10,488 matches
-
în deosebite rânduri. Principiul gradațiunii e just nu numai pentru această ramură, ci pentru toate serviciile publice de la îndeplinitorii cărora se cer cunoștințe speciale cu greu și în mult timp câștigate, fără a li se da cu toate acestea perspectiva înaintării. Spre deosebire de statele antice, statul modern e sărac. Societatea, în mișcarea ei industrială și economică, deschide o sumă de ramuri de activitate bine plătite și atrage tinerimea inteligentă la ele, încît statul, care din parte 'și are asemenea o sumă de
Opere 13 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295591_a_296920]
-
EminescuOpXIII 261} întreagă, dar se 'nțelege că din momentul acela inteligența destinată științei trebuie pusă la adăpostul luptei pentru existență, la adăpost de vicisitudinile celorlalte clase ale societății. Pîn' acum profesorii erau condamnați la un fel de stagnațiune, căci o înaintare pe scară ierarhică nu există pentru omul special, iar munca sa, Oricât s-ar fi perfecționat prin esperiență și studiu, rămânea retribuită pururea în aceeași măsură. După legea nouă timpul de serviciu e măsura după care se judecă și se
Opere 13 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295591_a_296920]
-
retribuită pururea în aceeași măsură. După legea nouă timpul de serviciu e măsura după care se judecă și se remunerează progresele în știință și metoda de predare ce se presupune că profesorii le-ar fi făcut și, daca nu există înaintare pe cale ierarhică, cel puțin un spor al retribuției la anume perioade de ani asigură profesorului o existență lipsită de griji, liberă a se ocupa cu cercetarea și propagarea adevărului. Dar tocmai asupra cercetării și propagării adevărului cată să insistăm. Daca
Opere 13 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295591_a_296920]
-
zicea că corpul didactic e uitat de Dumnezeu n-am fi crezut poate s-avem dreptul de-a releva defectele pe care el le are în țara noastră. Dar, din momentul în care și pentru el se deschide calea unei înaintări continue, măsura care vom pune-o va fi neapărat mult mai exigentă decât în trecut. Profesorii trebuie să se specializeze de acum înainte. Din simpli absolvenți ai facultăților, din simpli licențiați, ei trebuie să devie cu timpul învățați adevărați în
Opere 13 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295591_a_296920]
-
a oamenilor săi. Tot cu această ocazie de punere în aplicare a legii comandamentelor d. general Manu se numește cap al diviziunii a 8-a, cu reședința în Roman, fiind de mai 'nainte sigur că generalul nu va primi această... înaintare. Căci o înaintare ierarhică este - în alt chip nici d. Brătianu n-ar fi avut curajul să însceneze lucrul - dar o înaintare despre care se știa că nu va fi primită și că generalul va prefera să demisioneze. Răul de
Opere 13 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295591_a_296920]
-
Tot cu această ocazie de punere în aplicare a legii comandamentelor d. general Manu se numește cap al diviziunii a 8-a, cu reședința în Roman, fiind de mai 'nainte sigur că generalul nu va primi această... înaintare. Căci o înaintare ierarhică este - în alt chip nici d. Brătianu n-ar fi avut curajul să însceneze lucrul - dar o înaintare despre care se știa că nu va fi primită și că generalul va prefera să demisioneze. Răul de căpetenie care dizolvă
Opere 13 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295591_a_296920]
-
a 8-a, cu reședința în Roman, fiind de mai 'nainte sigur că generalul nu va primi această... înaintare. Căci o înaintare ierarhică este - în alt chip nici d. Brătianu n-ar fi avut curajul să însceneze lucrul - dar o înaintare despre care se știa că nu va fi primită și că generalul va prefera să demisioneze. Răul de căpetenie care dizolvă la noi orice încredere în stat și în urmă orice încredere de sine însuși, atât de necesară fiecărui om
Opere 13 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295591_a_296920]
-
2264 cu gheșeftari ca Carada, cu eroi ca Candiano, cu oameni de onestitatea lui S. Mihălescu. Mai bine rob în țara drepților decât om mare în țara în care malonestitatea, trădarea nocturnă, vicleșugul și pehlivănia sunt merite și titluri de înaintare. Toată mândria noastră de rasă, tot sângele strămoșilor, toată vigoarea și înțelepciunea lor, naivă și tânără, buna lor credință și dreptatea lor neclintită protestează în contra pângăririi istoriei noastre naționale de cătră un asemenea venetic. ["MAI BINE... 2257 Mai bine rob
Opere 13 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295591_a_296920]
-
Și deodată mă simțeam și eu privit. Mă-nfioram tot, săream în picioare și mă duceam la fereastră. Priveam stelele risipite peste oraș. Cineva, adânc în altă noapte, de alt fel, ținea în mâini lumea mea și-mi urmărea amuzat înaintarea pe drumuri întortochiate. Sufla singurătate și nenorocire, ca niște limbi de foc negru țâșnite din gura lui, dar eu mă agățăm de viață răspîndindu-mi viscerele cleioase pe pagină. În ce carte eram oare? Și ce fel de minte mi-ar
Orbitor by Mircea Cărtărescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295572_a_296901]
-
fusesem acolo, ce mi se-ntîmplase acolo de provocase plânsul isteric de-acum, leșinul ăsta și tristețea neomenească a viețuirii în acele interioare. Visam construcții scufundate într-o apă limpede și rece, pe care o puteam respira, dar care opunea rezistență înaintării mele. Prin lumina difuză, fluturîndu-mi părul prin curenții lichizi, mă-ndreptam spre masivele ruine, spre pereții galbeni și albaștri aflați la mii de metri adâncime, pe fundul apei. Crabi roșii se târau pe nisip, și câte un peștișor zvâcnea în dreptul
Orbitor by Mircea Cărtărescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295572_a_296901]
-
un gest rapid și decis, reușeam să opresc liftul exact în dreptul palierului, nici un milimetru mai sus sau mai jos... Serile, după ce societatea se închidea, mergeam și eu, cu spinarea înțepenită, prin cenușa străzilor, ca să ajung, la capătul unei ore de înaintare ca în vis, în cămăruța mea, unde mă ghemuiam în pat ca o cățelușă. Nu vedeam niciodată pe nimeni, nu ieșeam nicăieri. Duminicile ploua întotdeauna, și singura mea ocupație era să stau lângă geamul ud și să mă uit afară
Orbitor by Mircea Cărtărescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295572_a_296901]
-
își dădu seama că iese din Poveste, că a ajuns în ariile laterale, unde totul se hașurează, într-o lume care abia se formează, cu spațiul și timpul ei abia înmugurite, înainta totuși, până când din el nu mai rămase decât înaintarea. Lumea era acum murdară și diformă ca plastilina în care-ai amestecat toate culorile, toți omuleții, toți pomișorii. Curând, orice însușire se resorbi în matca ultimă: noaptea. Ce se disipa și ea în negândit, nescris, neexistent. În pagina albă deasupra
Orbitor by Mircea Cărtărescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295572_a_296901]
-
nemaipomenit: fraza și citatul. Se adaptase perfect schimbării de gardă la Palat, din rusofilă devenise naționalistă, numele lui Ceaușescu îl înlocuise pe-al lui Dej în economia orgasmelor nocturne, care însă, de la uitarea lui Stalin și încetarea terorii (sau datorită înaintării ei în vîrstă?) diminuaseră puțin în dramatism, devenind însă mai lungi și mai atent puse-n scenă. Locotenentul-major Ion Stănilă nu prea se remarcase prin inteligență la Direcția Securității Statului. În schimb, o viclenie țărănească îl făcuse să evite capcanele
Orbitor by Mircea Cărtărescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295572_a_296901]
-
Liniștit, monoton, fără grabă, puternic ca un seraf, chipul din ou șoptea o șoaptă, șoptea un nume. Propriul lui nume. "Aici sânt Doamne", răspundea creierul, spermia, iar răspunsul, fericit în teroare, înspăimîntat în extaz, era nu un sunet, ci însăși înaintarea. Fruntea bombată, de coajă de sticlă, a mormolocului se opri în cele din urmă la doar o palmă de enormul pântec filigranat. Membranele tari se oglindeau reciproc, turbioane colorate apăreau în punctele frontale ca să cuprindă, în cercuri tot mai largi
Orbitor by Mircea Cărtărescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295572_a_296901]
-
-nșurubam în liniștea de cristal a-ntunecimii, eram singurul vestitor, singurul punct de lumină, singurul cuvânt, singura informație într-o lume ce nu trimite și nu primește. Zburam în interiorul tăcerii, lăsasem de mult în urmă ideea de viteză și de-naintare, fluturam acum ca viermii cu falduri și franjuri, străvezii și luminoși, ai abisurilor. Și, firește, deodată se arătau zorii. Firește, soarele de flacără roșie umplea brusc, cum torni sînge-ntr-o eprubetă, cristalul tăcerii. Un soare complicat, anatomie strălucitoare și tristă. Cu
Orbitor by Mircea Cărtărescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295572_a_296901]
-
semitransparente, filigranate, unite toate la baza aceluiași pistil de lumină. Mereu mă trezeam complet stors, mă ridicam din pat și străbăteam camerele apartamentului nostru la aceeași oră crepusculară, fără nici o bănuială la deschiderea ușilor, singure, în fața mea și la acea înaintare ireală, de parcă aș fi stat pe loc și decorurile ar fi venit către mine, prin dezordinea tristă de la șase dimineața. Intram ușor în camera părinților mei, îi priveam cum dorm înfășurați în cearșafuri ca statuile de pe sarcofagele etrusce, palizi, aproape
Orbitor by Mircea Cărtărescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295572_a_296901]
-
ca să se-mprăștie iar ca picioarele unui miriapod. Era dat din privire-n privire, ochi de tineri și de bătrâni, la fel de lărgiți, la fel de înspăimîntați, cu aceleași cruci strâmbe între sprâncene. Dacă lumina ar fi străbătut prin ferestrele zidite, căpitanul, în înaintarea lui monotonă și nesfârșită, ar fi văzut de multe ori zorii, amiaza și amurgul, apoi cornul erodat, dar tot mai plin în fiecare seară, al lunii. Își aminti, pe când încerca să deslușească ceva în ceața albăstrie a depărtării din fața ochilor
Orbitor by Mircea Cărtărescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295572_a_296901]
-
dinspre nord. Fusese altădată un stupid cămătar care-și bătea cu cruzime ucenicul, ce-i era-n același timp discipol spiritual, om la toate și iubit în nopțile fierbinți, pline de țipete de lilieci. Vieți haotice, fără progres moral, fără-naintare spre mântuire, fără nici un moment de reflecție, vieți de animal rătăcitor aruncat în lumi goale, străine, absurde. Și totuși era sufletul lui în fiecare, pur și rotund și inalterabil ca un bob de mărgăritar mânjit de toate gunoaiele lumii, căci
Orbitor by Mircea Cărtărescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295572_a_296901]
-
în retragere, din Regimentul Dolhasca, spre vest, pe itinerariul LespeziHeci-Pașcani-Moțca, pentru a se apăra pe Valea Moldovei. În luptele de retragere, în localitatea Lespezi, infanteria inamică cu două batalioane, atacă puternic pentru a ocupa podul de peste Siret. Pentru a opri înaintarea armatelor sovietice, românii comandați de lespezeanul V. Hreamătă au aruncat podul în aer, la dinamitare participând și soldatul Gheorghe Burcut (Oloi) din Heci, salvându-se toate tunurile, muniția, oamenii răniți, trupele pregătindu-se în aceeași zi (7 aprilie 1944) să
Monografia comunei Lespezi, judeţul Iaşi by Vasile Simina (coord.) Ioan CIUBOTARU Maria ROŞCA Ioan LAZĂR Elena SIMINA Aurel ROŞCA Vasile SPATARU () [Corola-publishinghouse/Administrative/91877_a_93004]
-
încăpățînarea cu care acesta se agăța de viață. Își îndreptă oasele bătrâne și se rezemă de spătarul băncii de piatră. Nu se grăbea... Răbdarea era și ea o virtute dumnezeiască și trebuia deprinsă înainte ca blazarea care se instalează o dată cu înaintarea în vârstă să o facă să își piardă sensul. Dar nu numai lecția așteptării îl împiedica pe Abate să plece spre amfiteatru, ci și gândurile negre care îl podidiseră în timp ce coborâse în tainițele bibliotecii. Semnele sfârșitului erau din ce în ce mai evidente. Lucruri
Aba by Dan Doboș [Corola-publishinghouse/Imaginative/295578_a_296907]
-
noastră fiindcă diseminează decizia și scade importanța indivizilor." Oksana Bint Laesia - Introducere în studiul Regulamentului canonic 3. POLICORNII ERAU ANIMALE GREOAIE, care se deplasau în grupuri relativ mari, asigurîndu-și unul altuia energia psi necesară coeziunii și supraviețuirii. Pe direcția de înaintare erau plasate de obicei câteVa exemplare mai mari, care reușeau să creeze prin forța gândului pe corpurile inamicilor suprafețe cu un potențial imens de sarcină electrică. Din coarnele lor, încărcate cu o sarcină contrară, pornea atunci un fulger cu efecte
Aba by Dan Doboș [Corola-publishinghouse/Imaginative/295578_a_296907]
-
timp pentru a prinde frânturi disparate de gânduri și înțelesese dernult că acolo erau păstrate acele fragmente ale gândirii care nu ajunseseră încă să fie accesibile nici lui Xtyn, partea aceea a personalității sale care avea să se devoaleze o dată cu înaintarea în vârstă sau cu trăirea evenimentelor care aveau să-l traumatizeze sau să-l inițieze în plictisitoarea stare de adult. Mai era însă și un alt loc care o înspăimînta pe Alaana. Undeva, în adâncul minții tânărului, sălășluia un fel
Aba by Dan Doboș [Corola-publishinghouse/Imaginative/295578_a_296907]
-
foc, în care se topiră atacatorii. - Ați văzut asta? strigă Bella, dar felul în care îl priviră quinții îi fu de ajuns ca răspuns. - Câte tunuri laser de calibru greu are crucișătorul nostru? - Unul, Sire, situat chiar pe vârful de înaintare. - Nu se poate! Tocmai am văzut... Împăratul se opri între-bîndu-se dacă el știe cu adevărat ce a văzut. Nu exista decât o singură soluție logică. Montaseră mai multe tunuri și aveau tot atâția servanți. Cu toate acestea, i se păruse
Aba by Dan Doboș [Corola-publishinghouse/Imaginative/295578_a_296907]
-
ce aflase. Având înaintea lor pe herald, iar în urmă cele două escorte, mergeau împreună pe drumul plin de oameni care, urmând o pantă ușoară, traversa centrul intens populat al cetății. Pe măsură ce se apropiau de Pretoriu, mulțimea devenea nesfârșită, iar înaintarea micului cortegiu era tot mai anevoioasă. Războinicii burgunzi, aproape toți călare și înarmați până în dinți, își făceau drum cu slujitorii lor printre cetățenii galo-romani. Atmosfera generală era mai puțin sumbră decât s-ar fi așteptat Sebastianus; sfidând riscul de a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2230_a_3555]
-
chiar dacă partida neutralității nu îndrăznește să o spună în mod deschis, situația asta pune o serie de probleme. Ajunseseră acum în apropierea marelui arc de piatră ce se înălța în piața Pretoriului. Mulțimea din jurul lor era fără număr, încetinindu-le înaintarea. Până la urmă, fură nevoiți să se oprească, așteptând liniștiți să se mai ducă din înghesuiala produsă la intrarea în Fort. Trecând cu privirea peste mulțime, Sebastianus întrebă: — Cât despre asasinat, suspectezi pe cineva? Alpinianus ridică din umeri. — Ce să-ți
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2230_a_3555]