10,472 matches
-
care-a făcut din el ceea ce vedem că se dezvoltă dinainte-ne, toată mișcarea aceasta trebuie să se esprime prin mască. Din masca adevărată a unui caracter pătrunde asupră-ne oarecum trecutul întreg al unui om și în trăsurile sale devenite concrete se vede tipărită viu toată biografia lui. Toate momentele unei personalități anumite cari au contribuit ca factori la forma sub care ni se prezintă ele acuma trebuiesc să pătrundă deodată și împreună din mască. Etatea, naționalitatea, profesiunea, direcțiunea de
Opere 14 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295592_a_296921]
-
rațiunea simbolică, pe care trebuie s-o presupunem ca neapărată [pentru cel] care vrea să se destineze acestor ocupațiuni. Arătarea caracteristică a unei personalități se complectează prin ținuta corpului întreg, prin care noi înțelegem fixarea precisă a esteriorul[ui] fizic, devenită habituală prin mișcarea și prin întreaga direcțiune a vieții individului. Precum trăsurile schimbăcioase a feței se pot preface într-o fizionomie care să reflecteze internul unui individ și patosul său esențial, tot astfel ținuta trebuie să ne-arate incorporarea consistentă
Opere 14 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295592_a_296921]
-
pe natură se poate considera ca rezumatul celor spuse pîn-acum. Să aplicăm tezele stabilite mai sus asupra raporturilor de căldură și volum a gazurilor. Căderea unei coloane de argint viu care comprimă un gaz este egală cu cantitatea de căldură devenită liberă (... ) prin acea compresiune. Deci, punând exponentul de raporturi al capacităților aerului atmosferic sub presiune egală și sub volum = 1, 421, va rezulta că căderea unei părți de greutate de la o înălțime de circa 365 m corespunde cu încălzirea unei
Opere 14 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295592_a_296921]
-
numai din carbon și apă. Omul mănâncă grâu, dar în corpul lui nu găsim amidon. Introdus în corpul nostru, el sufere o modificare chemică. Carbonul amidonului se unește cu oxigenul și formează un gaz, acidul carbonic, care, unit cu apa devenită liberă prin evaporare, se elimină din corp în atmosferă, pentru a reintra în laboratorul plantei și a se repreface în amidonul căruia-i datorea originea sa. {EminescuOpXIV 966} Deci elementele, după ce satisfac scopul nostru, adecă după ce întrețin căldura dinlăuntru, de
Opere 14 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295592_a_296921]
-
ultima perioadă; ele constituie însă o realitate indiscutabilă și sunt expresia consecințelor nefaste ale sărăcirii de decenii a țăranilor, care și-au pierdut, pe rând, pământul, uneltele și animalele, deprinderea de a munci cu pricepere și răspundere și copiii care, deveniți muncitori industriali în orașe - azi în mare parte șomeri sau plecați în afara granițelor țării - au întrerupt continuitatea generațiilor de agricultori. În același timp, se schițează și întoarcerea la același sistem extensiv, nespecializat. În ceea ce privește evoluția celorlalte categorii de utilizare a terenului
BAZINUL LOHAN Studiu fizico-geografic. Scurte consideraţii asupra vechimii locuirii şi evoluţiei utilizării terenului. by DANIELA BRĂNICI () [Corola-publishinghouse/Administrative/530_a_940]
-
calificat că strungar specializandu-ma în acest domeniu. În toamna anului 1955 am redevenit student, absolvind, în 1959, secția T.C.M. a Facultății de Mecanică a Institutul Politehnic lași. Am fost repartizat ca inginer la Uzina de Utilaj Greu „Progresul” Brăila, devenită mai tarziu „Promex” Brăila, unde am fost angajat din anul 1959 până la pensie. Din anul 1965 până în 1978 am fost Șeful serviciului, Mecanic Șef la această mare uzina de utilaj greu, cu mii de salariați și foarte multe probleme tehnice
PESTE VREMI…ISTORIA UNEI GENERATII – PROMOTIA 1952 – by Șorea Niculai () [Corola-publishinghouse/Memoirs/91807_a_93301]
-
din California pentru crimă. Fii milos, dă dovadă de compasiune (În idiș În orig.). Piesă clasică de jazz compusă de Billy Strayhorn În 1941 și făcută celebră În interpretarea formației conduse de Duke Ellington. Altă piesă din perioada anilor ’40, devenită celebră În interpretarea formației lui Glenn Miller. . Cuvînt de alint În idiș. Tsurus sau tsoris - suferință, durere (În idiș În orig.). Om slab, om de nimic (În idiș În orig.). Formulă de adresare folosită În serialul de radio și televiziune
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2036_a_3361]
-
verbului direct, drama medicului ucis de pacienți. În mințile noastre stă din nou la pândă gândul că istoria se face pe deasupra capetelor noastre. Din nou apare, neliniștitoare, întrebarea: ce-i de făcut? Cei mai mulți dintre noi, prinși în caruselul evenimentelor sau deveniți funcționari culturali, n-au mai găsit timp, de opt luni de zile, să citească o carte. Și poate că această demisie culturală este tot atât de vinovată pe cât de vinovată ar fi închiderea ochilor și recăderea în tăcere. Poate că drumul către
Despre limită. Jurnalul de la Păltiniș. Ușa interzisă by Gabriel Liiceanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295599_a_296928]
-
acces la ființă, rămâne tot la nivelul asimilării. În ordine biologică, erosul pare singura ilustrare a lui "a fi", pentru că în momentul realizării sale supreme, erosul este sângele pe care îl preiei sau îl predai, deci însăși specia - mediul extern - devenită interioritate. E aici, ca în orice reușită de "a fi", un mod de a-ți îmbrățișa transcendența. Căci sângele, ca și orice mediu intern, e mai mult decât purtătorul său. Mediul intern e dincolo de purtător, el rămâne transcendent în imanența
Despre limită. Jurnalul de la Păltiniș. Ușa interzisă by Gabriel Liiceanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295599_a_296928]
-
e sensul bun al infinitului, al infinitului în finit. De ce i se spune lui Isus "fiul Omului" și nu "fiul Domnului"? Tocmai pentru că el a făcut din umanitate, din întreaga umanitate, mediul său intern. Iar divinitatea e sensul acestei totalități, devenită dimensiune interioară. Iată deci "ce am vrut": și cred că cele cinci idei pe care i le-ai împărtășit prietenului tău n-au fost decât aproximările succesive ale acestei dorințe de a fi, de a nu rămâne mutilat în singurătatea
Despre limită. Jurnalul de la Păltiniș. Ușa interzisă by Gabriel Liiceanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295599_a_296928]
-
servituții; Nietzsche, pe aceea a unei pseudo-specii umane, de care va trebui să ne despărțim cândva "printr-o activă uitare"; iar Heidegger, habitudinea pseudo-gîndirii, de vreme ce gândirea Occidentului a ajuns să gândească, în locul ființei, doar un simulacru al ei, o ființă devenită debușeu al tehnicii și practicii. Toți aceștia au certat omenirea pentru locul unde a ajuns și au încercat să o repună pe un făgaș pierdut sau negăsit încă. Toți au ceva titanic, eroic, romantic, dar și utopic, quijotesc, nebunesc; toți
Despre limită. Jurnalul de la Păltiniș. Ușa interzisă by Gabriel Liiceanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295599_a_296928]
-
cărau legături de vreascuri în spinare, toată viața aceasta a "Romîniei profunde" care nu avea nimic idilic în ea ― o vedeam fără să o percep în incomensurabilul mizeriei ei atotstăpînitoare. Ea era a mea, stătea lipită de mine, mistificată și devenită invizibilă prin chiar subînțelesul ei. Ea mă învăluia și o iubeam cu acea "dragoste de învăluire" care acompaniază realitatea din care faci parte. Ceea ce nu puteam să fac în cazul țăranului mexican, aici reușeam: trăiam într-o promiscuitate transfigurată, aceeași
Despre limită. Jurnalul de la Păltiniș. Ușa interzisă by Gabriel Liiceanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295599_a_296928]
-
pe acest drum. "Ceilalți" vor muri rătăciți pe cărări laterale și deturnați de la vocația verbului. Nu este toată Istoria lunga poveste a căderii noastre din verb? Iar ceea ce a trăit generația mea nu a fost tocmai consfințirea acestei căderi, verbul devenit "infernal"? Nu dereglarea raportului cu cuvântul (care este ideologia) este sursa ultimă a crimei sistematizate? Iar falimentul actual al poporului român nu vine din schilodirea fără precedent în istoria limbii române a felului în care cuvântul a fost folosit și
Despre limită. Jurnalul de la Păltiniș. Ușa interzisă by Gabriel Liiceanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295599_a_296928]
-
era poluat de prejudecata "culturii" și, mai ales, nu era lucrat ca stil. Nu exista, pe de o parte, un conținut care trebuia comunicat și, pe de alta, o formă conștientizată în sine, născută prin imitații și adaptări succesive, și devenită importantă pentru ea însăși, adorată și cultivată ca simplă îmbinare de cuvinte, ca marcă inconfundabilă a persoanei devenite autor, care se oglindește impudic în combinațiile sale verbale și care de fapt nu are de spus nimănui nimic. Am citit totul
Despre limită. Jurnalul de la Păltiniș. Ușa interzisă by Gabriel Liiceanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295599_a_296928]
-
parte, un conținut care trebuia comunicat și, pe de alta, o formă conștientizată în sine, născută prin imitații și adaptări succesive, și devenită importantă pentru ea însăși, adorată și cultivată ca simplă îmbinare de cuvinte, ca marcă inconfundabilă a persoanei devenite autor, care se oglindește impudic în combinațiile sale verbale și care de fapt nu are de spus nimănui nimic. Am citit totul pe nerăsuflate, captivat de ceea ce aflam. Mai rămânea să găsesc explicația incognito-ului pe care-l alesese autorul
Despre limită. Jurnalul de la Păltiniș. Ușa interzisă by Gabriel Liiceanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295599_a_296928]
-
i-a reușit suprimarea "marii diferențe" (căința și conversiunea dovedindu-se a fi o sarcină infinită, pe care anti-omul nu a preluat-o decât accidental ca fiind a lui), dar el nu a izbutit nici de partea cealaltă, a omului devenit creștin. Acesta sfârșește prin a ajunge "soldat al credinței" nu numai pentru ca să se apere și să salveze viața, ci deopotrivă ca să impună, să cucerească, să pedepsească. Cel mai pur umanism al lumii termină prin a recurge la crimă pentru a
Despre limită. Jurnalul de la Păltiniș. Ușa interzisă by Gabriel Liiceanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295599_a_296928]
-
de faptul că eroina face mulți pași mărunți când în dreapta, când în stânga, lăsîndu-ne să înțelegem că ar vrea să fugă, să scape de sub șuvoiul declarațiilor prințului, care o înspăimîntă și, deopotrivă, îi fac plăcere. Tot acest balans dreapta-stînga, precum și mâna devenită pavăză neputincioasă conturează acea eschivă pudică de o mare ipocrizie. Bineînțeles că, în cele din urmă, eroina cedează, mîna-pavăză e coborâtă din dreptul ochilor și prințul o ia în brațe. Cam acestea erau lucrurile pe care încercam să le sugerez
Despre limită. Jurnalul de la Păltiniș. Ușa interzisă by Gabriel Liiceanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295599_a_296928]
-
-l derutează: complet pe cel care-l urmărește, așa de tare Încît de multe ori pierde secundele cele mai prețioase, cele care; l-ar fi salvat În fuga lui inexplicabilă. Se sui În goară pîna În dormitorul lui. Bietei Vilma, devenită o tîrfă uriașă, Îi trînti ușa În nas, fiind cît pe-aci s-o omoare Îndată după aceea, prin toate mijloacele imagmabile, reuși să se convingă de faptul că În cameră nu era nimeni; respiră adînc și prelung și deschise
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2098_a_3423]
-
un dezvoltat simț arhitectonic, deși nu era de specialitate. În Istanbul a ridicat numeroase monumente, care se vor adăuga celor creștine și vor înmulți zestrea arhitectonică a capitalei otomane. Toleranța sa față de ortodoxism este ilustrată prin menținerea în orașul cucerit, devenit capitală a Imperiului Otoman, a patriarhului grec, precum și a celui armean și chiar a marelui rabin. Iată, în Istanbul vor coabita trei religii distincte, cea islamică, alături de celelalte două, ortodoxă și mozaică. Este un susținător al comerțului, acordând privilegii negustorilor
Mari sultani, mari viziri şi generali otomani by Nicolae MAVRODIN () [Corola-publishinghouse/Administrative/1639_a_2952]
-
coperți noi și au avut o mai bună difuzare. Scăpat de grijile gestiunii zilnice a unei librării și a unei edituri, tata s-a consacrat cu totul operei lui și s-a Întors la roman. HÎrtia cu antetul editurii Cedrului, devenită acum inutilizabilă, a servit la ciorne și la copiile articolelor lui. Sfîrșitul librăriei m-a făcut să pricep că eram expulzat din copilărie și că adolescența mea era practic terminată, dacă n-aș fi fost Încă dispus să-mi dau
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1977_a_3302]
-
familiar care înlocuiește exprimarea solemnă uzuală în genurile înalte, această mutație lingvistică consfințind abandonarea eroicului. Mitul se banalizează, iar tragedia, odinioară determinată de destin și de voința divină, se transformă într-o țesătură de intrigi și slăbiciuni omenești. Iubirea înșelată, devenită mobil al tuturor acțiunilor, pare să fie acea justificare contemporană a faptelor eroilor de care vorbea autorul în prefața sa. În tragediile cu subiect elin ale lui Victor Eftimiu, factorul uman este mai important decât acțiunea divinităților sau mecanismul implacabil
În dialog cu anticii by Alexandra Ciocârlie () [Corola-publishinghouse/Journalistic/836_a_1585]
-
III, p. 248), Admetos o imploră la început pe Persephoneea să îi înapoieze făptura iubită, chiar și sub formă de umbră : Dă-mi măcar tiparul/ Uman al ei, dă-mi trupul/ Ei drag, săpat în ceața/ Umbrelor (III, p. 249). Devenită umbră, Alkestis nu se mai poate întoarce însă în spațiul terestru, căci aparține de-acum domeniului idei lor eterne, imuabile. Pus în fața imposibilității de a o regăsi pe pământ pe Alkestis, Admetos își dă sufletul spre a i se alătura
În dialog cu anticii by Alexandra Ciocârlie () [Corola-publishinghouse/Journalistic/836_a_1585]
-
și pornește în călătoria pe celălalt tărâm. În ultimele sale clipe, personajul dramaturgului român ajunge să se îndoiască de crezul propovăduit întreaga viață. Seduși cândva de farmecul personalității sale, elevii și prietenii lui Socrate l-au părăsit unul după celălalt. Devenit fruntaș al Atenei, Critias, care declara inițial că nu își poate uita fostul maestru, deși uneori amintirea ca și învățătura acestuia îl cam încurcă în treburi (p. 42), ajunge să-l persecute deschis. Comicul Aristofan, odinioară însetat să-l asculte
În dialog cu anticii by Alexandra Ciocârlie () [Corola-publishinghouse/Journalistic/836_a_1585]
-
care-l caut, în timp ce dincolo de mine există [...] oamenii ăștia care îmi fac rău și bine, mă iubesc și mă urăsc, fiindcă sunt ca ei (p. 169). Ultimele cuvinte ale celui mereu mândru de independența sa este un apel către oamenii deveniți indispensabili : Hei, Crates, Pasiphon, veniți înapoi ! Hipparhia ! Am nevoie de voi, oameni, nu pricepeți ? ! Recunosc, ați avut dreptate... Nu se poate trăi așa, ca un câine (p. 170). Asemenea lui Socrate și Platon, și Diogene este nevoit să admită că
În dialog cu anticii by Alexandra Ciocârlie () [Corola-publishinghouse/Journalistic/836_a_1585]
-
trei gânditori elini. Dramaturgul folosește aceste surse spre a pune în discuție modelul existențial și crezul protagoniștilor : Socrate se teme de iminența morții, Platon admite eșecul utopiei sale politice, Diogene renunță la elogiul libertății supreme și face apel la semenii deveniți indispensabili. O continuare a pasajului din Phaidon despre moartea lui Socrate propune Ștefan Zicher când îl transferă pe Oreste în Atena lui Platon, imaginată ca un regim totalitar asemănător celui din România comunistă, și verifică astfel cum acționează destinul în
În dialog cu anticii by Alexandra Ciocârlie () [Corola-publishinghouse/Journalistic/836_a_1585]