Nu se mai temea de mine. Fusese suficientă o farfurie de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2069_a_3394]
-
să reacționeze, atunci nimic n-avea să-l facă. A răspuns abia după două zile și chiar și atunci a fost dezamăgitor. I-a scris doar “ Cred că l-ai trimis din greșală altcuiva.” și a semnat cu o față zâmbitoare. Un emoticon! Era o insultă prea mare ca să o descrie în cuvinte și ea a regretat imediat toată chestia. Nicio întrebare plină de gelozie despre cine era iubitul ei secret, nicio referire la noua ei slujbă, nici un comentariu ironic despre
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2011_a_3336]