2,268 matches
-
secunde ajunsese deja la parter, semn că liftul se reparase pe bune), ea se întoarce spre spectator și zâmbește ambiguu : Dacă vă-ntrebați cum zâmbește spectatorul după ce scapă de tortura acestui film, o să vă spun : ca-n desenele animate, când bietul Tom primește o bâtă în cap, dacă tot vreți să știți ! Atunci când am văzut eu filmul, nu eram, oricum, decât cinci bucăți groggy în tot cinematograful Scala...) Iar dacă vi se pare că rezumatul meu e prea lipsit de subtilitate
4 decenii, 3 ani și 2 luni cu filmul românesc by Alex. Leo Șerban () [Corola-publishinghouse/Memoirs/806_a_1825]
-
semnalează cu Șun sau Calea netulburată. Mit mongol (1943), reporterul cu însemnările de călătorie Kiev - Moscova - Leningrad (1949) și Am fost în China nouă (1955); prozatorul este din nou prezent cu volumul Trei nuvele (1949) și mai ales cu romanele Bietul Ioanide (1953) și Scrinul negru (1960), inegale ca valoare. Neobosit, istoricul literar publică monografiile Nicolae Filimon (1959), Gr. M. Alecsandrescu (1962), după ce textul acestora apăruse în revista „Studii și cercetări de istorie literară și folclor”, ca și micromonografiile Al. Odobescu
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/286041_a_287370]
-
o poezie (Herodot), scrierea amintește de un Odobescu sau Duiliu Zamfirescu. Prin toate calitățile, prin tema și structura lui, prin modul de tratare a personajelor, Enigma Otiliei rămâne cap de serie în romanul românesc (citadin) interbelic de observație obiectivă. Cu Bietul Ioanide, C. își schimbă tehnica: renunță aproape cu totul la „obiectivitate” și „indiferență”, proiectând asupra personajelor o viziune comică, parodică, uneori sarcastică. Fluxul continuu al narațiunii (caracteristic în Enigma Otiliei) e întrerupt de întoarceri în trecut, de scrisori, de jurnale
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/286041_a_287370]
-
Al. Piru, București, 1982; Șun sau Calea neturburată. Mit mongol, București, 1943; Istoria literaturii române. Compendiu, București, 1945; ed. postfață Al. Piru, București, 1968; Impresii asupra literaturii spaniole, București, 1946; ed. București, 1965; Trei nuvele, București, 1949; Kiev-Moscova-Leningrad, București, 1949; Bietul Ioanide, București, 1953; Am fost în China nouă, București, 1955; Studii și conferințe, București, 1956; Nicolae Filimon, București, 1959; Scrinul negru, București, 1960; ed. (Scrinul negru și Dosarele „Scrinului negru”), I-II, îngr. Cornelia Ștefănescu București, 1977; ed. I-II
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/286041_a_287370]
-
Steinhardt, Între viață, 261-264; Raicu, Critica, 10-12; Cristea, Arcadia, 155-173; Ciobanu, Însemne, I, 57-68, 262-268; Martin, Identificări, 76-102, 171-177; Simion, Scriitori, I, 664-689, II, 203-264; Stănescu, Jurnal, I, 217-225; Ungureanu, Contextul, 148-153; Vaida, Mitologii, 121-125; Ileana Vrancea, Între Aristarc și Bietul Ioanide, București, 1978; Călinescu, Perspective, 99-107; Piru, Valori, 230-269; Ungheanu, Lecturi, 63-87, 357-362; Pillat, Itinerarii, 279-283; Piru, Permanențe, 261-339; Cubleșan, Teatrul, 137-150; D. Micu, G. Călinescu. Între Apollo și Dionysos, București, 1979; Braga, Destinul, 140-155; Constantin Jalbă, Romanul lui G.
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/286041_a_287370]
-
de un an, cât a ținut „cronica”, Raicu a făcut, într-adevăr, excelente analize de text, niciodată diagnosticul lui nu a fost eronat. E drept că „șeful revistei” niciodată nu a efectuat presiuni asupra lui, cum s-a întâmplat cu bietul Manolescu, care a trebuit, la un interval de o săptămână, să facă două cronici absolut contradictorii asupra aceleiași cărți de Lăncrănjan! La presiunea lui Ivașcu, el însuși presat de „foruri”! Deci, dacă în ce privește calitatea cronicilor nu aveam nimic de zis
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2354_a_3679]
-
mediu”, carierist cuminte, bun profesionist, uneori, ce se furișează iute în convențiile vremii sale și ale societății, ca și în imaginea pe care o au ceilalți despre sine, acești „ceilalți” care „au dreptul” de a-și face o imagine despre „bietul tău sine!”.Ă Dovadă că cele două „axe existențiale” erau cu adevărat „cheia romantică” a existenței mele, creatoare mereu de „neliniște”, de inacceptare a „lucrului dat”, a concretului social, în fapt nemulțumită cu orice adaptare, sursă a fericirii umane, a
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2354_a_3679]
-
reală, majoră, în România comunistă, și, fapt pe care-l ignoră răuvoitor un P. Dumitriu, sau alții care nivelează grosolan istoria și istoria literaturii, ea, creația, nu a fost doar „punctuală”, ca în excesiv de dura perioada stalinistă (un Moromeții, un Bietul Ioanide, Cronică de familie sau Groapa, ca să cităm doar realele, dar puținele texte care au ilustrat un deceniu și mai bine, sufocate, atunci, sub tone de maculatură și mai ales sub povara infectă a unei „critici de partid”!Ă, ci
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2354_a_3679]
-
câteva apariții notabile, în proză mai ales, în acel timp Bietul Ioanide, Moromeții, Cronică de familie, ca și poezia tânărului Labiș, au fost iute și aproape total înecate în magma naturalist-joasă și propagandistică a ceea ce s-a numit „realismul socialist”. (Bietul Ioanide chiar atacat de presa literară și de partid și retras de pe piață!Ă Și, fapt notabil, cei care „s-au adaptat” cel mai bine au fost scriitorii mediocri sau, dacă vreți, bunii scriitori de-a doua mână, cărora interdicția
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2354_a_3679]
-
băieții „buni“, cărora le reușește totul, întreprinzători, generoși din lipsă de imaginație, monumente de plictiseală și de succes senil, exemplari în vidul corectitudinii lor. Ne e milă de gazetarii „angajați“, care „combat bine“ pe tărâmul injustiției publice, și, evident, de bietul Oblomov, care pare să-i poarte pe toți în spinare, așa cum Iisus poartă în spinare crucea lumii. Mila - spune spre sfârșitul romanului său Goncearov - e un sentiment precumpănitor în firea femeilor. Din acest punct de vedere, Ilia Ilici e un
Despre frumuseţea uitată a vieţii by Andrei Pleşu () [Corola-publishinghouse/Memoirs/578_a_1239]
-
-și șteargă fruntea». - «Dea Dumnezeu bine nene Cârțane, răspunserăm noi, ...dar de unde vii pe întunerecul ăsta ? » - «Din țară dragii mei, de la frații noștri de dincolo.» - «Și ce aduci dumneata în desagii ăia așa de mari ?» - « Apoi aduc cărți, să dau bieților noștri români, ardeleni, să vază toți din ce viță împărătească ne tragem noi românii. Pe aci prin munți, mai cu seamă când trec granița, trebuie s-o potrivesc noaptea, că sărăciile astea de jăndari îmi cam iau urma.Cu toate că aci
Cârțișoara: monografie; vol. II - OAMENII by Traian Cânduleå, Ilie Costache () [Corola-publishinghouse/Memoirs/412_a_1339]
-
În superbia unui Epilog se disimulează, iarăși, vagi neliniști: „Privind la cei câțiva cu ticuri/ Pe care pana mea-i urzică,/ Posteritatea o să zică,/C-am pierdut vremea cu nimicuri”.) Din păcate, posteritatea l-a uitat de mult și pe bietul P. Un Pavelescu, Cincinat, i s-o fi părut de ajuns. SCRIERI: Sigilii de aur, București, 1916; Zile de purpură (în colaborare cu Oreste), București, [1916]; Sonete postume, Râmnicu Sărat, 1925; Epigrame și epitafuri, Râmnicu Sărat, 1925. Repere bibliografice: Iosif
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/288737_a_290066]
-
am așteptat fotografiile făcute de Mohonea și nu le-am primit. Mă pregăteam să-ți scriu și să te întreb dacă hotărârea reîntâlnirii nu s-a abrogat. Am primit de la tine vestea mare care va avea repercusiuni adânci în bugetul bietului Costică Rășcanu. Ce să-i facem, dacă și-a luat un astfel de angajament? Cred într-o participare de sută la sută ! Știu că ție nu îți este ușor a lua legăturile cu toți colegii și a-i anunța să
Alexandru Mănăstireanu : corespondenţă by Ion N. Oprea () [Corola-publishinghouse/Memoirs/629_a_1301]
-
de 8 octombrie, tata a fost internat la Spitalul municipal din Făgăraș cu icter negru și o stare de subpancreactică. Dacă doctorița la care l-am internat n-ar fi fost bine pregătită în domeniu, l-am fi pierdut pe bietul tata, dar astfel, bunul Dumnezeu s-a mai îndurat și l-a lăsat între noi. Iar disperare, iar frică, iar agitație... A stat două săptămâni la Făgăraș, s-a remis starea critică pentru ca apoi să-l internăm la Sibiu - o
Alexandru Mănăstireanu : corespondenţă by Ion N. Oprea () [Corola-publishinghouse/Memoirs/629_a_1301]
-
l-ați vedea ! Noi suferim cumplit că el se simte astfel. Cred că va trebui să consultăm acum vreun orelist dintr-un oraș mai mare. Are zile mai bune, zile mai rele. Îl supără mai ales atunci când stă pe verticală. Bietul bunelu! El nu s-a prea bucurat de viață căci n-a știut cum. În afară de dumneavoastră și d-l Narcov, de care poate știți de când trăia mama, tata n-are nici un prieten. A fost numai și numai în preajma noastră și
Alexandru Mănăstireanu : corespondenţă by Ion N. Oprea () [Corola-publishinghouse/Memoirs/629_a_1301]
-
expediat într-o frază. Felix rămâne cast. Otilia i se vâră în pat. El are gânduri de carieră și matrimoniale, așa că se mută pe canapea. Seriozitatea sa o sperie pe fată care îl părăsește chiar a doua zi pentru totdeauna. Bietul Ioanide e „mascul feroce” mai mult în enunțurile altora și ale autorului. Și el o respinge pe Sultana, care i se oferă obstinată. Eroii lui Ionel Teodoreanu au un erotism juvenil precoce, dar delicat. Scenele, inexplicite, au o senzualitate specială
[Corola-publishinghouse/Science/2115_a_3440]
-
trebuie să recunoaștem că, pentru un intelectual, asistent al lui Lucian Blaga, performanțele nu sunt neglijabile. Între armele albe folosite de personaje, pumnalul doamnei Clara în Vlaicu Vodă e justificat de epocă. Dar și tinerii legionari, mult mai târziu, în Bietul Ioanide, uzează de pumnale ca să ucidă demonstrativ un profesor, adversar al Mișcării. Crima se face asemeni omorârii lui Cezar, pentru a excita imaginația. Tot stimulat de lecturi istorice, un copil dintr-o nuvelă de Titus Popovici, Moartea lui Ipu, decapitează
[Corola-publishinghouse/Science/2115_a_3440]
-
strâmtă lângă rivalul care beneficiază ore întregi de proximitatea ei. Fred merge cu mașina și la mare, în Dobrogea, trecând desigur Dunărea cu bacul, așa cum am apucat s-o fac eu însumi înainte de apariția primului pod rutier, în 1971. În Bietul Ioanide, aristocratul Gaittany nu suportă ideea de a nu avea automobil cu șofer la dispoziție. Avarul și ridicolul Pilaf, personajul lui Arghezi, se plasează la colțul Căii Victoriei și face bezele automobiliștilor. Dacă partidul unchilor săi e la putere, sigur
[Corola-publishinghouse/Science/2115_a_3440]
-
armata avea curieri pe biciclete, cum atestă o povestire de G. Brăescu. „Beciuclistul” știe și „anfabetu Morsă”, azi desuet. Dar căpitanul îi confiscă biciclul ca să se plimbe el și, având în vedere multiplele competențe, îl trimite să spargă lemne. În Bietul Ioanide mai apare un personaj sportiv, un armean, amator de motocicletă, mijloc de transport desigur inedit în Bucureștiul anilor 1930-1940. În aceiași ani, pe motocicletă se deplasează și Aristide, primarul din Siliștea-Gumești. Topârceanu dedică automobilului o parodie după Minulescu, cu
[Corola-publishinghouse/Science/2115_a_3440]
-
practică. El vrea să se specializeze în neurologie. Când e nevoie de o intervenție practică apelează la Weissman care, pentru a trăi, a învățat să se descurce. El îi recomandă Auricăi, fata bătrână a Aglaei, ca terapie, amorul liber. În Bietul Ioanide, o miză specială o are boala lui Ermil Conțescu, de fapt o lungă agonie întreruptă de momente de revenire incredibile. Gonzalv Ionescu, care visează să-i moștenească postul universitar, e exasperat de rezistența bătrânului. Alte personaje ajung să parieze
[Corola-publishinghouse/Science/2115_a_3440]
-
pe vini imaginare (aluzie la Canalul lui Gheorghiu-Dej) crapă de sete în stepă și paznicii, cuprinși de milă, le dau un sfat ineficace: „Beți-vă pișatul.” Șantierul e oprit și Princepele se cufundă în alte lecturi. La G. Călinescu, în Bietul Ioanide personajele cititoare abundă. Aici întâlnim atitudini diferite față de lectură, foarte semnificative. Ioanide însuși are o vastă bibliotecă din care îl invită să se împărtășească și pe fiul său, Tudorel. Acesta, intrat la legionari, refuză: „Cărțile sunt lucruri moarte. Viața
[Corola-publishinghouse/Science/2115_a_3440]
-
mulți ani. Primarul beneficiar al construcției obiectează justificat asupra absurdității de a se ridica piedici unei construcții religioase chiar din partea clerului. Călinescu e un liber cugetător fără stimă pentru cler, dar nici pentru literatura ortodoxistă pe care o ironizează repetat. Bietul Ioanide, când ridică o biserică, nu o face cu smerenie și convingere, ci ca pe o demonstrație rece și geometrică. Rivalul său, Pomponescu, vrea să ridice catedrala neamului doar din dorința de a-și înălța o dată cu ea prestigiul social și
[Corola-publishinghouse/Science/2115_a_3440]
-
au nimic sinistru, deși au șocat publicul epocii. Important este că G.Călinescu are o concepție coerentă și consecventă despre frumosul urban și despre arhitectură, plănuind, o dată cu Ioanide, utopic, orașul ca monument finit și unitar stilistic. Ce ar fi zis bietul, la propriu acum, Ioanide dacă ar fi văzut Casa Scânteii, Opera sau, Doamne-ferește, Casa Poporului? De fapt, pe primele două ar fi putut să le apuce. Un personaj de efect în perspectiva arhitecturii visate de Călinescu este aghiotantul lui Ioanide
[Corola-publishinghouse/Science/2115_a_3440]
-
gen: cu multe anglicisme, cu belșug de prefixe și sufixe care induc superlativul: „Tips & Tricks: Supervacanța” sau „De la noi pleci cu un look cool și o vestimentație trendy”. O altă revistă găzduiește: „Sexfruntarea: Elena Udrea vs. Robert Turcescu”. Evident că bieții de ei nu se „sexfruntă” deloc, așa cum articolul o dovedește. Ei chiar sunt în consens deplin. La întrebarea superinteligentă (m-am molipsit, ce vreți): „De câți înțelepți e nevoie pentru a identifica un orgasm intelectual?” cei doi răspund într-un
[Corola-publishinghouse/Science/2115_a_3440]
-
certei, i-a scăpat o jignire banală și o ofensă personală. Gradatul, fără să se gândească la gravele consecințe, a făcut raport împotriva soldatului, acuzându-l că ar fi ultragiat ierarhia militară și că s-ar fi mânjit de furt. Bietul nenorocit a primit 3 ani de închisoare, pe care și le-a ispășit pe lângă compania de disciplină la Peschiera. În carceră a făcut tuberculoză. Dus la spitalul militar din Verona, a fost asistat de Calabria. Bietul soldat s-a agravat
Sfântul Ioan Calabria : Biografia oficială by Mario Gadili () [Corola-publishinghouse/Memoirs/100980_a_102272]