1,337 matches
-
redingote. Binevoiți să vedeți și dumneavoastră, pipăiți-l. Într-adevăr, în căptușeala din partea stângă a redingotei, chiar în față, la vedere, se formase un fel de pungă și, pipăind-o, puteai imediat să-ți dai seama că în ea este portofelul de piele, căzut acolo din buzunarul rupt. — L-am scos și m-am uitat, toți banii sunt la loc. I-am dat drumul iarăși în căptușeală și umblu așa de ieri, chiar mă lovesc de el cu piciorul. Și n-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
drept în ochi decât când e beat sau dacă îl apucă duioșiile; dar ieri mi-a aruncat vreo două priviri atât de crunte, încât m-au trecut fiori reci pe șira spinării. De altminteri, mâine am de gând să găsesc portofelul, dar până mâine mă mai plimb o seară cu el. Dar de ce-l chinuiești în halul ăsta? strigă prințul. — Nu-l chinuiesc, prințe, continuă Lebedev, cu ardoare. Îl iubesc sincer și-l... respect. Iar acum, credeți-mă, mi-a devenit
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
îl susținu Lebedev, cu ochii scăpărându-i. Numai dumneavoastră, nobile prinț, ați fost în stare să spuneți un cuvânt atât de just! Pentru asta vă sunt devotat până la divinizare, deși sunt putred de felurite vicii! Am hotărât! Găsesc chiar acum portofelul, chiar acum, nu mâine; iată, îl scot în fața dumneavoastră; luați-l, nobile prinț, și păstrați-l până mâine. Mâine sau poimâine îl iau. Știți, prințe, se pare că a stat pitit sub o piatră din grădina mea în prima noapte
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
Mâine sau poimâine îl iau. Știți, prințe, se pare că a stat pitit sub o piatră din grădina mea în prima noapte după ce a dispărut. Ce ziceți de asta? — Vezi, să nu-i spui de-a dreptul că ai găsit portofelul. Fă în așa fel încât să vadă că nu mai ai nimic în căptușeală și el o să înțeleagă. — Oare? N-ar fi mai bine să-i spun că l-am găsit și să mă prefac că până acum nu mi-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
Ajunse în fugă până la el ca smintită și îl apucă de amândouă mâinile. — Scapă-mă! Du-mă de-aici! Unde vrei, chiar acum! Rogojin o luă aproape în brațe și o duse la trăsură. Apoi, într-o clipă, scoase din portofel o bancnotă de o sută de ruble și i-o întinse vizitiului. — La gară! Dacă prindem trenul, mai capeți o sută! Sări și el în trăsură lângă Nastasia Filippovna și închise portiera. Vizitiul nu mai stătu deloc pe gânduri și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
femeie frivolă, zicea bărbatul. Mi-a ajuns ultima prietenă, și nu-mi pasă s-o spun. — Întotdeauna ne sfătuim clienții ca la faza asta să fie cît se poate de deschiși, zise Helen. — HÎm, făcu bărbatul. Să-și deschidă și portofelul, aș spune. Era Îmbrăcat Într-un costum albastru de demobilizat, cu coatele și manșetele deja lustruite, iar fața Îi era pămîntie, cu un bronz tropical șters. Avea părul fantastic de bine Îngrijit, cu o cărare dreaptă și albă, ca o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2284_a_3609]
-
zise ea politicos. — Nevastă-mea e bucuroasă, spuse el dînd din umeri. O face fericită. Dar n-o să ne Îmbogățim din asta, o știu deja. Dar, uite, ăsta e primul. Își vîrÎ din nou mîna În buzunar și-și scoase portofelul; căută printre hîrtiile de-acolo, apoi extrase o poză și i-o dădu. Era ușor murdară și ruptă la colțuri; În poză erau o femeie și un băiețel stînd, probabil, Într-o grădină. O zi Însorită de vară. Pe pajiște
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2284_a_3609]
-
de abia aștept, e foarte modern, foarte americănesc, oh, dar ce știți voi despre asta și, cumva, ajung afară, într-un loc fără nici un semn doar cu un clopoțel în dreptul căruia scrie Mother Taylor’s, și fetele au dispărut, odată cu portofelul și pălăria lui Paul și orice altceva, lumea se scurge pe străzile lunecoase ca sângele dintr-o rană. Gertler strigă la naiba, la naiba cu voi toți! uitându-se în sus spre ferestrele de pe St. James, cu siguranță vor fi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2322_a_3647]
-
am angajat În poliție? repet eu. O, tresă spun că a fost din cauza faptului că poliția oprima populația. Am asistat la asta În propria-mi comunitate și am decis că vreau și eu să particip, zâmbesc eu. Sunt sigur că portofelul lui Bladesey e În buzunarul jachetei. Când se duce la budă Îl scot afară pe furiș și iau cea mai mare parte din cele două sute de lire pe care am văzut că le-a luat mai devreme de la bancomat. Pun
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2026_a_3351]
-
În buzunarul jachetei. Când se duce la budă Îl scot afară pe furiș și iau cea mai mare parte din cele două sute de lire pe care am văzut că le-a luat mai devreme de la bancomat. Pun repede la loc portofelul. Bladesey se Întoarce și ne ducem afară pe străzile care acum sunt ude de parc-ar fi pline de pișat. Totuși e Încă atât de frig. Vântul Îmi Înțeapă buzele crăpate și cred că una dintre ghete Începe să se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2026_a_3351]
-
și de-fapt-urile lui. Însă a mea o să fie fututăn seara asta. Nu-i nici un pericol. Se aplică aceleași reguli. După ce mâncăm fac semn după notă. Când vine, Confratele Blades suferă un mic șoc. — Nu... nu... nu-mi vine să cred... portofelul meu... e gol... eu... eu... — Haide Cliff, doar n-oi vrea să plătească doamnele! — Nu... Eu... Nasoala Îl privește dezaprobator, dar cealaltă, futabila, Annalise o cheamă, spune: — Am eu bani... — Nici să n-aud! insist eu, scoțând grămada aia de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2026_a_3351]
-
împărtăși? - Firește. Faptul că folosește frânghie de acest tip și amprente false îmi spune că fapta de astăzi nu e un accident și că are o aplecare spre a face rău. Cel mai probabil se pricepe să subtilizeze chei sau portofele de la oameni și să ascundă arme în hainele sale. E bun la a se deghiza, deci e evident că veți avea o mare problemă cu el din cauza asta. Dar cel mai important: „Omul Dispărut”, cerneala invizibilă, petardele, mantia de mătase
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2103_a_3428]
-
timp să apuce cutia de machiaj și să devieze traiectoria barei de fier. Se ridică în picioare și începu să fugă. Atacatorul porni după el, dar alunecă pe dale și cazu în genunchi. - Ia toți banii! Ia-i! Scoase apoi portofelul din buzunar și îl aruncă în spate. Dar bărbatul nu-i dădu nicio atenție și se ridică pornind după el. Era acum între Calvert și stradă, deci singura scăpare era înapoi în clădire. O, Doamne Dumnezeule Mare... - Ajutor! Ajutați-mă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2103_a_3428]
-
vorbi din nou: - Care parte din „Taci din gură!” n-ai înțeles-o? Nu am de gând să spun de două ori același lucru... La naiba, ce înțeapă! Începu să-l percheziționeze cu mare atenție pe individ și găsi un portofel. Nu era niciun act de identitate înăuntru, ci doar niște bani. Curios. Și nu are nici arme sau droguri asupra lui, ceea ce e destul de dubios pentru un motociclist. - Poți să mă ameninți cât vrei tu, dar eu tot vreau un
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2103_a_3428]
-
sub strictă supraveghere și, imediat ce fusese văzut scoțând arma din servietă și pornind spre mașină, fusese pus la pământ. Așteptându-se la un pastor fals, au fost foarte surprinși să afle că arestaseră unul adevărat, lucru confirmat de actele din portofelul lui Swensen. Asta în ciuda predicii imbecile din carnețel. Bell cântărea în mâini pistolul cu care fusese înarmat atacatorul. - Cam mare arma asta pentru un preot, spuse el. - Sunt pastor. - Asta am vrut să zic, de fapt. - Hirotonisit. - Mă bucur pentru
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2103_a_3428]
-
își câștigase încrederea spunându-le să se uite la știri într-o anumită zi. Reportajul zilei fusese despre uciderea unui grădinar mexican, un imigrant ilegal, care lucra pentru o familie bogată într-un orășel din apropiere. Weir venise apoi cu portofelul celui ucis. Un trofeu, precum coarnele unui căprior. Weir fusese foarte direct atunci. Le spusese că îl alesese pe mexican din cauza aversiunii lui Barnes față de imigranți, dar personal nu avea nimic împotriva lor - interesul lui era doar acela de a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2103_a_3428]
-
întrebă producătorul. - Da, domnule. Aș vrea să văd permisul dumneavoastră de conducere. - Vreți să îmi vedeți actele iar? Vi le-am arătat acum câteva zile. - Domnule, vă rog. Iritat, bărbatul își băgă mâna în buzunarul de la șold și își scoase portofelul. Numai că nu era portofelul lui. Se uita cu ochii măriți la un portofel uzat, ca piele de zebră. - Stați puțin, eu... Eu nu știu ce e cu ăsta. - Nu este al dumneavoastră? întrebă polițista. - Nu, spuse tulburat. Începu să își pipăie
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2103_a_3428]
-
vrea să văd permisul dumneavoastră de conducere. - Vreți să îmi vedeți actele iar? Vi le-am arătat acum câteva zile. - Domnule, vă rog. Iritat, bărbatul își băgă mâna în buzunarul de la șold și își scoase portofelul. Numai că nu era portofelul lui. Se uita cu ochii măriți la un portofel uzat, ca piele de zebră. - Stați puțin, eu... Eu nu știu ce e cu ăsta. - Nu este al dumneavoastră? întrebă polițista. - Nu, spuse tulburat. Începu să își pipăie toate buzunarele. Nu știu... - Vedeți
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2103_a_3428]
-
îmi vedeți actele iar? Vi le-am arătat acum câteva zile. - Domnule, vă rog. Iritat, bărbatul își băgă mâna în buzunarul de la șold și își scoase portofelul. Numai că nu era portofelul lui. Se uita cu ochii măriți la un portofel uzat, ca piele de zebră. - Stați puțin, eu... Eu nu știu ce e cu ăsta. - Nu este al dumneavoastră? întrebă polițista. - Nu, spuse tulburat. Începu să își pipăie toate buzunarele. Nu știu... - Vedeți, exact de asta mă temeam, spuse polițista. Îmi pare
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2103_a_3428]
-
își pipăie toate buzunarele. Nu știu... - Vedeți, exact de asta mă temeam, spuse polițista. Îmi pare rău, domnule. Sunteți arestat pentru furt din buzunare. Aveți dreptul să nu spuneți nimic... - Ce porcărie, mormăi Kadesky. E vorba de o greșeală. Deschise portofelul și privi înăuntru o clipă. Apoi scoase un hohot de râs uimit și extrase permisul de conducere, arătându-l tuturor. Era al Karei. Înăuntru se găsea un bilețel scris de mână. Acesta căzu jos. Îl ridică. - Scrie „Te-am prins
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2103_a_3428]
-
roșcat. Folosind un prosop de la de Roland Bell, care deja se îneca de râs, își șterse machiajul întunecat de pe față și dezlipi și sprâncenele groase, apoi unghiile roșii false care le acopereau pe cele negre și lucioase. Își recuperă apoi portofelul din mâinile lui Edward Kadesky, înmărmurit de uimire, pe care îl plantase atunci când se aruncase în el și în Sachs în tentativa de „evadare” pe ușă. Sachs clătina din cap, prea surprinsă ca să reacționeze. Și ea și Kadesky se uitau
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2103_a_3428]
-
la vămile României, în luna decembrie au intrat în țară 3.000.000 de oameni, dintre care 1.800.000 au fost români. Sunt acei români plecați în Occident la muncă și care acum au revenit la familiile lor, cu portofelul plin și cu bucuria de a umple casa cu cadouri; și pipota cu mâncăruri. Alături de ei, să nu-i omitem pe capitaliștii așa zicând locali, care s-or fi săturat și ei să tot admire, de-a lungul lui 2007
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2194_a_3519]
-
noapte, dar eu ies din cameră și mă întind pe canapeaua din salon, lacrimile și sudoarea se combină într-o licoare puturoasă, înțepătoare, iar în clipa aceea ajunge curierul, un tânăr zâmbitor care dispare chiar înainte să apuc să deschid portofelul, nici nu bănuiește de ce anume a fost bănuit, iar Udi urlă din pat, pregătește-mi ceva de mâncare, dacă îți mai amintești cumva ce îmi place. Încerc să îmi revin, poate își va veni în fire, în ciuda celor întâmplate, dacă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2360_a_3685]
-
zece" Când îi deschid ușa, am impresia că este o femeie venită să ceară de pomană, tânără și uscățivă, cu un coș mare în mână, cu fața întunecată, cu obrajii supți, iar în clipa în care mă pregăteam să iau portofelul, îmi spune, eu sunt Zohara, și coșul ei începe deodată să se miște, ea scoate de acolo o fetiță micuță și începe să o alăpteze stând în picioare, ținând-o strâns în brațele ei slabe. Gâtul fetiței eliberează un gângurit
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2360_a_3685]
-
patos, aha, specia umană, în general, ăsta este domeniul tău, eu nu pricep nimic din el, eu nu fac decât să construiesc case. Sau să le distrugi, spun eu, dar regret imediat, el își mușcă buzele și scoate din buzunar portofelul cu o mișcare tăioasă, l-am alungat, plătește și pleacă, dar, în loc să scoată de acolo o bancnotă, trage o fotografie și mi-o întinde, o fotografie ciudată de familie, în general, în aceste fotografii toată lumea stă înghesuită în centru, în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2360_a_3685]