2,482 matches
-
trezit și se învîrte pe lîngă taică-su, care se pregătește să-l ducă dincolo de porțiunea de zid, să-l așeze pe oliță. La întoarcere, mergînd pe jos, ținut de-o mînă, copilul se oprește nedumerit lîngă bătrînă, privește întîi mirat, apoi cu plăcere în ochii cățelușului, întinde gîtul spre el și, deschizînd larg gura, exclamă un "am!" provocator. Cățelușul clipește de cîteva ori, plimbîndu-și limba peste întreg botul mic. Am? se aude o întrebare subțire, nedumerită, venită de la celălalt copil
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1493_a_2791]
-
buze, să-și mascheze nodurile din gît. Spuneți-mi, vă rog, insistă după un timp actorul a, scuzați!, am uitat că noi doi ne tutuim; spune-mi, te rog, nu-i așa că ieri ai plecat de la birou direct la autogară? Mirați, ochii femeii se întorc spre vecin. Actorul plusează: La destinație, trebuia să fii așteptată; se aranjase totul telefonic; treaba secretarei sau grija soțului. Nu înțeleg ce vrei spune femeia nedumerită. Plecînd în grabă, continuă actorul ai uitat să mai iei
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1493_a_2791]
-
minunat... Actorul se depărtează, lăsînd-o pe femeie cu privirea pierdută în gol, în timp ce-și frînge nervoasă degetele. Chelnerul vine dinspre bucătărie cu farfurii pline și-i strigă lui Pavel, care ia comenzi, să se oprească. Ce, întreabă acesta mirat nu mai prididesc soțiile noastre să pregătească? Le-am lăsat să se odihnească astă noapte doar adaugă în șoaptă, rîzînd. Nu mai au ce pregăti spune Ovidiu. Bănuie ceva Mihaela? întreabă mai mult din priviri. Nu, nici vorbă. De ce? se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1493_a_2791]
-
ați hotărît? îl întreabă fata, indiferentă la atingerea bărbatului. Anume ? întreabă Pavel nedumerit. Credeam că ți-a spus colegul... Ce ? Întreabă-l. Și hotărîți mai repede că ar putea veni plugurile și am să plec. Pavel se uită spre ea mirat, fără să o înțeleagă ce vrea. A, surîde, luminîndu-se dacă vrei s-o dai în judecată pe Sultana că te-a bătut, nu văd ce cîștigi. Nici măcar martori n-ai. Întreabă-ți colegul. Și amintește-i că nu se glumește
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1493_a_2791]
-
într-un glas ei, ridicîndu-se. Nimic deocamdată. O naștere acum vreo oră, dar fără probleme. Ați venit la contravizită? Nu. Fac de gardă. E știut că-n astfel de situații trebuie mărit numărul personalului medical. Cei doi o privesc totuși mirați. Cînd a trecut pe la spital Săteanu, azi, după prînz, l-a luat pe fiecare în parte și i-a spus: Am o rugăminte: nu mai puneți Procuratura pe drum pentru orice... Vă faceți meseria și gata. Voi sînteți specialiști, voi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1493_a_2791]
-
de la intrare, lăsând ușa deschisă în urma mea ca să am puțină lumină. Am bâjbâit până să deschid ușa - îmi tremurau mâinile - și în cele din urmă am deschis. Pe palier lumina era aprinsă. Era Antonia. Am rămas privind tâmp la ea, mirat, și inima începu să-mi bată mai repede, de parcă știam deja că îmi aduce vești proaste. Stătea cu spatele spre lumină, dar pe fața rămasă în umbră se putea citi o expresie la fel de rătăcită ca a mea. Fără să scot
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1892_a_3217]
-
mi-a dat ordin să scot niște oameni șla lucruț căci am de Îngropat niște morți. M-a Întrebat unde poate să fie un loc pentru Îngropat. Mi-a spus că la cimitirșul satuluiț nu se poate. L-am Întrebat mirat, de ce nu se poate, dacă sunt oameni trebuie Îngropați unde sunt și ceilalți. Mi-a răspuns că aceștia trebuie să fie Îngropați În cimitirul cailor și atunci m’a luat cu dânsul să căutăm un loc pe câmp”62. Cei
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2137_a_3462]
-
Hmm... la revedere. Ieși în ploaie. Pearl strigă după el, cu un soi de exasperare: — Sperăm să vă revedem în curând pe aici, domnule profesor Rozanov. Când voia, Pearl putea avea o voce stridentă și pătrunzătoare. John Robert se opri mirat, dar nu întoarse capul. Răspunse doar un „Da, da“ și își văzu înainte de drum, dar nu pe cărarea ce ducea la poarta din spate, ci prin iarba udă, în direcția casei Belmont. Pearl închise ușa cu zgomot... — Uuf! făcu Hattie
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1938_a_3263]
-
zboare vaza cu roze fanate. Încăierarea ar fi putut continua mult și bine, dacă un potop de apă rece nu s-ar fi revărsat de sus în capetele combatanților. Pearl, aflată pe palier, răsturnase peste ei o cană cu apă. Mirați, muiați și ridicoli, se descleștară. — Drace! — Fir-ar să fie! Tom își scoase haina și o scutură de apă. Emma își stoarse poalele cămășii care îi ieșise iar din pantaloni. — Slavă Domnului că n-aveam ochelarii! Tom închise ochii și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1938_a_3263]
-
să-l convingă că papucii nu se cumpără fără probă, dar nimic - și, În cele din urmă, Îi spuse proprietarei că le cumpăra pe toate - smochingul cel micuț, papionul, cămașa albă brodată, chiar și pantofii. — Rămâne Îmbrăcat? Întrebă patroana privind mirată etichetele ce atârnau din costumul cel nou al lui Kevin. Da, răspunse Maja privind numerele verzi care pâlpâiau pe casa de marcat. Suma Îi păru Înspăimântătoare. Magazinul acesta era rușinos de scump. Nu se poate cheltui atât pentru o hăinuță
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2343_a_3668]
-
Facem și proiecții de filme, spuse Aris Îngrijorat de tăcerea absentă a Majei. Am organizat o antologie de filme despre vampiri. Mâine va fi Bram Stoker’s Dracula, de Coppola. — Despre vampiri? V-ați apucat de cinematografie comercială? spuse Maja mirată. Aris practica boicotul cinematografului american. Spunea că audiovizualul este cea de-a doua mare industrie a Statelor Unite, după fabricarea de armament - și, cum economia este singurul indicator real În societatea contemporană, asta demonstrează că audiovizualul este o armă foarte puternică
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2343_a_3668]
-
postul de poliție, de căruciorul cu apă minerală și de grămada de cărucioare pentru valize. Sarah voi să ia unul, dar Antonio nu-i dădu voie. Ducea el valiza. Cum altfel? Dar nu mai lucrezi? Îl Întrebă Sarah privindu-l mirată. — Mi-am luat o perioadă de vacanță, răspunse Antonio. Am o cădere nervoasă. — Atunci de ce nu vii cu mine? spuse fata. Cumpărăm biletul la aeroport. Știu că nu ești tipul de om care să facă intempestiv ceva, dar fă-o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2343_a_3668]
-
scoși afară cei care nu au treabă, iar zona să fie izolată cât mai repede posibil. Nu mai e nimic de adăugat. Totul e foarte clar - și În același timp atât de nefiresc și de inexplicabil. Un polițist palid și mirat, cu săculețul de probe În mână, În cealaltă ține un papucel mic de lac mărimea 33. Halucinat, nu reușește să-și desprindă privirea de la piciorușele copilului chircit pe canapea. Degetul mic Îi iese din șosețica albă, găurită. Polițistul palid consideră
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2343_a_3668]
-
lăsa uluiți pentru zeci de ani de-acum Înainte. Nu știu dacă e posibil, am zis și m-am uitat la ea cu un soi de răceală scîrboasă, care a făcut-o să caște la mine o pereche de ochi mirați, era atît de drăguță și invitația ei era atît de sinceră, Încît refuzul În sine a fost o grosolănie. Zău? Zău, am zis. Credeam că ești altfel, a zis ea. Eu nu am mai zis nimic, pentru că nu credeam, ci
1989, roman by Adrian Buz () [Corola-publishinghouse/Imaginative/805_a_1571]
-
fi monștrii ăia doi din Hune doara. Păi și ce dacă votează cu Iliescu? — I-auzi, altu’! Păi mai bine mă duc și vi-l aduc pe Ceaușescu Împăiat din Cuba. Măcar știm o treabă! țipă Cristian. SÎntem un pic mirați, nu prea Înțelegem. OK, Iliescu sau CÎmpeanu sau Rațiu. Dar de ce să ne enervăm așa tare? Pe de altă parte, Cristian, pentru că umblă peste tot și vorbește cu lumea și vede chestii și stă toată ziua cu nasul În ziare
1989, roman by Adrian Buz () [Corola-publishinghouse/Imaginative/805_a_1571]
-
mult. În mersul sprinten al șaretei, Lung gândea la judecătorul de-alături, că abia cu un an și ceva în urmă îl așteptase la gară, curios de noul venit, a cărui profesie îi sunase totdeauna ca un miracol, dar rămăsese mirat văzând fața tânără, aproape adolescentă a acestuia, mersul vioi, vestimentația sumară, puțin deșucheată, o geacă, pantaloni strâmți (de care făcusem rost, de ocazie, în ultimul an de studenție) și cămașa multicoloră în carouri. Gândi: „S-a stricat lumea”, după orice
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1887_a_3212]
-
tocmai cobora din zbor și se așeză lângă o tufă, nu departe de drum, părând un paznic al locului. Mă gândeam că armatele lui Darius au intrat cândva aici, în marile grânare, și au rămas, de două milenii, cu privirile mirate, în lumina ireală a necunoscutului cer. După o oră și jumătate - îmi spuneam - voi fi în orașul meu (aflat la câteva zeci de kilometri de aici). Legea după care suntem supuși mediului în care ne naștem și potrivit căreia plictisitoarea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1887_a_3212]
-
și ciocnind paharul cu al fiicei, îl ridică micii lor adunări. Să ne trăiască fostul judecător! O doamnă dintre comeseni adăugă urării câteva cuvinte pe care nici Ana nici tatăl ei nu le auzi. Tânăra profesoară de franceză mă întrebă mirată: - Unde vă gândiți, domnule judecător? - Nicăieri. În aceeași dimineață, și Lung primi o telegramă asemănătoare. „Ce spui, Lung? își vorbi lui însuși, ți-am spus eu că judecătorul e un om de aur, nu ne-a uitat!”, apoi urcă cele
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1887_a_3212]
-
apoi începu o lungă conversație cu primarul aflat alături de ea, mă izbi, ca-n alte rânduri, vocea ei pe care n-o mai auzea nimeni. Ochii îi deveniră mari: „Te iubesc, vorbi. Când ai să pricepi? Te uiți la mine mirat parcă abia acum mă vezi; laș cum ești, vrei să pari nevinovat. E adevărat, ai să reușești... ai și reușit să pari tuturor un simplu musafir. Mâine vei pleca din comuna aceasta amărâtă în capitala județului, între oamenii tăi distinși
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1887_a_3212]
-
de nuntaș, c-a fost - n-ai mai venit pe la mine de-atâta timp - a fost la o nuntă la sat, invitat de învățătorul la care a locuit în gazdă când a fost acolo cu serviciul. - Ați fost nuntaș? exclamă, mirată, tânăra profesoară. Nu prea vă imaginez nuntaș, în haine negre cu cocardă și nici petrecăreț, așa ursuz cum sunteți... - Se mai întâmplă, domnișoară. Sunt situații când... Am stat în gazdă la ei.... oameni foarte cumsecade. - Da’ cine s-a căsătorit
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1887_a_3212]
-
convins să-i vorbesc. Am bătut la poartă; mi-a deschis aceeași doamnă, purta acum un capot maro cu desene în locul rochiei cu care ne întâmpinase dimineața, probabil cea mai elegantă ce o avea. - Sărut mâna, vorbii. - Domnul judecător! făcu mirată. - Aș dori să stau de vorbă cu doamna Perussi. - Poftiți, dar doarme, nu s-a simțit bine. - Atunci... cu dumneavoastră, îndrăznii, salvând clipa. - Cu plăcere, poftiți înăuntru. Merserăm împreună, intrarăm în același antreu, apoi, prin ușa din fața dormitorului în care
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1887_a_3212]
-
s-o accentueze în tonalitatea vorbirii. Și iată că domnul Pavel însuși, venind din oraș, deschise pe neașteptate ușa și salută, cu o vizibilă, respectuoasă aplecare a capului asistența încântată de venirea lui. Femeile exclamară în cor, ca la comandă, mirate: - Aaa! Domnul Pavel! - Și dumneavoastră care serviți șerbet: e opera soției! Sărut mâinile tuturor! Apoi se aplecă pe rând și sărută mâna fiecăreia. Doamna Pavel, aflată în picioare lângă ușă, se întoarse cu spatele apropiindu-se de bufet, făcându-se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1887_a_3212]
-
Făcu o jumătate de pas, îmi luă iar fața în mâini și-mi sărută din nou fruntea și obrajii. Apoi: Cel mai important e că vă iubesc, spuse. Iată, nu mă sfiesc să v-o mărturisesc. Vă uitați la mine mirat. Și încet, încet ca-ntr-o catifelare, fără să ne dăm seama, făcurăm doi pași până în dreptul canapelei, ne așezarăm liniștiți pe spate, în timp ce mâna ei dreaptă, strecurată sub mine, îmi apăsa omoplații, iar cu cea stângă se juca în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1887_a_3212]
-
înainte de a mă naște din nou, dar el, greu de cap, nu pricepea nimic, mă enerva: Cum se poate să nu înțelegi, îi spusei, un lucru atât de simplu, de firesc?, însă el rămase mai departe nelămurit și se uita mirat dar nu protesta, așa cum m-aș fi așteptat, pentru că-l știu gelos, ci dimpotrivă se înveseli, nu știu ce gândea că ne îmbrățișă pe amândoi și după câteva clipe se scuză că trebuie să se întoarcă la birt în care rămăseseră câțiva
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1887_a_3212]
-
amiabilă, dacă se poate, statutul insulei Roland. În caz contrar, mă voi vedea nevoit să recurg la forță. CEAUȘESCU: - Dacă ai chef, poți să Încerci. E de-ajuns să-i spun lui Brejnev că am o insulă În Pacific... NIXON: (mirat) - Cum adică, Brejnev nu știe? CEAUȘESCU: - Bineînțeles că nu. Dacă ar fi știut, Armata Roșie ar fi fost de multă vreme acolo. Degeaba lupt eu pentru respectul reciproc al independenței și suveranității? NIXON: - Nici să nu-i spui! Te rog
Christina Domestica şi vînătorii de suflete by Petre Cimpoieşu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1372_a_2701]