1,475 matches
-
răzvrătire cu gândul nestăvilit că într-o zi voi vedea și eu ceea ce el văzuse la mine de la bun început, când am înțeles de unde vine această siguranță a părintelui se însera peste curtea mănăstirii și frunzele de viță-de-vie întinse pe sub streașina casei și pe la ferestre își alungeau umbrele întunecate prin încăpere, iar demonul din mine, retras pentru moment din arenă, se-nvăluia tăcut în negurile tulburi ale ființei mele, Seara la meșterul Luca și Janos, meșterul Luca povestește, o mai veche
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2310_a_3635]
-
dovedea că orașul Kiyosu la cel mai Înfloritor din toate provinciile. Pentru sake, du-te la bodega de sake. Pentr-un ceai bun, du-te la ceainărie. Dar, pentru curtezane, du-te În Sugaguchi din Kiyosu. În cartierul plăcerilor, Sugaguchi, streșinile bordelurilor și ale ceainăriilor se Înșirau pe toate străzile. Pe timp de zi, tinerele fete care lucrau În lupanare cântau și se jucau prinsa. Hiyoshi Împingea căruciorul printre ele, visând: „Cum aș putea ajunge cineva?“ Neputând găsi un răspuns, Își
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
tocmai auzise un sunet ca o creangă de copac frângându-se și, chiar Înainte, niște pași Înfundați. Se sculă, intră În bucătărie și privi, pe furiș, afară. În acea noapte rece și senină, apa din butoiul mare Înghețase, iar, sub streșinile de lemn, atârnau țurțuri lungi ca niște săbii. Ridicând privirea, văzu un bărbat cățărându-se În copacul mare din spate. Hiyoshi presupuse că sunetul pe care-l auzise adineaori era trosnetul unei ramuri pe care acesta călcase. Urmări ciudata comportare
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
bine. Otowaka Îl conduse pe Hiyoshi până la poartă, dar simțea că ceva nu era ordine. În noaptea aceea, Hiyoshi nu s-a dus acasă. Unde a dormit? Poate că s-a cuibărit lângă un altar la marginea drumului sau sub streașina unui templu. Primise bani de la Matsushita Kahei dar În noaptea trecută, la Nakamura, după ce privise prin gard ca să vadă dacă mama lui era bine, Îi aruncase În curte. Așa că, nu-i mai rămăsese nici un gologan, Însă, fiindcă noaptea de vară
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
singur. — Te preocupă ceva, vreo problemă urgentă? — Nu, nu. A trecut atâta timp de când n-am mai luat cina Împreună și n-am mai stat toată noaptea la povești. Ha, ha! Faceți-vă comozi. Era neschimbat. Afară se auzeau trosnind streșinile, poate bătea piatra, iar gerul părea să se Întețească. Faptul că se aflau cu tatăl lor Îi făcu pe fii să uite de frig. Nakatsukasa era atât de bine dispus, Încât Gorozaemon nu reușea să găsească nici o ocazie ca să Își
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
război, voi fi gata. — Bine. Ei, atunci... Katsuie se aplecă Înainte, conspirativ. În acel moment, ceva căzu cu zgomot pe pământ În grădină. Erau doar câteva prune necoapte. Ploaia se Întrerupsese, dar stropi de apă purtați de rafalele vântului loveau streșinile. Ca un câine, o siluetă omenească se prelinse În podea. Cu câteva momente În urmă prunele nu căzuseră de la sine,; le aruncase omul Îmbrăcat În negru, care scosese capul de sub casă. Când toți ochii din Încăpere fură Întorși În direcția
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
și săpau singuri mormintele. — E aproape ziuă. Să mergem! arătă Nobunaga drept Înainte. Când calul său porni În galop pe Drumul Atsuta, spre răsărit, cei două sute de soldați se urniră ca un nor, agitând ceața dimineții care se Înălța până la streașinile caselor, de o parte și de alta a drumului. Nu se mai ținea seama nici de ordine, nici de rang. Fiecare om era pentru sine Însuși. În mod normal, când seniorul unei provincii pleca la război, toți oamenii de rând
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
așezați. Mesagerii Îl invitară Într-o cămăruță unde abia puteau Încăpea cu toții și, condus spre locul oferit, mirele se așeză În mijlocul lor. Era o seară de toamnă, dar, În casă, continua să fie cald, Înăbușitor. Jaluzelele de stuf atârnau de streșini așa cum stătuseră În tot timpul verii, iar, printre ele, pătrundeau zumzetul insectelor și briza toamnei, făcând să pâlpâie fitilele lămpilor cu ulei. Odaia, curată lună, era Întunecată și nu tocmai luxoasă. Camera rezervată pentru ceremonia propriu-zisă era mică, iar absența
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
Sakuma Nobumori, Shibata Katsuie și Oda Kageyu Întâmpinaseră cu toții același eșec. — Ce prostească pierdere de timp. Ar putea la fel de bine să se scufunde cu o corabie de piatră, În mare! De pe mal, soldații clanului Saito priveau peste râu, cu mâinile streașină la ochi, glumind. — Asta-i a patra oară. — Tot nu s-au Învățat minte. — De data asta, cine-i Generalul Morților? E cam trist, chiar dacă este dușmanul. Îi voi ține minte numele, dacă alta nu. — Îl cheamă Kinoshita Tokichiro sau
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
Spune că oricât de des ați veni aici, nu vă primește. Îi displace să stea de vorbă cu oamenii și refuză și acum să o facă. — Așa, deci? Hideyoshi coborî privirea, cu vădită dezamăgire, dar nu mai insistă. Ploaia de pe streșini Îi șiroia pe umeri. Nu mai e nimic de făcut. Ei bine, voi aștepta până e mai bine dispus. Și, punându-și pălăria, plecă dezamăgit prin ploaie. Urmând cărarea din pădurea de brazi, ca Întotdeauna, tocmai ajunsese dincolo de zidul de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
cu toții la pământ, iar bătrâna se simțea prea amețită ca să meargă. Trebuie că ești obosită, spuse Hideyoshi. Odihnește-te puțin aici. Până la castel mai e doar o leghe. Și, luându-și mama de mână, o conduse spre un scăunel de sub streașina unei case. Bătrâna se așeză, privind cerul de toamnă care se Întindea peste șirul compact al coroanelor galbene de ginkgo. — E ca un vis, șopti ea. Aceste cuvinte Îl făcură pe Hideyoshi să se gândească la trecerea anilor. Nu putea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
anul următor, Otsumi se mărită cu o rudă a soției lui Hideyoshi, la castel. — Au crescut cu toții, Îi spuse Hideyoshi mamei sale, privind-o mulțumit. Aceea era fericirea lui și marele său stimulent pentru viitor. Era sfârșit de primăvară. De pe streșini, cădeau, din belșug, flori de cireș, peste brațul fotoliului unde dormita Nobunaga. — A... așa e. Amintindu-și ceva, Nobunaga scrise repede un bilet și Îl puse pe un mesager să-l ducă la Sunomata. Cum Hideyoshi devenise stăpânul unui castel
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
cum și Nobunaga Îl eliminase pe Imagawa Yoshimoto, dintr-o singură lovitură. Sasaki Rokkaku părăsi Castelul Mitsukuri, Își uni forțele cu cele ale tatălui său, În Kannonji, și-și distribui trupele printre cele optsprezece fortărețe din Omi. Punându-și mâna streașină la ochi, Nobunaga privi de pe deal și râse: — O minunată linie inamică, nu-i așa? Exact ca În tratatele clasice. Le ordonă lui Sakuma Nobumori și lui Niwa Nagahide să ocupe Castelul Mitsukuri, plasând trupele din Mikawa În avangardă. Apoi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
foc, Îi zgâriară obrazul. Un fum negru și dens se Încolăcea peste pământ. Primul și al doilea samurai din clanul Oda, care pătrunseră dincolo de zidurile castelului, Își strigară deja numele. Flăcările ajunseseră la conacul din fort și alergau În lungul streșinilor mai repede decât se scursese vreodată apa de ploaie prin jgheaburi. Nagamasa zări un grup de oameni cu căști de fier ascunși În zona aceea și, dintr-o dată, sări Într-o parte. — Inamicul! Vasalii săi apropiați și membrii familiei stăteau
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
nu se mai așeză. Rămase În picioare, privind În jur. — Iertați-mă. Cred că v-am cam stricat cheful. Mâncați și beți cu toții după pofta inimii. Și, cu aceste cuvinte, ieși grăbit și se Închise În apartamentele lui private. * * * Sub streșinile adunăturii de magazii ciripea un stol de rândunici. Deși soarele asfințea, adulții continuau să le aducă de mâncare puilor din cuiburi. Ar putea fi subiectul unui tablou, nu credeți? În camera unei clădiri aflate la o oarecare distanță de marea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
În camera lui Hideyoshi. Nu peste mult, cei doi conversau bucuroși. Glasurile lor aproape păreau să se ia la Întrecere. Cred că va fi greu, spuse Hideyoshi. Tăcură un moment, ascultând sunetul trist al ploii de vară timpurie șiroind de pe streșinile colibei Înjghebate În grabă. — E o problemă de timp, Începu Kanbei. O a doua ofensivă cu toate forțele ar fi un risc prea mare. Pe de altă parte, ne-am putea resemna cu o campanie lungă, asediind castelul fără a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
mare atenție. Comandantul gărzilor Îl trimise pe captiv la Muntele Ishii. — Cine e omul acesta? Întrebă Hideyoshi, ieșind pe verandă. Vasalii țineau lămpi de o parte și de alta a lui, pe când Hideyoshi privea spre soldatul inamic, care Îngenunchease sub streșinile ude de ploaie. Omul stătea În genunchi mândru, având mâinile legate cu o funie. — Acest om nu e un soldat de la castel. Pun pariu că e mesager al clanului Mori. Nu purta nimic asupra lui? Îl Întrebă Hideyoshi pe vasalul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
acoperi din nou cu pătura, Își Îngropă fața În pernă și Încercă să adoarmă la loc. Era ceață sau ploaie? Zgomotul valurilor de pe lac sau vântul suflând peste Muntele Hiei? Toată noaptea, vântul de la munte nu Încetă să șuiere pe sub streșinile casei. Deși nu pătrundea În casă, lumânarea de lângă perna lui Mitsuhide pâlpâia ca și cum ar fi fost zgâlțâită de un spirit rău. Mitsuhide se Întoarse pe partea cealaltă. Cu toate că era anotimpul nopților scurte, avea impresia că dimineața nu mai venea. În
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
opera, fu compusă tot de Mitsuhide: Vremea ca provinciile Să trăiască În pace. După ce călugării stinseră lămpile, Mitsuhide păru să adoarmă aproape imediat. Când, În sfârșit, puse capul pe pernă, vântul alpin de afară făcu să freamăte copacii, urlând prin streșinile acoperișului atât de straniu, Încât ai fi zis că monstrul mitologic cu nas lung, Tengu, scotea un țipăt Înspăimântător. Dintr-o dată, Mitsuhide Își aminti povestea pe care o auzise de la preot despre altarul zeului focului. În mintea lui, și-l
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
rămâneau ca niște insule, la fel cum fuseseră și În timpul shogunatului, iar o anumită alee lungă și Îngustă Încă Își mai merita cu prisosință vechiul nume, Strada Scursurilor. Copiii din vecinătate năvăleau de pe aleile dintre zidurile grosolane care șerpuiau pe sub streșinile diforme ale caselor cu un singur acoperiș. Cu bubele, eczemele și nasurile lor mucoase, alergau pe străzi ca niște gigantice insecte Înaripate. — Au venit misionarii! strigau copiii. — Trec preoții de la Templul Namban cu o colivie mișto! Cei trei misionari râdeau
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
intre cu Întârziere În luptă, alergau să-i oprească pe războinicii clanului Akechi - fie și doar puțin - fără nimic altceva decât ferocitatea trupurilor și propriile lor eforturi disperate. Dar talazurile furtunoase de armuri nu puteau fi oprite și năvăleau pe sub streșinile templului. Repezindu-se Înapoi În camera lui, Nobunaga Îmbrăcase o pereche de pantaloni peste o cămașă de mătase albă și-și strângea șireturile, scrâșnind din dinți. — Un arc! Dați-mi un arc! strigă el. După ce răcni acest ordin de două-trei
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
mari de uimire. Hideyoshi nu așteptă o Întâmpinare oficială. Îmbulzindu-se prin mulțimea de oameni, se Îndreptă spre copacul sub care Nobutaka Își Înălțase stindardul. Înconjurat de statul său major, Nobutaka stătea așezat pe taburetul de campanie, ținându-și mâna streașină la ochi pentru a și-i feri de strălucirea orbitoare a apei. Dintr-o dată, se Întoarse și Îl zări pe Hideyoshi, care alerga spre el, strigând din mers. De Îndată ce-l văzu, pe Nobutaka Îl cuprinse un sentiment de recunoștință. Era
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
soarele fierbinte al verii. Din tabăra principală de la Templul Mii, se vedea fum galben și gros ridicându-se de pe malul răsăritean al lacului, Înspre Azuchi. — Arde Azuchi! Primind raportul gărzilor, generalii ieșiră pe verandă. Hideyoshi și ceilalți Își puseră mâinile streașină la ochi. — Seniorul Noubo, raportă un mesager, care avea tabăra la Tsuchiyama, În Omi, și Seniorul Gamo și-au unit forțele și, Începând de dimineață, atacă Azuchi. Au dat foc și orașului, și castelului, iar vântul suflând dinspre lac a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
armata terestră În marș, Înaintând de-a lungul coastei. Dar din Azuchi nu mai rămăsese decât pământ pârjolit și, de Îndată ce sosiră, trupele fură cuprinse de deznădejde. Zidurile albastre cu auriu din Azuchi nu mai existau. Toate porțile zidului exterior și streșinile Înalte ale Templului Soken arseseră până-n temelii. În cetate, situația era și mai grea. Nici măcar câinii de pripas nu mai aveau ce să vâneze, iar preoții bisericii creștine umblau de colo-colo, cu ochi goi. Nobuo ar fi trebuit să fie
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
lui Katsuie, seara trecuse și slujba comemorativă se amânase pentru ziua următoare. Ștergându-și sudoarea de pe trupuri și schimbându-se cu ținuta de doliu, generalii așteptau ora stabilită pentru slujba memorială, În capela castelului. Bâzâitul țânțarilor se auzea dens pe sub streșini și o lună nouă, subțire stătea suspendată, pe cer. În tăcere, generalii traversară spre citadela secundară. Pe ușile glisante ale capelei erau pictați lotuși roșii și albi. Unul câte unul, oamenii intrară și se așezară. Numai Hideyoshi nu apăru. Ochii
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]