93,288 matches
-
Începutul anilor ’50 existau 100.000 de deținuți politici la o populație de 13 milioane, cifră care nu include zecile de mii de oameni puși la muncă silnică În mine. O altă variantă a pedepsei erau „lichidările administrative”: femei și bărbați Încarcerați au fost Împușcați În secret, fără judecată și fără publicitate. Familia unei victime afla că aceasta „dispăruse” abia după un an sau mai mult. Trei luni mai târziu, fără altă confirmare oficială, persoana În cauză era considerată decedată. La
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
memoria colectivă. Cărbunele trebuia extras; șoselele, căile ferate, clădirile și liniile electrice urmau să fie reconstruite sau Înlocuite; trebuiau făcute unelte și folosite apoi la fabricarea altor bunuri. Pentru toate aceste meserii mâna de lucru era insuficientă: după cum am văzut, bărbații tineri și În putere din taberele de refugiați și-au găsit cu ușurință slujbă și adăpost, spre deosebire de femeile cu copii sau de „intelectualii” de orice fel. Una dintre consecințe a fost exaltarea universală a muncii și a lucrătorilor industriali - un
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
cu reproș că vinde „acadele băiețeilor ca tine de la jubileul de aur al Reginei” - adică din 1887: se referea, bineînțeles, la regina Victoria 2. Pe aceeași stradă, băcănia locală, Sainsbury’s, era o prăvălie cu rumeguș pe podea, unde lucrau bărbați vânjoși În cămăși vărgate și fete zglobii cu berete și șorțuri apretate. Totul era la fel ca În fotografiile În sepia atârnate pe pereți, făcute În anii 1870, la deschiderea magazinului. În multe privințe, viața cotidiană de după al doilea război
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
The Man in a White Suit (1951), Manchesterul contemporan pare desprins din secolul al XIX-lea, de la cărucioare și locuințe la relațiile sociale: patronii și liderii sindicali deopotrivă exaltă amatorismul antreprenorial, indiferent de efectul asupra productivității. Trei milioane de britanici, bărbați și femei, frecventau săptămânal săli de dans autorizate, iar la Începutul anilor ’50, numai În orașul Yorkshire din Huddersfield ființau 70 de cluburi muncitorești (deși generația tânără manifesta deja mai puțin interes pentru aceste tipuri de activitate socială). Asupra Europei
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
rurală din Belgia părea ieșită de sub penelul lui Millet: fânul era strâns cu furci de lemn, grâul bătut cu Îmblăciul, fructele și legumele culese cu mâna și transportate În căruțe trase de cai. Precum orășelele de provincie din Franța (unde bărbații cu basc chiar se Îndreptau spre casă cu o baghetă târguită În colț, la Café de la Paix, botezată așa În 1919) sau Spania conservată În aspic de regimul autoritar al lui Franco, Belgia și Anglia pluteau Într-un decor edwardian
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
săi, de aceea are obligația să mențină cele mai Înalte exigențe În materie de gust”. Era interzis să glumești despre religie sau să numești gusturile muzicale demodate „Î.Cr.”(„Înainte de șBingț Crosby”). Trebuiau eliminate referințele la „toalete” și aluziile la „bărbați efeminați”. Autorii trebuiau să evite glumele curente În ambianța destinsă a războiului sau să facă poante cu două Înțelesuri despre lenjeria de damă, precum „se apropie iarna”... Aluziile sexuale de orice fel erau interzise: nici vorbă de „iepuri” sau „instincte
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
o treime din căminele germane aveau drept cap de familie o femeie divorțată sau văduvă. Dezechilibrul s-a păstrat chiar și după Întoarcerea din URSS a prizonierilor de război În 1955-1956: În 1960 existau 126 de femei la 100 de bărbați. Mai mult chiar decât În Marea Britanie sau Franța, familia și căminul primau În preocupările publice. Retorica națiunii, naționalismul, reînarmarea, gloria militară sau confruntarea ideologică nu prezentau interes pentru această lume a femeilor, dintre care multe munceau și Își creșteau singure
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
de mai târziu. În Die Ehe der Maria Braun (1979), regizorul Rainer Werner Fassbinder (născut În 1945) disecă acid defectele Republicii Federale, așa cum apăreau ele tineretului critic. Eroina filmului Își reface viața din ruinele Înfrângerii, Într-o Germanie unde „toți bărbații par intrați la apă”, și lasă trecutul În urmă, anunțând că „nu-i momentul să avem emoții”. Maria se dedică apoi cu hotărâre nestrămutată preocupării naționale, făcând bani cu o abilitate uluitoare. Evoluând de la vulnerabilitate la cinism, eroina exploatează resursele
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
apă”, și lasă trecutul În urmă, anunțând că „nu-i momentul să avem emoții”. Maria se dedică apoi cu hotărâre nestrămutată preocupării naționale, făcând bani cu o abilitate uluitoare. Evoluând de la vulnerabilitate la cinism, eroina exploatează resursele, sentimentele și credulitatea bărbaților - printre care un soldat american (negru) -, În timp ce rămâne „fidelă” soțului său Hermann: soldat, prizonier la ruși, ale cărui merite În război rămân extrem de vagi. Toate relațiile, realizările și satisfacțiile Mariei se măsoară În bani, culminând cu o casă nouă, plină
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
În 1970, deși cu mari variații Între diferitele republici. Dar ratele de fertilitate În statele comuniste au scăzut destul de devreme față de Vest și, de la mijlocul anilor ’60, erau sincronizate cu ratele mortalității, care se Înrăutățeau constant (În special În rândul bărbaților). Există multe explicații pentru revirimentul fertilității după al doilea război mondial, Însă majoritatea se rezumă la o combinație de optimism și lapte gratuit. În timpul marii crize demografice dintre 1913 și 1945, guvernele au căutat zadarnic să stimuleze procrearea, să compenseze
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
Însă majoritatea se rezumă la o combinație de optimism și lapte gratuit. În timpul marii crize demografice dintre 1913 și 1945, guvernele au căutat zadarnic să stimuleze procrearea, să compenseze prin Îndemnuri patriotice, „coduri” familiale și alte legi lipsa cronică de bărbați, locuințe, slujbe și protecție. Acum - chiar Înainte ca progresul postbelic să se traducă În slujbe sigure și Într-o economie de consum - pacea, siguranța și puțină Încurajare din partea statului au fost suficiente pentru a obține ceea ce nu reușise toată propaganda
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
concesia inedită a unei a treia săptămâni de concediu cu plată 8. Un alt motiv pentru care vechile sindicate ale muncitorilor din uzine nu mai erau atât de importante În Europa Occidentală este acela că baza lor - muncitori manuali calificați, bărbați - era În declin. Numărul de lucrători În minerit, oțel, textile și alte industrii de secol al XIX-lea se micșora, deși fenomenul a devenit evident abia În anii ’60. Din ce În ce mai multe slujbe erau create În sectorul terțiar, iar persoanele care
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
anilor ’60, 27% din forța de muncă era feminină. Cererea de muncă nestăvilită din sfertul nord-vestic prosper al Europei justifică impresionanta migrație În masă din anii ’50 și de la Începutul anilor ’60. Aceasta a luat trei forme. În primul rând, bărbații (și Într-o măsură mai mică femeile și copiii) au abandonat satul pentru oraș și s-au mutat În regiuni mai dezvoltate ale țării. În Spania, peste un milion de locuitori din Andaluzia s-au mutat spre nord, În Catalonia
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
de concetățenii lor și la adăpost de exotic, necunoscut și neprevăzut. Dar simplul fapt de a merge undeva departe În mod regulat (anual) și noile mijloace de transport folosite pentru a ajunge acolo - mașina personală, zborul charter - ofereau milioanelor de bărbați și femei până atunci izolați (și mai ales copiilor lor) o fereastră către o lume mult mai mare. Până În anii ’60, sursa principală de informare, opinie și distracție pentru europeni a fost radioul. De la radio oamenii aflau știrile, iar dacă
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
de lucru autentică. Erau, de asemenea, declarat tineri: ca multe alte haine strâmte imitate din filmele de la sfârșitul anilor ’50, ei nu se potriveau celor vârstnici. În foarte scurt timp, blugii - ca și motocicletele, Coca-Cola, părul lung (la femei și bărbați) și vedetele pop - au Împânzit, În variante locale, toată Europa de Vest (filmele americane și produsele etalate de ele nu se găseau În Est). Era o parte dintr-un fenomen mai amplu. Temele filmelor americane obișnuite - science-fiction, povești polițiste, western - au fost
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
câteva momente importante... Statisticile de care dispunem sugerează că Îi batem pe toți la costuri, cu condiția să fie un produs pe care nu l-am mai făcut”2. O problemă era forța de muncă. Fabricile britanice erau ticsite de bărbați (și câteva femei) care erau dintotdeauna organizați În - literalmente - sute de asociații meșteșugărești: În 1968, fabricile de automobile British Layland numărau 246 de sindicate diferite cu care managementul trebuia să negocieze separat fiecare detaliu de normă de muncă și salarii
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
lucrului. Câtă vreme femeile din clasa de mijloc apelau cu fidelitate la o mână de designeri și case de modă din Paris, acestea din urmă aveau un statut (și un profit) asigurat. Dar la Începutul anilor ’60, femeile - ca și bărbații - au renunțat treptat la pălării, costume pretențioase sau haine de seară. Tendințele vestimentare ale marelui public nu mai erau dictate exclusiv de sus. Europa continua să fie capitala stilului și eleganței, dar viitorul părea să fie unul al tendințelor eclectice
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
30 de ani. Pantalonii Înguști de velur roșu și cămășile negre strâmte de la „New Man” au devenit În următorii trei ani uniforma plimbăreților din Paris, copiată furibund În toate țările. Ca toate lucrurile din anii ’60, hainele erau făcute de bărbați, pentru bărbați; dar ele puteau fi purtate și de tinerele femei, ceea ce s-a și Întâmplat. Chiar și casele de modă renumite au resimțit acest impact: din 1965, designerii parizieni au creat constant mai mulți pantaloni decât fuste. Ei au
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
ani. Pantalonii Înguști de velur roșu și cămășile negre strâmte de la „New Man” au devenit În următorii trei ani uniforma plimbăreților din Paris, copiată furibund În toate țările. Ca toate lucrurile din anii ’60, hainele erau făcute de bărbați, pentru bărbați; dar ele puteau fi purtate și de tinerele femei, ceea ce s-a și Întâmplat. Chiar și casele de modă renumite au resimțit acest impact: din 1965, designerii parizieni au creat constant mai mulți pantaloni decât fuste. Ei au redus și
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
a fost mai abruptă. În consecință, neplăcerile primului val de industrializare s-au suprapus și ciocnit cu șocul modernității. Forța de muncă necalificată și semicalificată - de obicei din Sud, În majoritate feminină - nu fusese absorbită de sindicatele tradiționale ale lucrătorilor (bărbați) din Nordul industrializat. Vechile tensiuni dintre salariați și patronat erau acum dublate de disputele dintre calificați și necalificați, membri de sindicat și muncitori fără afiliație. Lucrătorii calificați, mai bine plătiți și cu mai multe drepturi, de la uzinele Fiat sau de la
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
ca Annie Leclerc și Kate Millett, nutreau ambiții mai mari - și În același timp mai mici. Nu erau interesați de proiectele tradiționale de revoluție socială (În care feministele vedeau pe bună dreptate mișcări politice conduse În principal de și pentru bărbați). Căutau În schimb să mineze Însăși noțiunea de subiect care le făcuse posibile. Această abordare se baza pe două premise foarte populare, adoptate În linii mari de Întreaga comunitate intelectuală de atunci. Prima era că sursa puterii nu o constituie
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
noile grupuri politice - mișcarea femeilor, ecologiștii și activismul pentru pace - au o importanță deosebită prin amploarea și impactul lor durabil. Din motive evidente, mișcarea femeilor a fost cea mai diversă și mai ambițioasă. Pe lângă interesele pe care le Împărtășeau cu bărbații, femeile aveau preocupări specifice, care abia atunci Începeau să intre În arena legislativă europeană: creșele, egalitatea salariilor, divorțul, contracepția, avortul, violența domestică. La acestea trebuie adăugată preocuparea unor grupuri mai radicale pentru drepturile lesbienelor și Îngrijorarea crescândă a feministelor În privința
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
posturi care nu le asigurau beneficii complete. Flexibilitatea slujbelor cu jumătate de normă convenea mamelor cu serviciu, dar În condițiile economice severe ale anilor ’70 acest lucru nu compensa salariile mici și nesiguranța locurilor de muncă. Salariile egale cu ale bărbaților și creșele Înființate aproape de locul de muncă au devenit astfel solicitările de bază ale salariatelor din Occident și au rămas de atunci permanent pe agenda politică. Femeile cu serviciu (și cele fără) căutau sprijin pentru Îngrijirea copiilor, dar nu doreau
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
de la 16% la 33%. Mai la sud, În parlamentele Italiei și Portugaliei, doar un deputat din 12 era femeie În 1990. În Camera Comunelor din Marea Britanie, ele reprezentau doar 7% din total, iar În Assemblée Nationale, un biet 6%. Ecologiștii, bărbați și femei deopotrivă, și-au transpus mai bine sentimentele În politica electorală. La un anumit nivel, ecologismul (neologismul datează din anii ’30) era Într-adevăr o noutate: expresia colectivă a temerilor clasei mijlocii În fața poluării, autostrăzilor, centralelor nucleare și urbanizării
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
000 de soldați portughezi Într-un război de gherilă nemilos Împotriva a zece mii de rebeli, situația devenea insuportabilă. La Începutul anilor ’70, În cea mai săracă țară europeană, războaiele africane Înghițeau jumătate din bugetul anual al Apărării. Unul din patru bărbați portughezi era Încorporat pentru a lupta În Africa - iar după 1967, stagiul minim obligatoriu era de patru ani. Până În 1973 și-au pierdut viața 11.000 de soldați: o rată a mortalității net superioară, ca procent din populația națională, celei
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]