1,791 matches
-
1998, Gabriel Andreescu m-a invitat să formulez un punct de vedere pe marginea unui articol semnat de un politolog maghiar de care nu auzisem până atunci, pe nume Molnár Gusztáv. Îl priveam pe dl Andreescu cu acel respect nețărmurit, sfios și provincial - un sentiment de care nu mi-e deloc rușine, dimpotrivă -, arătat de orice ardelean cuminte unei personalități pe care o admiră. Îl respectam pentru curajul de care dăduse dovadă Înainte de 1989, când a protestat Împotriva lui Ceaușescu, dar
[Corola-publishinghouse/Science/2263_a_3588]
-
Ada Negri, Filippo Pananti, Gabriele D’Annunzio, Giosuè Carducci). Sintetizând rostul acestei reviste, redactorul ei, Pimen Constantinescu, observa în ultimul număr că S.l. „a întrunit o parte[...] dintre literații mai cunoscuți sau dintre debutanții locali, aprinzând în acest fel o sfioasă făclie pe altarul din ce în ce mai neglijat al culturii naționale”. A. Gț.
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/289663_a_290992]
-
Bizu (care nu se confundă întocmai cu autorul, deși implică răsfrângeri ale acestuia) întregește galeria intelectualilor nepractici, nostalgici, din prozele lui Mihail Sadoveanu, Camil Petrescu și Cezar Petrescu; patru personaje contrastante, incongruente se înseriază în situații definitorii: un Bizu delicat, sfios, deschis reveriei, radical diferit de vărul său, Lică Scumpu, acesta arivist abject, fără scrupule; paralel, o Diana Verea, perversă, înșelând iluziile lui Bizu, și o suavă Mili, soție a funestului Lică. Naratorul, un observator în contemporaneitate, e un moralist amar
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/287856_a_289185]
-
celor doi, trecuți de prima tinerețe, se produce treptat, cu tatonări reciproce, disimulări, mici șiretenii candide, cu replieri interiorizate; stări între somn și trezie, așa-numitele „visări treze”, ce introduc în proza românească pagini de fină analiză psihologică, odată cu „poezia sfioasă a sufletelor alese ce se cercetează tăcând” (E. Lovinescu). În contrast, romanul surprinde acutele contradicții sociale, unele confruntări violente, curmate prin intervenția organelor statului. Torturarea țăranilor ce nu vor să își lase pământurile smulse de Tănase Scatiu e prezentată în
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/290696_a_292025]
-
coapse așa asurzitor, de răsuna tăria, iar eu, cu tot curajul și toată vitejia, am luat-o la picior, afurisind în minte pe tartorul turbat că nu-l putui cunoaște pe celălalt fîrtat, blajin, modest, cucernic, vărgat din loc în loc, sfios la uitătură, deși cu ochi de foc, și bun cu șoricimea și el tot neam de soi... cu coada și urechile ca noi..." "Vai, fiule, vorbești despre Cotoi! Sub mutra sa senină, smerită și blajină, împelițata asta de jivină e
by Jean-Michel Adam [Corola-publishinghouse/Science/1083_a_2591]
-
al tău tată n-ar ști să-l recunoască. Tezeu O fiul meu! Speranța de care sunt lipsit! Voi, zei fără-ndurare, prea lesne m-ați slujit! Ce remușcări cumplite îmi vor fi date mie! Teramen Atunci sosi în taină sfioasa Aricie De aici rezultă următoarea schemă: Povestitorul (Teramen) Auditorul (Tezeu) (1) Întrebări, cerere de povestire (1488-1491) (2) Exclamații (1491-1492) (3) Eclamații (1493) (4) Reluarea rezumatului (1493-1494) (5) Exclamații precum și noua cerere de povestire (6) Povestire (1498-1570) (7) Exclamații-comentarii (1571-1573) (8
by Jean-Michel Adam [Corola-publishinghouse/Science/1083_a_2591]
-
în localitatea Brandul Mic locuia un tânăr arătos și cinstit cum nu mai sunt mulți tineri azi. El se numea Don și își făcea des de lucru în localitatea Brandul Mare, unde trăia Rita, o fată deosebit de frumoasă și de sfioasă, cum nu mai sunt multe fete în vremurile noastre. Cei doi păreau hărăziți unul pentru celălalt și nimeni nu se îndoia nici în Brandul Mic și nici în Brandul Mare că iubirea lui Don și a Ritei se va finaliza
[Corola-publishinghouse/Science/1518_a_2816]
-
cu școlile de teologie, filozofie sau istoriografie care impun agenda internațională, la capitolul gastronomic ne întrec foarte puțini. Ecumenismul în domeniul solemnităților și al bucatelor n-are opreliște la noi. De câte ori - la marile praznice - clericii mici și laicii norocoși ai sfioasei noastre Biserici naționale n-au fraternizat într-un pantagruelic delir culinar cu obosiții senatori ai melcilor? „O, lacome, care cauți să-ți mângâi pântecele, mai bine să arunci în el cărbuni aprinși decât prăjiturile celor ce conduc și stăpânesc.” În pofida
[Corola-publishinghouse/Science/1881_a_3206]
-
un monah ca părintele Sofian Boghiu de la Antim decide să vorbească cetății despre lucrarea isihiei, este imposibil ca rugul aprins să nu poposească, măcar pentru o noapte, în inimile celor credincioși. Dacă un sfânt îți grăiește cu lacrimi abia mijite, sfios și mișcător, despre rugăciunea lui Iisus, atunci crusta păcatului se dezlipește și îți este frică de reîntoarcerea în lume. Intuițiile basmelor din copilărie primesc o definitivă confirmare: odaia sufletului luminat se bucură de chipul unui grădinar cu barbă albă - cel
[Corola-publishinghouse/Science/1881_a_3206]
-
Credințele și gândul nostru, semnat de D. Tomescu, face elogiul direcției literare conduse de Iorga, acesta fiind considerat un adevărat „împărat al gândirii”, iar „Sămănătorul” reprezentând „direcția cea cuminte și sănătoasă” din viața literară românească. R. se consideră „o mlădiță sfioasă, răsărită din trunchiul viguros al unui curent literar care cucerise întregul suflet românesc”, cum scrie C.Ș. Făgețel. Alte articole de directivă: Rostul și atitudinea noastră (1908, D. Tomescu), După șase ani de luptă. Literatura în 1911 (1911, C.Ș
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/289129_a_290458]
-
din Bacău, d. Vasiliu, admirabil poet, dar a cărui modestie l-a ținut în umbră cu tot nemărginitul lui talent. Era aproape un copil, când în 1902 a venit la mine într-o frumoasă zi de vară să-mi citească, sfios cum nu se poate mai mult, versuri de-ale sale. Marea sa originalitate m-a lăsat înmărmurit de uimire. Câtva timp l-am pierdut apoi din vedere. A încercat și el, firește, să străbată. Cu Bucureștii însă nu s-a
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/285530_a_286859]
-
acestei frumoase povești de iubire amintesc de desfășurarea lentă, mătăsoasă a versului eminescian: „Îți aduci aminte ziua când ți-am spus că ești frumoasă, / Când cu buzele de sânge și cu ochii sclipitori / Printre arborii de toamnă te opreai încet, sfioasă / Lăsând gândul spre amorul înțeles de-atâtea ori...” S-a vorbit de monotonia poeziei lui B., de tematica ei redusă, în fine, de „manierismul insuportabil” (G. Călinescu). Faptul este de ordinul evidenței, deși trebuie recunoscut că tocmai această închidere a
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/285530_a_286859]
-
e închisă cu zăvorul; coperișul de paie parcă e un cap de balaur; pereții văruiți de curând de abia se văd prin spărturile gardului... Căldura picură mereu din cer, îți usucă podul gurii, te sugrumă. În dreapta și în stânga casele privesc sfioase din dosul gardurilor vii, acoperindu-și fețele sub streașinile știrbite de ploi și de vite.... De-abia la cârciuma lui Avrum începe să se simtă că satul trăiește. Pe prispă, doi țărani îngândurați oftează rar, cu o sticlă de rachiu
CONSTELAŢII DE SIMBOLURI ÎN PROZA LUI LIVIU REBREANU ŞI ÉMILE ZOLA by MARIA-TEODORA VARGAN () [Corola-publishinghouse/Science/673_a_1271]
-
non-referențiale. "O casă albă-n străzi dosnice" apare și pare; pare așa cum apare, adică reală în irealitatea contextului aparițional. Albul ei strălucește pieziș, semnifică "dosnic", în chiar devierea în care se imprimă liniștea și creșterea. La fel, "adolescenta cu trup sfios,/ Înflorind umbre de-a lungul rochiei". Trup real sau trup imaginal? Răspunsul îl dau umbrele ce înfloresc imaginea în care ele nu mai sunt umbre ale unui corp, ci există prin sine, luând trup în trupul imaginii. Și totuși, indistincție
[Corola-publishinghouse/Science/84974_a_85759]
-
în această perioadă. Păreau sigure, inexpugnabile și extrem de profitabile. De aceea au rezistat și în deceniul următor. Dar în anii ’60 s-a născut gândirea contestatară, antimodernistă, care în deceniile următoare a antrenat talazul postmodernismului. Nu trebuie să confundăm antimodernismul sfios al anilor ’60 (care nici nu a fost prea mult luat în seamă în epocă) cu postmodernismul (care a zguduit temeliile curriculumului modern prin multiplicarea dimensiunilor și aprofundarea sensurilor formării umane). Dar criticile antimoderniste, care în anii ’60 păreau subiective
[Corola-publishinghouse/Science/2254_a_3579]
-
-o cu o răbdare și cu o delicatețe desăvârșită, de la 2000 km distanță, regretatul Andrew Cudworth. L-am întâlnit personal în 1986, la Congresul EASD de la Budapesta, purtat într-un cărucior după ce suferise un accident vascular cerebral. M-am apropiat sfios să-i mulțumesc pentru munca de șlefuire a articolului, la care mi-a spus cu o modestie indescriptibilă: „Eu trebuie să-ți mulțumesc! Doar vii din țara lui Paulescu ...”. A fost prima referire la Paulescu pe care am auzit-o
Tratat de diabet Paulescu by Constantin Ionescu-Tîrgovişte () [Corola-publishinghouse/Science/92230_a_92725]
-
a fost influențat de diferiți g(nditori, este una destul de delicată. "(n filosofia maioresciană, influențele străine se manifestă sub forme foarte variate: de la admiterea fără rezerve a raționalismului critic herbartian ș( a antropologismului ateu feuerbachian ((n prima perioadă) la adoptarea sfioasă a apriorismului kantian (n teoria cunoașterii ș( a unor idei estetice schopenhaueriene ((n cea de a doua), p(nă la influențele mai mult indirecte, deși neortodoxe, dar reale, a[le] hegelianismului ș( istoricismului (n teoria culturii" (Ghiță, 1995, p. 18
by Tudor Pitulac [Corola-publishinghouse/Science/1067_a_2575]
-
mai mult, dar se vede clar, de la distanță, cum omul se bucură că este băgat în seamă, speră că va fi văzut de către cei din satul său. La final, reporterul televiziunii își intră și el în rol, ia o mină sfioasă, se apleacă spre subiect și spune „sănătate, să vă ajute Dumnezeu !”. Ceilalți pelerini din jur clatină din cap, ca și cum ar aproba și saluta gestul de „smerenie” al omului cu camera. Am văzut de zeci de ori asemenea scene și de
Nevoia de miracol: fenomenul pelerinajelor în România contemporană by Mirel Bănică () [Corola-publishinghouse/Memoirs/606_a_1365]
-
din curiozitate decât din alte motive. Sau împins de la spate de soția care observă cum cei din jur ating de crucea Părintelui Boca diverse obiecte vestimentare. „Atinge și tu, Iliuță, șapca de cruce”, îi spune soția cu o voce și sfioasă, și autoritară, o combinație rară, la urma urmei. Olteanul este însă mai puternic decât sacrul, omul râde și spune „De ce să o ating, fă, de cruce, ca să-mi țină mintea caldă ?”. O parte dintre cei din jur zâmbesc subțire, alții
Nevoia de miracol: fenomenul pelerinajelor în România contemporană by Mirel Bănică () [Corola-publishinghouse/Memoirs/606_a_1365]
-
favoriza îmbulzeala sau aglomerația inutilă, atât de gustate de televiziunile comerciale plecate la „vânătoare” de excepțional în zonă. Foarte interesantă mi s-a părut a fi reacția celor din grupul din care făceam parte : la început s-au codit, erau sfioși, ezitau să prindă în mâini caserolele cu sarmale călduțe întinse peste gardul jandarmilor. Doborâți însă de oboseală și de foame, toți au început să mănânce, după puțin timp, în tăcere. Se laudă sarmalele, gustul și compoziția, faptul că „se vede
Nevoia de miracol: fenomenul pelerinajelor în România contemporană by Mirel Bănică () [Corola-publishinghouse/Memoirs/606_a_1365]
-
fosile de câteva zeci de milenii, făcută pe râul Kolîma, cu prilejul unor săpături. Însă tot inițiații pot să înțeleagă cine sunt "participanții la săpături" capabili să mănânce "pe loc, cu plăcere" triton smuls din gheață. " Adevărul este întotdeauna mai sfios, el tace în fața presiunii insolente a minciunii", spune Soljenițîn 13. Se formase un zid al minciunii în URSS, în prima jumătate a secolului al XX-lea. O spărtură importantă în acest zid se produce odată cu apariția nuvelei O zi din
by Cecilia Maticiuc [Corola-publishinghouse/Science/1022_a_2530]
-
că din țărînă m-am născut și în țărînă mă voi întoarce în curînd, eu, unicul, eu care am înțeles profund viața și sensul ei, eu care... care am lăsat oare și cîteva urme?... Un țînc se apropie de mine, sfios, cu niște ochi ce probabil au născut Albastrul de Voroneț. Se uita admirativ la mașină și la posesorul ei. Îl privii cu interes și am rămas surprins să constat cum, între noi doi, fire nevăzute, firele pămîntului ce ne-a
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1487_a_2785]
-
emisiunea mea, la București și aș vrea să spun că primarul îl ajută... Primarul, adică eu, sar ca ars! Vai, televiziune, emisiune beton, voturi... Să vină la mine, o să încerc să-l ajut. Ușa se deschide și îngerașul intră timid, sfios și cu privirea în pămînt. Mata ești domnul Bumbărează (sau Bumberică parcă)? Ridică ochii, dar ce ochi, și clipește din genele alea exagerat de lungi. Vorbește încet, ca pentru el: N-am bani pentru tren, nu o să ajung la emisiune
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1487_a_2785]
-
trebuia să fac, să stopez ura din sufletul acestui copil minunat, care pînă la șase luni n-a urît pe nimeni, adică aproape pe nimeni, că pe tatăl său nu prea putea să-l sufere de mic tare. Intru oarecum sfios la babalawó, sacerdotul lui Orula, unul din cei mai de seamă orisha. Preotul ăsta este mai negru ca smoala și mai înțelept ca Solomon. El m-a ajutat mai demult în politică. Mă servește cu un ceai și eu îi
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1487_a_2785]
-
în salon. Era o ora matinală și barul încă nu se umpluse de clienții gură-cască obișnuiți. Am avut norocul să găsim doua scaune la bar libere, cel din stânga, de la geam, locul lui Papa și unul alături. Doamna mea a privit sfioasa la "Bust", probabil a întâlnit o "ocheadă de aprobare" și s-a așezat pe scaunul-monument. A sărit ca electrocutată de actul de impietate comis, amintindu-și că după Revoluția din ianuarie 1959, barul a fost naționalizat și personalul nu permitea
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1571_a_2869]