1,447 matches
-
Mă trage mai spre ușă, departe de mulțime, iar eu Îl urmez, ușor agasată. N-am mai vorbit aproape deloc cu Connor din ziua cu interviul TV al lui Jack. Asta poate din cauză că, ori de cîte ori Îl zăream, o coteam repede În altă direcție. Da ? spun, Întorcîndu-mă spre el. Despre ce anume ? — Emma. Connor Își drege glasul, de parcă s-ar pregăti să-mi țină un discurs oficial. Am sentimentul că n-ai fost Întotdeauna... extrem de sinceră cu mine, atunci cînd
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2129_a_3454]
-
în el mînia de-a se mai uita la cer și de-a urla. Chiar dacă fără glas, dar tot urla. Întrebînd totodată: de ce, Doamne, de ce?! Acum însă, cînd se apropie de 40... Bună seara!... Din întunericul străzii pe care a cotit, știind cu precizie că e aceea pe care o caută, o siluetă feminină s-a apropiat de el: face un pas, apoi altul și încă unul, tot mai șovăielnic. Sărut mîinile... răspunde Mihai calm, parcă pregătind terenul s-o înfrunte
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1470_a_2768]
-
Mihai. Mateianu zice să mergeți la el de urgență... Te-o fi turnat vreunul că vii la mine să dai telefoane interurbane... oftează Ion. Nu cred! respinge Mihai presupunerea celuilalt. Face un gest de îmbărbătare, să alunge tristețea prietenului, apoi cotește spre pavilionul administrativ. Mateianu e singurul director în prezența căruia nu se simte iritat. Dimpotrivă! Știindu-l cu o mare deschidere către cultură și cu un bun-simț înnăscut, vizavi de el, Mihai se simte incitat la a-i fi pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1470_a_2768]
-
apărut în România în jurul secolului XV, vin pe cate l-a băut și Ștefan cel Mare și Sfânt în pocale aurite. De aceea și eu îl consider ca și marii specialiști români in vinificație precum Academicianul doctor profesor, inginer Valeriu Cotea, că poate fi fără tăgadă un autentic ambasador al României peste hotare și ca să vă conving redau mai jos următoarele versuri: „Puțin ca tot ce este bun Și bun ca tot ce este rar... Acesta-i vinul de Cotnar
350 Re?ete culinare din Moldova lui ?tefan cel Mare by Denisa Rodica GOLDBACH [Corola-publishinghouse/Journalistic/84371_a_85696]
-
pe calea ferată, rîcÎind cu osiile pe șine. Dădu Într-o rigolă și merse mai departe, balansîndu-se, cu pneurile derapînd pe pietriș. Un bărbat Înalt lîngă o mașină. Bud văzu cine este și porni țintă spre el. Omul fugi. Bud coti, derapă și opri mașina. Coborî amețit, rănindu-se Într-o crăpătură din bord. Dublu Perkins se apropia, trăgînd cu pistolul. Bud Încasă un glonte În picior și altul În șold. Două rateuri, apoi o lovitură În umăr. Încă un rateu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2036_a_3361]
-
nesfîrșite de aplauze, alții că nu l-a aplaudat nimeni. Fanfara Gărzii Republicane atacă primele acorduri muzicale care creează atmosfera potrivită și toreadorii ies pe poarta de sub sectorul numărul unsprezece și Înaintează mai Întîi cu fața spre tribuna de la umbră, cotind apoi puțin spre loja unde se află judecătorul spectacolului. Izbucnesc ropote de aplauze pentru toreadorii care au avut o evoluție frumoasă anii trecuți și cineva o Învață pe Miss Univers declarația pe care trebuie s-o facă la terminarea corridei
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2098_a_3423]
-
Și cum dracu’ îl mai cheamă. Valentine sau ceva - Marcus Valentine. —Nu, vrei să spui Ted, Ted cel mic și negru. — Nu, nu el. Vreau să spun că e ciudatul ăla de prieten al tău, Marcus Valentine. Coșmarul lui Ashling coti brusc către o altă direcție. Nu e prietenul meu, spuse vocea ei, ca dintr-o altă cameră. E iubitul meu. Puținii oameni care erau la birou - Jack, domnișoara Morley, Bernard - erau înlemniți de uimire. Singurul lucru care se auzea era
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2243_a_3568]
-
unei mămăligi. De ce Dumnezeu era furioasă, până la urmă? Furia nu a fost niciodată stilul ei. Trecuseră abia douăzeci de minute de la confruntarea cu Clodagh și, în acel moment, părea imposibil să fi fost ea cea care făcuse acest lucru. A cotit spre casă, îngrijindu-și fragilitatea. Lumea se transformase într-o pictură de Hieronymus Bosch: copii murdari cântau cântece ale căror cuvinte nu le cunoșteau; cupluri care își zâmbeau pentru a uita de propria goliciune interioară; o bețivă fără dinți care
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2243_a_3568]
-
politică pe picior mare ne-a Însoțit de-a lungul Întregii traversade pe Vía Augusta Înspre partea de sus a orașului. Ziua strălucea și o briză răcoroasă Înveșmînta cerul Într-un albastru arzător. CÎnd am ajuns pe strada Ganduxer, șoferul coti la dreapta și Începurăm lentul urcuș spre promenada Bonanova. Colegiul San Gabriel se Înălța În mijlocul unei pădurici, În punctul cel mai de sus al unei străzi Înguste și șerpuitoare ce urca dinspre Bonanova. Fațada, presărată cu ferestre enorme În formă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2276_a_3601]
-
sporit pentru litere, lecturile astea publice creează indigestie. — Da’ vii odată, sau ai adormit? strigă Agrippina după ea. Se grăbește să le ajungă din urmă. O ia în direcția băilor. Nu le mai vede, dar într-acolo s-au îndreptat. Cotește și o ia pe un nou culoar. Decorația murală din acest pavilion este în întregime consacrată lui Hercules. Gallus însă nu și-a dorit pe pereți reprezentarea muncilor grele ale erou lui, ci un Hercules galant, subjugat plăcerilor și viciului
Pax Romana. Stăpânii lumii by Mihaela Erika Petculescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1363_a_2885]
-
fi luat la ceartă trei nebune în casa ei! — Smintito! distinge la un moment dat. Parcă e vocea Domitiei Lepida, fiica celeilalte Antonii. — Dezmățato! Sângele îi îngheață în vine. Asta e Agrippina! Iuțește pasul. Aleargă. Să ajungă cât mai repede. Cotește la dreapta, la stânga, și se oprește ca trăsnită în fața unei scene de coșmar. Aemilia Lepida e cu mâna vârâtă până la cot în părul Agrippinei, care și-a încleștat dinții pe unul din cerceii ei din perle încrustate în aur șlefuit
Pax Romana. Stăpânii lumii by Mihaela Erika Petculescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1363_a_2885]
-
va observa lipsa, căci amintirile sunt tot ce lăsăm în urmă. Inconștient de schimbările dramatice care-l pândesc, Rufus o ia înainte pe culoarul îngust. Ajuns la intersecția cu altă galerie, îi face semn germanului să se grăbească, după care cotește la stânga, printre tot felul de mașinării, planuri înclinate, scripeți și platforme suspendate. În urma lui, tânărul zăbovește, privind în jur. I s-a trezit din nou curiozitatea. Hai odată! se impacientează instructorul. — Ce sunt astea? — Aici, în subsol, sunt depozitate mecanismele
Pax Romana. Stăpânii lumii by Mihaela Erika Petculescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1363_a_2885]
-
se răsucea limba în gură când încercau să te strige... Jignit, tânărul o ia ostentativ înainte. Ajuns în dreptul unor scări, rămâne pe loc încurcat. Nu știe în ce parte să o apuce. Rufus îl ajunge din urmă, urcă treptele și cotește spre dreapta. Pusio îl urmează, pleoștit. Cum îl cheamă pe taică-tău? Se miră că-l aude oftând. Întoarce capul și-l întreabă părintește: — Ce e? Poate s-a supărat. — Glumeam și eu..., se scuză încurcat. Uriașul coboară pudic pleoapele
Pax Romana. Stăpânii lumii by Mihaela Erika Petculescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1363_a_2885]
-
nu? întreabă aparent liniștit Pusio. Nu pare ofensat. Din contră, și-a bombat pieptul și respiră adânc. Romanul se liniștește puțin și face semn că da. Rămâne însă în continuare tăcut. Nu-și dă seama că mânia și frustrarea clo cotesc în sufletul celui de lângă el decât când îl vede strângând din dinți. Abia atunci începe să aibă dubii. Cine naiba l-a pus să aducă vorba despre gali...? Așa deci? se frământă Pusio în sinea sa, indignat. Popoarele cucerite, carevasăzică
Pax Romana. Stăpânii lumii by Mihaela Erika Petculescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1363_a_2885]
-
nici arta nu are cum să fie expresia vreunei idei ori năzuințe spre frumos, ci este doar o metodă de a înregistra evenimentele și a le transforma în le gendă pentru a îmbogăți prezentul și a-l lăsa moștenire posterității. Cotesc în sfârșit și ajung la una din cele două intrări prin care se face accesul la altar. În timp ce gloata e ținută la distanță, ei doi sunt lăsați să pătrundă înăuntru. Urcă treptele printre basoreliefuri ce par să facă trecerea de la
Pax Romana. Stăpânii lumii by Mihaela Erika Petculescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1363_a_2885]
-
Cloud. Vizitez facultatea de agronomie, plecând de acolo cu un maldăr de broșuri referitoare la situația producției vegetale și animale. De aici mergem spre nord, intrăm din nou în partea de vest a statului Missouri și la orașul Joplin o cotim din nou spre vest. Suntem acum în reginea grâului de toamnă și a dry-farmingului în statul Kansas. Prin regiunea grâului Kansas Statul Kansas era denumit odinioară deșertul american. În măsura înmulțirii populației, grâul cultivat la început în statele de est
30.000km prin SUA. 1935-1936 by Prof. dr. Nicolae Corn??eanu () [Corola-publishinghouse/Journalistic/83483_a_84808]
-
sunt acum, izolat pe colina asta În timp ce câinii latră departe, jos, În vale, ca să mă Întreb dacă acela fusese cu adevărat sfârșitul sau dacă sfârșitul abia trebuie să vină. M-am hotărât să merg mai departe. Am ieșit din biserică, cotind la stânga pe lângă statuia lui Gramme și apucând-o printr-o galerie. Eram În secția dedicată căilor ferate și modelele mici, multicolore, de locomotive și vagoane Îmi apăreau ca niște jucării dătătoare de siguranță, piese dintr-o Bengodi pentru un Pinocchio
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2112_a_3437]
-
ajung din nou În biserică Între zece și unsprezece, poate chiar și după aceea, deoarece Stăpânii aveau să vină doar către miezul nopții. În momentul acela un grup de tineri ieșea din La Rotonda. O fată trecea pe rue Conté, cotind apoi pe rue Montgolfier. Nu era o zonă prea frecventată, puteam să rezist oare ceasuri În șir privind lumea insipidă pe care o aveam În spate? Dar dacă periscopul era acolo, n-ar fi trebuit să-mi trimită mesaje de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2112_a_3437]
-
Încrucișăm cu cineva din direcția opusă, am sfeclit-o, zise el. Și ea știa că se gîndea la ce-ar fi dacă ar avea un accident, dac-ar tampona mașina și ar rămîne blocați acolo... Dar poteca se Înclină și coti, iar ei se treziră dintr-odată Într-un luminiș cu vegetație luxuriantă și un pîrÎu, de o frumusețe care Îți tăia răsuflarea. Reggie frînă și opri motorul; stătură nemișcați o clipă, uluiți și vrăjiți de liniștea locului. Chiar după ce deschiseră
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2284_a_3609]
-
Înjunghiat. Se Întrebă cine l-ar găsi. Și-i imagină pe taică-său și pe Viv cu un polițist la ușă, spunîndu-li-se că fusese găsit Într-un loc ciudat, fără să afle cum și În ce fel. Apoi, dintr-odată cotiră din nou, ieșiră din umbră și ajunseră lîngă fluviu. Aici era cîrciuma unde dorea Fraser să meargă: o clărire de un pitoresc bizar, din lemn, care Îl făcu pe Duncan să se gîndească pe loc la Dickens, la Oliver Twist
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2284_a_3609]
-
Ce mai vrei? El Își ridică mîinile. Nu vreau nimic! Am rămas unde m-ai lăsat, În Trafalgar Square, uitîndu-mă la porumbei. Porumbeii ăștia te calmează teribil,. Pur și simplu, am pierdut noțiunea timpului. Apoi mi-am zis s-o cotesc pe Burlington Bertie și s-o iau spre Strand. Cinstit, nu mă așteptam să te găsesc aici. Și citesc pe fața ta cît de bine-venit sînt. Nu te teme, o să-ți dai seama cît de gentleman sînt În chestii de-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2284_a_3609]
-
greutatea și apăsarea brațului și mîinii ei, apropierea feței, umărului, șoldului, coapsei, mișcarea și ritmul pasului ei. În punctul care părea a fi intersecția cu Clerkenwell Road, o luară la stînga. După o vreme, cînd Julia o făcu s-o cotească din nou - la dreapta, de data asta, Helen se uită de jur Împrejur, brusc dezorientată. — Unde ne aflăm? — În Hatton Garden, cred. Da, asta trebuie să fie. Vorbeau Încet, pentru că strada părea părăsită. — Ești sigură? N-o să ne rătăcim? Cum
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2284_a_3609]
-
a fost, atunci Helen a auzit Alarma și s-a dus Într-un adăpost, probabil. Poate că s-a dus În adăpost, de dragul meu, măcar de data asta... Ajunsese În Buckingham Palace Road și trecu rapid de Gara Victoria. O coti În parc, fără să Încetinească mai deloc, așa că roțile scîrțîiră și ceva fu deplasat de la locul lui În spatele dubiței, se rostogoli și se făcu zob. Dar În față era focul acela pulsînd neregulat ca o viață pe cale de ducă - oribil
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2284_a_3609]
-
un puțoi bătrân și de treabă. Puțin cam bisericos, dar nu ți-o scoate pe gât. — Iești un tip nașpa Bruce, zice el. — Pare genul de femeie care a fost dezamăgită de un bărbat. Probabil frigidă, speculez eu, pe când o cotim spre Raeburn Place. Nu mi-ar strica o halbă și o plăcintă cu carne de la Bert’s Bar. Mai bune decât rahatul ăla de la Crawford’s. Dar, gândindu-mă mai bine, o halbă s-ar putea transforma Într-o duzină
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2026_a_3351]
-
arme de foc. În plus, să împuști pe cineva, pe oricine de fapt, în spate nu arată bine deloc în dosarul cu procese verbale, ca să nu mai vorbim despre eventuale promovări sau articole în presă. - Hei, nemernicule! șuieră Burke. Motociclistul coti la stânga la o intersecție și privi înapoi cu ochii holbați la Larry și la distanța între ei, care se micșora vizibil. Coti din nou la stânga, pe prima alee pe care o zări, dar polițistul reuși să ia curba mult mai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2103_a_3428]