2,519 matches
-
altădată un apartament, Salon pusese probabil să se dărâme pereții despărțitori, pentru că ceea ce am văzut era o peșteră cu dimensiuni felurite și neprecise. Din cine știe ce motiv arhitectonic Îndepărtat, aripa aceea a clădirii era mansardată, iar lumina pătrundea prin niște ferestre oblice. Nu știu dacă ferestrele erau murdare sau mate sau dacă Salon nu le pusese vreun ecran ca să evite ca soarele să cadă direct, sau dacă era din cauza Îngrămădirilor de obiecte, ce proclamau peste tot teama de a nu lăsa spații
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2111_a_3436]
-
Fecioarele Negre. Le descoperă numai cine știe cum să navigheze prin preajma lui Saint-Merri. Așa că trebuie continuat, am o urmă, sunt pe cale să dau pe față una dintre urzelile Acelora, În plin centrul Orașului-Lumină, complotul pus la cale de cei Întunecați. O tai oblic pe rue des Juges Consules și mă aflu din nou lângă fațada lui Saint-Merri. Nu știu de ce, dar ceva mă Îndeamnă să aprind lanterna și s-o Îndrept către portal. Gotic ornamentat, arce În acoladă. Și deodată, căutând ceva ce
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2111_a_3436]
-
făcută din piele neagră lăcuită. Obișnuiam s-o deschid și să inspir adânc, lăsând poezia să mi se prelingă pe obraji. Cele nouă cutii alese cu grijă ar fi fost aranjate pe o masă În timpul lecturii testamentului, trei rânduri dispuse oblic și trei În jos, după modelul celor trei aruncări ale monedelor I Ching Yijing - În același timp aleatorii și pline de miez. Nouă prieteni, la rândul lor aleși cu mare grijă din cea mai selectă societate, ar fi fost rugați
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2218_a_3543]
-
apară În altă parte. Și mai mulți oameni să alăturară mulțimii ca să-l vadă pe Cel Reincarnat. —E chiar el? se mirau Între ei locuitorii junglei. O femeie tânără spuse: Se vede că este el după sprâncene, sunt groase și oblice, semn că e un bărbat prevăzător. —Arată ca o vedetă de la televizor, spuse o altă femeie chicotind. — Aceea e cartea cu „Marile Scrieri Pierdute“? strigă un bărbat. De data aceasta, Pată Neagră le povesti cum că Fratele Alb Mai Mic
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2218_a_3543]
-
În strigăte de recunoștință. În sfârșit, vor fi din nou puternici. S-a terminat cu mâncatul de fructe putrede din „Copacul Încercării“. Pentru cei din tribul Karen, providența Îl adusese pe Rupert acolo. Avea pachetul de cărți, „Marile Scrieri“, sprâncenele oblice. Ani la rând această rămășiță a tribului Karen căutase semnele. Îi studiaseră pe toți străinii ajunși În Nyaung Shwe, unde, cu mai mult de o sută de ani În urmă, sosise un tânăr alb, Fratele Alb Mai Mic. La fel de bine
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2218_a_3543]
-
Învățat. Cu tot cu răniți, trecem la galop ușor. Poruncile se Îndepliniră, iar mersul deveni mai vioi. La căratul răniților fură puși zece dintre cei mai iscusiți călăreți. Trecu o jumătate de ceas, iar din urmă țâșni o altă săgeată luminoasă, tăind oblic cerul spre miazăzi. Călăreți ocolind spre miazăzi, spre Învăluire. Urmară apoi alte trei săgeți trimise drept spre Înaltul cerului. În număr de trei sute. Căpitanul răspunse cu o săgeată boltită, care coborî În direcția ariergărzii. Nu angajați lupta. Întoarceți-vă. Curând
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
Războinicul rămase o clipă nemișcat, cu mâinile pe mânerul sabiei pe jumătate scoase. Apoi se prăbuși Încet, cu pieptul despicat de tăișul Katanei. Căzu În genunchi, așa cum făcuse, cu nici un minut mai devreme, Shigeru Morishima. Platoșa metalică Îi alunecă, tăiată oblic În două jumătăți egale. Apoi, sângele Îi țâșni de la baza gâtului și se Întinse peste piept, de-a lungul tăieturii adânci. Vestitul spadasin căzu Încet pe burtă, exact așa cum căzuse tatăl fetiței, fu scuturat de un spasm și Încremeni În
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
la mijloc cu o centură largă, din mătase roșie. Era un roșu purpuriu, semn al puterii și al regalității. În partea de sus nu avea decât o bluză groasă, de bumbac alb, croită Într-un stil mai degrabă asiatic, Închisă oblic, fireturi subțiri și aurii. Se vedea cu ușurință că nu avea asupra lui nici o armă, fie ea ascunsă sau la vedere. Cu fiecare pas, asupra mulțimii de războinici se așternea liniștea. Piața era plină de Cuceritori, dar se mai adunaseră
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
printre cei care voiau moartea lui Alexandru. Zeci de oameni și de cai zăceau În sânge. Ideograme... Învățase cât putuse din limba chineză În bibliotecă... se concentră... o linie verticală, un spahiu despicat din creștetul capului până la brâu, două linii oblice, doi spahii prăbușiți cu piepturile tăiate prin platoșele de piele, o linie orizontală sus, capul comandantului spahiilor zburând pe iarbă, răsucire, salt, altă răsucire, două linii verticale, una orizontală... era un cuvânt... dar la chinezi o ideogramă nu era un
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
care o face el logicii acesteia merită să fie citată pe larg. „Deși, la o primă vedere, nu pare să fie prea multă ordine, de cum am Început să cartografiem grădina, ne-am dat seama că plantele erau așezate În rânduri oblice. Erau plantați foarte mulți pomi fructiferi, atât indigeni, cât și din Europa: annonaceae, cherimoya, piersici, gutui, pruni, arbori de avocado, un smochin și câțiva arbori de cafea. Se mai cultivau, pentru fructe, și cactuși gigantici. De asemenea, mai era o
[Corola-publishinghouse/Administrative/2012_a_3337]
-
după modele bizantine mai vechi. Mare căutare aveau aplicele; în tezaurul îngropat în cimitirul șanțului au fost găsite câteva sute de aplice, 400 de perle și fragmente din ferecături de cărți. La unele cneaghine, marama cobora de sub coroană în cute oblice, aidoma celei din portretul Margaretei de Provence sau a altor regine ale Franței.” Sunt amintite în documente blănurile de samur, aduse de negustorii moscoviți, sau blănițele de jder, interzise la export. În urma războaielor din timpul domniei lui Ștefan cel Mare
Ştefan cel Mare şi Sfânt – domn al Ţării Moldovei : (1457-1504) by Manole NEAGOE () [Corola-publishinghouse/Memoirs/101012_a_102304]
-
Încă din aprilie a avut loc prima manifestare, pe partea noastră de celule, că organizasem un protest - am strigat de la ferestre tare: „Ne omoară! Ne omoară! Ne omoară!”. Și unde am putut, am aruncat obloanele, că erau gratiile și, În oblic, erau niște obloane din lemn, ca nu cumva să vedem afară, sau din stradă să ne vadă cineva Înăuntru... pentru că exista riscul ca din stradă să se uite cineva cu binoclu, peste zidul Închisorii... Noi eram cu fața spre orașul
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1973_a_3298]
-
iasă nimic. Ții minte că în urmă cu mulți ani am făcut niște capete de personaje fantastice. — În perioada de căutări. — Exact. Dar până atunci nici nu-mi dorisem să modelez capete omenești imaginare. Mișcă puțin lampa și lumina, căzând oblic pe model, trasă linii negre între fâșiile de lut. — De ce sculptorii de azi nu fac asemenea capete? am întrebat. — Nu știu, răspunse Alexander. Noi nu mai credem în natura umană în felul în care credeau vechii greci. Între simbolul schematizat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1892_a_3217]
-
în acest moment profanator, într-un fel de mantie. Era ca și cum, de fapt, nici n-aș fi atins-o. Începea să mi se facă rău din nou. Mi-am continuat drumul pe sub podul Waterloo și, prin ceața care se mișca oblic și parcă dădea să se ridice, am zărit fațada cu coloane grațioase a Palatului Somerset. În nuanțe de cenușiu și cafeniu, părând că se clatină și că se retrage, arăta mai degrabă a decor de teatru. În dreptul lui, conturate clar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1892_a_3217]
-
Răsuci ușor mânerul și împinse încet ușa. Nimic, decât zgomotul apei care se auzea mai puternic și un miros de sulf mai perceptibil. Împinse și mai mult ușa și privi înăuntru. Camera era mai luminată decât coridorul, razele soarelui pătrunzând oblic pe fereastra acoperită doar pe jumătate de o perdea neglijent trasă. O clipă, George a fost orbit de contrastul dintre penumbră și lumină. Primul lucru pe care l-a deslușit, era masa încărcată de cărți și hârtii, apoi patul și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1938_a_3263]
-
o binecuvântare! — Nu știu. Poate că nu-i adevărat. Vrei puțin whisky? Îți aduc imediat. Brian trase cu ochiul la scrisorile de pe masă: una lungă, scrisă mărunt, într-o caligrafie foarte precisă, și una abia începută, așternută cu un scris oblic. Se gândi că nu văzuse niciodată scrisul Stellei. Bănuia că scrisoarea lungă era de la tatăl ei. — De ce-l căutai pe George? întrebă Stella când se întoarse cu sticla de whisky și cu un singur pahar. — Tu nu bei? Nu, mulțumesc
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1938_a_3263]
-
ale girofarurilor. Ușile sunt din geam masiv, securizat, nu pot fi tăiate sau sparte, mai adaugă acesta, grav. Mă tem că vom asista la finalul poveștii. Che sera, sera! Peste încă un minut, pe sticla ușilor alipite, se preling razele oblice ale unei lanterne, răsună câteva ciocănituri puternice, apoi erupe un glas gros, răgușit de la răcnete, de la țigări proaste, tebeciste și de la tărie. Glasul șmirgheluit aparține, cu certitudine, lui nenea Sandu Chituc, șeful veșnic interimar de la celebra Secție de Sud-Est (cu
Apocalipsa după Sile by Dinu D. Nica [Corola-publishinghouse/Imaginative/889_a_2397]
-
întregi. Pentru cele care necesitau aparatură, laboratorul ― bârlogul doctorului, aflat chiar alături de vestibul ― a fost locul cel mai potrivit. Deoarece, în cursul consultației, cu excepția a numai două cazuri, instrumentele putuseră fi apropiate de fotoliul din care Gosseyn putea supraveghea, privind oblic prin ușa vestibulului, poarta întredeschisă de la intrare. Unele dintre aparate luceau sticlos și tuburile lor electronice funcționând îi încălzeau obositor pielea atinsă. Altele, deși iradiau strălucirea metalului topit, rămâneau reci și fără viață. În fine, erau aparate fără nici o lumină
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85125_a_85912]
-
interior, din subsolul tranșeei, căci din două în două minute, grupuri compacte ieșeau dintr-un lung șir de gherete amplasate chiar sub vas, semănând cu gurile de ieșire ale unor ascensoare care-și aduc încărcătura de la nivelele inferioare. Din unghiul oblic de unde privea și de la distanța de cel puțin un kilometru, nu-i păreau decât ca niște puncte negre care se târie pe metal. Goseyn tresări constatând că vasul se pregătea de plecare. Siluetele minuscule de sub navă urcau înăuntru pe escalatoare
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85125_a_85912]
-
față unde se afla și domnul Pavel. Înainte de a adormi, întins pe divan, mă uitai la el: sforăia alături, și drept cum era și lung, cu gura ușor întredeschisă și cu scufița ce trebuia să-i țină de cald, mișcată oblic pe frunte, semăna cu cetățeanul turmentat al lui Caragiale. Dar poate fiecare din noi arătăm așa în timpul somnului, măcar câteodată. Se gândea uneori la Statuia Libertății, ar fi vrut ca viața să-i fi fost un simbol, asemeni acesteia - ciudățenie
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1887_a_3212]
-
venit; i-am îmbrățișat. Soarele bătea spre orele 9, și după câteva minute mă văzui din nou în șareta primăriei. Străbăturăm întinsa câmpie, departe în fundal, ca-ntr-o ilustrată regăsită, revăzui acoperișul de tablă al bisericii strălucind sub razele oblice ale soarelui de dimineață. Vorbirăm, înviorați de reîntâlnire, și pământul părea o sărbătoare. Lung îmi vorbea tot timpul despre câte erau și nu erau, câte fuseseră, în intervalul de când plecasem, ca și cum s-ar fi reînființat judecătoria și mă întorceam pentru
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1887_a_3212]
-
de stat, și întotdeauna nevinovații sunt victimele Era în cabinetul său, stătea în picioare, avea umerii gârboviți, îmbătrânise brusc. Nu înțelegea. Era în februarie; pe gardul de peste drum îl privea - abia acum își dădu seama - ca o batjocură în ninsoarea oblică, afișul cu Iosif Visarionovici Stalin. Februarie 1941. Istoria venea dinspre Yalta, în adevăr dinspre Yalta: era afișul noii puteri. - „Să ne luăm la revedere, dragă, îmi spuse, ca și cum nimic nu se întâmplase”. Îl sărutai, era emoționat, dar nu părea, avea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1887_a_3212]
-
Intrând, atinse cu umărul două frunze ale ficusului ornamental de lângă ușă, care se mișcară: primul lor semn de înviorare în primăvara aceea. Era îmbrăcată cu o rochie, bleumarin închis, ușor sobră - între sobrietate elegantă și uniformă școlară, - cu două dungi oblice, roșii, cu subțiri tivituri albe, dinspre umărul stâng până spre mijlocul încins cu un imaginar cordon alb, făcând parte din croiala rochiei. De bună seamă părea mai tânără, observai, - împrumuta fără să vrea ceva din adierea adolescentă a elevelor sale
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1887_a_3212]
-
rămâne totuși ceva: o nelămurire; voiam să te întreb atunci la plecare, măcar în ultimul moment, de la fereastra compartimentului, ceva - ce n-am să te întreb niciodată și parcă mi-e greu să rostesc cuvintele. Te îmbrățișez. Semnătura alungită, ușor oblică îi încheia scrisoarea. 8. Timpul trecea pe lângă mine ca-n urmă cu zeci de ani. Era în anul... Nu are nici o importanță. Restaurantul din Grădina publică, al fostului patron dinainte de război, deschis la timpul acela pe vreme ca acum, de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1887_a_3212]
-
care auzise despre oblicitate. Pe scurt, lucrurile stau În felul următor: distanța cea mai scurtă dintre un scop și realizarea lui nu este acțiunea directă, În linie dreaptă, cum s-ar putea crede la prima vedere, ci acțiunea În linie oblică; despre linia oblică nu se poate spune nici că ar fi dreaptă, nici că nu ar fi. Un exemplu cît se poate de sugestiv În această privință Îl oferă celebrul fotbalist Beckham, care lovește mingea ca și cum ar trimite-o În
Christina Domestica şi vînătorii de suflete by Petre Cimpoieşu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1372_a_2701]