10,805 matches
-
să mai rămână. Privea în gol și avea senzația că viața ei insista să-și urmeze propriul curs, independent de voința ei. Că dorințele ei nu corespundeau cu planurile pe care Dumnezeu le avea pentru ea. Viața ei... o comedie tragică. Ridică scrisoarea și reciti cu voce tare vrând parcă să se convingă că nu era real, că era doar în imaginația ei. „- Nu fi tristă, deocamdată așa e mai bine pentru mine, pentru tine, pentru noi.” Cu ce drept decidea
Clipe fragile by Mihaela Alexa () [Corola-publishinghouse/Imaginative/100966_a_102258]
-
un hoț, când se aude un claxon acuzator de la Volvo-ul parcat peste stradă. Angela Brunt, capul Lojei Șorțurilor locale. Fața ei Îmi amintește de un Ford Anglia. Cu ochii bulbucați ca niște becuri, plasați Într-un craniu triunghiular, Angela este tragic de banală. E de-abia ora 7, ce-o fi cu ea afară din casă? Probabil doar ce a dus-o pe Davina la cursurile de japoneză de dinainte de răsăritul soarelui. Dă-i treizeci de secunde Angelei și mă va
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2090_a_3415]
-
cu-arătare pântecoasă, Fără creasta de mândrie, fără glas și fără coadă. Și făcând un paa! angelic, îl întreabă de nu-i frate, De nu-i văr cu Don Juanul ce cânta de gard dincolo. Dar monahul cel sinistru zise tragic: - "O! Apollo 80Mă ferească să fiu rudă cu-aste firi întunecate. Nu! pe mine preuteasa zeității pământene Lîngă focul cel de jertfă, pe altar de cărămidă, "M-a lipsit de demnitatea de cucoș - ca să-mi surâdă În a mea lipsă
Opere 04 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295583_a_296912]
-
muri. {EminescuOpIV 526} Și-n această mîngîere, De pe-o zi pe alta, voi Trăgăniți o fericire Dureroasă, amândoi. Fiind siguri unul de-altul, Să promiteți fu ușor Cumcă nu o să mai faceți Alianțe de amor. Dară azi pui capăt tragic Astei stranie povești... - Doamne, Doamne, mătușico, Nu ți-i greu să mai vorbești? {EminescuOpIV 527} ? Nu mi-i greu, căci ești în stare Să sfărâmi ca un... copil Jucăria-ncîntătoare A frumosului idil. Când vă văd mergând alături, Vă zâmbiți și
Opere 04 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295583_a_296912]
-
seama că aceste conspirații mărunte Îi țineau laolaltă pe expatriații britanici și le ofereau sentimentul apartenenței la comunitate. Fără conexiunile și rutele de contrabandă, mama și-ar fi pierdut fragilul punct de sprijin din lumea aceasta cu mult Înainte de după-amiaza tragică În care s-a urcat pe acoperișul Institutului Britanic și s-a avîntat În acel zbor scurt către unicul refugiu pe care Îl putuse găsi. Cel puțin traficul Începuse să miște, poticnindu-se Înainte Într-o năvală zgomotoasă. Doar furgoneta
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1875_a_3200]
-
prim-plan, cu ochii plutindu-i spre mine prin iazurile dense ale lentilelor. Am observat că În dimineața aceea se bărbierise neglijent, prea preocupat ca să-și mai aranjeze mustața răzlețită. — Victime? Îmi trecu prin minte că avusese loc vreun accident tragic pe rău-famatul drumul de coastă și că Frank fusese poate implicat În moartea unor copii spanioli. — A fost un accident rutier? CÎți au murit? — Cinci. (Buzele lui señor Danvila se mișcaseră În ritmul numărătorii pe care o făcea, iar totalul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1875_a_3200]
-
amîndoi că nici gînd să fi comis acele crime. Habar n-am de ce a mărturisit, dar precis e presat În vreun fel, În secret. Sau acoperă pe cineva. Dacă nu aflăm adevărul, sistemul judiciar spaniol va fi responsabil de o tragică eroare. Cabrera mă urmărea cu privirea, așteptînd În tăcere să mi se risipească indignarea morală odată cu fumul care se Înălța din țigara lui. Își flutură mîna, alungînd fumul dintre noi. — Domnule Prentice, judecătorii spanioli, la fel ca și colegii lor
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1875_a_3200]
-
ancheta. SÎnt multe lucruri neexplicate... Cabrera Își sprijini palmele pe capota Seatului și privi către taluzurile de lemn ale domeniului Hollinger. Vorbele lui despre redeschiderea cazului mă nelinișteau. Începusem să privesc la ruinele conacului aproape cu ochi de proprietar. În ciuda tragicelor sale consecințe, incendiul Își atinsese scopul În ceea ce privea Estrella de Mar și satisfăcuse anumite necesități ale mele personal. O parte a trecutului dispăruse În flăcări, amintiri nefericite se dispersaseră În aer odată cu fumul. Nimic nu indica identitatea incendiatorului, dar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1875_a_3200]
-
baie cu un ac În braț. Sanger ridică amîndouă mîinile pentru a mă face să tac. — Domnule Prentice, vă grăbiți cu judecățile. Anne Hollinger era diabetică. Ce-și injecta ea era insulină, nu heroină. Moartea ei a fost și-așa tragică, nu mai e nevoie să fie și stigmatizată... Îmi pare rău. Nu știu de ce, dar am Înghițit informația asta pe nemestecate. Eu și Paula Hamilton am vizitat casa Împreună cu Cabrera. Ea a presupus că Anne avusese o recădere. — Nu mai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1875_a_3200]
-
incendiul. Cei mai mulți habar n-au avut de Mahoud și de benzina din sistemul de aer condiționat - asta a fost ideea lui Betty Shand, la care au aderat Hennessy și Sonny Gardner. Toți ceilalți au văzut-o ca pe un accident tragic care se mai Întîmplă cînd faci o farsă la o petrecere și iese prost. Dumnezeu mi-e martor, și eu am văzut-o la fel. Am ajutat la uciderea acelor oameni și aproape că m-am Împăcat cu ideea. Charles
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1875_a_3200]
-
înțelege ce se petrece în sufletul unui om în vârstă. Vei afla și tu, mai târziu, că numai bătrânii prețuiesc cum se cuvine fiecare zi. Când eram tânăr, fugeam prin viață fără să mă gândesc că o iubire poate fi tragică, la un moment dat, din pricină că-i vezi capătul. Din păcate, la anii mei, aproape totul s-a transformat în amintire. Și nu mă pot opri să compar tot timpul ceea ce "este" cu ceea ce "a fost"... ― De ce te-ai oprit? ― Eram
Apărarea lui Galilei by Octavian Paler [Corola-publishinghouse/Imaginative/295601_a_296930]
-
ar mai adăuga echilibrul gesturilor, grația unei reverențe, siguranța metodică a manevrării cutiei de prizat tutun, a ceștii de cafea, lornionului, ceasului. Un aer de curățenie, ordine și armonie Îl Însoțește În toți glorioșii săi ani, spre a se spulbera tragic În final. Dar, câtă vreme e pe culmi, el are tot ce Îi trebuie unui bărbat spre a seduce o societate blazată, limfatică, plină de morgă și convenții, care, de fapt, abia așteaptă să fie scoasă din inerție prin ceva
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1926_a_3251]
-
a „turmei și riglei” (Flaubert), a cumintelui musiu Prudhomme. Chiar dacă societatea Îi tolerează, cu un amestec de Îngăduință, dispreț și chiar admirație, doar pe dandy, În timp ce pe vagabonzi Îi reprimă fără ezitare, viața primilor nu e lipsită de un suflu tragic. Ba chiar de un nobil eroism. Dandysmul la răscrucetc "Dandysmul la răscruce" Filfizoni mai mici, mai mari tc " Filfizoni mai mici, mai mari " Înghesuindu-se În foaierele teatrelor și ale Operei, forfotind la ore fixe prin parcurile și bulevardele șic
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1926_a_3251]
-
cu un amestec de insolență și gust rafinat, Oscar Wilde s-ar fi răsucit pe tocuri și le-ar fi aruncat În față celor din familia Proust: „Ce urât e la voi!”. Chiar dacă, după toate aparențele, Marcel nu Îl simpatizează, tragicul destin al lui Wilde Îl va marca puternic. Asta dacă ar fi să dăm crezare zvonului scandalos care circulă În epocă: Între cei doi s-ar fi desfășurat, nu cu multă vreme Înaintea morții lui Wilde (exilat la Paris sub
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1926_a_3251]
-
nu zadarnica revanșă ar fi uriașul succes al operei sale În Întreaga lume. De la Viena la Madrid, de la Roma la București, Praga sau Berlin, o nouă generație de wildieni Îi poartă mesajul până În pragul celui de-al doilea război mondial. Tragică e și dispariția, la 26 de ani, a unui alt dandy londonez, contemporan cu Wilde, prieten al acestuia, dar jucându-și spectacolul excentricității pe cont propriu: artistul Aubrey Beardsley. Boală, suferință, vertij al morții - toate delicat stilizate În ductul peniței
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1926_a_3251]
-
Ștefan Cazimir 2. Să fie vorba despre Ion Ghica? Despre Pantazi Ghica? În cele din urmă, se dovedește, aproape fără drept de tăgadă, că romanul e scris de Radu Ionescu (1834-1872), critic literar nedreptățit prin uitare, trăind banal și sfârșind tragic, În plină tinerețe, cu mințile rătăcite. Așa cum a fost reeditat În 1974, Donjuanii din București numără nici 60 de pagini, lăsându-și În suspensie acțiunea, personajele. Prin urmare, un roman neterminat. Și totuși, destule amănunte ne asigură că ar fi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1926_a_3251]
-
IV-lea, apoi o ascensiune fulminantă În viața saloanelor londoneze. Explicația nu stă chiar la Îndemâna tuturor. Despre pasiunea prințului și mai apoi a regelui George al IV-lea pentru acest bărbat, despre „mărirea și decăderea” astrului Brummell, despre sfârșitul său tragic, părăsit, sărac și nebun, Într-unul dintre ospiciile Caen-ului, despre toate acestea vorbește, pe larg, cartea lui Barbey d’Aurevilly, Du dandysme et de George Brummell, care, În traducere integrală, deschide antologia din a doua parte a volumului nostru. Să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1926_a_3251]
-
nebunia. Despre stingerea fostului astru scrie pagini de o extraordinară sensibilitate Virginia Woolf, În acea raritate bibliofilă, volumul de numai câteva pagini tipărit la New York În 500 de exemplare, cu semnătura autoarei. Marea prozatoare Îl surprinde În toată splendoarea sa tragică. Înfometat, cu gândul doar la câțiva biscuiți, pentru care Își vinde ultima comoară și bucurie, cutia cu tutun de prizat, tot mai neglijent Îmbrăcat, cu un fular negru În jurul gâtului, mirosind respingător, cu mințile rătăcite, o vede coborând scările pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1926_a_3251]
-
Bruxelles-ului, cu capul Înfășurat Într-un turban muiat În terebentină. Ultima imagine, un portret mortuar semnat la 3 septembrie 1867, la doar trei zile după stingerea poetului, de către unul din prieteni, Alfred d’Aunay, ni-l restituie În toată tragica sa unicitate: „Când s-a ridicat vălul care-i acoperea fața, am văzut ochii săi mari Îndreptați Întrebători spre mine. Păstrase În moarte, ca și În boală, acea privire stranie a omului care trăiește În sfere fantastice și care urmărește
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1926_a_3251]
-
reviste Într-un singur exemplar ori În tiraje infime: La Revue verte, La Revue lilas, La revue de seconde. Sau pasiunea de invertit condamnat la suferință pentru o sumedenie de bărbați: șoferul și secretarul său, Alfred Agostinelli, dispărut Într-un tragic accident de avion, despre care Proust spune ceva uimitor: „A fost ființa pe care am iubit-o cel mai mult după mama mea”. Dar și Robert de Flers, Reynaldo Hahn, Bertrand de Fénelon, Lucien Daudet, Antoine Bibesco sau Ernest Forssgren
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1926_a_3251]
-
e internat, Îl cunoaște pe medicul Breton. Poetul suprarealist rămâne cucerit de stilul inimitabil al lui Vaché, de o „indiferență totală”, preocupat doar „să nu servească la nimic sau, mai exact, să deservească plin de aplicație”. Îi unește, până la timpuria, tragica și misterioasa moarte a lui Vaché, o prietenie trainică. Deși pe front, deși supus rigorilor cazone, Vaché nu ezită să-și etaleze dandysmul, schimbând uniformă după uniformă, când husar, când medic, Întotdeauna Însă cu o eleganță ușor efeminată. Cu trupul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1926_a_3251]
-
atâtor alți dandy. Dacă ar fi să dăm credit total celor mărturisite de Vaché În scrisori sau declarațiilor unor prieteni, gestul său final a fost premeditat pas cu pas. WildeOscar Fingall O’Flahertie Wilde (1854-1900). Un irlandez cu destin ciudat, tragic - după unii, grotesc - după alții. Descinde dintr-o familie burgheză, al cărei prestigiu e, la Început, mai presus de orice Îndoială. Tatăl - un oculist celebru - sfârșește din cauza unui proces jalnic, defăimător, care Îl ruinează fizic și psihic. Mama, poetă plină
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1926_a_3251]
-
ascensiune a lui Oscar Wilde e Însă brusc blocată. Procesul pentru corupere de minori intentat de tatăl tânărului Douglas, marchizul de Queensberry, Îi aduce condamnarea la doi ani de muncă forțată Între zidurile Închisorii Reading. Acolo scrie De profundis, asumare tragică a unui destin pe care Îl simte asemănător celui al lui Verlaine. Chiar dacă ar fi putut să se sustragă pedepsei fugind În Franța, el alege soluția extremă, așa cum Îi mărturisește lui Gide: „Trebuie să vrei Întotdeauna ceea ce e mai tragic
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1926_a_3251]
-
tragică a unui destin pe care Îl simte asemănător celui al lui Verlaine. Chiar dacă ar fi putut să se sustragă pedepsei fugind În Franța, el alege soluția extremă, așa cum Îi mărturisește lui Gide: „Trebuie să vrei Întotdeauna ceea ce e mai tragic”. Sau, În De profundis: „Durerea e suprema emoție de care un om e capabil și deopotrivă prototipul, bancul de Încercare al marii arte”. În 1887 iese complet distrus din Închisoare: reputația pierdută, averea spulberată, cărțile retrase din circulație. Un gând
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1926_a_3251]
-
sunt cu totul diferite. Orgoliul exacerbat care-i Însingurează pe dandy nu are nimic comun cu singurătatea marilor asceți, deschiși, În elanul lor divin, iubirii atotcompătimitoare pentru ceilalți. E drept: dandy-ul Își asumă singurătatea cu un anumit eroism, uneori tragic. El are curajul de a Înfrunta o lume Întreagă, refuzând să se Înscrie În normă, să cadă În regimul comunului, al indistinctului. Excentricitatea dandy-ului e o formă de apărare În fața agresiunii trivialului și a banalității pline de fadoare. Superioritatea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1926_a_3251]