2,992 matches
-
clătească pe celălalt cu priveliștea apetisantelor coapse ale Belindei, Între ochiul lui liber și triunghiul ei de pluș aflându-se doar o bucățică de lycra. Înapoi la cameră: un câmp, o bucată de cer, pagode primitive și bătrâne cu expresii uimite, apoi bivolițe, mai multe bivolițe, un copil călare pe o bivoliță, acum indicatoare, mai multe indicatoare, indicatoare afișând inventive aplicații ale limbii engleze. Belinda citi cu voce tare: „Cazat și mâncat“, „Restaurant-bar“. Apoi pe ecran apăru un grup de oameni
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2218_a_3543]
-
Les âmes qu'elle a choisies... Astfel Iașul nici nu trebuie privit de aproape, decât în anume părți ale sale, în anume locuri, în anume puncte... Străinul care ar stărui să pătrundă prea adânc în intimitatea vieții lui, ar rămâne uimit de câtă mizerie și abjecțiune poate cineva întâlni acolo. * Deși copil, am înțeles și gustat de îndată frumusețile vechei capitale a Moldovei. Cu unele rezerve totuși. Ca de pildă cea pe care o evocă împrejurarea următoare. În primii mei ani
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1539_a_2837]
-
al meu, gata de plecare, gata de a se așeza în Capitală unde-l aștepta în adevăr o situație de invidiat. "M-am săturat!" adăogă el, cu năduf, ridicându-și expresiv mânile deasupra capului. "M-am să-tu-rat!" L-am privit uimit. Căci deși nu mă puteam înșela asupra senzului cuvintelor lui, exclamațiunea "m-am săturat" mi-a părut așa de neașteptată încât mi-a provocat o scurtă, trecătoare confuziune. "Să se fi săturat în adevăr?" m-am întrebat în mine însumi
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1539_a_2837]
-
el. Când s-a trezit, soarele era sus, dar răcoarea dimineții îi scălda încă fruntea. Tânărul se uită în jurul său, căută să-și aducă aminte de cele petrecute în ajun, să-și deie seamă de locul unde se afla, apoi, uimit ca în fața unei minuni, se frecă la ochi. În juru-i toate se schimbaseră în locul pădurii se ridica un oraș mare, cu palate, cu turnuri, cu biserici, cu fabrici, cu mișcare și cu zgomote de tot felul care ajungeau până la el
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1539_a_2837]
-
frumoși ai vieții?... Ronetti Roman. (Fragmente dintr-un articol apărut în "Opinia" de la 10 Ianuarie 1908.) ...Sunt câteva zile numai, de când l-am văzut, pentru cea din urmă dată, în truda și căldura boalei, înviorat puțin, plin de nădejde, și uimit parcă de cumpăna grea prin care trecuse și de care se credea mântuit. Nădejdea pe care mi-o împărtășise atunci, marea lui nădejde în puterele-i încercate m-au făcut să înlătur gândul sfârșitului cu care începusem a mă obicinui de
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1539_a_2837]
-
vitalitate și distincțiune morală. Și mi-am adus aminte de vechea, strălucita înfățișare pe care o aveau obicinuit spectacolele teatrului național, de pildă. Atunci, pe atunci, ca și barbarul din antichitate, care ieșind de la o ședință a senatului roman spusese uimit "am sentimentul c-am luat parte la o adunare de regi", orice străin ar fi avut ocaziunea de a petrece o seară într-o așa societate nu s-ar fi putut opri să nu exclame cu încântare "cred c-am
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1539_a_2837]
-
el auzi, undeva, nu departe, țipătul slab, neașteptat la ora aceea, al unei paseri. Un țipăt discret, plângător. Trei note numai, subțiri și scurte, purtate de vânt, aduse de el. "De ce n-o fi dormind păsărica aceasta?" se-ntrebă el uimit. Și se oprește astfel nemișcat câteva minute pentru a asculta. Cu modulația lor tristă, cele trei note răsună din nou, în umbră. "Era ca un fel de chemare... Ca o chemare care părea a spune: Adu-ți aminte! adu-ți
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1539_a_2837]
-
mai verifica vreodată, prin noi înșine. Când am părăsit locurile aceste îmi spuneam: "...de acum înainte, ori de câte ori voi mai veni pe aici, mă voi ști în locuri străine. Uneori, noaptea, pe străzi pustii, voi întâlni fantomele trecutului și voi tresări uimit, privindu-le..." Niciodată însă, de câte ori am revenit între zidurile orașului părăsit (unde, de fiecare dată, regăsesc, pure și nealterate, vechile afecțiuni pe care le-am lăsat și de la insistența cărora n-aș ști vreodată să mă sustrag), nu mi-am
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1539_a_2837]
-
odată un happening cu Moș Crăciun asasinat, învelit într-un pled alb pătat cu roșu și rulat pe stradă, în văzul trecătorilor îngroziți). Mai numărai și vânzătorii de baloane colorate, scoțând din manșetă căței și girafe de latex pentru copilașii uimiți. Lângă ei, își făceau veacul coșarii cu peruci fumigene și arlechinii drapați în romburi de ruj portocaliu și pudră albă de talc: ăștia stăteau nemișcați, încremeniți pe-un soclu imaginar, pentru a smulge 50 de cenți părinților. Abia la urmă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
i semnifică?ia cosmic?, iar inima, pacea. În poezia „Las???i lumea... ", spre exemplu, poetul creeaz? unul dintre cele mai frumoase tablouri nocturne În care stelele -simboluri cosmice ale lumii primordiale, reflectând În razele lor „În???imile albastre", ??ruiesc privirilor uimite, printr-un sublim gest cosmic, str?lucirea z?rilor inaccesibile: „În???imile albastre Pleac? zarea lor pe dealuri, Ar?tând privirii noastre Stele-n ceruri, stele-n valuri... " Dar aceast? str?lucire a astrelor ce Înv?luie Întreg universul În
Mihai Eminescu - imaginarul paradisiac by Luminiţa Teodorescu () [Corola-publishinghouse/Administrative/1299_a_2381]
-
fără să pună piciorul În scări, și porni În galop spre zarea nesfârșită a câmpiei. În urma ei, convoiul se puse În mișcare. * - Prima poruncă a căpitanului Oană a fost dusă la Îndeplinire, Măria Ta - spuse Petru. - Văd, răspunse Ștefan, Încă uimit. Dar nu putem Închide cetatea pentru multă vreme. - Vom ști cine a intrat În ultimele zile și cu ce treburi. În câteva ceasuri, vom avea vești din Țara de Sus, de la cetăți și de la hotare. Cetatea de Scaun se va
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
copilul fu aruncat În mijlocul cortului. Se ridică repede și văzu În jurul lui câțiva tătari, pe chipul cărora nu se citea nimic. Unul dintre ei Întinse brațul spre el și Îl Întrebă ceva În limba aceea ciudată, mârâită. Copilul Îi privi uimit, cu ochii lui mari, albaștri. Tătarul În platoșă aurită, cu hanger la cingătoare, care părea a fi șef, strigă la ceilalți și, În câteva clipe, la intrarea cortului se ivi un altul mai bătrân, cu beniș roșu pe cap și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
ar fi avut ce desena cu fața spre mare, căci marea nu fusese niciodată un subiect de pictură, dar ar fi putut Încerca să copieze liniile unduitoare ale logiilor palatului. Se ridică și o luă Încet Înapoi, dar se opri uimit. În palat tocmai intra, Înaltă, demnă, Îmbrăcată În rochie neagră cu nasturi albi de sidef, la gât cu șiruri de coliere albe și albastre, contesa Fabiana Frassetti. Fu Întâmpinată de un condotier În costum de gală, cu pantaloni bufanți și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
drumul săgeții. Cu un șuier scurt, aceasta zbură prin mijlocul colanului argintat de care era prinsă amuleta, o smulse din vârful cortului și lovi lemnul căruței lui Nogodar. Bătrânul o luă iute, intră cu ea În căruță și, văzând privirea uimită a lui Ștefănel, duse degetul la buze. Desprinse repede amuleta din cârligul săgeții și o puse În sân. Apoi ieși, Înfășură roțile cu pieile de oaie pe care stătuse și, În vreme ce mâna căruța, Îi făcu semn lui Amir, care se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
răspunsese Ștefănel. Amir nu mai spusese nimic, dar Îi arătase un brad mai Îndepărtat, acoperit de zăpadă, la peste o sută de pași. Copilul lansă o săgeată care șterse trunchiul bradului, Înfigându-se În zăpadă. Deși ratase ținta, mongolul părea uimit. Din acea dimineață Începu pregătirea lui Ștefănel pentru vânătoare. Exercițiile cu arcul durau, la Început, aproape Întreaga dimineață. După primele trei săptămâni Însă, copilul putea nimeri o țintă mică aflată la trei sute de pași și una de mărimea unei vulpi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
toate aceste acorduri muzicale amestecate, se ridica rumoarea vocilor. Mii, poate zeci de mii de oameni, se aflau pe ape și pe străzi, strigându-se, bucurându-se de Întâlniri mult așteptate, unii Încercând chiar nu prea reușite serenade. Sub privirile uimite ale băiatului, culorile Veneției se redeșteptau. Miile de torțe făceau să țâșnească din Întuneric, fragmente de albastru-azuriu sau de fațadă aurită, Într-un dialog foșnitor cu atlazurile rochiilor de seară, cu violetul catifelat al mantiilor, cu sclipirile calde ale bijuteriilor
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
În jumătate de ceas! Pentru mine, pregătiți-i pe Crivăț pentru luptă și pe Amurg pentru drum. Înșeuați, cu armele la oblânc. Mai repede decât poruncise căpitanul, Apărătorii se aflau călări, În zale de luptă sub mantiile albe. Sub privirile uimite ale ostașilor de pe ziduri și ale dregătorilor din cetate, detașamentul ieși pe poarta Sucevei În formație de patru, formația de plecare la război. Dincolo de ziduri, cei o sută cincizeci de luptători luați de la antrenamente așteptau sub comanda căpitanului Gâlcă. Se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
nu-i spune decât că rostul lui nu e nicăieri. Că niciodată nu va ajunge un luptător de talia tatălui său și nici un pictor de talia fraților Bellini sau a cumnatului lor, Andrea Mantegna. - Ma che fai? Sei tristo? Întrebă, uimit, Giovanni. Nu e vorba despre tatăl tău? - Ba da, răspunse Alexandru. De el. - Allorà? - Niente. Poate... poate că e prea departe. Nu știu nici eu... - A, Înțeleg... spuse, grav, Giovanni. Nu e ușor să ai un tată erou. Dar știu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
pumnalului, răsucindu-se la timp ca să-l evite. Scoase iataganul și lovi pieziș, spre umărul lui Oană. Acesta blocă lovitura cu garda spadei, iar mongolul simți că forța acestei simple blocări Îl azvârle În peretele palatului. Dar fu și mai uimit văzând, de aproape, chipul străinului. Un chip aproape cunoscut, cu ochi albaștri, luminoși, o privire care acum avea o duritate de diamant. „Seamănă cu cineva... seamănă cu Nimeni!”, se gândi, brusc, Amir. Apoi, Își reveni și evită, rostogolindu-se, o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
Yves. Dar nu știa că acesta era doar Începutul. Tocmai reușise să blocheze o lovitură la cap, când francezul schimbă stilul de luptă, răsucindu-se fulgerător și Împingând vârful spadei pe sub braț. Ienicerul căzu, străpuns În măruntaie, cu o privire uimită. Nu Înțelegea cum de ultima clipă sosise atât de devreme. Căderea șefului scurtă lupta. Ienicerii rămași Îngenuncheară și depuseră iataganele. Pe cealaltă galeră, continua Înfruntarea dintre pirații lui Lorenzini și ieniceri. Dar ea slăbi deodată, când galera fu zguduită de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
cea a brațului Înarmat. Privi spre arcașii din apropierea ei. Se liniștiseră și ei, așteptând ordinele. - Am nevoie de un om care știe semnalele lui Mihajlo, și dacă ele nu există, să le inventeze, spuse Oană În șoaptă. Jovanka Îl privi uimită. Cum așa, să le inventeze? Apoi pricepu. Străinul voia să le spună haiducilor retrași În pădure ce să facă. Chemă pe unul dintre arcași și Îi spuse ceva, repede, În sârbă. Omul dădu din cap. Ienicerii porniră Încet, precauți, pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
care transporta noaptea, Însoțit doar de fiul său, lăzi grele de arme care luau, până În zori, calea codrilor. - Slavomir, spuse Dușan În sârbă, acest om este prietenul lui Mihajlo și al bătrânului Djordjic. Trebuie să ajungă În Moldova. Pescarul rămase uimit. - Parcă ziceai că trebuie să ajungă peste Dunăre. - Da, așa ziceam, dar crezi că peste Dunăre are vreo șansă să ajungă mai repede la Suceava? Omul se gândi câteva clipe, scărpinându-și bărbia aspră. Nu, era clar că nu acela
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
schimb, cele ale insulei Ada-Kaleh. Dunărea Îi ducea cu repeziciune spre o dimineață Îndepărtată, cu maluri străine și reci. 1 octombrie 1463, Veneția, atelierul de pictură al lui Giovanni Bellini - Cred că aerul, spuse, Într-un târziu, Alexandru. - Aerul? Întrebă, uimit, Giovani Bellini. Cum așa? - Ai reușit să pictezi aerul, adică să-i dai culoare și densitate. Și Încă ceva, nu știu exact ce, un fel de adâncime, ca și cum prin aerul acesta s-ar putea călători, iar călătoria ar Însemna o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
peste el, se apropie de Alexandru și Îl lovi cu putere peste față. Dar În clipa următoare simți un vârf ascuțit Între coaste, și o voce calmă spuse: - Se pare că avem aici o problemă de comunicare... Toată lumea se Întoarse uimită. Bătrânul de la ultima masă scosese o spadă fină, lucrată la Florența, cu gardă aurită, și o proptise, din stânga, În coastele spadasinului. Cel care Îl amenința pe Alexandru se Întoarse brusc, cu o lovitură care ar fi trebuit să taie pieptul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
chiar când e vorba de tablouri sau poezii. - Tatăl tău scrie poezii? Midori izbucni Într-un râs cristalin care umplu curtea ca o cascadă iute, În miniatură. - Tatăl meu? Nici pomeneală. Vorbeam de shogun. - Shogunul scrie versuri? Întrebă Oan-san, din ce În ce mai uimit. - Scrie versuri frumoase și mai tot timpul pictează. - Mai tot timpul pictează? căscă ochii băiatul. Nu conduce țara? Nu se Întâlnește cu generalii? Fetița nu mai izbucni În râs, dar Întreaga ei față exprima o veselie de nestăpânit. - Copilul Albastru
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]