1,149 matches
-
debutul "meditațiilor păltinișene" de după- amiază. Nu știu ce este filozofia, dar pot să vă spun, așa cum am făcut-o și în Goethe, ce nu este ea. Hotărât este că nu faci filozofie când nu ești capabil să muți o problemă din făgașul ei obișnuit. Am găsit o excelentă ilustrare la gândul acesta într-o remarcă a lui Eliade dintr-o discuție cu Jung. E în "Secolul 20". Vă citesc fragmentul: "La 77 de ani, profesorul Jung nu a pierdut nimic din extraordinara
Despre limită. Jurnalul de la Păltiniș. Ușa interzisă by Gabriel Liiceanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295599_a_296928]
-
oricărei pustiiri." E, poate, nedrept să îl judece astfel, măcar pentru faptul că îi datorează imens: de la Heidegger a învățat Noica să lase limba să vorbească și să asculte filozofia ascunsă în ea; de la el, să mute orice problemă din făgașul în care ea se află îndeobște; de la el, faptul că în filozofie te afli neîncetat pe drumul către o idee sau în căutarea acestui drum; de la el, că orice răspuns adevărat deschide către o nouă întrebare; și de la el, în
Despre limită. Jurnalul de la Păltiniș. Ușa interzisă by Gabriel Liiceanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295599_a_296928]
-
de vreme ce gândirea Occidentului a ajuns să gândească, în locul ființei, doar un simulacru al ei, o ființă devenită debușeu al tehnicii și practicii. Toți aceștia au certat omenirea pentru locul unde a ajuns și au încercat să o repună pe un făgaș pierdut sau negăsit încă. Toți au ceva titanic, eroic, romantic, dar și utopic, quijotesc, nebunesc; toți sânt singuri în fața a câte douăzeci de secole de istorie. Și toți sânt marii îngrijorați moderni ai omenirii. Noica a terminat între timp lectura
Despre limită. Jurnalul de la Păltiniș. Ușa interzisă by Gabriel Liiceanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295599_a_296928]
-
confirmat, a fost o singură dată și tocmai în specialitatea lui: în filozofie, în singurul loc unde nu se poate conta pe dinamismul formelor. Două redresări pare să fi avut filozofia la noi, după ce Maiorescu a pus-o pe un făgaș greșit: una s-a petrecut înainte de război, în generația mea. A venit apoi generația lui Alecu, a cercului de la Sibiu și a celorlalți, unde nu e vorba propriu-zis de filozofie, cât mai degrabă de un gust pentru cultură și de
Despre limită. Jurnalul de la Păltiniș. Ușa interzisă by Gabriel Liiceanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295599_a_296928]
-
lumii, cu atât mai nelimitat cu cât caracterul ei abscons era mai mare. Gândirea a devenit o afacere în sine, care nu putea fi practicată în afara acestui limbaj și a istoriei lui. Ultimul care a încercat să readucă gândirea pe făgașul normalității și să se dezbare de "limbajul filozofiei" a fost Nietzsche, dar ideile lui nu se ridicau la nivelul vervei lui literare, "eterna reîntoarcere a aceluiași" sau "supraomul" rămânând grevate de un iremediabil kitsch metafizic. Dar ce îi rămâne să
Despre limită. Jurnalul de la Păltiniș. Ușa interzisă by Gabriel Liiceanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295599_a_296928]
-
era nerăbdător s-o vadă pe maică-sa; n-o găsise acasă la ora prînzului, nu-și găsea liniștea pînă n-o vedea din nou. Ajungînd la palat constată că fericirea lui Susan și a lui Juan Lucas intrase pe făgașul normal: tocmai se Întorseseră de la golf și beau un păhărel de Jerez cu arhitectul și inginerul, care veniseră pentru a discuta cîteva chestiuni privitoare la noul palat. Lucrările erau foarte avansate, În curînd aveau să termine etajul al doilea, Susan
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2098_a_3423]
-
trei pahare În loc de două, dar el tot nu Înțelegea nimic. În schimb, cel care descoperise puțin mai Înainte farmecul caleidoscopului avea bănuielile lui. Considera că cel mai bun lucru era să-i dea adolescentului whisky ca să-și Îndrepte mînia pe făgașul durerii și după cîteva minute, cu trei pahare de whisky date pe gît, să Înceapă sa le povestească, la Început furios și pe urmă mînios, ce naiba i se Întîmplase, căci pricina nu putea fi decît o fată. Nu i-au
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2098_a_3423]
-
cu adevărul ; parcă l-ai fi văzut cu ochii. Deși admite că sunt prea de crezut oracolele ei, este derutat de cele spuse despre viitorul însângerat al casei regale din Argos : în privința celorlalte profeții rostite, mintea mea năucă iese din făgașul ei. Ajuns să o compătimească pe captivă, corifeul se miră că ea nu face nimic să împiedice propria moarte : Femeie prea nefericită și totodată prea-nțeleaptă [...] dacă știi într-adevăr ce soartă te așteaptă, de ce, ca o junincă, pe care
În dialog cu anticii by Alexandra Ciocârlie () [Corola-publishinghouse/Journalistic/836_a_1585]
-
tragediei, el aducând salvarea făpturilor omenești menite pierzaniei. Ultimele cuvinte ale piesei evidențiază caracterul insolit al celor petrecute : Ce multe sunt fețele sorții/ și ce de-ntâmplări nesperate/ dezlănțuie zeii./ Atâtea nădejdi se destramă și pier,/ iar nebănuitul își taie făgaș./ La fel s-a ncheiat și aceasta ! La drept vorbind, Alkestis nu este singura operă a lui Euripide cu final fericit : pe lângă tragedia invocată în argument, Orestes, o evoluție similară cunosc, de pildă, Ion sau Ifigenia în Taurida. Cu toate
În dialog cu anticii by Alexandra Ciocârlie () [Corola-publishinghouse/Journalistic/836_a_1585]
-
p. 102) ; Nu mai rezist aici. Mă sufoc (III, p. 103). Evadarea din Delphi în căutarea necunoscutului îi apare acum drept singura soluție și corespunde întrucâtva profeției care recomanda fuga în fața invaziei barbare. Abandonarea templului echivalează însă cu reîntoarcerea pe făgașul destinului boicotat o vreme prin refuzul mișcării. În ultima sa apariție, corul nu mai este o trupă de actori care improvizează, ci un veritabil cor antic proclamând grav zădărnicia oricărui efort omenesc : Drumul cel mai lung îl străbați rămânând nemișcat
În dialog cu anticii by Alexandra Ciocârlie () [Corola-publishinghouse/Journalistic/836_a_1585]
-
pildă, când însăși esența unor persoane de rând constă tocmai în faptul că, întotdeauna și statornic, sunt oameni de rând sau, ceea ce e și mai bine, atunci când, în pofida eforturilor extraordinare ale acestor persoane de a ieși cu orice preț din făgașul banalității și rutinei, ele sfârșesc totuși prin faptul că, statornic și veșnic, rămân doar rutină, ei bine, atunci asemenea oameni capătă chiar un fel de tipicitate, întruchipează platitudinea care pentru nimic în lume nu vrea să rămână ceea ce este și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
una cu totul particulară. Amintind că în ultimele decenii ale secolului al XVIII-lea și în prima jumătate a secolului următor (cu alte cuvinte, atunci când se declanșează revoluția industrială, se configurează liniamentele vieții democratice, deci atunci când viața societății intră pe făgașul ei modern) un număr de cuvinte „de capitală importanță” au apărut în limba engleză ori au căpătat un nou înțeles, autorul precizează: „Există de fapt un pattern general al schimbării în aceste cuvinte și el poate fi folosit ca o
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2349_a_3674]
-
ce precede Răul, ce-l creează. Fărădelegea, viciul sau crima izvorăsc din frământarea ei ascunsă. Odată actul consumat, ea apare în conștiință clar și definit, pierzîndu-și din dulceața virtualității. Aroma remușcării ne mână spre rău, ca un dor de alte făgașuri. Un suflet care are spațiu pentru Dumnezeu trebuie să aibă pentru orice. - Să nu plece de aici nevoia de a ne mărturisi unui credincios ultimele neliniști și tulburări? Ce ne face să credem că el nu poate să nu ne
Amurgul gânduri by Emil Cioran [Corola-publishinghouse/Imaginative/295576_a_296905]
-
le-am obligat să fie singure și eu să fiu singur cu ele. În capul meu se sparg blestemele devenirii, a cărei inconștiență nu mai îngăduie crunta siluire a lucidității, și timpul se răzbună pentru a-l fi scos din făgașul său. Doamne! pe când un nou potop? Cât despre corăbii, poți trimite câte vrei, eu nu voi fi un strănepot al lașităților lui Noe! Resimt intens dorința de-a muri ființele surmenate de propria lor prezență. Plasîndu-te în centrul obsesiei tale
Amurgul gânduri by Emil Cioran [Corola-publishinghouse/Imaginative/295576_a_296905]
-
ai un loc în lume. Gândești - întotdeauna - din lipsa unei patrii. Neavând granițe, spiritul n-are unde să te-nchidă. De aceea, gânditorul este un emigrant în viață. Și când nu te-ai știut opri la timp, rătăcirea devine singurul făgaș al nemîngîierilor tale. Melancolia introduce atâta muzică în năruirea minții! Alipiți de imediat, oamenii respiră prin vulgaritate. Ce poți vorbi cu ei, decât despre oameni? Și încă despre întîmplări, obiecte și griji. Niciodată idei. Și doar numai conceptul nu e
Amurgul gânduri by Emil Cioran [Corola-publishinghouse/Imaginative/295576_a_296905]
-
își are determinate anumite direcții, pe care nu le poat modifica nici o lume de conținuturi, oricât ar fi ele de variabile și de divergente. Întrucât facem parte dintr-o cultură și sîntem integrați procesului ei, activitatea noastră intră într-un făgaș, despre care putem să nu știm nimic, el nu există totuși mai puțin. Ceea ce putem face este să dezvoltăm la maximum tendințe imanente nouă, dar nerealizate din toate motivele căderii noastre. Nu ne mai rămâne decât să începem a ne
Amurgul gânduri by Emil Cioran [Corola-publishinghouse/Imaginative/295576_a_296905]
-
mizeriei dramatismului luptei revoluționare. Astfel se explică de ce, născut deodată cu istoria, a obținut mai puțin, în existența lui milenară, decât proletariatul într-un secol de luptă. Spiritul revoluționar determină răspântiile istorice. Fără revoluții, istoria este devenire inertă, fadoare și făgaș. Muncitorimea a creat o cultură a maselor, cu caractere noi și fizionomie proprie. În locul comunității organice, cristalizată substanțial, pe care ne-o oferă existența statică a formelor primare sau aurorale de cultură, se înalță dinamismul și mobilitatea formelor derivate, superstructurale
Amurgul gânduri by Emil Cioran [Corola-publishinghouse/Imaginative/295576_a_296905]
-
anormal de mărire, le pricinuiesc implicit prăbușirea. Tensiunea născută de viziunea cezarismului înalță națiunea dincolo de nivelul ei istoric firesc și-i slăbește pentru mai târziu rezistența. De aceea, dictaturile mari - nu tiraniile - scot, în bine și în rău, națiunile din făgașul lor. Ethosul agresiv este un fel de șira spinării a națiunilor. Altcum nu se explică de ce instrumentul instinctului agresiv - armata - este o instituție atât de legată de toate formele existenței naționale. Mai mult decât religia și decât templele ei, toate
Amurgul gânduri by Emil Cioran [Corola-publishinghouse/Imaginative/295576_a_296905]
-
social-democrației ideile ei "generoase"? La ce rezultat a ajuns, după ce a rotunjit ideile revoluționare și și-a salvat deficiențele în cultul evoluției? A adus-o evoluția la putere? Sau n-a știut cumsecădenia ei teoretică un lucru elementar: forța creează făgașele "evoluției"? Nu există atâta forță în evoluție pentru ca să înfrîngă pe cea care se naște peste ea. Cultul secolului trecut pentru evoluție a luat forma celui mai plat misticism. Mediocritatea oamenilor s-a complăcut în a inventa "virtuți" evoluției, pentru ca ei
Amurgul gânduri by Emil Cioran [Corola-publishinghouse/Imaginative/295576_a_296905]
-
azi se văd nevoiți să ia cu asalt Strassbourg-ul, așa cum Înaintașii lor au luat cu asalt Plevna, justiția postdecembrista dă semne că, măcar de ochii lumii și În ceasul al doisprezecelea, Încearcă să repare greșelile trecutului, să intre Într-un făgaș de normalitate, pentru a nu mai fi absurdă, anacronica, aservita, anormală. De ce fac această afirmație? Pentru că la Începutul lunii septembrie, sub semnătură colegei mele de breaslă Adina Câșlaru, În „Ziarul de Iași” a apărut un cutremurător articol despre dreptatea tardivă
Mălin: vestitorul revoluției by Ion N. Oprea () [Corola-publishinghouse/Journalistic/1671_a_3104]
-
reușim să discutăm puțin și despre problema caselor naționalizate -, nu vă apucă așa, o strângere de inimă că ați fost ani de zile ministru al Justiției și n-ați reușit, în acea perioadă, să îndreptați lucrurile în justiție pe un făgaș, nu spun normal, dar măcar să le îndreptați? Haideți să spunem așa. V.S. Unul dintre motivele pentru care am acceptat, în ’96, să devin ministru al Justiției a fost tocmai acesta. Lucrând ca avocat, am putut să constat aceste nedreptăți. De
Istorie recentă 100% by Robert Turcescu/Valeriu Stoica () [Corola-publishinghouse/Journalistic/1377_a_2886]
-
să mi-l spună și nici eu nu vreau să îl aud, cum că nu mai are prietene, că lumea ei s-a golit. M-am săturat să îmi mai fac griji pentru ea, vreau ca lucrurile să reintre pe făgașul lor, cel puțin în ceea ce o privește, să fie sunată, să fie invitată la petreceri în pijamale, la film, ieri le văzusem pe Șhira și pe Meirav mâncând înghețată la chioșc, amândouă vesele și subțirele, îmbrăcate în maiouțe și pantaloni
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2360_a_3685]
-
chiar o reprezentare grafică (în ciuda faptului că întotdeauna am dovedit două mâini stângi în ale desenului). SȚau prefăcut în deșertăciuni căci, pe măsură ce încercam să supun șuvoaiele poveștii îndiguirilor prestabilite, ea cu atât mai tare aluneca și se strecura, căutânduțși propriile făgașe. În cele din urmă, agasată de vanele încontrări ale celui ce o scria, Povestea sța dus la autor, lța zgâlțâit nițel și a obținut o pace în condițiile impuse de ea. Rezultatul - bun, rău sau de tot mediocru - sța văzut
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2193_a_3518]
-
divin. Sătenii încep să iasă doi câte doi pentru a se opri apoi în grupuri mici, în care cuvinte molcome par a pune la cale destinele omenirii. Cojoace albe, sumane negre, cușme înalte și broboade multicolore înaintează fără grabă pe făgașul alb săpat în omăt de pașii lor în dimineața aceleiași zile pașnice. Sărut mâna pentru masă, Ștefana ! Totul a fost delicios, dar ciorba acră de gâscă cu tocmagi, cum numai tu știi să faci, le-a întrecut pe toate, exclamă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1476_a_2774]
-
am nimic de ascuns. Și totuși, pe cât posibil, Sidoniei îi plăcea să joace rolul de "Coană mare" din umbră, era o adevărată maestră în a-și camufla participarea, făcea în așa fel încât să împingă relațiile dintre tineri către un făgaș satisfăcător după care, oricum, tot i-ar fi furat curentul și când socotea că porumbeii sunt destul de prinși în jocul propus de ea, se retrăgea în umbră și savura în taină roadele însămânțate, pentru că, la o adică, putea afirma oricând
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1497_a_2795]