9,986 matches
-
curții, În partea de clădire a doamnei și domnului Pavel. 22. CÎnd mă Întorsei În cameră, Keti se ivi lîngă mine În bluza și fusta ei de elevă din primăvara anului 1941. „Bine-ai venit, Keti, bine-ai venit „. Fui vesel. Ea mă Îmbrățișă și-mi sărută cu aprindere obrajii, eu Îi sărutai umerii În bătaia luminii de iunie: eram, pentru o clipă, În 1941, imediat după aceea din nou În camera aceasta, acum la Început de septembrie 1955, dar timpii
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1888_a_3213]
-
au la poarta cărei conștiințe să-și găsească salvarea. Rex stătea, cum am spus, Întins la soare, pe cimentul Înfierbîntat al curții. Priveam prin fereastra deschisă. Îl strigai de două-trei ori a joacă, dar nu se clinti, răspunse doar, mișcînd vesel din coadă. Dumnezeu l-a creat În inima acestui univers de minuni fără să-i fi dat Însă problematica și angoasele de care sîntem bîntuiți. Steaua lui strălucea, se vede, În altă lume, Într-o galaxie necunoscută, către care lătra
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1888_a_3213]
-
Pavel, și prin nu știu ce asociație mă gîndii la Rex, a murit de mult, cușca, singură, a rămas mărturie a trecerii lui pe pămînt, mai sînt și cîteva fotografii. În raiul lui de cîini unde se afla acum cred că latră vesel, Înveselit de vederile din cer, de noua lui viață, căci nu văd de ce, ca ființă a lui Dumnezeu, n-ar avea dreptul și el să se bucure de veșnicie... Învățătorul, adus la conversații despre familie, gîndea melancolic la trecerea timpului
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1888_a_3213]
-
știe?” GÎndul i se opri. Sosi ziua plecării la oraș. El o așteptă În gară, era Îmbrăcat Într-un costum gri deschis, curat, cămașă albă, impecabilă, Însă neglijent, cu gulerul cămășii parte răsfrînt În afară, parte sub gulerul sacoului. Era vesel, poate părea. „Doamne, Își spuse, nu s-a schimbat deloc!, e acum În puterea vîrstei, și parcă nu trecuse nici o zi peste el! Nu se poate.” GÎndea așa pentru că nu știa că unii oameni nu se schimbă niciodată. Apropiindu-mă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1888_a_3213]
-
cu fotolii de răchită, deasupra cărora bătea un bec, balansîndu-se de un fir adus de improvizația domnului Pavel, cimentul curții udat, Într-o curățenie perfectă, era spre lăsarea serii, iar vara pe sfîrșite. - Bine ați venit! ne Întîmpină el, sincer vesel de aglomerarea tinerească a curții lui. Ce v-a găsit doctorul, doamnă? o Întrebă pe Ana, sărutîndu-i mîna, iar doamna Pavel, cu un șervet peste umăr, Își deschise brațele să le Îmbrățișeze, Întîi pe fiica ce se afla lîngă ea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1888_a_3213]
-
În Înserarea crescîndă de cîteva becuri singuratice. Toți cinci ne aflam la o masă dreptunghiulară (rezultat a două mese pătrate puse una În prelungirea celeilalte, anume pentru noi) de către unul din cei doi băieți care efectuau diverse servicii pentru clientela veselă a serii, ei erau Îmbrăcați În costum negru, cămăși albe și papion, mîndri cînd erau solicitați cu apelativul „picolo”, amintind de lumea Europei de Apus de vremurile de altădată, de care ne despărțea ca-ntr-o capcană imensa cortină de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1888_a_3213]
-
se deformează totul, și cu timpul, se uită. Apoi către mine: Asta este domnule judecător! După aceea trecu În bucătărie cu doamna Pavel, recapătîndu-și liniștea dinainte. - Are dreptate! mă adresai domnului Pavel, În timp ca vocea profesoarei se auzi iarăși veselă prin ușa rămasă ușor Întredeschisă a bucătăriei. E adevărat: tot ce se Întîmplă e o crimă. Astea sînt dictaturile. Mii de nevinovați, unii numai pentru că au făcut parte din alte partide, fapte pentru care În țările lumii libere nimănui nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1888_a_3213]
-
pămînt ca Înainte - Îți spun numai ție - locuiesc la Maria di Pietrasanta, În Italia sunt soția unui mic patron care ține acolo un fel de restaurant, cam cum erau birturile la noi, În vremea tinereții noastre, totdeauna plin de clienți veseli și gălăgioși, teribili de vorbăreți, nu departe de carierele de marmură din care se fac aici statuile. E țara tatălui meu, Leonardo Perussi. În somn e simplu... repet: nu e ca altădată, dar pe fond e același lucru, sînt lîngă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1888_a_3213]
-
funerare, ca să-ți spună că lucrarea e gata, noaptea În somn m-am visat cu tine, mergînd Împreună, pe șoseaua alăturată cu mandarini pe margine, și cum mergeam era să dea peste noi o mașină ce venea dinspre Roma, eram veselă că te găsisem, se făcea că era o după-amiază de vară; spre amurg, nu știu cum, ne urcarăm În Turnul din Pisa - tu cred că-l știi din ilustrate - priveam de sus, din turnul Înclinat, oamenii se vedeau mici cum nici unul din
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1888_a_3213]
-
Împămîntenirile spiței ce-i urca, sub control pînă spre mijlocul veacului trecut, rînduitori de cherestea sau cereale și negustori modești, toți de aici din părțile Levantului, cît despre spița soțului, nici unul - pieriseră mult Înainte În pulberea cîmpiei răsăritene. Era acum veselă de primirea Întîii vești de la ea. - Dar se Întoarce, Îi spusei. - Neamul nostru a avut Întotdeauna oameni imprevizibili, răspunse, deși vorbea Margăi; la vîrsta asta nu poți să mai iei viața de la capăt! Ia uitați-vă, spuse Împingîndu-mi pe masă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1888_a_3213]
-
vopsită albastru, În care erau Înfipte două andrele și Începu să Împletească - avea Încă vederea bună sub ochelarii mari și bombați. În noaptea aceea Însă, aproape că nu putu dormi. Se făcea că se plimba cu nepoata, care era foarte veselă, pe aleile unei grădini Înflorite de primăvară, În inima Parisului, apoi pe străzi cu zeci de magazine cu reclame colorate și mărfuri În vitrine elegante. Și ele mergeau ținîndu-se de mînă, erau vesele, rîdeau și parizieni curioși Întorceau capul după
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1888_a_3213]
-
se plimba cu nepoata, care era foarte veselă, pe aleile unei grădini Înflorite de primăvară, În inima Parisului, apoi pe străzi cu zeci de magazine cu reclame colorate și mărfuri În vitrine elegante. Și ele mergeau ținîndu-se de mînă, erau vesele, rîdeau și parizieni curioși Întorceau capul după ele. 6. Intraserăm În iarnă. Zăpezi. Înainte de zăpezile Crăciunului, cu două săptămîni Înainte, primii scrisoare de la Ana, prin care-mi anunța moartea lui Lung. „Te anunț cu strîngere de inimă: Lung a murit
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1888_a_3213]
-
În lumea din care venise. Se auzi trecerea timpului și În amurgul altei zile, atunci, altădată, cînd deschisei ușa camerei doamnei Pavel, o găsii Împletind, bombănind; cînd ridică ochii spre mine privirea Îi luci prietenoasă; sub ochelarii rotunzi, de baga, veselă de prezența credinciosului ei chiriaș: - CÎți ani au trecut de atunci, domnule judecător? - De cînd? Întrebai. - Uite, am uitat ce-am vrut să spun, fir-ar să fie, exclamă. Am Îmbătrînit prea mult, se vede... Îmi vorbi apoi despre ale
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1888_a_3213]
-
Valerius se ridică. Răsuflarea i se prefăcea în abur în aerul dimineții de decembrie, în timp ce își masa mușchii amorțiți de nemișcare. Înșeuă calul, împrăștie ultimii tăciuni rămași, își luă traista de medic, mângâie câinele care se învârtea pe lângă el, dând vesel din coadă, și ieși. Se uită în sus, spre vulturii ce se roteau încet pe cerul senin. Înainte de a sări în șa, luă o mână de zăpadă și își frecă fața. Intră în umbra pădurii și străbătu câteva mile la
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2064_a_3389]
-
venit. Seara, cu puțin înainte de asfințit, în satul celt înconjurat de păduri, unde era cu neputință să ajungi dacă nu cunoșteai locurile, Valerius, Tarosh și ceilalți războinici fură întâmpinați de bărbați, femei și copii. Toți se adunară în jurul lor, vociferând veseli. În coliba lui Tarosh - solidă, din lemn, cu o latură ocupată în întregime de rufele puse la uscat -, câteva femei blonde, robuste îl înconjurară râzând pe Valerius când acesta intră într-o cadă și-i turnară apă caldă, să se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2064_a_3389]
-
înainte ca cetățenii orașului să se vadă siliți a le da lecția care de mult se așteaptă, G.Tutoveanu nota cu amărăciune: „pe când miile de țărani se târăsc pe străzile orașului, loviți de nevoi și de sărăcie, morarii - rubiconzi și veseli, hălăduiesc în locuințe monumentale, ceea ce reflectă traiul de mizerie al producătorului grâului, cel de huzur al speculanților pâinii.” ...” Dacă lacrimile celor flămânzi se prefac în mărgăritare pentru vanitatea neroadă a sătuilor... statornicia și liniștea societății se tulbură! Cei care au
Carte ..., vol. I by Ion N. Oprea () [Corola-publishinghouse/Imaginative/492_a_1296]
-
măiastra ta peniță Bucuros gându-mi să leg Dar mai întâi cunoștință Noi să facem, înțeleg. Iar de-ai vrut să râzi de mine Când te-ai pus bilet să-mi scrii, C-am putut îmi pare bine Să fac veselă să fii.” Versuri prin care tot prin versuri Maria N. d e la Banca îi răspundea „Doamnei Vyk în Paloda din 29 noie mbrie 1892: „Mă ierți? ... cât sunt de vinovată! Și parcă nu găsesc cuvinte Ca să te rog, frumoasă
Carte ..., vol. I by Ion N. Oprea () [Corola-publishinghouse/Imaginative/492_a_1296]
-
de os. A trecut un an de când Tamara a murit, prietena mea din copilărie! Odată cu ea a asfințit și amintirea mea, știa cum să mă apere de nostalgie, de durere și de frustrare! Știa să mă ducă în lumea ei veselă și fără griji; cât soare aducea viața ei de vis! Un întreg paradis cobora: stea lângă stea acopereau tavanul și peretele din dreapta mea. Am jelit plecarea ei în necunoscut. Cântecul mut se auzea într-un mare concert cu viori, cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1534_a_2832]
-
a înnegrit, e drept simt o apăsare asurzitoare în piept. * * * Trebuie să fii bătrân să te gândești la moarte; cei tineri nu au timp, ei trec mereu mai departe, pentru ei, ea nu există, se mută ușor spre marginea când veselă, când tristă! Ei au viziune îi chemă orizontul nemărginit, au viitorul tipărit al nostru veghează în asfințit. Noi nu mai stăm la pândă, am obosit ca un vânător blestemat, împietrit în nemișcarea sumbră, săgeata noastră are vârful în umbră. Când
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1534_a_2832]
-
din găoacea lui rotundă înecată în calciu ca un flăcău tomnatic și muieratic. A seară l-am spart în gând, voiam să mor de tot, fără bucurii venite de sus, venite de jos, frumos trec pe lângă mine cromatic, culorile sunt vesele ca-ntr-o revistă. Matematic, au venit la scadență ca o piatră căzută de undeva de sus, sau de jos ce nu te mai iartă. Învinețise somnul tatuat cu vise! Mi-ar trebui martor, înainte de sentință, să confirme sau să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1534_a_2832]
-
bătrânul regat? Rochia se făcu de platină, în bătaia vântului se clatină cu sunet ciudat de sfere. Trăiesc în alte ere; și bărbatul nu se mai întoarce, al ei a plecat, al meu își poartă umbra sub pământ! Dida e veselă în rochia ei albastră, dansată de vânt, așteaptă să zboare, dincolo de mare: o văd sub măslini și migdali aproape de cer, în înălțime! Spre Palma de Mallorca aș pleca și eu să văd perlele angelice, din Manacor, cu aerul lor rece
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1534_a_2832]
-
Vine o vreme când cobori în fântână să alegi izvorul de otravă, tinerețea, de vremea bătrână. Dumnezeu a aprins luna nouă și a umplut câmpia cu rouă. * * * Nu mai știu cine scria că orice carte este o confesiune gravă sau veselă, când amintirile vin de-a valma, amestecate ca un joc de cărți, din părerile de rău, stropite cu vin, ca niște astre, colorate cu petale albastre. Ne-am iubit atunci? Nici nu mai știu... Lumina și ora de care vorbeam
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1534_a_2832]
-
Mihaela-Raisa Tofănel Pentru mine, copilăria este o perioadă nevinovată și veselă din viața fiecăruia. Această perioadă este ca un paradis care, cu timpul, se pierde și toți oamenii regretă că au pierdut așa un dar prețios. Aceasta haină de aur este ca o stea și, odată cu trecerea ei, steaua nu mai
ANTOLOGIE:poezie by Mihaela-Raisa Tofănel () [Corola-publishinghouse/Imaginative/246_a_693]
-
așa un dar prețios. Aceasta haină de aur este ca o stea și, odată cu trecerea ei, steaua nu mai luminează, pierzându-se în negura nopții. Cu fiecare minut pierdut din aceasta etapă și cu fiecare bucurie trăită în acea perioadă veselă, adunăm clipe de alinare pentru momentele grele care pot urma. Copiii au o puritate aparte. Ei sunt inocenți și drăguți, orice ar face și orice ar spune. După părerea mea, copilăria înseamnă jocurile cu prietenii, jucăriile primite de la Moș Crăciun
ANTOLOGIE:poezie by Mihaela-Raisa Tofănel () [Corola-publishinghouse/Imaginative/246_a_693]
-
nu conștientizam greutățile și neajunsurile vieții, pentru mine întrebarea fulgului devenind foarte importantă. Totuși, cred că atunci când ne îmbrăcăm în hainele de aur ale copilăriei, suntem mai bucuroși, cu toate că trăim doar o zi obișnuită din viața unui copil. În hainele vesele ale copilăriei se regăsesc cele mai frumoase amintiri și trăiri, chiar dacă intervin și mici dileme, ca aceea pe care am avut-o eu despre scurta viață a fulgului de nea...
ANTOLOGIE:poezie by Mihaela-Raisa Tofănel () [Corola-publishinghouse/Imaginative/246_a_693]