10,617 matches
-
ciobită, semnul cu „Apă nepotabilă“ de deasupra chiuvetei ce stătea să cadă, urmele de cocleală, șnurul de la toaletă, făcut din fire de nailon odinioară împletite, care se desfăcuseră și acum atârnau în dezordine și, în cele din urmă, rugina care izbucnea în pete roșii pe zonele de metal din jurul toaletei - țevi, bazin și chiar pe balamalele de la ușa care nu se închidea. Piciorul lui Bull se înstrăina de el. Îl dezbrăcase și îl ținea întins, mișcându-l în fel și chip
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1919_a_3244]
-
câte un scotch. — Credeam că învârți tu ceva prin Wincanton, spusese Alan într-un târziu. În stânga sa, o femeie micuță într-un costum de tweed povestea ceva despre picturile murale etrusce. — Locul ăsta e mort, mort, mort, continuă el. Krishna izbucni în râs. — Mda, nu e chiar ca la Bangkok, nu? Însă dacă vrem ceva acțiune, un tip pe care-l știu, James Poole, ne-a recomandat să mergem să ne vedem cu cineva pe care-l cunoaște el în zonă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1919_a_3244]
-
Se întoarse către bar și își aranjă subtil și drăgăstos, cu mâna subțire și maronie, organele genitale subțiri și maronii la locul lor, sub învelișul lor subțire și maroniu. Instantaneu, Alan se gândi cum i-o trăgea lui Bull și izbucni în râs la gândul că nimic din ceea ce ar fi putut dibui Naipaul joi seara la Wincanton nu putea fi mai outré de atât. — Cred că pot face față, Krishna, hohoti Alan cu subînțeles. — OK, dacă te crezi în stare
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1919_a_3244]
-
învălui cald și final, irezistibil, prin apăsarea singurei clape a synth-ului său, care făcu brusc ca tăcutele stele să pornească, înnebunite de sărutul muzicii. Părea că întreaga Lume de Deasupra va parcurge universul cu o viteză necunoscută. Deodată, dinspre scenă izbucni un suflu de energie atât de puternic, încât toți cei ce stăteau în picioare se prăbușiră cu lacrimi în ochi, răvășind și în același timp decompunând geometria Arenei Norilor. Cerul se vărsă asemenea unei lacrimi titanice și explodă, iar uriașele
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2045_a_3370]
-
reprezentat al generației grobiene... este vorba despre domnul... - Giordano, Giordano!! Bobby Giordano, strigară câteva femei isterice, reușind în mod cât se poate de nepoliticos să-l întrerupă pe John Euripide. Începură să aplaude răzleț, dând astfel tonul întregii săli, ce izbucni în răgete de bucurie. Frenezia dură minute în șir, fără să o poată opri cineva, în vreme ce individul pipernicit și ofticos ce îmi reținuse atenția de la bun început privea asistența cu o trufie de neînchipuit, frecându-și mâinile. Cât despre mine
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2045_a_3370]
-
acum sfâșiate, se încolăciseră în jurul trupului lui Giordano și atârnau în curte prin imensa spărtură lăsată de corpul acestuia. - X, X! se auzi deodată vocea lui Bobby Giordano din depărtare, repetând ceea ce spunea atunci când intrasem, moment în care întreaga sală izbucni în aplauze furtunoase. Singur, Euripide rămăsese cu capul întors spre locul pe unde ieșise Bobby, fără a se mai puta mișca, în vreme ce Maro și cu mine ne prăbușiserăm pe podea, într-un hohot de râs cutremurător, cum mie cel puțin
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2045_a_3370]
-
ați spus? Nicidecum. Mi se pare mult prea puțin spus, mult prea puțin... Aleși, doamnă, ar fi mai corect spus! Am fost aleși să asistăm la una dintre rarele apariții publice ale acestui geniu! Extraordinar... - Aleși de către cine, domnule Euripide? izbucni Maro, ridicându-se în picioare indignat. Ce tot îi dați înainte cu prostiile astea? Personal îl găsesc pe domnul Giordano ca fiind un biet delincvent, un delincvent excentric și vulgar, nimic mai mult! - Hiii! se auzi din sală, din nenumărate
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2045_a_3370]
-
culcând-o la pământ și strigându-i în sfârșit că o iubește! Te iubeeesc strigă el! Sfârșiiit! zbieră tânăra prozatoare, încheind apoteotic în ovațiile tuturor. - Aaaah! Aaaaah! Ajutooor! răgea Euripide, zvârcolindu-se pe parchet ca otrăvit. Geniaaal! Toți cei prezenți izbucniră în urale, scandând numele Aurorei și dărâmând absolut tot ce le stătea în cale. Aprecierea lor depășea orice imaginație și începu să se manifeste deosebit de violent, astfel că scaunele prinseră să zboare prin spărtura lăsată de Giordano. Cât despre mine
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2045_a_3370]
-
de jenă. - Cum să vă zic... am bombănit încurcat. Nu prea pot să spun că... - Ce, ce anume? - Ăă... textul... nu e... rău, ca să mă exprim... astfel... folosind un termen absolut neadecvat, credeți-mă, dar... nici prea... of, Doamne, am izbucnit eu în cele din urmă, oftând de supărare, bun nu e, de ce să mint! Iată că ceea ce pățise Maro se repeta acum și mi se întâmpla chiar mie, cu singura diferență că eu nu eram Maro. - Da’ tu cine mă-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2045_a_3370]
-
de adânc să-mi fost somnul, încât să nu-mi fi dat seama de netrebnicia lui șireată, cu care a înghițit miliardele de clipe scurse?... În timp ce eu mă chinui inutil cu astfel de întrebări, lumina pe care am întrezărit-o izbucnind în negura cosmică de-afară pare să crească în intensitate pe minut ce trece, nu-mi explic cum, inundând avanpostul morții în care mă aflu întemnițat, bucurându-l ca niciodată până acum cu lumina unui soare pe care nu-l
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2045_a_3370]
-
Ce zeu muritor și mult prea asemănător celor din ceruri este creatura aceasta atât de diferită de celelalte și cum de-a ajuns aici fără să-și trădeze nepotrivirea cu gloata de primate? De unde, din ce cotlon al existenței a izbucnit prezența ei până nu demult neștiută? Buclele-i înspumate și cu desăvârșire umane îi curg valuri pe umerii lați și mândri, fermecându-l parcă până și pe zeul coborât din navă, deși acestuia nu-i pot zări chipul nicicum, oricât
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2045_a_3370]
-
nu. Și așa noi continuăm să ucidem animalele. Nu ne dăm seama că Natura e un organism vast, un sistem a cărui funcționare e perturbată de uciderea atâtor celule, se creează un dezechilibru și nu trebuie să fim surprinși când izbucnesc războaiele. Da, milioane de animale sunt măcelărite de noi pentru consum, fără a ști că în lumea invizibilă aceste animale sunt legate de oameni și, deci, ucidem oamenii: ucigând animale, ucidem oameni!! Toți vorbesc de a scoate războiul în afara legii
Cărticică înspre… minte, trup şi suflet = mic tratat de bunăstare by Dan Alexandru Lupu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/545_a_749]
-
ultima fierbere. Sper că aveți timer : Poftă bună! Încercați să luați cât mai puține medicamente. Un cunoscut profesor universitar de farmacologie afirma că: ”tratarea bolilor omenești cu majoritatea medicamentelor noastre poate fi asemănătoare cu încercarea de a stinge un incendiu izbucnit într-un coș de gunoi dintr-un apartament al unui zgârie-nori inundând cu apă clădirea de sus până jos”. Mai era adăugată și următoarea comparație: „este ca și cum ai folosi un baros pentru a strivi un păianjen”. Ceea ce poate nu știți
Cărticică înspre… minte, trup şi suflet = mic tratat de bunăstare by Dan Alexandru Lupu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/545_a_749]
-
avea deja culoarea sfeclei, apoi s-a făcut vânăt, și-a închis ochii, am văzut că strângea țeava cu ambele mâini, fața-i era aproape tuciurie, ajunsesem abia la optzeci și cinci, când a dat drumul țevii, iar apa a izbucnit cu atâta forță încât l-a doborât, i-a făcut leoarcă hainele, dar am văzut că-și dă silința, totuși, să bea cu gura larg deschisă, cred că din cauza presiunii mari apa-i pătrunsese și în nas, iar când s-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2148_a_3473]
-
spus, vezi să nu, și s-a aplecat și mai aproape de mine și a început să-mi șoptească ceva, abia am înțeles ce-mi spune, spunea că mai văzuse el oameni morți de vărsat, că pe-acolo, la Canal, mai izbucnește boala asta din când în când, mai ales în taberele de reeducare, dar nimeni n-are voie să vorbească despre asta, și că acolo s-a îmbolnăvit și tata, și că era să moară, dar ăsta i-a fost, totuși
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2148_a_3473]
-
lucru, chiar și pe-atunci știam doar Marșul Măgarilor, și nici pe ăla cum se cade, spunând asta, am început să chicotesc, Prodan cel Mare avea niște lopeți de mâini, numai julituri de-atâta muncă și multe cafturi, ca să nu izbucnesc în râs, am încercat să-mi sug burta, ai mâini prea mari pentru pian, i-am zis, mi-a venit iar să râd, dar m-am stăpânit, n-am vrut ca Prodan să-mi tragă una în plex, pentru pian
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2148_a_3473]
-
acuși o să intre, să vadă ce fac, așa c-am strâns repede soldatul de plumb între coapse și mi-am luat creionul în mână și am început să scriu titlul: temă de casă, și atunci am auzit-o pe mama izbucnind în plâns, dar preț de o secundă numai, apoi și-a astupat probabil gura cu mâna, pentru că se făcuse liniște, dar și așa, în liniștea aceea, am auzit că mama plânge, m-am trezit strângând creionul cu atâta putere, că
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2148_a_3473]
-
că n-ar fi făcut decât să strige la mine, ca după aceea, noaptea, să plângă din nou, cel mai bine ar fi să nici nu știe c-am auzit-o, dar știam că oricum n-o să reziste, oricum va izbucni iarăși în plâns, și se va supăra după aceea pe mine, fiindcă am auzit-o, și cu toate că eu n-am nici o vină, tot pe mine o să mă certe, mă gândeam că cel mai bine ar fi să pun la loc
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2148_a_3473]
-
numai cu mâna stângă, și fără să-l scot dintre coapse, în mâna dreaptă țineam în continuare creionul, de parcă mi-aș fi făcut temele, desfăcând între timp cârpa pătată de ulei, și atunci am auzit că într-adevăr, mama a izbucnit în plâns, atât de violent și sfâșietor, ca niciodată până acum, și atunci am tras o sperietură, mâna mi-a tresărit și vârful creionului s-a rupt de cât de tare îl apăsasem pe hârtie, și am auzit cum mama
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2148_a_3473]
-
că eu crezusem că ne-am rătăcit, dar se făcea că nu observă ca, mai târziu, să nu mă rușinez, iar eu, înțelegând asta, m-am rușinat așa de mult încât, ajunși la patru, etajul unde locuiam, eram gata-gata să izbucnesc în plâns din cauza remușcării că mă îndoisem, fie și doar o clipă, de tatăl meu. Până atunci, nu mai mi-adusesem aminte întâmplarea cu ceața și cu tata, deși o dată răspunsesem din Amundsen la geografie, de parcă n-aș fi vrut
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2148_a_3473]
-
văzut că și mult mai bătrână, nu știam cine e, dar se pare că ea ne cunoștea, i-a spus mamei, servus, draga mea, și s-a aplecat și a pupat-o, s-a dat un pas înapoi și a izbucnit în plâns, și-a ridicat brațul, și-a dus la ochi o batistă mare, albă și a rămas așa vreo două secunde, când și-a dus batista la ochi, am văzut că purta mănuși albe de ață, iar peste mănuși
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2148_a_3473]
-
ajuns curând la un pod, podul unde Roland fusese luat prizonier. Doamna podului le-a ieșit înainte cu binecunoscută cupă fermecată în mâini,dar Astilfo, avertizat, a respinsa-o, disprețuitor. Ea trânti atunci cupa de pământ și un foc mare izbucni de jur împrejurul podului. În aceeași clipă , cei doi cavaleri au fost asaltați de către o ceată de războinici, cunoscuți și necunoscuți, care nu-și mai aminteau de nimic, luptau orbește pentru apărarea închisorii lor. Printre aceștia se afla și Roland, la a
AVENTURI ALE PAIRILOR De la curtea lui Carol cel Mare sec.al VIII-lea e.n. by Thomas Bulfnich () [Corola-publishinghouse/Imaginative/349_a_559]
-
până când, spre seară, a ieșit cu povara sa pe un țărm nisipos. Angelica, văzându-se singură, părăsită în această înfricoșătoare pustietate, a rămas nemișcată, ca năucă, cu mâinile împreunate și ochii ridicați spre cer, până când , în cele din urmă, a izbucnit în plâns , exclamând: “ O crudă soartă, furia ta împotrivă-mi nu s-a sfârșit încă? La ce alte suferințe mă mai condamni? Haide! Sfârșește-ți opera! Dă-mă pradă unei fiare sălbatece sau oricarei alte fatalități ai ales pentru a
AVENTURI ALE PAIRILOR De la curtea lui Carol cel Mare sec.al VIII-lea e.n. by Thomas Bulfnich () [Corola-publishinghouse/Imaginative/349_a_559]
-
fusese adusă și legată de stâncă, în așteptarea monstrului marin care trebuia să vină și s-o mănânce. Când a ajuns lângă ea, Rogero exclamă: Ce mâini crude, ce suflet barbar te-a putut încătușa în aceste lanțuri? Angelica a izbucnit într-un torent de lacrimi care a fost la început singurul ei răspuns; apoi, cu glas tremurător ea i-a dezvăluit înfricoșătorul destin ce o aștepta. În vreme ce vorbea astfel , un vuiet grozav s-a stârnit departe în largul mării. Uriașul
AVENTURI ALE PAIRILOR De la curtea lui Carol cel Mare sec.al VIII-lea e.n. by Thomas Bulfnich () [Corola-publishinghouse/Imaginative/349_a_559]
-
A întrebat pe căpetenie cine era prizonierul și de ce crimă se făcea vinovat. Omul acesta i-a răspuns că prizonierul, era un asasin de a cărui mână Pinabel, fiul contelui Anseim, fusese ucis mișelește. La aceste cuvinte, tânărul acuzat a izbucnit: ‘’Nu sunt ucigaș și n-am avut nici cel mai mic amestec în moartea acelui cavaler.” Roland cunoscând bine firea sălbatecă și crudă a capilor casei de Maganza nu a mai avut nevoie să i se spună mai mult pentru
AVENTURI ALE PAIRILOR De la curtea lui Carol cel Mare sec.al VIII-lea e.n. by Thomas Bulfnich () [Corola-publishinghouse/Imaginative/349_a_559]