10,805 matches
-
din nou: după ce Butch e bătută de Spunk, ea îi spune Cadutei că l-a provocat deliberat pe acest poet năbădăios și visător, încercând astfel să-și asigure mult doritul răspuns emoțional, în timp ce Spunk se destăinuie lui Lorne în legătură cu înclinația tragică a omului de a răni ceea ce iubește. Și așa mai departe. Evident, toată povestea e cât se poate indiferente stranie, și Bad Money (noul titlu) devenise deja o lectură îngrozitor de plictisitoare. Dar monologurile vor ajunge direct la coșul de gunoi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1876_a_3201]
-
scuze decăderea? Aici cădem într‐o filozofie cândva la modă, susținută cu brio de‐a lungul mileniilor. După atâta îndoctrinare cu morala proletară, a venit oare timpul ca omul să mai cunoască și altă filozofie, mai apropiată de destinul lui tragic? Și să încerce să rețină clipa în palmă? Dacă asta doriți să spuneți - sunteți pe calea cea bună, chiar dacă părerea mea nu este împărtășită de moraliștii lumii (deși se gândesc și ei s‐o facă odată lată și chiar o
Constantin Huşanu by Reflecţii la reflecţii. Pe portativul anilor () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91645_a_93045]
-
i-o aprobase, dar în Septembrie același an, l-a chemat să salveze Țara. În înțelepciunea sa și dragostea lui de patrie a acceptat chemarea propunându-i suveranului de Obor să demisioneze, asigurându-i totuși fuga și în acest moment tragic, când șefii partidelor desființate ezitau implicarea în conducerea țării, generalul s-a adresat ostașilor lui dragi cu ordinul să treaca Prutul, prevenindu-i: „suntem armata dreptății, ordinei, a cinstei, a omeniei...”,”nu suntem hoarde năvălitoare...(aluzie la comportamentul armatei roșii
Amintiri ?ns?ngerate by CONSTANTIN N. STRACHINARU () [Corola-publishinghouse/Imaginative/83873_a_85198]
-
să-mp[rum]ut bani de la Știrbei. Avans să dea bătrânul oricât mai are. Restul să se ia de la creditul funciar. Dobânzile la credit și ratele să-ncerc a le plăti eu. Știrbei Rosetti Cabală mare. [2] Sluga * Dimitrie - plan scenă tragică Știrbei plan scenă tragică Să-l văz pe Christache. Să fac curte fetei. Să-l fac a crede că voi s-o iau. Să-l amețesc pe bulgar până ce se va da cu totul. La bătrân * 2000 la maica Fevronia
Opere 15 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295593_a_296922]
-
de la Știrbei. Avans să dea bătrânul oricât mai are. Restul să se ia de la creditul funciar. Dobânzile la credit și ratele să-ncerc a le plăti eu. Știrbei Rosetti Cabală mare. [2] Sluga * Dimitrie - plan scenă tragică Știrbei plan scenă tragică Să-l văz pe Christache. Să fac curte fetei. Să-l fac a crede că voi s-o iau. Să-l amețesc pe bulgar până ce se va da cu totul. La bătrân * 2000 la maica Fevronia 1000 Vasilicei (? ) Prințul Știrbei
Opere 15 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295593_a_296922]
-
față de acțiunea tragediei o atitudine estetică, atunci vor intra în joc groaza și compasiunea, condiții ale identificării dintre spectator și erou. Transpus în situația eroului, spectatorul va fi “purificat” prin intermediul pasiunilor mai curate pe care le trezește tragedia, iar șocul tragic va fi cel care îi va oferi jinduita liniște sufletească. Teoreticienii grotescului în artă au asimilat bine teoria aristotelică și au implicat-o în determinarea funcției grotescului. În secolul al VII-lea î.e.n., influențele civilizațiilor orientale se resimt într-o
CATALOG Sincretismul artelor 1 by Gabriela Petrache () [Corola-publishinghouse/Imaginative/425_a_942]
-
acestă lume în transformare, care anulează individului orice capacitate de orientare și împinge ființa umană în absurd. Acest fapt reliefează raportul absurdului cu tragicul. Jan Kott făcea referire la valorile asemănătoare care susțin tragicul și grotescul în lumea contemporană: “Lumea tragică și lumea grotescă sunt închise, din cadrul lor nu se poate evada. În lumea tragică, această situație de constrângere este impusă rând pe rând de zeii Antichității, de soartă, de Dumnezeul creștin, de istorie, înzestrată cu rațiune și necesitate. În zona
CATALOG Sincretismul artelor 1 by Gabriela Petrache () [Corola-publishinghouse/Imaginative/425_a_942]
-
umană în absurd. Acest fapt reliefează raportul absurdului cu tragicul. Jan Kott făcea referire la valorile asemănătoare care susțin tragicul și grotescul în lumea contemporană: “Lumea tragică și lumea grotescă sunt închise, din cadrul lor nu se poate evada. În lumea tragică, această situație de constrângere este impusă rând pe rând de zeii Antichității, de soartă, de Dumnezeul creștin, de istorie, înzestrată cu rațiune și necesitate. În zona opusă se găsea omul. Dacă acest absolut era natura, omul nu era natural; dacă
CATALOG Sincretismul artelor 1 by Gabriela Petrache () [Corola-publishinghouse/Imaginative/425_a_942]
-
dislocarea, dezarticularea limbajului, prin accentul pus pe fantezia creatoare sau deformatoare de lumi, prin sfâșietoarea durere interioară, prin sentimentul unui “immense gouffre” (prăpastie, abis) existențial, prin angoasa, oboseala sau spaima în fața unui destin al incertitudinii și neliniștii, prin revelația esenței tragice a realității care pune individul, violent, față în față cu golul și absurdul, cu nonsensul și haoticul - prin toate aceste elemente se deschide calea literaturii contemporane a absurdului. Scriitorul care creează probabil universul cel mai absurd și mai grotesc, în
CATALOG Sincretismul artelor 1 by Gabriela Petrache () [Corola-publishinghouse/Imaginative/425_a_942]
-
Franz Kafka. Ducând până la ultimele sale consecințe absurdul camusian, Kafka percepe întreaga existență ca o farsă absurdă, în care drama omului se datorează sentimentului angoasei, care-i paralizează voința. Într-o lume care are atributele junglei, personajele sfârșesc în mod tragic sau grotesc. Pentru a sugera acest univers dominat de absurd, fatalitate, angoasă, vină, eșec și moarte, Kafka apelează la alegorie și simbol, al căror rol este de a accentua viziunea halucinantă a unei lumi în care eroii sunt captivii unui
CATALOG Sincretismul artelor 1 by Gabriela Petrache () [Corola-publishinghouse/Imaginative/425_a_942]
-
într-o teatrală, demagogică ipotecă pe putere. — Tiberius n-are să i-o ierte... Tiberius tot nu reacționa. Iar Cremutius Cordo, istoricul, își exprimă îngrijorarea cu privire la tăcerea lui: „Tiberius nu poate uita că Germanicus are sângele lui Marcus Antonius“. Într-adevăr, tragica familie a lui Germanicus își avea originea în absurda și nefericita căsătorie impusă, cu ani în urmă, de Augustus - din nemiloasele rațiuni de stat - a surorii lui, blânda Octavia, cu îndărătnicul Marcus Antonius, înflăcărat deja de iubirea pentru Cleopatra. Căsătoria
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1889_a_3214]
-
și plante veșnic verzi, în vârful căruia, la o înălțime de patruzeci de metri, strălucea statuia lui divinizată. Din familia lui, mulți ajunseseră în mausoleu, mare parte dintre ie despărțiți în urma unei morți violente chiar înaintea lui, cu viețile lor tragice rezumate în scurte inscripții pe piatră. Iar el trebuise să-i însoțească dincolo de portalul înalt de bronz: mai întâi pe nepotul lui, tânărul și strălucitul Marcellus. Apoi pe marele amiral Agrippa, învingătorul lui Marcus Antonius. Apoi cenușa fiilor Juliei, morți
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1889_a_3214]
-
melancolică și se închidea în camera lui ore în șir. Când fu întrebat cum își petrecea timpul, răspunse că-i studia pe marii juriști ai Republicii și, nemulțumit, adugă usturător că Roma avea nevoie de așa ceva. Lui Gajus însă, descoperirea tragicei istorii a familiei sale, începută fragmentar în castrum și completată mai apoi cu mărturisirile șovăielnice ale multor glasuri diferite, îi insuflase o furioasă energie a supraviețuirii și o implacabilă, deși confuză, dorință de răzbunare pentru viitor. Dacă cineva pomenea de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1889_a_3214]
-
care puteau lupta pentru el și toată viața se înconjurase de generali străluciți: Valerius Maximus, Statilius, Carvisius, Terentius Varro. Pe cei mai buni, Agrippa și Tiberius, îi căsătorise, cinic, unul după altul, cu singura sa fiică, Julia. În toate acestea, tragicele conflicte familiale fuseseră pentru el niște probleme neglijabile. Capacitățile sale diplomatice și predilecția pentru compromisuri erau contrabalansate - și, într-un anumit sens, apărate - de cruzimea de care dădea dovadă în momentele dificile. Toate aceste trăsături formau un tot armonios și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1889_a_3214]
-
splendid câine de vânătoare. Iar când desfăcea un sul de poezie era o plăcere să-l asculți. Îi plăcea foarte mult să citească cu glas tare - și recita zeci de stichi, strângând în mână sulul respectiv. Avea veleități de actor tragic și îi plăcea să declame; dezvăluia sunetul fiecărui cuvânt, silabă cu silabă, insista, prin pronunție și pauze, cu o eleganță eterică, asupra accentelor complexe ale versurilor. Pentru el, literatura era o lume sonoră; sunetele îl emoționau; uneori părea că uită
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1889_a_3214]
-
prima oară după atâtea luni, cineva îi zâmbea fără teamă -, tânărul Gajus se simți cuprins de o bucurie imensă, ca atunci când se arunca vara în apa vreunui lac. Fiindcă Antonia prinsese, pe când era adolescentă, vremea domniei Cleopatrei, a celor două tragice sinucideri de la Alexandria și a triumphus-ului lui Augustus. Casa Antoniei Antonia era o doamnă superbă, fără vârstă și fără riduri, îmbrăcată într-o tunică de mătase fină, în culori fascinante, înconjurată de o curte elegantă, în comparație cu care locuința Liviei părea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1889_a_3214]
-
toți senatorii. În acea dimineață de martie, Marcus Antonius, susținător fidel al lui Julius Caesar, sosise în locuința lor și îi spusese, repede și brutal, că bărbatul ei fusese ucis și că ea însăși se afla în mare primejdie. Momentul tragic nu le-ar fi îngăduit jocuri ale seducției sau psihologice; li se păru că se cunoșteau de o viață. Lui Marcus Antonius ea îi apăruse de o frumusețe în stare să sucească mințile oricui, curajoasă; nu vărsase lacrimi și înțelesese
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1889_a_3214]
-
un senator spusese ambiguu: „Toate zilele acestor unsprezece ani în care Tiberius a refuzat să-și vadă mama, Antonia, închisă în a sa domus, le-a numărat una câte una“. Antonia, depozitara inatacabilă a tuturor secretelor politice și intime ale tragicei familii Julia-Claudia, singura mai presus de orice suspiciune în atmosfera neliniștitoare a Romei acelor ani, întreținea cu temutul împărat o corespondență continuă. Ani de zile, îi dezvăluise perfidia și infidelitatea celor despre care el credea că îi erau credincioși. Numai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1889_a_3214]
-
lăsă să-l îmbrățișeze; în îmbrățișarea Antoniei curgeau - într-un amestec dramatic, dar minunat - sângele Octaviei, nefericita soră a lui Augustus, și cel al lui Marcus Antonius, cel mai urât dușman; era singurul om în care forțele acelea vechi și tragice încă mai trăiau. Bătrâna doamnă simți că băiatul se abandona îmbrățișării și, știind că era neliniștit din cauza acelei călătorii, îi repetă, strângându-l în brațe: — Să nu-ți fie frică, îndură... În teribilul joc împotriva morții existau probabil interese necunoscute
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1889_a_3214]
-
de stâncile inaccesibile era ca un zid lichid. Douăsprezece edificii înconjurau Villa Jovis, o capitală mică, absurdă. Dar Gajus se plimba prin galeriile vilei, fără să treacă de granița reprezentată de atrium. Date fiind condiția lui ambiguă de oaspete prizonier, tragica moștenire a numelui și amintirea fratelui ucis, era slujit de doi-trei sclavi temători. El înțelese că, în timp ce îl serveau, se întrebau dacă aveau să-l mai vadă viu a doua zi. Îl întrebau ce dorește și observară că îi plăceau
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1889_a_3214]
-
nu îl pomenise nici măcar o dată pe Tiberius. Nici ca să-l laude, nici ca să-l blesteme. Singura amintire rămasă în urma lui sunt cei ce se întorc din exil sau ies din închisoare. Din închisoare a ieșit, alături de alții, Quintus Pomponius, scriitor tragic și viitor consul, care de șapte ani își aștepta procesul; când văzu din nou lumina zilei, nici o rudă nu alergă să-l îmbrățișeze, pentru că nu-l recunoscură. Ieși blândul poet Phaedrus, închis pentru că, atunci când scrisese apologul destinat să rămână de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1889_a_3214]
-
în apropiere deveniră atenți. El continuă: — Nimeni nu se gândește că toate țesăturile și parfumurile acestea trimit corăbii pline de bani spre niște popoare străine și dușmane. Un mic grup de senatori se adună în jurul lui, deoarece comentariile sale, întotdeauna tragice, erau sarea și piperul bârfelor. Însă fiul unui senator sever îi răspunse cu un entuziasm necontrolat, alarmându-i pe prietenii tatălui său: — În sfârșit, Roma trăiește! În toți anii în care a domnit Tiberius, ea a fost o capitală fără
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1889_a_3214]
-
du-te-vino al vizitatorilor, interveni, rugându-i pe toți să plece. Cel care ieși brusc fu însă Împăratul. Pe când se îndepărta, își spuse că nu avea să mai intre niciodată în camera ticsită de comori, unde toate obiectele închideau experiențele neliniștitoare, tragice, violente ale celor care le pierduseră. Își dori - așa cum își dorise Tiberius la Capri - ca Manlius să termine mai repede splendidele camere ale noii domus, care dădea spre Foruri și nu era otrăvită de amintiri vechi. Patul imperial — Patul imperial
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1889_a_3214]
-
adâncul căreia se aflau nenumărați monștri. — Și totuși, va trebui să le ducem acolo, spuse Galba cu calmul absolut al strategului. Împăratul răspunse: — N-aș vrea să trimit oamenii în marea aceea. A făcut-o tata odată, și a fost tragic. Nu spuse că ideea de a-și lega numele de un război îl revoltase și-l înspăimântase; evitarea războaielor era singurul vis care îi mai rămânea, ultima insulă care nu se scufundase. — Poate că va fi de-ajuns să le
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1889_a_3214]
-
și perverse uniuni dintre noi. M-am uitat la contururile coapselor ei. Peste acestea, pătura cenușie forma o dună grațioasă. Undeva sub acea movilă se afla comoara pubisului. Precisa ei protuberanță și despicătură, sexualitatea neatinsă a acelei femei inteligente, prezidau tragicele evenimente ale acelei seri. Capitolul 3 În următoarele trei săptămâni, cât am zăcut în salonul gol al spitalului de urgență de lângă Aeroportul Londra, în minte mi s-au învârtit nemiloasele lumini albastre ale mașinilor de poliție. Acolo, în zona aceea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2028_a_3353]