13,179 matches
-
nu mai sînt) și neautenticitatea ființei mele actuale (singur, eu nu sânt cu adevărat; deci rămânând singur, sânt un simulacru de ființă). Sinuciderea denunță astfel falsa pretenție de ființă a eului izolat: din moment ce "eu sânt doi", eu singur sânt o minciună ontologică. Adevărul acestei morți este confirmat prin faptul că iubita reiterează experiența inconsistenței lui "a fi" ca "a fi singur" și, trezindu-se lângă cadavrul (de astă dată real) al iubitului, la rândul ei se sinucide. Această situație neverosimilă, în
Despre limită. Jurnalul de la Păltiniș. Ușa interzisă by Gabriel Liiceanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295599_a_296928]
-
din est vă va povesti cum pentru el cultura Europei nu a fost, ca pentru dumneavoastră, ritmul firesc al respirației spiritului, ci un soi de oxigen furat, asimilat și depozitat clandestin, o variantă a supraviețuirii într-un univers asfixiat de minciună, ideologie și vulgaritate. El vă va vorbi despre valoarea soteriologică a culturii și va întreține cu spiritul Europei un raport de tandrețe pe care numai conștiința a ceea ce îi datorează acestuia îl poate genera. Dar, pe de altă parte, el
Despre limită. Jurnalul de la Păltiniș. Ușa interzisă by Gabriel Liiceanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295599_a_296928]
-
cea mai prestigioasă publicație democratică a țării, de o impecabilă ținută intelectuală, care se străduia să realizeze dialogul păturilor sociale între ele, ale acestora cu puterea, ale majorității cu minoritățile. Lungul drum către ignoranța cultivată vreme de decenii prin izolare, minciună și sofisme nu poate fi anulat peste noapte sau în răstimpul câtorva luni. De această greșită apreciere a situației se fac poate astăzi vinovați intelectualii români. Închiși ani la rând în lumea cărților lor, ei nu și-au dat seama
Despre limită. Jurnalul de la Păltiniș. Ușa interzisă by Gabriel Liiceanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295599_a_296928]
-
asemeni febrei măsurate de un termometru. Corpul social colcăia de afecte: de spaime, de speranțe, de ură, de iluzii risipite. În acest context de paroxism afectiv, de coborâre patetică până la stratul ultim al ființei noastre sociale, până la crusta groasă de minciună, ticăloșie și duplicitate, am scris rândurile intitulate Apel către lichele și, apoi, vreme de doi ani, textele "patetico-politice" strânse într-o carte sub acest titlu. Tocmai pentru că emoția acelor ani a fost exprimată acolo ca atare, pentru că nu am putut
Despre limită. Jurnalul de la Păltiniș. Ușa interzisă by Gabriel Liiceanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295599_a_296928]
-
Noica. Așadar fără să-l citez pe Noica, îi furasem personajul. Bine, o să spuneți, dar lucrul era prea gogonat: toată lumea știe că parabola Fiului risipitor e construită deopotrivă pe figura Fratelui lezat. În comunism însă nu e așa: cu cât minciuna este mai sfruntată, cu atât mai mult ea are șanse să se instituie ca adevăr. Cu cât ceea ce spui este mai distorsionat în raport cu realitatea, cu atât puterea de convingere a cuvintelor este mai mare. De fapt raportul se schimbă: cuvintele
Despre limită. Jurnalul de la Păltiniș. Ușa interzisă by Gabriel Liiceanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295599_a_296928]
-
cu gândul la diferențele care dădeau omenirii splendoarea în varietate. Astăzi, însă, știu foarte bine că nu se poate vorbi despre "omenire" ca despre o specie unitară, ba chiar asta mi se pare a fi una dintre cele mai mari minciuni pe care umanismul le-a pus în circulație pentru a camufla marea diferență, diferența dintre ― să-i spunem pe șleau ― om și anti-om. Iată cea mai simplă dintre întrebări, pe care oamenii refuză deocamdată să și-o pună: putem
Despre limită. Jurnalul de la Păltiniș. Ușa interzisă by Gabriel Liiceanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295599_a_296928]
-
magazine, pixuri, mașini și nasturi ― pe scurt, tot ce se numea "produs socialist"), trecând prin cărți, filme, muzică ușoară, ziare, programe de radio și televiziune, defilări de 1 mai și 23 august, și până la relațiile cu ceilalți, bazate pe mitocănie, minciună, suspiciune, frică și delațiune. Câtă rea-credință sau prostie îți trebuie ca să vrei să cauți continuitatea între "interbelicul romînesc" și această bolgie istorică? Vreți cu adevărat să simțiți ruptura? Pentru că în materie de stilistică nu e loc de demonstrații, ascultați, de
Despre limită. Jurnalul de la Păltiniș. Ușa interzisă by Gabriel Liiceanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295599_a_296928]
-
rărmăsese Încremenit În mijlocul autobuzului și Încerca să facă pe toată lumea să creadă că Încă nu-și dăduse seama de nimic; se Întorsese cu spatele la Păsărică și se prefăcea că nu simte mîna ei care-l mîngîia pe creștetul capului, era o minciună, fiindcă se vedea cît colo că e nervos și lumea Începu din nou să rîdă ca de polițist și el nu știa ce atitudine să ia, fiindcă acum Păsărica Își vîra capul Între stomacul lui și scaunul de care se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2098_a_3423]
-
drum greșit. O vedea fericită, zîmbitoare, vopsindu-și unghiile cu grijă, fredonînd bolerouri. El Îi povestise toate astea lui Juan Lucas și unchiul Juan Lucas, În loc de orice comentariu, spusese că ăsteia Îi plac fructele oprite. Nu se poate, e o minciună. Carlos, Nilda, Vilma, toți fredonau bolerouri. Dar atunci de ce nu stătea Împreună cu celelalte două fete care o să devină foarte bune secretare? De ce? Erau la aceeași școală, se vedea după uniformă, locuiau În aceeași casă, dar secretarele Învățau tot timpul și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2098_a_3423]
-
Juan Lucas? — E Însurat cu mămica. — Adevărat. Dar tu i-ai spus că e nepoata lui Beethoven? Lui Frau Proserpina i-ai spus? — Nu! Unchiul Juan Lucas mi-a interzis să-i spun. E Însurat cu mămica... Nu, poate că minciuna asta gogonată nu venea de la ticăloasa asta, dar În orice caz ea era o ticăloasă. Bătrînelul Înțelept avea părerile lui nestrămutate despre Frau Proserpina. — Vecinii ei bineînțeles că o să vină la recital, nu-i așa? — Nu știu, băiețel, nu știu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2098_a_3423]
-
de la pușculița mea, te rog. Da, darling, ia-o. Îndată ce Susan Îi dădu cheia, Julius ieși glonț, fiindcă se simțea iar covîrșit de momentul acela dificil și fiindcă Bobby sosea tocmai atunci cerînd iertare: — Julius... iartă-mă, am spus o minciună. — Mulțumesc, Bobby... — Julius, iartă-mă: nu e adevărat. — Știu, Bobby, mulțumesc. — Julius... — Destul!... — Dacă-mi dai cheia, Îți spun cu cine-o să mă culc În noaptea asta! — Na-ți cheia. Na-ți pușculița... Ia-o, Julius; ți-o dau
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2098_a_3423]
-
degetele pe gât și de a vomita. Și ai abia douăzeci și nouă de ani, se minună Calvin. Ei bine, după cum știi, aici, la Randolph Media îi răsplătim pe oamenii care muncesc mult. Lisa dădu naiv din gene în fața acestei minciuni absolute. La fel ca multe alte companii occidentale, Randolph Media îi răsplătea pe oamenii care muncesc din greu cu un salariu mic, sarcini din ce în ce mai multe, retrogradări și eliberări din funcție fără preaviz. Dar Lisa era diferită. Își făcuse datoria la
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2243_a_3568]
-
să se îndrepte direct spre ea. — Nu m-ai sunat, spuse el. —Mmmm, făcu ea încercând să zâmbească din nou și să se îndepărteze în același timp. —De ce? A deschis gura pentru a se lansa într-o serie lungă de minciuni. Am pierdut hârtia, sunt surdă și proastă, a fost un uragan pe strada Stephen și au căzut liniile telefonice... Surprinzător, i-a venit cea mai bună idee din lume. Nu știu franceză, spuse ea triumfătoare. Ce zici de asta pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2243_a_3568]
-
sertare în bucătărie. —Simpatic apartament, strigă Marcus către ea. Ashling își dorea să tacă. Replicile inteligente în timp ce își aplica rujul nu erau punctul ei forte. —Mic, dar bine aranjat, strigă ea, absentă. —Ca și proprietara lui. Ceea ce era o mare minciună, se gândea Ashling, deși era drăguț din partea lui să spună așa ceva. Și acest schimb de replici stabili tonul serii. Ea se înveseli, a lăsat rușinea rujului în urmă, s-a pieptănat și a ieșit pentru a fi admirată. Înainte de a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2243_a_3568]
-
încercat să îi salveze demnitatea și să livreze din proprie inițiativă buletinul de știri. Avea niște glume noi despre copii. Eu cred că i-o trage lui Clodagh doar pentru a face rost de material, rânji Ted. Și era o minciună atât de bine intenționată, încât Ashling se simți atinsă. Și se pare că - plusă Ted, pentru că observase că Ashling se simte bine, citind printre rânduri -, Dylan nu îi dă mai deloc bani lui Clodagh, pentru că Marcus a făcut un număr
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2243_a_3568]
-
două sau chiar trei mii de articole pe care tatăl lui le publicase. Dacă n-o făcuse, era pentru că nu dorea să scrie viața tatălui lui. Dar așa Îi plăcea să se gîndească la carte: “Scriu viața tatălui meu“. O minciună mai mult. De cinci ani, era el oare atît de nefericit? În ochii tuturor, răspunsul era În mod evident da. Bietul François care se zăvorăște În fiecare zi În apartament, unde nu primește pe nimeni (de parcă ar fi avut vreodată
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1977_a_3302]
-
nimeni. Într-o bună zi, mă hotărăsc să-l prezint editorului meu. Stabilim să ne Întîlnim În barul unui hotel. Îi spun: «Dragul meu proiect, Îl vei Întîlni pe editorul meu. Fii strălucit. Dacă ai să mă auzi că spun minciuni, nu mă dojeni și mai cu seamă nu face pe miratul. Arată-te convingător, așa cum te pricepi atît de bine s-o faci». Și ne urcăm Într-un taxi. Pe tot parcursul Întîlnirii, nu izbutesc să plasez măcar o silabă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1977_a_3302]
-
-l scuz pe tata Înduioșîndu-mă de angoasele lui, se gîndea François, dar asta nu le rezolvă pe ale mele. Nu mai discutam cu el de multă vreme, e adevărat. Mergeam pînă acolo Încît Îl lăsam să creadă că Îl aprobam. Minciună prin omisiune! Ba mai rău, mi se Întîmpla să-l disprețuiesc, să nu-i spun nimic și să gîndesc că bate cîmpii. Îl vedeam cum se zbate În cămașa lui de forță catolică, iar eu, În loc să-i vin În ajutor
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1977_a_3302]
-
atroce, și destul de plin de mine Însumi pentru a mă convinge că născocisem, doar pentru folosul meu exclusiv, arta de a minți, o artă care nu era la Îndemîna primului venit, dovadă faptul că: tata era incapabil de așa ceva. Detesta minciuna. Revine asupra acestui lucru În fiecare dintre cărțile lui. Deschid una și citesc: „Tatăl meu nu mințea niciodată. De la el am luat această prețioasă pasiune pentru adevăr. E o pasiune costisitoare, care Îți aduce mulți dușmani“. Se adresează copiilor lui
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1977_a_3302]
-
mi-au fost prescrise Încă de la Începutul căsătoriei pînă la apariția, doisprezece ani mai tîrziu, a primului meu roman. Nici alcool, nici cafea, nici tutun, Îmi spuneau medicii, mai realiști decît duhovnicii care Îmi repetaseră pînă atunci „nici trufie, nici minciună, nici desfrîu“. Foarte nervos din fire, eram predispus la crize de tahicardie. La Roma am fost ispitit să mă apuc iarăși de băut cafea: cum să reziști la aroma unei minunate cafele italienești? De tutun mă lipsesc ușor cînd sînt
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1977_a_3302]
-
fie martoră la ceea ce numeam rătăcirile mele agorafobice și, uneori, doar fobice. Într-un fel aproape inevitabil, m-am Întors spre alte femei. Reușeam fără prea mare trudă să le ascund faptul că sufăr de agorafobie: Îmi făcusem ucenicia cu minciunile destinate șoferilor de taxi. Nu mai eram În stare să mă duc singur În locuri publice, galerii sau săli de spectacole. CÎnd Tina prefera să nu iasă, iar eu aveam chef să văd un film - și mai bine Încă: atunci
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1977_a_3302]
-
Acum, am considerat că nu trebuie să tac, simulând ignoranța sau, mai grav, indiferența. Deși îmi este foarte greu să vorbesc despre acest subiect ! De aceea vă întreb, Dragi Colegi de Catedră și de Parlament, cum e posibil să ridici minciuna la un asemenea rang ? Dacă nu aș cunoaște valoarea multor dascăli din școala românească, aș putea spune cinic, în acest moment, că nimeni nu o mai poate salva. Cuvintele dor, cuvintele ucid, dar cuvintele pot să și vindece. Voi folosi
Cuvântul - dinspre şi pentru oameni... : declaraţii politice, texte de presă, discursuri, interviuri, corespondenţă by Sanda-Maria ARDELEANU () [Corola-publishinghouse/Journalistic/100953_a_102245]
-
Capitală în puținele zile cât am stat în minister a fost o viață de martir. În fiecare zi noua scandaluri în Cameră, noua înscenări de manifestațiuni pe stradă, noua injurii și calomnii prin presă și întruniri aruncate în contra noastră. Orice minciună, cât de exorbitantă, era bună și numaidecât primită și legalizată de ziare ca adevărată, numai să fi fost de natură a veștezi reputațiunea noastră de oameni onești. Orice monstruozitate se stârnea, era imediat colportată și prezentată ca fapt sigur, autentic
Cuvântul - dinspre şi pentru oameni... : declaraţii politice, texte de presă, discursuri, interviuri, corespondenţă by Sanda-Maria ARDELEANU () [Corola-publishinghouse/Journalistic/100953_a_102245]
-
înșelătoria (Dac-am scornit povestea cu umbra mea fugară,/ Am spus-o pentru fala întoarcerii în țară - III, p. 319). Clite mnestra respinge din prima clipă vestea substituirii pe altar a Ifigeniei cu o căprioară (Nimeni nu-ți va trăda minciuna./ Minunea va rămâne minune totdeauna - III, p. 325) și descifrează imediat rostul plăsmuirii (Acel care-a scornit/ Povestea înălțării la cer știa prea bine/ Că le voi cere trupul [...]/ Și-au născocit minunea, al înălțării crez - III, p. 328). Personajele
În dialog cu anticii by Alexandra Ciocârlie () [Corola-publishinghouse/Journalistic/836_a_1585]
-
Dreptate cui i-aș cere ?/ Nu mai veghează nimeni ? Nu-i nimeni peste zei ?/ Atuncea piară zeii și cosmosul cu ei ! - III, p. 320), pentru ca mai apoi, după moartea fetei, să proclame absența zeilor dintr-un Olimp plăsmuit (Olimpu-i o minciună/ L-au născocit tiranii și preoții în cor,/ S-acopere cu slavă ticăloșia lor !... - III, p. 327). S-ar zice că scepticismul amar al reginei este reprezentativ pentru această piesă în care voința omenească prevalează asupra celei divine. De fapt
În dialog cu anticii by Alexandra Ciocârlie () [Corola-publishinghouse/Journalistic/836_a_1585]